38 ปีนรั้วเข้ามา

ตอนที่38

ปีนรั้วเข้ามา

แสงดาวที่พร่างพราวอยู่บนท้องฟ้า ทอแสงระยิบระยับดูสวยงาม ราวกับผืนผ้าแพรสีนิลประดับเพชรเม็ดงาม

วุ้นเย็นถอนหายใจยาว แม้ตากลมจะทอดมองดูดาวบนท้องฟ้า แต่ในใจกลับเห็นแต่ใบหน้าของใครบางคน เปลือกตาบางหลุบมองมือถือเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน เพราะตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ซึ่งเป็นวันที่สามแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเมธัชจะทักหรือโทรมาเธอ

          “เฮ้อ! สงสัยจะยุ่งเรื่องเตรียมงานแต่ง จนลืมน้องแล้วมั้ง”

เธอบ่นพึมพำคนเดียว ท่ามกลางแสงดาวที่เริ่มหายไป เมื่อเมฆดำอุ้มฝนเข้ามาแทนที่ สายลมเบา ๆ ในตอนแรกก็เริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ เพียงไม่กี่นาทีต่อมา สายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก วุ้นเย็นกอดเข่า ก่อนจะวางใบหน้าเล็ก ๆ ลงบนเข่าเนียน นั่งมองสายฝนผ่านหน้าต่างบานกระจก แต่นั่งได้ไม่นาน จู่ ๆ ใบหน้าของเมธัชก็โผล่ขึ้นมาที่หน้าต่าง

         “พะพี่ชาย!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้วยกมือขยี้ตาตัวเองแรง ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้คิดถึงเขาจนเกิดภาพหลอน แต่เมื่อมองไปอีกครั้ง ก็ยังเห็นใบหน้าของเมธัชเหมือนเดิม และครั้งนี้อีกฝ่ายก็เคาะกระจกด้วย

วุ้นเย็นแน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้ตาฝาดหรือเกิดภาพหลอนแน่นอน ก็รีบเลื่อนหน้าต่างออก แล้วดึงเมธัชเข้ามา เพราะตอนนี้ผมเผ้าเนื้อตัวของเขาก็เปียกปอนไปหมดแล้ว

         “พี่ชาย มาได้ยังไงเนี่ย แล้วทำไมมาเสียดึกดื่นแบบนี้ล่ะ” เธอเอ่ยถาม เมื่อยื่นผ้าขนหนูให้อีกฝ่าย

ขายหนุ่มรับมาเช็ดหน้าซับผมอย่างไม่รังเกียจ ที่จะต้องใช้ผ้าขนหนูของวุ้นเย็น

          “ขับรถมาน่ะซิ ไกลขนาดนี้จะเดินมาได้ยังไง”

เขาตอบอย่างฉุน ๆ เพราะยังโกรธไม่หายที่วุ้นเย็นหนีมาโดยไม่บอกกล่าว

หญิงสาวยกมือกอดอก มองร่างสูงอย่างสงสัย ว่าอีกฝ่ายโกรธเธอเรื่องอะไร ถึงได้ตอบกวน ๆ แบบนี้

         “ค่า รู้แล้วว่าขับรถมา แต่หนูสงสัยว่าพี่ไม่มีกุญแจเปิดประตูรั้ว แล้วพี่เข้ามาได้ยังไงต่างหากล่ะ”

          “แล้วทำไมถึงไม่ถามแบบนี้ตั้งแต่แรกล่ะ จะได้ตอบว่าปีนรั้วเข้ามา” เขาตอบหน้าตาเฉย เหมือนการปีนรั้วบ้านคนอื่นดึก ๆ ดื่น ๆ มันเป็นเรื่องปกติ

          “อะไรนะ! ปีนรั้วเหรอ มือถือก็มีทำไมไม่โทรเข้ามาก่อน หนูจะได้ไปเปิดประตูรั้วให้ ทำแบบนี้หากสายตรวจมาเจอเข้าจะคิดว่าพี่เป็นขโมยเอาได้นะ” วุ้นเย็นร้องออกมา พร้อมกับบ่นไปชุดหนึ่ง เพราะความเป็นห่วง ไม่อยากจะคิดว่าถ้าสองน้าชายของเธอเห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้น 

