โอสถเพิ่มพลังปราณ

"นี่ นี่!!!......"

คู่มือการใช้มิติจิต

ซินเยว่ถึงกับคิ้วกระตุก

อะไรจะสะดวกขนาดนั้นอย่างกับซื้อของออนไลน์แล้วแถมคู่มือการใช้งานแบบนั้นเลย ซินเยว่อ่านวิธีใช้มิติจิตของนางคร่าว ๆ คือถ้าพลังเพิ่มในนี้ก็อุดมสมบูรณ์ เข้าออกโดยการใช้จิตควบคุม น้ำในบ่อ คือน้ำทิพย์มรกตใช้ดื่มเพื่อเพิ่มพลังปราณ ใช้ปรุงโอสถจะทำให้เม็ดยาที่หลอมขึ้นมามีคุณภาพมากกว่าเดิมห้าเท่า

ขวดที่วางบนชั้นคือโอสถหายากที่แผ่นดินชิวหลิงนี้ที่เคยบันทึกเอาไว้ในตำราโบราณ แต่ไม่เคยมีใครสามารถหลอมมันขึ้นมาได้มาก่อนตำราบนชั้นคือตำราสมุนไพรปราณธรรมดาหาง่ายไปจนถึงสมุนไพรปราณในตำนาน ถ้ารู้ว่าที่นี่มีตำราสมุนไพรตั้งแต่แรกนางคงไม่ต้องไปเสี่ยงตายที่ร้านตาเฒ่าคนนั้น และตำราฝึกพลังจิต

หืม!!!

"พลังจิตหรือ"

ซินเยว่ให้ความสนใจตำราเล่มนี้เป็นพิเศษนางใช้เวลาในกระท่อมไปนานเท่าใดไม่รู้จนกระทั่งรู้สึกถึงเจ้าก้อนขนที่ตอนนี้ ใช้อุ้งเท้าหน้าเขี่ยๆ ที่ขาของนาง

"ว่าอย่างไรเจ้าตัวน้อย ......ไม่สิเจ้ามีชื่อหรือไม่"

ซินเยว่ถามมัน เจ้าก้อนขนส่ายหน้าทำตาปริบๆ

"เช่นนั้นให้ข้าตั้งชื่อให้เจ้าดีหรือไม่ ชื่ออะไรดีนะที่ฟังดูแล้วไพเราะและจำได้ง่าย”

ซินเยว่นิ่งคิดเล็กน้อย

“เจ้าชื่อเสี่ยวเป่าดีหรือไม่เป่า (保)ที่แปลว่าพิทักษ์เพราะเจ้าปกป้องข้าจากคนเลว”

เจ้าก้อนขนพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ ท่าทางของมันช่างน่าเอ็นดูนักเอ็นดู เสี่ยวเป่ากระโดดขึ้นมาบนบ่าของซินเยว่แล้วใช้ปากจุ๊บที่แก้มของนางจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย มันกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจซินเยว่เรียนรู้วิธีการฝึกฝนพลังจิต และนำมาประยุกต์ใช้ร่วมกับพลังปราณลูกไฟของนาง ทำให้การโจมตีรุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า มีทั้งวิชาควบคุมจิตใจคน ควบคุมสิ่งของโดยไม่ใช้พลังจิตและที่สำคัญที่สุดคือวิชาทะยานเมฆา วิชาที่นางคิดว่านางถนัดที่สุด สู้ไม่ได้ก็ต้องหนีนี่คือคติของซินเยว่ตลอดมา เมื่อก่อนนางคิดว่าเสี่ยวเป่าเร็วกว่านางมากตอนนี้นางสามารถตามเสี่ยวเป่าทันแล้ว หนึ่งคนกับหนึ่งตัวใช้เวลาฝึกวิชาอยู่ในมิตินานเท่าใดไม่รู้เพราะที่นี่เป็นเวลากลางวันตลอด ซินเยว่ตัดสินใจออกไปข้างนอก

"ข้าต้องกลับออกไปแล้วป่านนี้ท่านเเม่คงจะเป็นห่วงข้า"

