ความวุ่นวายเริ่มก่อตัว

"ถ้าชอบ ข้าก็สามารถทำได้อย่างนั้นหรือ"

ซินเยว่ถึงกับปวดหัวกับคำตอบของเขา เจ้าหน้าตายนี่กำลังหลงประเด็นอยู่สินะ

"ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย”

ซินเยว่ถลึงตาใส่เขานางทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย

“แต่ว่านะเมื่อใดที่ท่านรักข้าจนสามารถตายแทนข้าได้ เมื่อนั้นข้าจะไม่ห้ามท่าน"

ไป๋เยี่ยนหลงกระตุกยิ้มมุมปากท่าทางเจ้าเลห์อย่างหาดูได้ยาก

"ตายแล้วจะรักได้อย่างไรช่างไร้เหตุผลสิ้นดี"

เขาก้มลงดูดที่ต้นคอขาวผ่องของนางจนเป็นรอยแดงแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าเป็นของข้าเพียงคนเดียว”

เมื่อรถม้าวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของซินเยว่ นางรีบลงจากรถม้าด้วยใบหน้าแดงก่ำเดินตัวปลิวเข้าไปด้านในราวกับพายุโดยไม่รอผู้ใด ฮุ่ยหลิงมองตามหลังของนางไปอย่างนึกสงสัย

"คุณหนูเป็นอันใดไป"

ฮุ่ยหลิงหันไปถามเยี่ยจื่อที่นั่งอยู่ด้านข้าง

"เจ้ายังเด็กอย่ารู้เลย"

เยี่ยจื่อพูดกับฮุ่ยหลิงแล้วทำหน้าเหมือนรู้ทุกอย่างเป็นอย่างดี เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรนายท่านเล่นกางม่านพลังกั้นเสียงภายในรถม้า เขาก็เป็นบุรุษผู้หนึ่งเช่นกันอยู่มานานเพียงนี้จะมองไม่ออกเชียวหรือเรื่องระหว่างหยางซินเยว่กับนายท่านของเขา ถึงจะรู้แต่เขาก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ หากเผลอพูดออกไปก่อนที่นายท่านจะอนุญาตเขาได้ตายก่อนได้แต่งงานแน่

เมื่อทุกคนเข้าไปในเรือนเห็นเซวี่ยฟังเฟยนั่งจิบชาอยู่ที่ระเบียงด้านนอกกับซ่งเว่ยหลง ซินเยว่เดินเข้าไปหาทั้งสองคนแล้วเอ่ยทักทาย

"ท่านแม่ ทานลุงซ่ง"

จากนั้นจึงเดินเลยออกไปที่เรือนแยกของตนด้วยท่าทางรีบร้อน เซวี่ยฟังเฟยเห็นบุตรสาวของตนมีท่าทางแปลกไปก็รู้สึกเป็นห่วง

"เยว่เอ๋อหน้าแดงๆ นะนางไม่สบายหรืออย่างไร"

เซวี่ยฟังเฟยรู้สึกอดเป็นห่วงบุตรสาวของนางไม่ได้

"ก่อนขึ้นรถม้ากลับมาที่นี่ก็ยังดีๆ อยู่นะเจ้าคะเดี๋ยวบ่าวไปดูคุณหนูสักหน่อยนางอาจจะไม่สบายจริงๆ ก็ได้"

ฮุ่ยหลิงเดินเข้ามาพอดี ได้ยินเซวี่ยฟังเฟยกล่าวถึงซินเยว่เช่นนั้นนางจึงเดินเเยกตัวไปที่เรือนของนายสาวเพื่อดูอาการ

“คุณหนูเจ้าคะท่านเป็นอะไรหรือไม่ฮูหยินบอกว่าเห็นท่านหน้าแดงท่านไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

ฮุ่ยหลิงยืนเคาะประตูอยู่ที่หน้าห้องของซินเยว่ ท่าทางของนางดูเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ซินเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อขับไล่ความประหม่าจากนั้นจึงเดินออกมาเปิดประตูให้ฮุ่ยหลิง

“มีอะไรหรือ”

