34แก้เคล็ด

ตอนที่34แก้เคล็ด

  “ก็ไม่มีอะไร คุณธัชเขาบอกว่ารู้สึกผิด ที่เป็นต้นเหตุให้หนูต้องเป็นแบบนี้” โสภาบอกเสียงเรียบ แต่วุ้นเย็นใจหายวาบ เพราะวันนั้นเธอไม่ได้บอกใครว่าไปหาเมธัชที่คอนโด

  “ยะยังไงคะ พี่ชายไม่ได้ทำอะไรให้หนูเสียหน่อย” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ พลางหรุบตาลง มองแก้วน้ำสมคั้นที่อยู่ในมือ เพื่อหลบสายตาของผู้เป็นแม่

  “นี่แสดงว่าหนูลืมว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้นหมดแล้วใช่ไหมเนี่ย แต่ก็ไม่แปลก เพราะคุณหมอก็บอกอยู่ว่า ถ้าหนูตื่นมาอาจจะจำเหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้ชั่วคราวงั้นเดี๋ยวแม่เล่าให้ฟัง แต่ขอเก็บชามโจ๊กไปล้างก่อนนะลูก” พูดจบโสภาก็เก็บชามเข้าไปล้าง

  ‘จำได้ซิคะแม่ จำได้ทุกการกระทำและคำพูดของพี่ชายเลยล่ะ แต่หนูต้องขอโทษที่บอกแม่ไม่ได้ เพราะหนูอับอายเกินกว่าที่จะพูดถึงมันอีก’ เธอได้แต่ขอโทษแม่อยู่ในใจ และอยากรู้ว่าเมธัชจะบอกทุกคนยังไงที่จู่ ๆ เธอไปเป็นลมอยู่ที่คอนโดของเขา

ครู่เดียวโสภาก็เดินกลับมานั่งข้างเตียง แล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์ในวันนั้น ตามที่เมธัชได้เล่าให้ฟัง

  “คุณธัชบอกแม่ว่าหนูไปหาพี่เขาที่คอนโด เพื่อที่จะขอโทษเรื่องเมื่อแปดปีก่อน แต่เป็นเพราะเขาไม่ยอมยกโทษให้ และเผลอต่อว่าหนูด้วยความโกรธที่สะสมมานาน หนูเลยเสียใจมากจนเป็นลมวูบหมดสติ พี่เขาตกใจมากรีบพาหนูส่งโรงพยาบาล และทำโจ๊กกับน้ำส้มคั้นมาให้ทุกวัน ถึงขนาดจองห้องพิเศษเอาไว้ รอให้หนูออกจากไอซียูมาพักฟื้นนี่ล่ะ”

วุ้นเย็นตั้งใจฟังจนจบ ก่อนจะลอบถอนหายใจเบา ๆ อย่างน้อยเมธัชก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องสมุดบันทึกเล่มนั้น ให้แม่ของเธอได้รับรู้อย่างที่นึกหวั่นใจในตอนแรก

แต่การที่เขามาทำดีกับเธอแบบนี้ หากเป็นก่อนหน้าเหตุการณ์ที่คอนโด เธอคงมีความสุขมาก แต่ตอนนี้หัวใจของเธอกลับเฉยชา ไม่ได้มีความยินดีอะไรเลย แล้วถ้าคิดไม่ผิด ดุจดาวจะต้องเป็นคนบอกให้เขาทำแน่นอน

พูดถึงดุจดาว เธอก็อดรู้สึกเสียใจไม่ได้ ที่พูดถึงในทางไม่ดีทั้งยังไปแช่งชักให้ต้องตายจากกันกับเมธัชอีก ถึงแม้เธอจะอิจฉาดุจดาวมากที่ได้เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของเมธัช แต่เธอก็ไม่ได้ลืมว่าดุจดาวรักและดีกับเธออย่างจริงใจเสมอมา

  ‘เอาไว้หนูจะหาโอกาส ไปขอโทษนะคะพี่ดาว’ เธอคิดด้วยความเสียใจ ก่อนจะเอ่ยถามแม่เบา ๆ

