เจ้าเป็นของข้า

"เยว่เอ๋อเหตุใดลูกอยู่ที่นี่หรือว่าลูกอาศัยอยู่ที่เมืองนี้หรือ "

ซินเยว่ชะงักเล็กน้อย นางถอนหายใจออกมาอย่างนึกรำคาญ จากนั้นจึงหันไปสนทนากับหยางจิ่งเทียน

"อืม"

นางตอบสั้นๆ แต่ไม่เปลี่ยนสีหน้า

"ลูกมาที่หอประมูลนี้กับใคร"

'จะอยากรู้ไปทำไมว่านางมากับใครก็ในเมื่อตัดขาดกันไปแล้ว'

 

ซินเยว่คิดในใจแต่ไม่ได้เอ่ยออกมา นางหันไปหาไป๋เยี่ยนหลงที่ยืนสีหน้าเรียบเฉยด้านข้าง

"นี่คือคุณชายไป๋เป็นสหายของข้าเจ้าค่ะข้ามากับเขา"

ซินเยว่แนะนำง่ายๆ แต่บุรุษที่ยืนอยู่ด้านข้างหยางจิ่งเทียนเอ่ยทะลุกลางปล้องขึ้น

"เจ้าคือคุณหนูใหญ่หยางใช่หรือไม่"

ซินเยว่หันไปมองเขาด้วยความสงสัย ใครอีกเนี่ย

"ใช่ข้าคือหยางซินเยว่แต่หาใช่คุณหนูใหญ่อีกต่อไป"

ซินเยว่ตอบเขาไปทั้งที่ในใจนึกรำคาญ จะมาสืบสาวประวัติอะไรกันตอนนี้นางอยากกลับบ้านไปหาท่านแม่ของนางแล้ว

"ข้าคือองค์ชายสามฉิงอิงหลางคู่หมายของเจ้า"

เมื่อได้โอกาสฉิงอิงหลางจึงแนะนำตัวแก่ซินเยว่

"อ่อ"

ซินเยว่ตอบสั้นๆ เพียงแค่นั้น ฉิงอิงหลางรู้สึกพึงใจในตัวนางตั้งแต่ที่เห็นนางเดินเข้ามาในหอประมูลจันทราแล้ว แต่ด้านข้างของนางมีบุรุษเดินเคียงมาด้วยเขาไม่รู้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์อันใดกัน จนกระทั่ง ได้รู้จากหยางจิ่งเทียนว่านางคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลหยางอดีตคู่หมายของเขา ถึงแม้นางจะตัดขาดจากตระกูลหยางไปแล้วก็ตามทีแต่เขายังมีสิทธิ์ในตัวนางอยู่

เมื่อก่อนฉิงอิงหลางทราบว่าเขาต้องหมั้นหมายกับสตรีที่ไร้พลังปราณเขาก็รู้สึกเดียดฉันท์และหาทางบ่ายเบี่ยงการหมั้นมาโดยตลอด หากเขาทราบมาก่อนว่าหยางซินเยว่มีใบหน้าที่งดงามถึงเพียงนี้เขาคงจะยอมแต่งนางให้เป็นสนมของเขานานแล้วแม้นางจะไร้พลังปราณก็ตามทีฉิงอิงหลางคิดในใจ

ตอนนี้เมื่อได้พบนางแล้วเขาจะไม่มีทางปล่อยนางไปเด็ดขาด ฉิงอิงหลางมองซินเยว่ด้วยสายตาปรารถนา นางหาใช่คนโง่สิ่งที่ฉิงอิงหลางพูดออกมานางย่อมเข้าใจความหมายแต่มีหรือที่นางจะยอม

"ขออภัยองค์ชายสามข้าหยางซินเยว่ได้ตัดขาดจากตระกูลหยางแล้วข้าหาใช่คุณหนูใหญ่อีกต่อไป คุณหนูใหญ่ของตระกูลหยางคือหยาง หลันฮวา"

หยางจิ่งเทียนหน้าเสียทันที เมื่อได้ฟังคำพูดตัดขาดที่ออกมาจากปากบุตรสาวของตน

"เยว่เอ๋อ เจ้า...."