ฮุ่ยหลิงสังเกตสีหน้าของซินเยว่ ท่าทางของคุณหนูก็ดูปกติดีหรือฮูหยินจะมองผิดไป

“บ่าวเพียงมาดูท่านเท่านั้น”

ซินเยว่พยักหน้าให้นาง

“เจ้าไปพักผ่อนเถอะข้าจะนอนสักหน่อยเหมือนกัน”

ฮุ่ยหลิงพยักหน้าให้ซินเยว่จากนั้นจึงออกจากเรือนของนางไป หลังจากฮุ่ยหลิงไปแล้วซินเยว่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดูเหมือนนางจะยังคงแสดงได้แนบเนียนอยู่นะ

“เพราะเจ้าบ้านั่นคนเดียว”

ซินเยว่อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาเบาๆ เสี่ยวเป่าที่โผล่หัวออกมาจากอกเสื้อของซินเยว่ส่เสียงจิ๊จ๊ะ ทั้งยังโบกอุ้งเท้าน้อยๆ ของมันไปมาทำท่าสนับสนุนคำพูดของนาง

งานประมูลผ่านไปแล้วกว่าหนึ่งสัปดาห์ ทุกอย่างยังดูเงียบสงบแต่จิตใจของซินเยว่ ไม่ได้เป็นดั่งเช่นบรรยากาศรอบด้านนางเลิกเข้าป่าหาสมุนไพรหมกตัวอยู่แต่ในห้องของนางห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวน มีเพียงเสี่ยวเป่าที่อยู่ในห้องกับนางเท่านั้น

ความจริงคือนางเข้าไปฝึกวิชาในมิติจิตของนางกับเสี่ยวเป่า เพื่อรอรับมือหยางจิ่งเทียน ซินเยว่ไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะรามือไปง่ายๆ ยิ่งเจ้าองค์ชายสามนั่นนางไม่สบายใจกับสายตาของเขาถึงแม้ข้างกายของนางจะมีไป๋เยี่ยนหลงแต่นางคิดว่ากันไว้ดีกว่ามาตามแก้ทีหลัง ต่อให้นางแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ก็ไม่มีสิ่งใดเสียหาย หากวันหนึ่งไป๋เยี่ยนหลงจากไป นางก็สามารถดูแลตัวเองได้ ซินเยว่ไม่คิดหวังพึ่งผู้อื่นนางคิดเสมอว่าตนย่อมเป็นที่พึ่งของตนเอง ถ้าหากไป๋เยี่ยนหลงมาได้ยินความคิดของซินเยว่เขาคงจับนางทำโทษอีกเป็นเเน่

ซินเยว่ฝึกหลอมโอสถวิชาทะยานเมฆาและฝึกพลังจิตไปด้วยแต่นางไม่เคยได้ใช้งานอย่างจริงจัง เพราะนางยังไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้จริง แต่นางก็ยังยึดคติถ้าสู้ไม่ได้ก็หนีดีกว่าเจ็บตัว ซินเยว่เก็บตัวอยู่ในมิติจิตหลายวันโดยไม่รู้ว่าด้านนอกได้เกิดความวุ่นวายขึ้นที่หน้าบ้านของนาง

หยางจิ่งเทียนและฉิงอิงหลางองค์ชายสามแห่งแคว้นฉิงมาเยือนที่บ้านของซินเยว่แต่เช้า เซวี่ยฟังเฟยตกใจเป็นอย่างมากที่ได้พบพวกเขาที่นี่นางไม่เต็มใจต้อนรับพวกเขาสักนิดแต่ก็ยังต้องไว้หน้าเชื้อพระวงศ์อย่างองค์ชายสาม

 

เซวี่ยฟังเฟยเชิญทั้งสองคนเข้ามานั่งที่ห้องโถงรับแขกด้านในเรือน นางไม่รู้จะต้องทำเช่นไรซินเยว่ยังไม่ออกมาจากห้อง ไป๋เยี่ยนหลงก็ไม่อยู่ออกไปทำธุระตั้งแต่สามวันก่อนแต่เขายังทิ้งองครักษ์เงาเอาไว้หลายคนโดยที่พวกนางไม่รู้

