37  น้องไม่ได้บอก

ตอนที่37

 น้องไม่ได้บอก

เมื่อเห็นสีหน้าของเมธัช ยังไม่ดีขึ้น วุ้นเย็นจึงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างจริงจัง

         “พี่ชาย ตอนนี้หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ไม่ต้องไปตรวจหรอก หนูอยู่กับโรคนี้มานาน จนรู้จักคุ้นเคยกันดีแล้วล่ะ”

เมื่อเห็นว่าวุ้นเย็นยืนยันหนักแน่น เมธัชก็เริ่มผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

         “แล้วนี่ยังไม่มีข่าวเรื่องผู้บริจาคหัวใจอีกหรือ”

คำถามนี้ทำให้วุ้นเย็นมีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย แต่ก็ยังฝืนยิ้มบาง ๆ ออกมา

         “ยังไม่มีวี่แววเลยค่ะ แต่ช่างเถอะหนูไม่หวังอะไรมาก เพราะการที่เอาหัวใจคนอื่นมาต่อชีวิตเรา นั่นก็หมายถึงเขาจะต้องตายแทน แบบนั้นหนูก็ไม่อยากได้หรอกค่ะ ถึงหนูจะอยากมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่ได้อยากให้ใครต้องตายนี่คะ แค่อยู่ได้อุ้มหลาน ก็พอใจแล้ว”

น้ำเสียงที่สดใสแต่ปนเศร้านั้นทำให้เมธัชสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

         “อย่าพูดแบบนี้ คนที่เขาบริจาค หมายถึงตอนที่สมองของเขาหยุดทำงานแล้ว ในทางการแพทย์สมองที่หยุดทำงาน นั่นหมายความว่าคนคนนั้นเสียชีวิตแล้ว แต่หัวใจยังเต้นอยู่ และบริจาคให้คนที่สมองยังทำงาน แต่หัวใจใช้การไม่ได้ เพื่อสร้างบุญเป็นครั้งสุดท้ายอย่างไรละ แต่เราพูดเหมือนกับว่าไปควักหัวใจคนที่ยังเป็น ๆ มาอย่างนั้นแหละ”

วุ้นเย็นได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง ไม่มีความเศร้าอยู่บนใบหน้าเรียวเล็กนั้นอีก จนเมธัชลอบยิ้มด้วยความพอใจ

สองวันต่อมา เมธัชก็ไปเคาะประตูห้องเรียกวุ้นเย็นเหมือนเช่นทุกวันและเหมือนสมัยตอนที่พวกเขายังเรียนหนังสือ

แต่วันนี้เคาะเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เมธัชก็เริ่มใจไม่ดี มือหนาจึงหมุนลูกบิดเปิดประตูห้อง เมื่อเห็นว่าห้องไม่ได้ล็อคก็บ่นออกมา

         “โตแล้วทำไมยังไม่รู้จักล็อคประตู...” เสียงบ่นค่อย ๆ หายไปในลำคอ เมื่อเห็นที่นอนถูกพับเก็บเรียบร้อยและว่างเปล่า ไม่มีร่างของหญิงสาวอยู่ เขาก็กวาดสายตาไปที่ห้องน้ำ เห็นประตูห้องน้ำเปิดทิ้งไว้ จึงร้องเรียกดู นึกใจว่าเผื่ออีกฝ่ายเข้าเห้องน้ำแล้วลืมปิดประตูหรือเปล่า

         “วุ้นเย็นทำธุระอยู่ในห้องน้ำเหรอ”

เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาเขาจึงตัดสินใจเข้าไปดูในห้องน้ำ แต่ก็พบแต่ความว่างปล่าเช่นกัน

          “หรือว่าวันนี้ตื่นเช้ากว่าเรา คงลงไปข้างล่างแล้วมั้ง"

เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ  แล้วหมุนตัวออกจากห้อง เมื่อลงมามาถึงห้องโถง ก็พบกับโสภาพอดี

          “อ้าวคุณธัช น้ากำลังจะขึ้นไปเรียกให้ลงมาทานข้าวพอดีเลยค่ะ” โสภาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม เพราะช่วงนี้เธอกับวิชัยมีความสุขมากเป็นพิเศษ ที่เห็นสองพี่น้องกลับมาพูดกันดี ๆ และรักใคร่กลมเกลียวกันเหมือนเดิมแล้ว

