คำสั่ง

          หลังจากอยู่เมืองหลวงครึ่งค่อนเดือนเขาถึงนึกขึ้นได้ว่ามีจดหมายหลายฉบับรอตนตอบกลับรวมทั้งจดหมายของเหม่ยเหริน

          “คุณชาย จดหมายจากแม่นางเสี่ยวขอรับ”

          “นางส่งจดหมายมาหาข้าอีกแล้วหรือ”

          “ขอรับ”

          “เห็นทีข้าคงทำให้นางเป็นห่วง นางถึงส่งจดหมายมาหลายฉบับเช่นนี้” ปากพร่ำบอก ขณะที่มือสองข้างแกะเปิดจดหมายอ่าน ไม่นานหลังจากอ่านและตอบจดหมายจนครบทุกฉบับ เขาสั่งบ่าวคนสนิทให้คนนำจดหมายไปส่งให้นางยังเมืองลั่วหยาง

          “คุณชาย แม่นางสกุลฟางมาขอพบเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้หน้าห้องรายงาน

          “เชิญนางเข้ามา”

          “พี่หวังหย่ง ข้าทำขนมมาให้ชิมเจ้าค่ะ”

          “ขนมกุ้ยฮวาที่เจ้าทำรสชาติอร่อยมาก”

          “ข้าดีใจที่ท่านชอบ”

          “ว่าแต่เจ้าเถิดคงไม่ได้มาหาข้าถึงที่นี่เพียงเพราะเรื่องแค่นี้ใช่หรือไม่”

          “ข้าได้ยินมาว่าท่านจะกลับเมืองลั่วหยางในอีกสามวันข้างหน้า ข้าไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนเลยอยากขอติดตามท่านไปเที่ยวชมเมืองลั่วหยางด้วยได้ไหมเจ้าคะ”

          “เจ้าเป็นสตรี ส่วนข้าเป็นบุรุษ ข้าว่าไม่ค่อยเหมาะสมนัก หากเจ้าจะไปกับข้าเพียงลำพัง”

          “ช่างเสียดายยิ่งนัก” อวี่ซินทำหน้าเศร้า ก่อนส่งยิ้มจาง ๆ อย่างเข้าใจคำพูดเมื่อครู่ของชายหนุ่ม

          “เจ้าไม่ได้โกรธข้าใช่รึไม่”

          “ข้าจะโกรธท่านทำไมล่ะเจ้าคะ ข้าย่อมเข้าใจดี เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านแล้ว” ว่าพลางหันหลังเอี้ยวตัวเดินออกจากห้อง ทว่าก่อนจะได้ทำเช่นนั้นหญิงสาวสะดุดล้มเสียก่อน หวังหย่งที่เห็นเหตุการณ์คว้าร่างบางเอาไว้ทันท่วงทีจนทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากเสียจนริมฝีปากแนบชิดกันอย่างไม่ตั้งใจ

          “เพล้ง!” เสียงถาดน้ำชาตกลงพื้นเสียงดัง พร้อมกับการปรากฏตัวของฮูหยินหวังที่ตั้งใจมาหาว่าที่ลูกสะใภ้โดยเฉพาะ

          “หวังหย่ง”

          “ขะ...ขอรับ ท่านแม่” หลังจากตั้งสติได้ทั้งคู่ก็แยกออกจากกันทันที

          “เจ้ากล้าทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ได้อย่างไร หากข่าวแพร่ไปทั่วเมืองหลวงแม่นางฟางจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด”

          “มันเป็นอุบัติเหตุขอรับ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

          “ไม่ได้ตั้งใจงั้นรึ แต่ที่ข้าเห็นไม่ได้เป็นเช่นนี้นี่”

          “ฮูหยิน เป็นอุบัติเหตุจริง ๆ เจ้าค่ะ ท่านอย่าได้โทษท่านพี่หวังหย่งเลยเจ้าค่ะ”

          “เฮ้อ แม้เป็นอุบัติเหตุแต่ตระกูลหวังของเราต้องรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น”

          “เอ่อ แต่ว่า”

          “เชิญแม่นางฟางกลับจวนไปก่อนเถิด ข้ามีเรื่องต้องคุยกับลูกชายคนนี้เสียหน่อย”

          “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” คล้อยหลังฟางอวี่ซิน ฮูหยินหวังได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าบุตรชายของตนต้องหมั้นกับแม่นางฟางให้เร็วที่สุด

          “เตรียมตัวเข้าพิธีหมั้นกับนางเสีย”

          “ท่านแม่ยอมให้ข้าแต่งกับเหม่ยเหรินแล้วหรือขอรับ” เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างปิดไม่มิด

          “เจ้าพูดเพ้อเจ้ออันใด เมื่อครู่เจ้าเพิ่งทำเรื่องบัดสีกับสตรีอีกคนแต่ใจเจ้าอยากแต่งกับสตรีอีกผู้หนึ่งงั้นรึ!”

          “ท่านแม่ แม่นางฟางบอกแล้วมิใช่หรือว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ ข้าไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย”

          “เกิดมาเป็นชาย ทำอะไรลงไปเจ้าต้องรับผิดชอบ”

          “ตะ...แต่ว่า”

          “เจ้าคิดเอาเองเถิด หากพ่อเจ้ารู้เรื่องนี้จะเกิดอันใดขึ้น นอกจากเจ้าจะไม่ได้กลับเมืองลั่วหยางแล้ว เจ้ายังต้องแต่งงานแทนหมั้นหมายแน่”

          หวังหย่งใช้เวลาทั้งคืนในการทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกะทันหันอย่างปลงไม่ตก เท่าที่ได้พูดคุยกับแม่นางฟางเขาก็รู้สึกว่านางมิได้เป็นคนเลวร้ายอะไร ทั้งยังมีความอ่อนโยนน่า  ทนุถนอมและยังเข้ากับเขาได้ดี แต่อีกใจหนึ่งยังคงนึกถึงเหม่ย     เหรินคนรักที่รอเขากลับไป เขาไม่ควรหวั่นไหวกับสตรีอื่นนอกจากนาง เขาควรทำเช่นไรดี...

           งานหมั้นระหว่างสองตระกูลเกิดขึ้นรวดเร็วเสียยิ่งกว่าพายุ สาเหตุเพราะอุบัติเหตุครานั้นทำให้เขาต้องหมั้นหมายกันเพื่อไม่ให้หญิงสาวเสื่อมเสีย

           “ยินดีกับใต้เท้าหวังและฮูหยิน ในที่สุดลูกชายคนเล็กของท่านก็เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที ข้านึกว่าใต้เท้าจะให้เขาอยู่ที่ลั่วหยางตลอดไปเสียอีก”

          “แม้จะเร็วไปหน่อย แต่ข้าไม่คิดให้หวังหย่งอยู่เมืองลั่วหยางตลอดไปดังที่ท่านว่า อีกไม่นานเขาต้องเข้ารับตำแหน่งขุนนางแล้วจะให้อยู่ที่นั่นคงเดินทางลำบาก”

          “ท่านมีบุตรชายสองคน ได้ดีทั้งสองคน ช่างน่าอิจฉาเสียจริง”

          “ข้าต้องอิจฉาท่านมากกว่า ข้าได้ยินว่าลูกสาวของท่านได้รับเลือกให้เป็นสนมขององค์ฮ่องเต้ อนาคตของตระกูลเหลียนต้องรุ่งโรจน์แน่” ใต้เท้าหวังคุยกับใต้เท้าเหลียนอย่างออกรส