เจ้าก้อนขนทำหน้าเศร้า 'ท่านแม่' เสียงเล็กๆ ของมันดังขึ้นในหัวของซินเยว่นางมองเสี่ยวเป่าอย่างชั่งใจ

"เจ้าอยากไปอยู่ข้างนอกกับข้าหรือไม่ในมิตินี้เจ้าอยู่คนเดียวคงจะเหงาน่าดู"

เสี่ยวเป่าเงยหน้าเล็กๆ ขึ้นมองซินเยว่ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ มองดูน่าส่งสารยิ่ง มันกระโดดเข้าหาซินเยว่นางยืนมือออกไปรับมันแล้วกอดเอาไว้ในอก

สายลมพัดเอื่อยเฉื่อยต้นหญ้าโยกไหวตามแรงลม เสียงต้นไผ่เสียดสีกันเป็นท่วงทำนองเพลงชวนให้เคลิ้มหลับ กลิ่นดอกกล้วยไม้ป่าโชยมาทำให้อดสูดดมเข้าปอดไม่ได้ การที่ได้อยู่ท่ามกลางป่าเขาและธรรมชาติช่างมีความสุขยิ่งนัก ถ้าหากว่าไม่มีเจ้าพวกหน้าตายพวกนี้

 

หนึ่งชั่วยามก่อนหน้า (2ชม.) ซินเยว่ออกจากมิติจิตพร้อมด้วยเสี่ยวเป่านางอยู่ที่เดิมในป่าด้านนอกเมืองก่อนที่นางจะโดนเจ้าสองคนนั่นทำร้าย ซินเยว่กลับเข้าเมืองเอายาเพิ่มพลังปราณที่อยู่ในมิติจิตไปขายสองเม็ดที่ร้านขายยาที่นางนำสมุนไพรปราณไปขาย

 

"เอาสมุนไพรมาขายอีกแล้วหรือแม่นาง ทำไมครั้งนี้มาเร็วกว่าทุกทีปกติเจ้ามาสามวันหนึ่งครั้งนี่นา"

ซินเยว่ทำสีหน้างงงวย

"ผู้ดูแลข้าเอาสมุนไพรมาขายครั้งสุดท้ายเมื่อใดเจ้าคะ"

"เมื่อวานนี้อย่างไรเล่าเจ้าลืมไปแล้วหรือ"

ผู้ดูแลตอบคำถามของนางและมองซินเยว่ด้วยสายตาแปลกประหลาด ซินเยว่ยืนนิ่งท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง เช่นนั้นแสดงว่าเราเข้าไปในมิติจิตเพียงแค่หนึ่ง ผู้ดูแลถามนางอีกครั้ง

"ไหนล่ะสมุนไพรปราณที่เจ้าจะนำมาขาย"

ซินเยว่ได้สติกลับมา นางยิ้มหวานส่งให้ผู้ดูแล

"ข้าไม่ได้มาขายสมุนไพรปราณเจ้าค่ะ ข้ามาขายโอสถเพิ่มพลังปราณ"

ซินเยว่หยิบขวดยาออกมาจากแขนเสื้อแต่ความจริงนางเอาออกมาจากมิติจิต หลังจากเทเม็ดยาลงในมือกลิ่นหอมเย็นโชยอบอวลไปทั่วร้าน ผู้ดูแลตะลึงไปทันที

"โอสถเพิ่มพลังปราณความบริสุทธิ์เต็มสิบส่วน แม่นางเชิญรอข้าด้านในเดี๋ยวข้าไปตามเถ้าแก่มาพบเจ้า ข้าไม่สามารถตีราคาโอสถเม็ดนี้ให้เจ้าได้"

พูดจบผู้ดูแลก็เดินหายไปหลังร้านทันที ผ่านไปไม่นานชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบท่าทางภูมิฐานเดินเข้ามาเขาทักทายนางท่าทางตื่นเต้น

