บุปผาท้าชะตา ตอนที่ 4

 “คะ คุณชายขอรับ” เขาเอ่ยเรียกคนในรถม้าเสียงสั่น

“มีอันใด” น้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชาเอ่ยถามขึ้น

“คะ คือว่า พวกเราจะ…เจอดีเข้าให้เสียแล้วขอรับ” เขาได้แต่โอดครวญในใจว่าไม่น่าเลย ไม่ตามใจผู้เป็นนายเลยที่เลือกเดินทางตอนกลางคืนเช่นนี้

“เจอดีอันใดของเจ้า” น้ำเสียงเย็นชาเปลี่ยนเป็นรำคาญทันทีก่อนจะเปิดประตูรถม้าออกมาดูบ่าวรับใช้ของตนเอง ก็เห็นจ้องมองออะไรบางอย่างตาค้างอยู่ เมื่อมองตามชายหนุ่มก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่พอเพ่งดูดีดีแล้วนั้น

“นั้นคนนี่ แล้วเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นเล่า เจ้าลงไปดู” เขาสั่งบ่าวของตนเองให้ลงไปดู

“ขะ…ข้าหรือขอรับ” บ่าวผู้นั้นชี้นิ้วเข้าหาตนเองด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“แล้วจะให้ข้าลงไปหรืออย่างไร” เขาถามบ่าวรับใช้ของตนเองหน้าตาย

“ขะ…ขอรับ” บ่าวผู้นั้นกระโดดลงจากรถม้าเดินกล้า ๆ กลัว ๆ เข้าไปหาหญิงสาว มู่ตานมองคนที่เดินเข้ามาหาอย่างเย็นชาแม้จะมีความหวาดระแวงอยู่บางแต่ก็ไม่ได้ถอยหนีไปไหน

“เอ่อ เจ้า…เป็นคนใช่หรือไม่” เขาเอ่ยถามนางอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“…..”

“ฮือ พูดกับข้าหน่อยเถอะ จะได้รู้ว่าต้องอยู่ต่อหรือต้องไป” ชายหนุ่มโอดครวญด้วยความกลัวนิด ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องอยู่ตรงนั้นกับหญิงสาว

“เป็นคนแล้วอย่างไร อยู่ก็เหมือนตายไปแล้ว” มู่ตานตอบเสียงเรียบนิ่ง ดวงตาสวยยังคงเหม่อลอยไร้ชีวิต

“เอ่อ แล้วเจ้าจะไปที่ไหนหรือ คือ…เจ้าขว้างทางรถม้าคุณชายข้าอยู่นะ”

“อืม” มู่ตานตอบเสียงแผ่วก่อนจะขยับเดินไปที่รถม้าของคนผู้นั้น

“เดี๋ยว ๆ นั้นเจ้าจะทำอะไร!!” เขารีบเอ่ยเรียกนางทันทีพร้อมกับวิ่งเข้าไปห้ามเอาไว้ก่อนที่มู่ตานจะเดินไปถึงรถม้า

ปึก!!

“เห้ย!! เจ้าทำอันใด!!” ร่างแบบบางคุกเข่าลงข้างรถม้าอย่างแรงจนแม้แต่บ่าวรับใช้ผู้นั้นยังตกใจ จะเข้าไปพยุงขึ้นก็ไม่กล้า

“คุณชาย ท่านรับข้าเอาไว้ได้หรือไม่ ให้ข้าทำอะไรก็ได้ ขอแค่พาข้าไปด้วยก็พอ”

น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยขอร้องคนในรถม้าอย่างสิ้นหวัง นางไม่เหลือใครแล้วนางอย่างตามท่านปู่ของนางไป แต่คำขอสุดท้ายของเขานางยังจำมันได้จึงมีแต่ต้องอยู่ต่อไปใช้ชีวิตให้มีความสุขอย่างที่ท่านปู่หวังเอาไว้

“ข้าไม่ต้องการภาระเพิ่ม” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นจากในรถม้า

“ข้าทำได้ทุกอย่าง ขอแค่ท่านสั่งมา” มู่ตานเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด

“ทุกอย่างงั้นหรือ ฆ่าเขาให้ข้าสิ” น้ำเสียงคล้ายล้อเล่นแต่ก็แฝงความเด็ดขาดเอ่ยสั่งขึ้น มู่ตานมองบ่าวรับใช้คนนั้นทันทีด้วยสายตาน่ากลัว ภาพของโจรสองคนนั้นปรากฎขึ้นมาในหัวของนางก็ที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเร็วมาก

“คุณชาย ท่านจะล้อเล่นเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ นางมองข้าน่ากลัวยิ่ง อ้ากก!!!”