  “อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง ตอนนี้หนูพอนึกออกได้บ้างแล้ว แต่หนูว่าพี่ดาวน่าจะเป็นคนทำมากกว่า ไม่น่าจะใช่พี่ชายหรอกค่ะ” เธอพูดไปตามที่คาดคะเน

แต่โสภากลับส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่สวยงามและอ่อนโยน

  “ตอนแรกแม่ก็คิดเหมือนหนู แต่เพิ่งจะได้รู้ว่าเป็นคุณธัชทำให้หนูด้วยตัวเองจริง ๆ ตอนนี้เขากลับมาอยู่บ้านแล้ว แม่บ้านโทรมาบอกแม่เองว่าคุณธัชตื่นแต่เช้ามาทำให้หนูทุกวัน อ้อ! ช่วงนี้หนูดาวเธอถูกห้ามไม่ให้ออกจากบ้าน เลยไม่ได้มาเยี่ยมหนู แต่ว่าโทรมาถามข่าวคราวทุกวันเลย”

  “อ้าว! ทำไมล่ะคะ ทำไมพี่ดาวถึงออกจากบ้านไม่ได้” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย และร้อนใจ ไม่รู้ว่าดุจดาวเป็นอะไรถึงขั้นต้องห้ามออกจากบ้าน

  “ก็เห็นว่าคุณน้าญาดา ไปดูดวงกับหมอดูมา แล้วหมอดูทักว่าหากคุณธัชกับคุณดาวแต่งงานกัน จะมีอันเป็นไปก่อนที่จะถึงวันแต่งงาน” แม้น้ำเสียงของโสภาจะราบเรียบแต่สีหน้าก็แสดงออกถึงความไม่สบายใจอย่างชัดเจน เพราะแม้จะไม่เคยเชื่อเรื่องหมอดู แต่ก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเมธัชและดุจดาวที่เธอรักและเอ็นดูทั้งคู่

เช่นเดียวกับวุ้นเย็น ที่เบิกตากว้างด้วยความเสียใจ และเริ่มใจไม่ดีที่เผลอพลั้งปากสาปแช่งไปอีก

  “โฮ้! ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือคะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ต้องกักบริเวณพี่ดาวไม่ให้ออกจากบ้านล่ะคะ”

  “เห็นว่าเป็นวิธีแก้เคล็ดมั้ง คือหมอดูเขาแนะนำว่า ก่อนแต่งงานห้ามไม่ให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินทางไกลหรือถ้าให้ดีก็ต้องห้ามออกจากบ้านและห้ามพบกันกันเด็ดขาด จนกว่าจะถึงวันแต่งงาน คุณน้าญาดาจึงถือและห้ามอย่างเคร่งครัดน่ะลูก”

  “อ้าว! แล้วหมอดูห้ามทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาว แต่พี่ชายก็ยัง... เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แม้จะไม่เชื่อเสียเต็มร้อยแต่ก็ฟัง ๆ ไว้หน่อยก็ดี แต่ทำไมพี่ชายถึงออกมาอีกล่ะคะ พี่ชายไม่เชื่อ ไม่กลัวเลยหรือคะคุณแม่” วุ้นเย็นถามอย่างโกรธ ๆ เขาไม่กลัวบ้างหรือยังไงกันนะ

  “แม่ก็พูดไปแล้ว แต่คุณธัชบอกว่าเป็นห่วงหนู แม่ก็บอกว่าให้โทรมาก็ได้ แต่เขาก็ไม่ยอม บอกว่าจะต้องมาเห็นหนูด้วยตาตัวเองเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเขาก็จะทุกข์ร้อนใจ อยู่ไม่ได้เช่นกัน แม่ว่าครั้งนี้พี่เขารู้สึกผิดและยกโทษให้หนูแล้วล่ะลูก ต่อไปนี้หนูก็จะได้ปลดปล่อยหัวใจออกมาจากความรู้สึกผิด และใช้ชีวิตได้ตามปกติเสียทีนะลูกนะ” โสภาพูดพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก