ชุมนุมประลองยุทธ

ทุกสายตาเบิกกว้างปากอ้าตกตะลึงคล้ายมองสิ่งที่เป็นอัศจรรย์ที่สุดบนดินแดนนี้ ซินเยว่หาได้สนใจสายตาพวกนั้นนางเดินตามจิ่งเม่ยเข้าไปที่ประทับที่จัดเอาไว้ให้เชื้อพระวงศ์ สองบุรุษที่กำลังประลองกันบนลานประลองมองมาที่จิ่งเม่ยฮุ่ยหลิงและคนสุดท้ายที่เดินตามมา ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ

 

"ซินเยว่เจ้ามาถึงแล้วหรือ"

จิ่งเฟิงรีบเข้ามาทักทายสตรีที่เขารอมาหลายวันหญิงสาวพยักหน้า

"ข้านึกว่าเจ้าถูกเจ้าตัวโตเขมือบไปแล้ว "

จิ่งเฟิงยังคงเอ่ยหยอกเย้าซินเยว่อย่างนึกสนุก

"ก็เกือบไปแต่คนอย่างข้าหนังเหนียวไม่ตายง่ายๆ หรอกและข้ามีของมาฝากพวกเจ้าทั้งสองคน"

ซินเยว่ยื่นแขนไปด้านหน้าเจ้าอสรพิษดำที่พันอยู่เลื้อยออกมาจากแขนของนาง ขยายตัวใหญ่โตเท่าตอนที่พวกเขาพบมันในครั้งแรก เจ้าอสรพิษดำกระพือปีกบินขึ้นไปบนฟ้ามันบินวนไปรอบๆ ส่งเสียงคำรามดังก้องสะท้านไปทุกทิศ บุรุษหนุ่มทั้งสองเมื่อเห็นเจ้าอสรพิษดำที่มีปีกและขาก็ตกใจเป็นอย่างมาก ดูท่าทางมันจะร้ายกว่าตอนที่พบในป่าพวกเขาชักกระบี่ออกมาเตรียมประจัญบานอีกรอบ ซินเยว่หัวเราะออกมาอย่างรื่นเริงที่เห็นใบหน้าซีดเผือดของเชื้อพระวงศ์หนุ่มทั้งสอง

"เป็นอย่างไรพอใจกับของฝากของข้าหรือไม่"

ซินเยว่ยืนหัวเราะอยู่ด้านข้างเจ้าอสรพิษดำ ที่ตอนนี้บินโฉบลงมา ยืนอยู่ข้างกายของนางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"อสรพิษดำนี่นี่!!มันอันใดกัน เจ้าคิดจะแกล้งเราให้หัวใจวายตายอีกรอบใช่หรือไม่"

จิ่งเหลยเอ่ยออกมาเสียงสั่นเล็กน้อยเมื่อมองไปที่เจ้าอสรพิษตัวโต

“ซินเยว่เจ้าดูผู้คนที่อยู่รอบลานประลองสิหน้าตาตลกยิ่ง"

จิ่งเฟิงที่ตอนนี้พึ่งได้สติกลับมาชี้ชวนให้ซินเยว่มองดูผู้คนรอบลานประลองเบี่ยงเบนความอับอายของตนเอง

"เจ้าก็ไม่ได้ต่างจากพวกเขาเลยสักนิดเดียวดูหน้าตนเองเสียก่อนซีดเป็นไก่ต้ม"

ซินเยว่หัวเราะเสียงใสอย่างอารมณ์ดี

"เจ้าทำอย่างไรมันถึงติดตามเจ้ามาหรือเจ้าทำพันธสัญญากับมันแล้ว"

จิ่งเหลยที่เดินตามเข้ามาทีหลังเอ่ยถามซินเยว่อย่างสนใจ นางช่างเก่งกาจยิ่งนักสามารถกำราบเจ้าอสรพิษดำขั้นแปดให้อยู่ใต้อาณัติด้วยตัวคนเดียว

"ข้ามิได้ทำพันธสัญญาอันใด มันแค่ตามข้ามาเที่ยวแคว้นจิ่งก็เท่านั้นเอง"