มู่ตานพุ่งเข้าใส่ร่างบ่าวรับใช้คนนั้นเต็มแรงจนเขาล้มลงแล้ว ร่างบางขึ้นคร่อมกดทับทั้งร่างเขาเอาไว้ สองมือเรียวบีบเต็มแรงเข้าที่คอ

“แค่ก อึก คะ…คุณชาย ช่วย…ด้วย” มือหนาพยายามดึงมือของหญิงสาวออกแต่ก็ไม่รู้ว่านางไปเอาแรงมาจากไหนถึงได้บีบแน่นและแกะไม่ออกเช่นนี้

“หืม โอ้ว” ใบหน้าหล่อเหลาคมคายชะโงกออกจากรถม้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะเห็นบ่าวรับใช้คนสนิทถูกหญิงสาวกำลังบีบคอเอาไว้อย่างแรง

“คะ…คุณชาย ช่วยข้าด้วย” เสียงแหบแห้งพยายามร้องให้ผู้เป็นนายช่วย แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มดูจะพอใจกับเหตุการณ์ตรงมากเป็นอย่างมาก

“ใช้ได้เลยนี้ พอแล้ว” เมื่อสิ้นเสียงคำสั่ง มู่ตานยอมปล่อยมือออกจากคนของบ่าวผู้นั้นแล้วลุกออกจากตัวเขา ใบหน้างดงามที่เปื้อนด้วยเลือดเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่ม ราวกับว่าเวลาถูกหยุดเอาไว้ตรงนั้น สายตาสองคู่ที่สอดประสานกันมีบางอย่างที่ถูกเชื่อมกันเอาไว้โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว 

“ขึ้นมา” เขาบอกนางเสียงเรียบก่อนจะถอยกลับเข้าไปในรถม้า มู่ตานจึงปีนขึ้นรถม้าไปแต่ไม่ได้เข้าไปนั่งในรถม้าแต่อย่างไร

“แค่ก แค่ก เอ่อ…คุณชาย” ปาเฉิน บ่าวรับใช้เอ่ยเรียกผู้เป็นนายเสียงแหบอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แล้วอะไรคือการที่สั่งให้นางฆ่าเขาอย่างไม่ไยดีกันเลยเล่า

“ขึ้นมาได้แล้ว จะไปหรือไม่” 

“โถ่คุณชาย ท่านเพิ่งจะสั่งให้นางฆ่าบ่าวนะขอรับ ใจร้ายเกินไปแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยตัดพ้อเสียงอ่อยแต่ก็ต้องยอมเดินขึ้นรถม้ามานั่งข้างหญิงสาวอย่างหวาดระแวง

“เจ้าเป็นบุรุษกลัวอะไรกับสตรีตัวเท่านั้น” น้ำเสียงกั้วหัวเราะเอ่ยขึ้นจากในรถม้าเมื่อเห็นอาการระแวงของบ่าวรับใช้ตนเอง

“ท่านก็พูดได้นี้ ไม่ใช่คนที่โดนนางกระโดดเข้าใส่” ปาเฉินบ่นพึมพำในลำคอ มือข้างหนึ่งจับคอตนเองเอาไว้อย่างหวาดระแวง อีกข้างบังคับม้าให้วิ่งไป

“ขออภัยเจ้าค่ะ” มู่ตานเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว เมื่อเห็นคอของชายหนุ่มขึ้นรอยแดงอย่างน่ากลัว

