บุปผาท้าชะตา ตอนที่ 5

“ชิงหมิง” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกคนผู้หนึ่งเข้ามาในโถง ชายรูปร่างสูงโปร่งจะหญิงก็ไม่ใช่จะชายก็ไม่เชิงในชุดอาภรณ์สีเขียวอ่อนเดินเข้ามาในมือถือพัดลวดลายงดงามพร้อมบทกวีของอาจารย์เลื่องชื่อเอาไว้

“คุณชาย” น้ำเสียงหวานใสไม่แพ้สตรีเอ่ยทำความเคารพผู้เป็นนายทันทีเมื่อก้าวเข้ามา

“อืม ฝากนางด้วย ภายในสองวันนี้นางต้องเรียนรู้บัญชีการค้าทั้งหมดและต้องทำงานได้”

“ขอรับ แต่ข้าไม่รับปากว่านางจะทำได้ เวลาสองวันนั้นน้อยเกินไป” ชิงหมิงเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้

“หากไม่สามารถทำได้ก็ให้นางไปใช้แรงงานแทน” คำพูดที่ไร้ความปรานีเช่นนี้ทุกคนล้วนชินชาเสียแล้วทุกสายตาจึงแอบเหลือบมองไปที่หญิงสาวผู้มาให้เพื่อดูปฏิกิริยาของนาง แต่ก็ต้องแปลกใจกับความนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้นของคนสั่งการเลยสักนิด

“เจ้าตามข้ามา” ชิงหมิงบอกหญิงสาวก่อนจะเดินนำออกจากห้องโถงไป

“คุณชายขอรับ”

“ไม่ต้องพูดแล้ว เดินทางมาตลอดทั้งคืนข้าอยากพักสักหน่อย” เหวินฟงหนานลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทันที เขาเหนื่อยจากการเดินทางร่างกายอยากพักเต็มทีแล้ว

“เฮ้อ! จะไหวหรือ ขนาดชิงหมิงที่ว่าเก่งกาจยังใช้เวลานับเดือนกว่าเรียนรู้บัญชีการค้าทั้งหมดได้ นี่แค่สองวัน คุณชายจะฆ่าคนหรืออย่างไร” ปาเฉินได้แต่บ่นพึมพำกับตนเอง

ชิงหมิงพามู่ตานมายังเรือนที่ใช้ทำงาน ในนี้มีบัญชีมากมายของการค้าที่อยู่ในมือเหวินฟงหนาน หรือคุณชายรองตระกูลเหวิน ที่สนด้านการค้ามากกว่าการเป็นขุนนาง และเขาก็ประสบความสำเร็จในด้านนี้เป็นอย่างมาก มีร้านค้าในมือกว่าร้อยแห่ง มีที่ดินในครอบครองมากกว่าห้าพันหมู่รอบเมืองหลวงและเมืองใหญ่ต่าง ๆ ทั้งในและต่างแคว้น

“หากให้เจ้าอ่านทั้งหมดนี้คงเป็นไปไม่ได้ เจ้าอ่านของชั้นนี้ก่อน เป็นบัญชีของเมื่อสองปีก่อนจนถึงตอนนี้ หากไม่เข้าใจให้มาถามข้า” ชิงหมิงถือว่าตนเองได้ช่วยหญิงสาวแล้ว ถึงแม้มันจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ก็ยังดีกว่าให้อ่านทั้งหมดตั้งแต่ที่เริ่มทำการค้าละนะ

“เจ้าค่ะ” มู่ตานเริ่มอ่านเล่มแรกของเมื่อสองปีก่อนแล้วค่อยไล่มาเรื่อย ๆ ชิงหมิงยืนดูการอ่านของหญิงสาวแล้วได้แต่ส่ายหน้า เขาเห็นนางเพียงเปิดผ่านไปเท่านั้น ไม่ได้ทำความเข้าใจเลยสักนิด เขาจึงคิดว่าหญิงสาวคงไม่ได้อยากทำงานแต่แรกแต่คงอยากใช้ความงดงามที่มีตนเองมากกว่า เมื่อคิดแบบนั้นเขาก็ไม่สนใจนางอีกต่อไป เดินไปนั่งทำงานของตนเองแล้วไม่ได้สนใจหญิงสาวอีก จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนถึงพลบค่ำ มู่ตานจึงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ชิงหมิงเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าเฉยชายิ่ง