"เชิญองค์ชายสามและท่านเเม่ทัพดื่มชาหม่อมฉันต้องขออภัยที่ไม่สามารถต้อนรับได้ดีไปกว่านี้ พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาไม่มีชาชั้นดีมารับรองต้องให้พวกท่านต้องทนดื่มแล้ว"

 

เซวี่ยฟังเฟยเอ่ยกับฉิงอิงหลางโดยไม่หันไปมองหยางจิ่งเทียนแม้หางตา หยางจิ่งเทียนไม่แสดงท่าทางโกรธนางออกมาทำเพียงขยับกายเล็กน้อยไล่ความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้น

"เฟยเอ๋อเยว่เอ๋อไม่อยู่หรือเหตุใดพี่ไม่เห็นนางที่นี่"

หยางจิ่งเทียนถามหาซินเยว่เซวี่ยฟังเฟยปรายตามองเขาแวบหนึ่ง

"ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพหยางจะถามหาบุตรสาวของข้าด้วยเหตุใด นางจะอยู่หรือไม่หาใช่เรื่องของท่าน"

เซวี่ยฟังเฟยตอบอย่างห่างเหิน ถึงเขาจะไม่ได้ทำร้ายนางสองแม่ลูกแต่ก็ไม่เคยดูแล อีกทั้งเวลาซินเยว่ถูกรังแกเขายังทำเป็นปิดตาข้างหนึ่งเพื่อให้ลูกอนุของเขารังแกบุตรสาวของนาง ตอนนี้มาแสร้งทำตัวสนิทสนมคล้ายไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมันไม่สายไปหน่อยหรือ

องค์ชายสามเห็นแววตากรุ่นโกรธของเซวี่ยฟังเฟยเเล้วกลัวว่า หยางจิ่งเทียนจะทำเสียเรื่องเขาจึงเอ่ยขัดบรรยากาศที่เริ่มมาคุขึ้น กลัวว่าจะถูกเซวี่ยฟังเฟยไล่ออกจากเรือนก่อนได้พบหน้าหยางซินเยว่ ถึงแม้นางจะไม่กล้าทำเช่นนั้นกับเขาก็เถอะ หยางจิ่งเทียนนั้นช่างเถิดแต่เซวี่ยฟังเฟยจะมาเป็นแม่ยายของเขาในอนาคตคงต้องทำดีกับนางสักหน่อย

"ท่านน้าสบายดีหรือไม่ข้าอยู่ที่เมืองหลวงมีภารกิจมากมายจึงไม่ทราบว่าพวกท่านย้ายมาอยู่ที่นี่ ครั้งนี้เมื่อทราบว่าท่านน้ากับน้องซินเยว่อยู่ที่เมืองเยว่กว่างจึงตามแม่ทัพหยางมาด้วยหวังว่าจะได้มาคารวะท่านน้าสักครั้ง"

ฉิงอิงหลางทำท่าทางนอบน้อมต่อเซวี่ยฟังเฟย นางหาใช่คนโง่ที่นางเงียบมาตลอดมิใช่นางไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับองค์ชายสามผู้นี้

ตอนอยู่ที่เมืองหลวงองค์ชายสามผู้นี้รังเกียจบุตรสาวของนางเพียงใด หาว่านางเป็นสวะคนไร้ค่า ไม่เคยคิดจะคุยเรื่องการหมั้นหมายกับบุตรสาวของนางเลยสักครั้ง วันนี้เขากินยาผิดอะไรถึงได้คิดจะมาคารวะนางต่อให้ตายนางก็ไม่เชื่อว่าเขาไม่มีจุดประสงค์แอบแฝง

"หมอมฉันสบายดีเพคะ องค์ชายสามมีธุระอันใดเชิญพูดมาเถิด ที่เรือนของหม่อมฉันตอนนี้มีเพียงสตรีอาศัยอยู่ เกรงว่าคงจะไม่สะดวกสักเท่าใดหากมีบุรุษมาหาถึงเรือนเช่นนี้ หากมีคนเอาไปพูดในทางที่ไม่ดีเกรงว่าจะเสื่อมเสียชื่อเสียงเอาได้"

เซวี่ยฟังเฟยออกปากไล่ทั้งสองคนอ้อมๆ