         “ขอโทษครับที่ลงมาช้า พอดีผมเรียกวุ้นเย็นแล้วน้องไม่ตอบ เลยถือวิสาสะเข้าไปในห้องเพราะเป็นห่วงกลัวน้องจะเป็นอะไร แต่เข้าไปแล้วก็ไม่เจอครับ น้องอยู่ในห้องอาหารแล้วใช่ไหมครับ”

         “อ้าว ยายวุ้นไม่ได้บอกคุณธัชหรือคะ” โสภาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจที่เขาไม่รู้ว่าวุ้นเย็นไปไหน

         “บอก? บอกอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ” เมธัชก็เอ่ยถามด้วยความแปลกใจเช่นกัน

         “ก็วันนี้ยายวุ้นกลับไปหายายที่บ้านต่างจังหวัด คุณวิชัยจึงให้คนขับรถกับแม่บ้านไปส่ง ตั้งแต่ตีห้าแล้วล่ะค่ะ น้าก็นึกว่าคุณธัชรู้แล้วเสียอีก”

เมธัชชาไปทั้งตัว รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก และโกรธนิด ๆ ที่วุ้นเย็นหนีไปไม่บอกกล่าว

          “ไม่รู้ครับ น้องไม่ได้บอกผมเลย” แม้ธัชพูดเสียงแผ่ว

         “ฮื้อ ! ยายวุ้นนี่น่าตีจริง ๆ เลย แต่ว่าคุณธัชอย่าเพิ่งโกรธไปเลยนะคะ น้าคิดว่าที่ยายวุ้นไม่บอก ก็เพราะไม่อยากให้คุณธัชเป็นห่วงมากกว่า แกบ่นคิดถึงยายตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วล่ะค่ะ” โสภากลัวว่าสองพี่น้องจะโกรธกันอีก จึงรีบอธิบายให้เมธัชเข้าใจ

         “ครับ ผมเข้าใจ เดี๋ยวค่อยโทรหาน้องเอาก็ได้ครับ” เขาตอบเสียงเรียบ น้ำเสียงนั้นไม่ได้แสดงออกถึงอารมณ์ใด ๆ

โสภาจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

          “ถ้าอย่างนั้น เรารีบไปกินข้าวกันเถอะค่ะ คุณพ่อรอนานแล้ว”

          “ครับ” เขารับคำอย่างว่าง่าย ทั้งที่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความกังวล เพราะเป็นห่วงวุ้นเย็น มื้อเช้าวันนั้น จึงค่อนข้างจะฝืดคอมากกว่าทุกวัน

...........................................................................

         “คุณยายขา..” หญิงสาวร้องเรียกเสียงดัง เมื่อเห็นหญิงชรายืนรออยู่หน้าบ้าน ก่อนจะโผเข้าไปกอดรัดด้วยความคิดถึง

ยายวันนาก็ทั้งกอดทั้งหอมหลานสาวเพียงคนเดียวเช่นกัน

          “คิดถึงจังเลยค่ะคุณยายขา หนูนึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันแล้วเสียอีก” หญิงสาวออดอ้อนเหมือนตอนเป็นเด็กน้อยไม่มีผิด

ยายวันนาบีบปลายจมูกเล็กที่โด่งรั้นของหลานสาวสุดที่รักเบา ๆ ก่อนจะดุด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

          “ต้องได้เจอสิ พระต้องคุ้มครองหลานยายให้หายดีและปลอดภัยแน่นอน แต่เราก็ต้องทำตามที่หมอสั่งอย่างเคร่งครัด แล้วก็ต้องรักตัวเองให้มาก ๆ เข้าใจไหม”

วุ้นเย็นยิ้มหวานพร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ

          “ค่ะ หนูจะเชื่อคุณยาย ว่าแต่มีอะไรกินบ้างคะเนี่ย หนูหิวมากเลย เพราะคิดถึงยายจึงไม่ยอมแวะกินข้าวที่ไหนเลยนะเนี่ย เก็บท้องมากินฝีมือยายคนเดียวเลยค่ะ”