“ข้าอ่านจบแล้วเจ้าค่ะ” ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ชั้นเก็บบัญชีหยิบออกมาเล่มหนึ่งแล้วถามมู่ตาน

“กำไรของเดือนสามปีที่แล้ว”

“กำไรของเดือนสาวปีที่แล้ว สามหมื่นตำลึงทองกับอีกสองร้อยอีแปะ มาจากการค้าผ้าไหมที่นำมาจากแคว้นเป่ยเป็นหลัก มีจากสินค้าตัวอื่นบ้างแต่ไม่มาก เครื่องหอมได้กำไรน้อยที่สุด เพราะเป็นที่นิยมเฉพาะสตรีและยังต้องเป็นคุณหนูที่พอจะมีเงินซื้อถึงจะใช้เจ้าค่ะ ส่วนสินค้าเกษตรขาดทุนไปบางส่วนเพราะภัยแล้ง…”

เสียงนุ่มใสกล่าวอย่างไหลลื่นจนชิงหมิงเปิดอ่านตามแทบไม่ทัน ทั้งตัวเลขทั้งชื่อสินค้าไม่ผิดแม้แต่ตัวเดียว ทำเอาร่างสูงอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นจนหญิงสาวเอ่ยจบ

“นะ…นี่ เป็นไปไม่ได้ นี่เจ้าอ่านเพียงครั้งเดียวก็สามารถจดจำได้แล้วอย่างนั้นหรือ”

“…..”

ไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาวแต่เพียงเท่านี้ก็เป็นคำตอบได้แล้ว เทพเซียนดลบันดาลหรืออย่างไร คุณชายไปเก็บตัวอะไรกลับมาเนี่ย ชิงหมิงได้แต่มองหญิงสาวตาปริบ ๆ ก่อนจะเดินเร็ว ๆ ออกจากห้องไป ปล่อยให้มู่ตานยืนงงอยู่คนเดียวตรงนั้น ก่อนจะตามชิงหมิงออกไป

ประตูห้องนอนของเหวินฟงหนานถูกเปิดออกอย่างเสียมารยาทโดยฝีมือของชิงหมิง สองนายบ่าวมองคนมาใหม่อย่างไม่เข้าใจโดยเฉพาะเจ้าของห้องที่ควบตำแหน่งเจ้านายด้วย

“มีอะไร ทำไมไม่เคาะเรียกก่อน” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจกับความไร้มารยาทของคนมาใหม่

“ท่านบอกข้ามา ท่านไปเก็บนางมาจากที่ใด!!” ชิงหมิงถามผู้เป็นนายหน้าตาตื่น ไม่สนด้วยซ้ำว่าตนเองอาจถูกลงโทษที่ทำกิริยาเช่นนี้ต่อหน้าชายหนุ่ม

“เกิดอะไรขึ้นชิงหมิง เจ้าใจเย็นก่อน” ปาเฉินรีบเข้ามาห้ามแล้วถามเรื่องที่เกิด

“เจ้ารู้หรือไม่ นางสามารถอ่านบัญชีทั้งหมดนั้นได้เพียงชั่วข้ามคืนแน่ ข้าให้นางดูบัญชีย้อนหลังไปสองปีจนถึงบัญชีล่าสุด นางใช้เวลาจากเช้าถึงเย็นก็อ่านได้จนหมด แค่นั้นยังไม่พอ นางยังสามารถจดจำรายละเอียดทุกอย่างได้ไม่ผิดไปแม้แต่ตัวเดียว ไม่ว่าจะเป็นตัวเลขหรือรายชื่อสินค้าที่บันทึกไว้ ไม่ผิดเลย” ชิงหมิงแทบไม่หายใจด้วยซ้ำตอนพูดทำเอาถึงกับหอบกันเลยทีเดียว

“ได้อย่างไร” ปาเฉินไม่เชื่อในสิ่งที่ชิงหมิงพูดสักนิดใครมันจะเก่งกาจถึงเพียงนั้นได้ ทั้งชีวิตนี้เขายังไม่เคยเจอด้วยซ้ำ

