ของขวัญ

"เจ้าไม่คิดจะเเนะนำคุณหนูท่านนี้แก่พี่สามของเจ้าให้รู้จักบ้างหรือ"

จิ่งเม่ยรู้จุดประสงค์ขององค์ชายสามผู้นี้ในทันที

"นางคือสหายของข้าจากแคว้นฉิงนามหยางซินเยว่"

จิ่งเม่ยเเนะนำซินเยว่แบบขอไปที ดูอย่างไรองค์ชายผู้นี้ก็ไม่ได้บังเอิญผ่านมาอย่างแน่นอน

"ข้าคือองค์ชายสามนามว่าจิงซานเยี่ยยินดีที่ได้รู้จักคุณหนูหยาง"

จิ่งซานเยี่ยรีบแนะนำตัวเองแก่สาวงามที่เขาพึงใจตั้งแต่เเรกเห็น และด้วยอำนาจขององค์ชายสามเช่นเขาที่ไม่น้อยหน้าไปกว่าองค์รัชทายาทอย่างจิ่งเหลยนางไม่มีทางปฏิเสธเขาแน่ จิ่งซานเยี่ยคิดไปเองคนเดียว

องค์ชายจิ่งซานเยี่ยยังคงยืนอยู่เพื่อรอที่จะสร้างความสัมพันธ์อันดีกับหญิงงามที่เขาพึงใจ แต่ซินเยว่ที่มองลักษณะท่าทางของจิ่งเม่ยออกว่านางมิใคร่จะชอบใจบุรุษผู้นี้ดังนั้นซินเยว่จึงไม่แม้แต่จะปรายตามองเชื้อพระวงศ์หนุ่มคนนั้น นางรู้สึกรังเกียจสายตาที่เขามองมาที่นางอย่างเปิดเผยว่าต้องการอะไร สร้างความอึดอัดใจให้แก่ซินเยว่ยิ่งนัก ก่อนที่จะได้คุยกันไปมากกว่านี้ จิ่งเหลยและจิ่งเฟิงก็เดินเข้ามาช่วยนางอย่างรู้เวลา

"ข้ารู้สึกแปลกใจยิ่งนักที่เห็นน้องสามอยู่ที่นี่ เจ้ามาทำอันใดหรือ"

จิ่งเหลยถามออกไปเสียงเรียบปั้นหน้ากดดันเช่นที่เขาทำกับขุนนางทุกครั้งที่เข้าประชุมราชกิจในท้องพระโรง

"ข้า...เพียงได้ยินว่ามีสหายจากแคว้นฉิงตามน้องห้ามาชมการชุมนุมประลองยุทธในครั้งนี้ ข้าจึงอยากมาทำความรู้จักเอาไว้ ก็เท่านั้น"

จิ่งซานเยี่ยเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เพราะสายตากดดันของจิ่งเหลยและจิ่งเฟิงที่มองมายังตน

"ถ้ารู้จักแล้วเช่นนั้นก็เชิญเจ้ากลับไปเถิดพวกเรายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องหารือกันเพียงแค่คนในครอบครัว"

จิ่งเฟิงเอ่ยปากไล่จิงซานเยี่ยตรงๆ อย่างไม่ไว้หน้า จิงซานเยี่ยสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปด้วยสายตาไม่ยินยอมเท่าใดนักแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงส่งสายตาอาฆาตแค้นไปยังสามพี่น้อง

"ฝากไว้ก่อนเถอะจิ่งเฟิง ข้าได้ขึ้นนั่งบัลลังก์เมื่่อใดเจ้าเป็นคนแรกที่ข้าจะกำจัดทิ้ง"

เชื้อพระวงศ์หนุ่มทั้งสองกลับมาในชุดใหม่และรัศมีที่อยู่รอบตัวพวกเขาก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ซินเยว่มองสหายหนุ่มเดินเข้ามานางลุกขึ้นยืนแล้วคว้าขวดโอสถเพิ่มพลังปราณที่อยู่ในแขนเสื้อออกมายื่นให้ทั้งสอง