“ช่างเถอะ เจ้าทำเพราะต้องการความอยู่รอดของตนเอง ถ้าจะโทษก็เป็นข้าเองที่สู่แรงเจ้าไม่ได้” ปาเฉินบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก

“เขาสั่งมา” เหมือนจะหาคนโยนความผิด มู่ตานบอกว่าทำตามที่คนในรถม้าสั่ง

“เหอะ!” ปาเฉินส่งเสียงไม่พอใจออกมาทันทีเมื่อหญิงสาวพูดจบ รู้สึกเคืองผู้เป็นนายอยู่เล็กน้อย อยู่กันมาตั้งนานสั่งให้คนอื่นฆ่ากันได้ลงคอถึงจะเป็นการทดสอบก็เถอะ

“หึหึ เจ้าอ่อนแอเองจะโทษข้าได้อย่างไร” เสียงในรถม้าเอ่ยขึ้นไม่ยอมรับความผิดที่ตนก่อขึ้นแต่กลับโยนมันไปให้กับบ่าวรับใช้คนสนิทของตนเองแทน ที่ไม่สามารถเอาตัวรอดจากหญิงสาวได้

การเดินทางท่ามกลางหิมะในตอนกลางคืนช่างหนาวเหน็บและทรมานเหลือเกิน ปาเฉินเหลือบมองคนด้านข้างเป็นระยะ ด้วยเสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่ได้หนาแต่อย่างไรทั้งยังเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ผมเผ้ายุ่งเหยิง นั่งกอดเข่าร้องไห้เงียบ ๆ มาตลอดทาง

ก่อนแสงแรกของยามเช้ามาเยือนพวกเขาก็ถึงเมืองที่ต้องการจะมา รถม้าวิ่งเข้าไปในเมืองอย่างเชื่องช้าเพราะหิมะที่หนาขึ้น พวกคนภายในเมืองนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากเมืองที่มู่ตานจากมาเลย มีผู้คนหิวโหย หนาวตายเป็นจำนวนมาก โดยที่การช่วยเหลือจากทางการยังมาไม่ถึง

“ถึงแล้วขอรับคุณชาย” รถม้าจอดลงที่หน้าประตูจวนหลังใหญ่แห่งหนึ่ง คนเฝ้าประตูที่เห็นว่าเป็นใครรีบเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือนทันที

“คุณชาย” พวกเขาทำความเคารพชายหนุ่มที่เดินนำเข้าไปอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะมองหญิงสาวที่เดินตามเข้ามาด้วยอย่างรู้สึกไม่ดีนัก

“พานางไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยให้มาพบข้าที่ห้องโถง” เสียงทุ้มบอกสาวใช้ในเรือนก่อนจะเดินจากไปพร้อมบ่าวรับใช้คนสนิท

“เชิญทาง” สาวใช้คนนั้นพามู่ตานไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่ผู้เป็นนายสั่ง ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน

“คุณชายคิดยังไงถึงยอมในนางมาด้วยขอรับ” ปาเฉินเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความสงสัย

“คนที่จนตรอกสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ตนเองอยู่รอด คนแบบนี้หากยื่นมือเข้าช่วยเขาจะจดจำเป็นบุญคุณไปทั้งชีวิต ไม่ทรยศหักหลัง ใช้งานได้ทุกอย่าง” เขากล่าวอย่างสบายใจเพราะทุกอย่างถูกคิดมาดีแล้ว

“แต่คุณชายเล่นให้นางฆ่าข้าเช่นนั้น ถ้าในมือนางตอนนั้นมีอาวุธอยู่ข้าไม่ตายจริงหรือขอรับ” ปาเฉินทำหน้างอนผู้เป็นนาย

“หึ อย่าทำเหมือนข้าไม่รู้จักเจ้าสิ อย่างเจ้าน่ะหรือจะยอมตายง่าย ๆ พูดอะไรก็นึกถึงฐานะผู้คุ้มกันลับของข้าหน่อยเถอะ จ้าวปาเฉิน” ชายหนุ่มเอ่ยเย้าบ่าวคนสนิทเล่น

“โถ่คุณชาย”