“นางอ่านเพียงครั้งเดียวเช่นนั้นหรือ” น้ำเสียงสงสัยใคร่รู้ของเหวินฟงหนานเอ่ยถามขึ้น

“ไม่ใช่อ่านด้วยซ้ำ เรียกว่ากวาดตามองน่าจะใช่มากกว่า” ชิงหมิงบอก เพราะการกระทำเช่นนั้นของนางนั่นแหละที่ทำให้เขามองข้ามไปในตอนแรกคิดว่านางไม่ได้จริงจังกับการเรียนรู้งาน แต่ถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ เพียงแค่ปรายตามองนางก็สามารถจดจำทุกอย่างได้แล้ว

“ให้คนไปตามนางมา” ปาเฉินเตรียมจะออกจากห้องแต่ก็เจอกับคนที่อยู่ในหัวข้อสนทนาเข้าเสียก่อน

“ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ” หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องอย่างสงบไม่มีท่าทีตื่นตระหนกกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเองแต่อย่างไร นั้นหมายความว่านางรู้จักความสามารถของตนเอง สิ่งนี้ทำให้เหวินฟงหนานหรี่ตามองนางอย่างไม่ไว้ใจทันที

“อธิบายมา” น้ำเสียงเย็นชานั้นทำเอามู่ตานใจคอไม่ดีเลยแต่เมื่อตั้งใจจะเปิดเผยความสามารถนี้ให้เขาได้รู้อยู่แล้วจึงบอกกล่าวอย่างไม่ปิดบัง

“ข้ารู้ว่าตนเองสามารถจดจำทุกอย่างได้เพียงการมองหรือได้ยินในครั้งเดียวเจ้าค่ะ”

“…..”  

ชิงหมิงกับปาเฉินมองหน้าหญิงสาวอย่างไม่เชื่อหูตนเองกับสิ่งที่ได้ยิน

“ข้ารู้ว่าเจ้าปิดบัง มีเรื่องอะไรอีก ข้าต้องการรู้ทั้งหมด” เหวินฟงหนานมองหน้าหญิงสาวนิ่งราวกับต้องการค้นหาสิ่งที่ถูกซ่อนอยู่ในตัวของนาง

“ข้าไม่สะดวกที่จะเอ่ยถึงเจ้าค่ะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอื้อนเอ่ยอย่างเย็นชา

“แต่ข้าต้องการรู้ จะอยู่กับข้า ห้ามมีเรื่องปิดบัง” เหวินฟงหนานก็ไม่ยอมเช่นกัน สองคนจ้องตากันนิ่งอย่างวัดใจไม่มีใครยอมถอยให้ใคร ชิงหมิงเห็นเรื่องท่าทางน่าสนใจจึงเขยิบตัวไปนั่งที่เก้าอี้เงียบ ๆ โดยข้างกันมีปาเฉินยืนนิ่งรอดูเช่นกัน

“ถ้าเช่นนั้น…” มู่ตานหันมองทั้งสองคนที่อยู่ข้างกัน ก่อนจะหันกลับไปมองชายหนุ่ม

“พวกเจ้าออกไป”

“ไม่ ข้าต้องเป็นคนสอนนางทุกอย่างเรื่องนี้ข้ามีสิทธิ์ที่จะรู้” ชิงหมิงเองก็ไม่ยินยอมเช่นกัน เรื่องสนุกเช่นนี้อย่างไรเขาก็ต้องรู้ให้ได้

“ข้าเป็นบ่าวท่านนะขอรับ แม้แต่ความลับของคุณชายข้ายังรู้เลย”

“แต่นี่เป็นเรื่องของข้า” น้ำเสียงหวานนุ่มบัดนี้เย็นชายิ่งกว่าเดิม เหตุใดนางต้องมาเล่าชีวิตของนางให้คนอื่นฟังด้วยไม่ยุติธรรมกับนางสักนิด กับเหวินฟงหนานนางไม่สามารถปิดบังได้เพราะตัดสินใจเป็นคนของเขาแล้วแต่กับคนอื่นนางไม่จำเป็นต้องบอก