"นี่สำหรับพวกเจ้าที่ดูแลฮุ่ยหลิงของข้าอย่างดี ส่วนนี่สำหรับเจ้าจิ่งเม่ยถือซะว่านี่เป็นของขวัญจากสหายเช่นข้า"

ซินเยว่ยื่นขวดยาให้จิ่งเม่ยเช่นกันทั้งสามพี่น้องเปิดจุกขวดยาออกกลิ่นหอมเย็นโชยออกมาทันที

"นี่!!!มันโอสถเพิ่มพลังปราณความบริสุทธิ์เต็มสิบส่วนเจ้าถึงกับให้โอสถเพิ่มพลังปราณแก่พวกเราสามคนเชียวหรือ ช่างเป็นของขวัญที่ล้ำค่ายิ่งนัก"

จิ่งเหลยเอ่ยอย่างตกใจปนยินดี ยากนักที่จะได้พบโอสถที่ล้ำค่าเช่นนี้

"เจ้าทั้งสามกลืนมันลงไปแล้วรีบเดินลมปราณควบคุมพลังที่จะเลื่อนขั้นเสีย"

ทั้งสามเชื้อพระวงศ์ทำตามที่ซินเยว่พูดอย่างเชื่อฟังหลังจากพวกเขากินโอสถเพิ่มพลังปราณเข้าไปพลังที่จุดตันเถียน ของพวกเขาก็ระเบิดออก ทั้งสามเลื่อนลำดับขั้นพลังถึงสองขั้นใหญ่เพราะซินเยว่ได้ให้พวกเขาดื่มน้ำทิพย์มรกตเพื่อขยายเส้นพลังปราณเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้สามพี่น้องกลายเป็นยอดยุทธครามเป็นที่เรียบร้อยทั้งสามยังคงนั่งขัดสมาธิเดินพลังปราณในร่างกายให้เสถียร ซินเยว่ไม่อยากรบกวนพวกเขาจึงพาฮุ่ยหลิงเดินออกมาอย่างเงียบๆ

"ฮุ่ยหลิงนี่คือของขวัญของเจ้า"

 

ซินเยว่ยื่นมือไปหาฮุ่ยหลิงแล้ววางเจ้าอสรพิษดำที่หดเล็กลงเท่ากำไลบนมือของสาวใช้ตัวน้อย ฮุ่ยหลิงยื่นมือออกไปรับท่าทางกล้าๆ กลัวๆ เพราะนางยังจำภาพที่เจ้าอสรพิษดำอาละวาดได้ติดตา น่ากลัวว่ามันจะกินนางลงท้องเสียมากกว่า ซินเยว่มองหน้าฮุ่ยหลิงแล้วส่ายหัวอย่างระอา นางอ่านสีหน้าเจ้าตัวขี้ขลาดน้อยออก

"ไม่เป็นไรมันจะไม่ทำอันตรายแก่เจ้าไม่ต้องกลัวทำพันธสัญญากับมันซะ"

ฮุ่ยหลิงพยักหน้าขึ้นลงนางใช้นิ้วแตะไปที่หัวของเจ้าอสรพิษดำแผ่วเบาจากนั้นเคลื่อนพลังปราณมาที่ฝ่ามือสร้างพันธสัญญากับเจ้าอสรพิษดำ แสงสีขาวสว่างวาบแล้วหายไปเจ้าอสรพิษน้อยผงกหัวขึ้นลงเลื้อยคลอเคลียอยู่ที่แขนของฮุ่ยหลิง อย่างออดอ้อน ตอนนี้ฮุ่ยหลิงไม่รู้สึกหวาดกลัวเจ้าอสรพิษดำแล้วเพราะนางรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของมัน

"ข้าจะตั้งชื่อเจ้าว่าอะไรดีเฟยเฟยดีหรือไม่เรียกง่ายและฟังดูน่ารักดี"