ซินเยว่ยังไม่เลิกเอ่ยหยอกเย้าสหายทั้งสอง

"เอาล่ะเจ้าทั้งสองกลับไปประลองกันได้แล้ว ที่ข้ามาที่นี่เพราะอยากดูเจ้าต่อสู้กันรู้หรือไม่ "

เชื้อพระวงศ์หนุ่มทั้งสองพยักหน้าให้แก่กันแล้วกลับขึ้นไปบนลานประลองอีกครั้ง เมื่อรอบด้านสงบลงผู้คนหันมาให้ความสนใจซินเยว่อีกครั้ง พวกเขาอยากทราบว่าสตรีที่งดงามราวกับนางเซียนผู้นี้เป็นผู้ใดกัน นางเป็นหนึ่งในเชื้อพระวงศ์แคว้นจิ่งหรือเป็นสหายขององค์หญิงจิ่งเม่ย นางช่างงดงามและเก่งกาจยิ่งนัก ถึงกับมีอสรพิษดำขั้นแปดไว้ในครอบครอง

เชื้อพระวงศ์หนุ่มทั้งสองบนเวทีลานประลอง ต่อสู้กันอย่างดุเดือดอย่างไม่มีใครออมมือให้กันเพราะในครั้งนี้ พวกเขาต่างก็อยากโดดเด่นอยู่ในสายตาของซินเยว่นั่นเอง

หลังจากที่เสร็จสิ้นการประลองกำลังของเชื้อพระวงศ์หนุ่ม พวกเขาพาซินเยว่กลับไปพักที่ตำหนักองค์หญิงจิ่งเม่ย หลายคนที่เข้าร่วมชมการประลองของสองเชื้อพระวงศ์ต่างก็อยากรู้จักซินเยว่ว่านางเป็นผู้ใดแต่ก็ไม่กล้าอาจหาญตามมา เพราะถึงอย่างไรการที่นางอยู่กับเชื้อพระวงศ์นั่นหมายถึงนางย่อมเป็นคนสำคัญหรืออาจเป็นทายาทของขุมกำลังที่ใดที่หนึ่งก็เป็นได้ พวกเขาไม่อาจทำตัวเสียมารยาทหรือล่วงเกินนาง

ซินเยว่เปลี่ยนชุดที่ตนเองใส่มาเป็นชุดของสตรีแคว้นจิ่งด้วยการช่วยเหลือของนางกำนัลของจิ่งเม่ย ซินเยว่เดินออกมาด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ

"พวกเจ้าว่าข้าดูแปลกไปหรือไม่ มันไม่ดูรุ่มร่ามเกินไปหรือพวกเจ้าเดินกันได้อย่างไรเจ้ารู้หรือไม่ว่านางกำนัลของเจ้ากว่าจะแต่งตัวให้ข้าเสร็จเรียบร้อยใช้เวลานานเพียงใด"

ซินเยว่บ่นกระปอดกระแปดแต่มือก็ไม่วายจับนั่นจับนี่บนร่างกายของตนเองโดยไม่ได้เงยหน้ามองสองเชื้อพระวงศ์หนุ่ม องค์หญิงจิ่งเม่ยและฮุ่ยหลิงที่ตอนนี้ตะลึงงันไปเรียบร้อยแล้ว ซินเยว่ในชุดสีชมพูอ่อนสดใสด้านนอกสวมทับด้วยผ้าคลุมตัวยาวบางเบาขับเน้นให้ผิวพรรณของนางที่ขาวอยู่แล้วยิ่งเปล่งประกายมากยิ่งขึ้น มิใช่เพียงบุคคลทั้งสี่ที่ตกตะลึงแม้เเต่นางกำนัลในตำหนักก็ถูกความงามของซินเยว่เเช่เเข็งไปเรียบร้อยแล้ว

ใบหน้าของซินเยว่นั้นถูกตกแต่งอย่างบางเบา ขับเน้นที่ดวงตาและคิ้ว ปากอวบอิ่มถูกทาด้วยชาดสีแดงสดแต่ไม่ได้ทำให้นางดูน่าเกลียดแต่อย่างใด ตรงกลางหน้าผากนางกำนัลวาดรูปดอกหางหงส์สีแดงยิ่งทำให้ใบหน้าของซินเยว่โดดเด่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม

"พวกเจ้าเป็นอันใดกันไม่ได้ยินที่ข้าพูดกับพวกเจ้าหรือข้ารู้ว่าข้างดงามแต่เเบบนี้มันออกจะเกินไปนะ"