“ใช่ว่าข้าอยากรู้ แต่เรื่องบางอย่าง ข้าเองก็จำเป็นต้องรู้ หากว่าในวันหน้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยกันได้” ชิงหมิงเอ่ยอย่างจริงจังไม่มีร่องรอยของการล้อเล่นอีกต่อไป

“งั้นเอาเช่นนี้ บอกเรื่องของเจ้ามาแล้วข้าจะให้พวกเขาบอกความลับของตนเองกับเจ้าถือว่าแลกกันอย่างเท่าเทียม” เหวินฟงหนานหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ให้ทุกคน มู่ตานมองพวกเขาอย่างตัดสินใจ

“หากเรื่องของพวกท่าน ไม่ใช่ความลับสำคัญที่มีผลกับชีวิต ข้าก็ไม่สามารถทำอันใดได้”

“เช่นนั้นให้พวกเขาเล่าก่อน เจ้าค่อยตัดสินใจ” ข้อเสนอนี้ถือว่าใช้ได้ มู่ตานจึงยอมรับมัน

คนแรกที่เริ่มก่อนคือชิงหมิง ชายหนุ่มร่างเพรียวบาง มู่ตานได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นขันทีที่หลบหนีออกมาจากในวังเนื่องจากไม่รู้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรจึงถูกตามฆ่า ถึงแม้จะสามารถหนีออกมาได้แต่ก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด ได้เหวินฟงหนานช่วยเอาไว้เมื่อห้าปีก่อนและอยู่รับใช้ถวายชีวิตมาจนถึงตอนนี้

ปาเฉินนั้นไม่มีอะไรมาก อย่างไรก็เป็นบ่าวรับใช้ของเหวินฟงหนานแต่อีกสถานะหนึ่งที่พึ่งได้รับรู้คือเขาเป็นผู้คุ้มกันของชายหนุ่มด้วยเรื่องนี้แม้แต่ชิงหมิงยังไม่รู้ นั้นทำให้นางสงสัยว่าเหตุใดถึงปล่อยให้นางเข้าประชิดตัวได้

“ไม่ต้องมองข้า ข้ารู้ว่าคุณชายต้องการทดสอบเจ้าเท่านั้นว่าสามารถทำทุกอย่างตามที่สั่งได้หรือไม่” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ทันทีว่าเพราะเหตุใดจึงปล่อยให้นางทำร้ายได้ นี้หากนางคิดฆ่าเขาให้ตายจริงคงโดยฆ่าตายตรงนั้นเป็นแน่

“ถึงตาเจ้าแล้ว” สายตาที่มองมาของแต่ละคน ดูไม่ได้อยากจะรู้เรื่องของนางเลยจริง ๆ สาบานให้เปล่า

“…..”  มู่ตานยืนนิ่งก่อนจะมองทุกคนในห้องนี้อย่างตัดสินใจ

“ข้าชื่อ มู่ตาน แซ่ ฟาง เจ้าค่ะ”

“แซ่ ฟาง แล้วอย่างไร” ชิงหมิงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวจะสื่อ แซ่ฟางในแคว้นนี้มีมากมายแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นตระกูลไหน

“ฟางชิงหมิง คือบิดาของข้า”

“ฟางชิงหมิง เสนาบดีกรมการคลังฟาง” ปาเฉินเอ่ยขึ้นอย่างตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่าเป็นผู้ใด

“เขารู้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นลูก” เหวินฟงหนานเอ่ยถามอย่างสนใจ ความเป็นมาของหญิงสาวเป็นเรื่องที่น่าสนใจสำหรับเขามากทีเดียว

“รู้เจ้าค่ะ”

“พูดมาให้หมดเถอะ พวกข้าลุ้นจะแย่แล้วเนี่ย” ชิงหมิงที่เริ่มทนความอยากรู้ของตนเองไม่ไหวเอ่ยขึ้น

“ท่านก็ใจเย็นหน่อยไม่ได้หรือ ข้าเป็นบุตรสาวคนโตที่เกิดจากภรรยาเอกจวนตระกูลฟาง ฟางมู่ตาน เจ้าค่ะ”