"ข้าคือสวีไคเฉิงเจ้าของร้านขายยาแห่งนี้เรียกข้าว่าเถ้าแก่สวีก็ได้ข้าได้ยินว่าแม่นางมีโอสถพิ่มพลังปราณมาขาย รบกวนขอข้าดูเม็ดยาของเจ้าได้หรือไม่"

ซินเยว่พยักหน้านางเทเม็ดยาออกมาให้เถ้าแก่สวีดู สายตาของเถ้าแก่สวีไม่ต่างอะไรกับผู้ดูแล

"ท่านจะให้ข้าได้ราคาเม็ดละเท่าไหร่"

ซินเยว่ถามออกไปตรงๆ นางไม่อยากต้องมาอ้อมค้อมให้เสียเวลา

"เจ้าถามข้าเช่นนี้แปลว่าเจ้ามีหลายเม็ดใช่หรือไม่"

สวีไคเฉิงทำหน้าเจ้าเล่ห์ถามกลับไป

"ขึ้นอยู่กับคำตอบของท่าน ถ้าข้าไม่พอใจในราคาที่ท่านเสนอมาข้าก็จะนำไปขายที่อื่น ข้ารู้มาว่าที่เมืองเยว่กว่างมีหอโอสถของสำนักแพทย์โอสถสาขาย่อยอยู่ ข้าอาจนำมันไปขายที่นั่นก็ได้ท่านคิดเห็นว่าอย่างไร"

เถ้าแก่สวีมองซินเยว่ด้วยท่าทางพินิจ

"ช่างเป็นเด็กสาวที่เจ้าเล่ห์เสียจริง ได้ข้าให้ตามที่เจ้าต้องการ โอสถเพิ่มพลังปราณหนึ่งเม็ดสองพันตำลึงทองเจ้าพอใจหรือไม่"

ซินเยว่พยักหน้ายิ้มตาหยีนางขายโอสถเพิ่มพลังปราณให้เถ้าแก่สวีสองเม็ด

"เถ้าแก่สวีข้ารู้ว่าท่านสามารถทำกำไรกับยาเม็ดนี้ได้มากกว่าที่ท่านจ่ายให้ข้า อ้อท่านช่วยเก็บเรื่องที่ข้าขายโอสถเพิ่มพลังปราณให้ท่านไว้เป็นความลับได้หรือไม่ ข้าไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้เพราะข้าไม่ต้องการความวุ่นวาย"

หลังจากที่กำชับเถ้าแก่สวีจบซินเยว่ก็เดินออกไปจากร้านขายยาด้วยความเบิกบาน นั่นคือเรื่องราวก่อนหน้าที่ซินเยว่จะกลับมาที่เรือนเชิงเขาของนาง

รอยยิ้มของซินเยว่ตอนนี้เเข็งค้างไปแล้ว เงินสี่พันตำลึงทองไม่สามารถทำให้นางอารมณ์ดีได้อีกต่อไป

"พะ......พวกเจ้ามาทำอะไรที่เรือนของข้า "

ซินเยว่ได้สติกลับมาเมื่อเห็นบุรุษผมสีเงินนั่งอยู่ในโถงรับแขกท่าทางผ่อนคลายสบายอารมณ์คล้ายที่นั่นคือเรือนของเขาเอง ด้านหลังมีบุรุษอีกสองคนยืนทำหน้านิ่งเป็นรูปปั้นอยู่

"ท่านแม่ มานี่ก่อน"

ซินเยว่กระซิบเรียกเซวี่ยฟังเฟยออกมาที่ระเบียงด้านนอก

"มีอะไรหรือเยว่เอ๋อ”

เซวี่ยฟังเฟยเดินออกมาตามเสียงเรียกของบุตรสาว

"ท่านเเม่ ท่านรู้จักพวกเขาหรือ "

ซินเยว่กระซิบถามมารดาเสียงเบา แต่มีหรือที่บุรุษทั้งสามจะไม่ได้ยินพวกเขาเป็นผู้ฝึกพลังปราณขั้นยอดยุทธต่อให้ไกลกว่านี้ก็สามารถรับรู้ได้