นางเอ่ยเย้าสหายทั้งหลายของตนกว่าที่ทั้งสี่จะได้สติกลับคืนมาซินเยว่ก็มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว

"จิ่งเหลยจิ่งเฟิง ข้ามีบางสิ่งจะให้เจ้าทั้งสองก่อนที่พวกเจ้าจะเข้าร่วมการประลองยุทธในครั้งนี้"

เชื้อพระวงศ์หนุ่มทั้งสองพยักหน้าพร้อมกันสายตายังคงมองซินเยว่คล้ายต้องมนต์สะกด เจ้าตัวได้แต่ถอนหายใจยาว

"นอกจากข้าและน้องรองยังมีลูกหลานของขุนนางตระกูลใหญ่แคว้นจิ่งส่งคนเข้าร่วมการประลองครั้งนี้ด้วย"

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าสองคนมีเวลาเพียงสองวันในการฝึกฝนครั้งนี้"

ซินเยว่คว้าขวดกระเบื้องเคลือบใส่น้ำทิพย์มรกต สองขวดออกมาจากมิติที่มองดูคล้ายนางเอาออกมาจากในแขนเสื้อของตนเอง

"ดื่มเข้าไปซะ"

ซินเยว่สั่งจิ่งเหลยและจิ่งเฟิงส่วนจิ่งเม่ยที่เคยได้ดื่มน้ำนี้แล้วก็เข้าใจในทันทีว่าซินเยว่ต้องการทำสิ่งใด สองเชื้อพระวงศ์หนุ่มมิรอให้ซินเยวเอ่ยย้ำอีกรอบรีบเทน้ำทิพย์มรกตลงในคอของตนเองทันที ฉับพลันพวกเขารู้สึกร้อนผะผ่าวร่างกายเจ็บปวดคล้ายกระดูกถูกบดเป็นผุยผง แสบร้อนไปทั้งตัวแต่ก็ยังกัดฟันทน

ในคราแรกพวกเขาคิดว่าหรือนี่จะเป็นยาพิษ จะเป็นไปได้อย่างไรซินเยว่ไม่มีทางวางยาพิษพวกเขาแน่ แต่ในเวลาต่อมาร่างกายของทั้งสองเชื้อพระวงศ์หนุ่มคล้ายมีสิ่งปฏิกูลเน่าเหม็นถูกขับออกมาตามรูขุมขนมากมาย และพวกเขารู้สึกโล่งสบายยิ่งนักคล้ายร่างกายถูกปลดเปลื้องจากบางสิ่ง

"พี่ใหญ่พี่รองกลิ่นตัวพวกท่านช่างเหม็นเน่ายิ่งนัก"

จิ่งเม่ยใช้มือปิดจมูกแล้วพูดออกมาอย่างรังเกียจ เชื้อพระวงศ์หนุ่มทั้งสองมองดูตนเองแล้วรู้สึกเห็นด้วยกับสิ่งที่น้องสาวพูดกับตน จึงรีบขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดทันที ซินเยว่จิ่งเม่ยและฮุ่ยหลิงยังคงนั่งเล่นอยู่ในสวนของตำหนักองค์หญิง พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่ซินเยว่อยู่ในป่าอย่างออกรส

"คุยอะไรกันอยู่หรือท่าทางน่าสนุกเชียวน้องห้า"

บุรุษรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในสวนของตำหนักองค์หญิงที่ที่สามสาวกำลังนั่งคุยกันอย่างรื่นเริง พวกนางหันไปมองผู้ที่มาใหม่เป็นจุดเดียว

"พี่สาม"

จิ่งเม่ยเอ่ยชื่อผู้มาใหม่อย่างตกใจเพราะนางไม่คาดฝันว่าจะได้พบเขาในตำหนักของนาง ที่ผ่านมาจิ่งเม่ยคิดว่าเขาเกลียดนางสองพี่น้องยิ่งนัก องค์ชายสามผู้นี้คอยแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทกับพี่ชายของนางมาเป็นเวลานาน แล้วเหตุใดวันนี้เขาถึงได้มาที่ตำหนักของนาง กระทำตนคล้ายที่ผ่านมาไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น