ฮุ่ยหลิงคุยกับอสรพิษดำเสียงเล็กเสียงน้อยคล้ายก่อนหน้านี้นางมิได้มีท่าทีหวาดกลัวมันเสียเลย เจ้าเฟยเฟยผงกหัวขึ้นลงอย่างยินดีกับชื่อใหม่ที่ได้รับ ปกติใครๆ ก็เรียกมันว่าอสรพิษดำไม่เคยมีชื่อเป็นของตนเองสักที

สามเชื้อพระวงศ์ที่ตอนนี้ออกมาจากการนั่งสมาธิเดินพลังปราณพวกเขากลายเป็นผู้เยี่ยมยุทธไปแล้ว ความรู้สึกที่มีพลังเปี่ยมล้นในร่างกายช่างรู้สึกดียิ่งนัก ผ่านไปสองวันงานชุมนุมประลองยุทธก็ได้ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่อลังการ แคว้นจิ่งได้จัดงานเฉลิมฉลองทั่วทั้งเมืองจนกว่าจะจบงานประลองยุทธ ซินเยว่ที่นั่งอยู่บนรถม้าขององค์หญิงจิ่งเม่ยกำลังเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ บนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มาร่วมชมการประลองยุทธในครั้งนี้ บนฟ้าก็มีสัตว์อสูรบินว่อนไปทั่วท้องฟ้า ทั้งกระเรียนขาว อินทรีปีกเหล็กและอีกมากมายที่นางไม่รู้จัก

"นั่นมันสัตว์อสูรอันใดกันตัวเป็นสิงโตแต่มีปีกเหมือนนกช่างแปลกพิสดารยิ่งนัก"

ซินเยว่และฮุ่ยหลิงพึ่งเคยเข้าร่วมงานชุมนุมประลองยุทธเป็นครั้งแรกรู้สึกตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก

"นั่นคือสิงห์เวหาขั้นเจ็ดนั่นก็เป็นสัตว์อสูรที่หาได้ยากยิ่ง"

จิงเม่ยอธิบายอย่างใจเย็นให้สาวงามที่ท่าทางคล้ายเด็กน้อยพึ่งเคยออกจากบ้านของซินเยว่และฮุ่ยหลิงฟังอย่างเอ็นดู

"ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้คนใช้สัตว์อสูรในการเดินทางเหตุใดพวกเจ้าถึงไม่ใช้มัน"

ซินเยว่หันไปเอ่ยถามจิ่งเม่ยอย่างสนใจใคร่รู้

"ผู้ที่จะใช้สัตว์อสูรในการเดินทางก็มีแต่ผู้ที่ทำพันธสัญญากับสัตว์อสูรมีปีก ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายสัตว์อสูรจ้าวเวหาหาใช่จะจับมาทำพันธสัญญาหรือให้อยู่ใต้อาณัติได้ง่ายดายเหมือนที่เจ้าทำ แต่ละแคว้นมีสัตว์อสูรมีปีกเพียงไม่กี่ตัว "

ซินเยว่พยักหน้าอย่างเข้าใจ รถม้าเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ทางขึ้นเขาที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานชุมนุมการประลองยุทธ ทั้งสามลงจากรถม้าแล้วเดินตามทางที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม บางคนขี่สัตว์อสูรบางคนทะยานไปด้วยพลังปราณ แต่ซินเยว่จิ่งเม่ยและฮุ่ยหลิงเดินไปอย่างช้าๆ เพื่อชื่นชมสถานที่จัดเอาไว้อย่างสวยงาม

"เเคว้นจิ่งนี่ช่างล้ำจริงๆ มีบูธตั้งขายอาหารเหมือนงานวัดแถมยังมีการจัดแสดงโชว์ต่างๆ อีกต่างหาก"

จิ่งเม่ยและฮุ่ยหลิงหันหน้ามองกันแล้วมองไปทางหญิงสาวที่พูดพร่ำไม่หยุดเป็นตาเดียว

"คุณหนูท่านพูดอันใดบูธอันใดงานวัดอันใดโชว์สิ่งใดข้าไม่เข้าใจความหมาย"

ซินเยว่หัวเราะเสียงใสในท่าทางเหรอหราของฮุ่ยหลิง

"ช่างเถอะน่าข้าขี้เกียจอธิบาย"