"ข้าตอนนี้เป็นเพียงหยางซินเยว่ที่ไม่มีตระกูล ต้องขออภัยท่านแม่ทัพหยางและองค์ชายสามตอนนี้คนของข้ารอข้านานแล้ว ต้องขอตัวลา”

พูดจบนางก็เดินขึ้นรถม้าไปกับไป๋เยี่ยนหลงไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง คล้อยหลังองค์ชายสามฉิงอิงหลางและหยางจิ่งเทียนซินเยว่นั่งหน้าตูมอยู่ในรถม้านางใช้แขนเท้าคางกับขอบหน้าต่างท่าทางครุ่นคิด

นางจะทำอย่างไรดีไม่คิดเลยว่าจะเจอหยางจิ่งเทียนที่นี่ เจ้าองค์ชายสามนั่นอีกช่างเป็นตัววุ่นวายยิ่งนัก ทำไมนางจะมองไม่ออกว่าสายตาที่เจ้านั่นมองมาที่นางเขาต้องการสิ่งใด อีกไม่นานด้วยอำนาจของราชวงศ์พวกเขาคงรู้แน่ว่านางอยู่ที่ไหนหากให้เดาเจ้านั่นต้องใช้วิธีการบังคับนางให้ยอมสิโรราบแน่นอน จะทำไงดีตอนนี้พลังของนางยังไม่แกร่งพอที่จะต่อกรกับพวกเขาทั้งหมด หรือจะย้ายเข้าไปอยู่ในป่ามืดสายหมอกดี ไม่ได้ที่นั่นอันตรายเกินไปหรือจะย้ายไปอยู่ที่แคว้นอื่น

ตอนนี้นางมีเงินมากมายไม่ต้องกังวลว่าจะลำบากหากจะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่นางชอบที่นี่นี่นาทำไมชีวิตนางถึงหนีไม่พ้นเรื่องพวกนี้สักทีนะ ไป๋เยี่ยนหลงมองใบหน้าของซินเยว่ที่เดี๋ยวโมโหเดี๋ยวบูดบึ้งเดี๋ยวคิดหนักเดี๋ยวพยักหน้าคนเดียว นางช่างเป็นมนุษย์สตรีที่มีหลากหลายอารมณ์เสียจริง

คิดสิ่งใดก็ออกมาทางสีหน้าหมด ไป๋เยี่ยนหลงรวบตัวซินเยว่ขึ้นมานั่งบนตักของเขาอีกครั้ง เขาใช้คางเกยบนไหล่มนและเอ่ยกับนางเบาๆ ท่าทางสบายๆ ต่างจากปกติที่ชอบทำตัวเฉยชากับทุกสิ่งบนโลกใบนี้

"คิดมาไปไยเป็นคนของข้ามีสิ่งใดต้องกลัว"

เสียงทุ้มที่แสนนุ่มนวลของเขากล่าวอย่างวางอำนาจดังอยู่ข้างหู ของซินเยว่ เขาไม่เคยจะเอ่ยเสียงเช่นนี้กับใครซินเยว่ไม่ดิ้นหนีหรือโวยวายเหมือนเช่นทุกครั้ง นางมีความรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขาเเละนางเชื่อว่าเขาจะปกป้องนางได้จริงดั่งที่เอ่ย

แต่ เอ๊ะ!!! นางหันขวับไปมองเขา

"คนของท่านอันใดกันข้าก็เป็นของข้าจะเป็นของท่านได้อย่างไร"

นางเถียงเขาคอเป็นเอ็น ไป๋เยี่ยนหลงมองสบตาซินเยว่ใช้นิ้วเรียวยาวเกี่ยวเอาเส้นผมที่ระลงมาข้างแก้มขึ้นทัดที่ใบหูเล็กน่ารัก