“ไปกันเถอะ ข้าก็อยากจะเห็นแล้วว่านางจะถูกลอกคราบออกมาเป็นคุณหนูผู้งดงามหรือนางมารที่ล่อลวง หึ” ขนาดอยู่ใสชุดที่สกปรกเช่นนั้นเขายังมองเห็นความงดงามของนางได้ หากถูกทำให้สะอาดขึ้นจะเป็นเช่นไรกันนะ

โถงจวนขนาดใหญ่บัดนี้มีร่างแบบบางในชุดสีฟ้าอ่อนของสาวใช้ เส้นผมถูกเก็บรวบขึ้นอย่างเรียบร้อยมีหวีไม้แกะสลักอันหนึ่งปักเอาไว้ดูสะอาดตายิ่ง ใบหน้างดงามไร้การแต่งแต้ม แต่กลับสามารถทำให้ผู้ที่พบเห็นหลงใหลได้ไม่ยาก

เหวินฟงหนาน เดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน เห็นคนยืนหันหลังให้ก็ไม่ได้ทักท้วงอันใด เพียงแค่เดินผ่านไปเท่านั้นแต่เมื่อหันกลับมาเห็นก็ให้ตกตะลึงในความงามที่แม้แต่ดอกไม้ยังต้องเอียงอายทั้งที่ยังไม่ได้แต่งแต้มอันใดเลย

“งะ…งดงามยิ่ง” ปาเฉินถึงกับเผลอละเมอพูดออกมาเมื่อได้มองหญิงสาวเต็ม ๆ ตาในตอนนี้

“แฮ่ม แล้วเหตุใดจึงใส่ชุดนี้” เหวินฟงหนานเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดหญิงสาวถึงอยู่ในชุดสาวใช้ พร้อมกับมองไปยังคนที่ตนให้พานางไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ขออภัยเจ้าค่ะคุณชาย ข้าน้อยคิดว่านางเป็นสาวใช้ที่คุณชายรับมาจึงให้ใส่ชุดสาวใช้ในจวนเจ้าค่ะ” สาวใช้คนนั้นรีบคุกเข่าขอโทษผู้เป็นนายทันที

“ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนก็ได้ เจ้าให้คนไปซื้อชุดมาไว้ให้นาง ต่อจากนี้นางจะเป็นผู้ช่วยข้าอีกคน”

“ห๊ะ” ปาเฉินมองหน้าผู้เป็นนายเป็นเชิงถามว่าเอาจริงหรือ

“เจ้าชื่ออะไร อ่านหนังสือออกหรือไม่” ชายหนุ่มถามขึ้นพร้อมกับมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“โถ่คุณชาย หญิงสาวชาวบ้านอ่านหนังสือได้ที่ไหนกันขอรับ” ปาเฉินส่ายหน้าให้กับคำถามของผู้เป็นนาย แต่เหวินฟงหนานไม่คิดเช่นนั้น แววตาท่าทางของนางไม่เหมือนหญิงสาวชาวบ้าน ความรู้สึกเขาบอกว่าสตรีผู้นี้ไม่ธรรมดาแน่นอน

“ข้าชื่อ มู่ตาน แซ่ อวิ๋น เจ้าค่ะ อ่านและเขียนหนังสือได้” เสียงนุ่มเย็นชาเอ่ยขึ้น ดวงตาสวยมองสบชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

“ดี ข้าจะให้เจ้ามาช่วยงานข้า ทำบัญชีเป็นหรือไม่”

“ไม่เป็นเจ้าค่ะ” มู่ตานตอบตามความจริง นางไม่เคยทำบัญชี

“ข้ามีเวลาให้เจ้าสองวัน เรียนรู้การทำบัญชีเสีย หากทำไม่ได้ก็ออกไปจากที่นี่ได้เลย เพราะข้าไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์” เหวินฟงหนานเอ่ยอย่างเย็นชา

“เจ้าค่ะ” น้ำเสียงที่เอ่ยรับช่างเย็นชาไม่เข้ากับหน้าตาเอาเสียเลยในความคิดของชายหนุ่ม