          “ก็ถ้าไม่ปีนเข้ามา..” ชายหนุ่มเว้นช่วงไปนิดหนึ่ง แล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของวุ้นเย็น พร้อมกับยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ

        “ถ้าไม่ปีนเข้ามาแบบนี้ แล้วจะเซอร์ไพรซ์เหรอ”

วุ้นเย็นนิ่งงันไป ตากลมใสทอดมองเข้าไปในดวงตาคมลึกคู่นั้นอย่างค้นหาความหมายในสิ่งที่เขาพูด และในสิ่งที่เขาทำว่ามันหมายถึงอะไร ยอมขับรถมาคนเดียวตั้งไกล ทั้งยอมปีนรั้วฝ่าสายฝนมาหาเธอเพราะอะไรกัน

ตึก!

จู่ ๆ หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรง ไม่รู้ว่าเพราะโรคกำเริบ หรือเพราะคนตรงหน้า ที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้ขนาดนี้ ที่สำคัญยังรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนวูบวาบอีกด้วย

เธอค่อย ๆ สูดลมเข้าปอดช้า ๆ แล้วผ่อนออกมาเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงสั่นนิด ๆ

          “สะเซอไพรซ์ มากจริง ๆ”

เอวบางถูกครอบครองด้วยฝ่ามือหนาทันที เรือนร่างเล็กก็ถูกดึงเข้าไปใกล้ จนใบหน้าของเธอทาบอยู่กับแผ่นอกหนาแน่นไปด้วยมัดกล้าม ได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย ที่เต้นแรงไม่แพ้กัน

         “ต่อไปนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ห้ามหนีพี่มาดื้อ ๆ แบบนี้อีกรู้หรือเปล่า น้องไม่รู้หรอกว่า ในตอนที่เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วพบแต่ความว่างเปล่านั้น พี่...เคว้งแค่ไหน แม้ในตอนที่อยู่อเมริกา ก็ไม่มีวันไหนที่พี่ไม่คิดถึงน้อง แต่ตอนนั้นพี่ไม่รู้ว่าคิดถึงเพราะคิดถึงจริง ๆ หรือเพราะคิดถึงด้วยความโกรธแค้น ทุกอย่างมันสับสนปนเปไปหมด พี่โกรธเธอมาก แต่ก็คิดถึงมากเช่นกัน”

เขาพูดออกมาอย่างลื่นไหลและเป็นธรรมชาติ คล้ายกับได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจมานาน

วุ้นเย็นพูดอะไรไม่ออก รับรู้และสัมผัสได้ถึงเส้นใยบาง ๆ ที่เกี่ยวล้อมระหว่างเธอกับเขา และมันก็อยู่ได้แค่นั้น ไม่มีวันที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ ให้มันแน่นหนาและแน่นแฟ้นได้มากกว่านี้ 

วุ้นเย็นขยับตัวออกมาจากอ้อมกอดอันอบอุ่น แม้จะเสียดาย แต่ที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ที่ของเธอ

         “กลับไปเถอะ พี่ไม่ควรมาหาหนูแบบนี้ มันดูไม่ดีรู้หรือเปล่า” น้ำเสียงของเธอถึงแม้จะแผ่วเบา แต่ก็หนักแน่นจริงจัง แต่เมธัชกลับพูดออกมาด้วยสายตาที่เว้าวอน

          “วุ้นเย็น อีกไม่กี่วันพี่ก็จะแต่งงานแล้ว พี่อยากจะขอร้อง พาพี่ไปเที่ยวซุกซนอีกครั้งได้หรือเปล่า แบบไปปีนต้นไม้ ไปว่ายน้ำกันอีกได้ไหม พี่รับรองว่าจะไม่ทำอะไรหยาบคายกับน้องอีก” เขาพูดพร้อมกับจับมือบางมาบีบเบา ๆ