"ไม่ว่าจะอย่างไรเจ้าก็เป็นของข้า ต่อให้เจ้าต้องตายตกนรกข้าก็จะลงนรกไปพาเจ้ากลับมาเจ้าไม่มีวันหนีข้าพ้น"

ไป๋เยี่ยนหลงสะบัดมือกางม่านพลังกั้นเสียงภายในรถม้าพร้อมทั้งทาบริมฝีปากลงไปทันที ริมฝีปากร้อนดูดดึงริมฝีปากนุ่มที่เเดงเรื่อ อย่างลึกซึ้ง เรียวลิ้นแทรกเข้าไปในปากน้อยดุจลูกอิงเถาซอกซอนไปทั่วอย่างอุกอาจเอาแต่ใจทิ้งร่องรอยกลิ่นอายของเขาเอาไว้

ท่อนแขนแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้ารั้งเอวของนางให้เข้ามาแนบชิดกับอ้อมกอดของเขา ซินเยว่ถูกไป๋เยี่ยนหลงจุมพิตอย่างไม่ทันตั้งตัว พอคิดจะต่อต้านก็ไร้เรี่ยวแรงและไม่มีโอกาสเสียแล้ว

เสี่ยวเป่าโผล่หัวออกมาจากอกเสื้อของซินเยว่ ดวงตาน้อยๆ มองไป๋เยี่ยนหลงจากนั้นมองไปที่ซินเยว่ มันรีบยกอุ้งเท้าน้อยๆ ขึ้นมาปิดดวงตาทั้งสองข้างท่าทางดูจริงจังเพียงแต่ดวงตาที่มองลอดช่องนิ้วออกมาเผยท่าทางสนุกสนาน

หลังจากจุมพิตจนพอใจแล้วไป๋เยี่ยนหลงก็ปล่อยให้ซินเยว่ได้สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ ท่าทางของนางคล้ายกำลังจะขาดอากาศหายใจ เขาคลอเคลียอยู่ที่บริเวณใบหูของนางแขนแกร่งยังคงกอดกระชับร่างเล็กอยู่อย่างนั้น

"ไป๋เยี่ยนหลงเป็นบ้าอะไรของท่าน"

ซินเยว่ตวาดเขาด้วยความโกรธ

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าเป็นของข้า"

เป็นคำประกาศอย่างเผด็จการและเอาแต่ใจที่สุด ซินเยว่มองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าอมเขียวของเขา ดวงตาคู่นี้ยิ่งมองเท่าใดยิ่งชวนให้รู้สึกหวั่นไหวเขาไม่เคยทำแบบนี้กับนาง เหตุใดวันนี้ถึงได้เกิดคลั่งขึ้นมา "ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะท่านอยากให้ข้าเกลียดท่านหรือย่างไร"

นางตวาดเขาอีกครั้งเสียงดังลั่น ดวงตาของไป๋เยี่ยนหลงดำมืดรังสีอำมหิตลอยวนอยู่ในอากาศเขาเค้นเสียงรอดไรฟันออกมา

"เจ้าคิดจะเกลียดข้า"

น่าแปลกที่คำพูดทุกคำและการกระทำของซินเยว่มีผลต่อไป๋เยี่ยนหลงอย่างน่าประหลาด เพียงแค่นางพูดว่าเกลียดเขาหัวใจของไป๋เยี่ยนหลงก็เหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดทำให้รู้สึกเจ็บปวด

"พูดจาเหลวไหลออันใดท่านไม่ได้ชอบข้า ทั้งที่ไม่ได้รักข้าถือดีอย่างไรมาทำกับข้าเช่นนี้"

ซินเยว่จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไป๋เยี่ยนหลงได้ยินคำพูดของนางกลับไม่ได้บันดาลโทสะผิดจากที่คาด เขาเอ่ยเสียงขรึม