61 อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

ตอนที่61

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

โสภาลืมตาขึ้นช้า ๆ จำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอเจ็บปวดทรมานอย่างหนัก ในท้องของเธอปวดแสบไปหมด หลังจากนั้นก็เหมือนมีอะไรสอดเข้าทางจมูก ในตอนนั้นมันคือความทรมานจนแทบจะขาดใจตาย

ตาย? ใช่เธอเรียกร้องคำนี้ด้วยตัวเอง เพื่อที่จะบริจาคหัวใจให้วุ้นเย็น และตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และภาวนาว่าให้ตื่นมาภพภูมิของความตาย แต่ทว่า!เธอกลับผิดหวังอย่างรุนแรง

          “โสภาคุณฟื้นแล้ว โอ้!ผมดีใจเหลือเกิน อย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะ”

วิชัยร้องขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับโน้มตัวลงไปจุมพิตที่หน้าผากของโสภาเบา ๆ แต่อีกฝ่ายกลับผลักใบหน้าของเขาออกด้วยความไม่พอใจ

         “นี่ฉันยังอยู่เหรอ เพราะคุณใช่มั้ย ทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตาย ฉันอยากตายเข้าใจมั้ยว่าฉันอยากตาย ฮือ...ฉันอยากตาย...ฮือ..หมอได้โปรดทำให้ฉันตาย แล้วเอาหัวใจของฉันไปให้ลูกสาวฉันด้วยเถิด...ฮือ...ฉันใช้ชีวิตมาพอแล้ว แต่ลูกของฉันเพิ่งได้ใช้เพียงไม่กี่ปีเอง...ฮือ..ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นลูกต้องตายไปแบบนี้” โสภาร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเสียใจและผิดหวัง ทั้งยังลุกขึ้นดึงสายน้ำสายน้ำเกลือออก ก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่าง

วิชัยรีบเข้าไปดึงร่างของโสภาแล้วลากกลับมาที่เตียงพร้อมกับกอดร่างบางไว้แน่น แม้เธอจะทั้งหยิกทั้งข่วนทั้งกัดก็ไม่ยอมปล่อย

หมอและพยาบาลได้ยินเสียงเอะอะ จึงพากันวิ่งเข้ามาดู เมื่อเห็นว่าโสภากำลังคลุ้มคลั่งก็รีบให้การช่วยเหลือทันที เมื่อเข็มฉีดยาถูกปักลงบนเส้นเลือดได้สำเร็จ โสภาก็ค่อย ๆ สงบลงและหลับไปอีกครั้ง เจ้าหน้าที่พยาบาลเปลี่ยนชุดที่เปื้อนเลือดแล้วแทงเข็มน้ำเกลือเข้าไปใหม่ ก่อนจะมัดข้อมือข้อเท้าของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา

วิชัยเห็นแล้วก็เจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก ที่ภรรยาที่รักต้องตกอยู่สภาพนี้

  “ไม่ต้องมัดมือมัดเท้าไม่ได้หรือครับคุณหมอ” เขาร้องขอด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

          “ไม่ได้ค่ะ เธอมีอาการของโรคซึมเศร้า เพราะเจอกับเรื่องสะเทือนใจอย่างหนัก อาจจะทำร้ายตัวเองได้ทุกเมื่อ รอให้เธออยู่ในภาวะที่ปลอดภัยกว่านี้ หมอก็จะไม่มัดแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ เธอจะค่อย ๆ ดีขึ้น”

         “ครับคุณหมอ แล้วอีกนานไหมครับเธอถึงจะดีขึ้น” วิชัยถามอย่างกังวลตอนนี้เขาไม่กล้าละสายตาจากเธอแม้แต่แวบเดียว เพราะกลัวว่าเธอจะลุกขึ้นมาทำร้ายตัวเองอีก

                  “ตอนนี้หมอยังตอบไม่ได้ค่ะ โรคนี้ต้องใช้ยาและอาศัยเวลา คุณต้องใจเย็น ๆ นะคะเธอจะปลอดภัยถ้าอยู่ในการดูแลของหมอ”

หมอสาวพูดจบก็เดินออกจากห้องไป วิชัยค่อย ๆ เข้าไปยืนข้างเตียง มองดูใบหน้าของภรรยาที่กำลังหลับไหลเพราะฤทธิ์ยา แม้ลมหายใจสม่ำเสมอแต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงมีร่อยรอยของความโศกเศร้า

เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะมีความกล้าหาญและเสียสละถึงขนาดเอาชีวิตและลมหายใจของตัวเองแลกกับลมหายใจของลูก แม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่ดูไร้สติเป็นอย่างมาก แต่เขาเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ดี สลับกันหากเมธัชเป็นแบบวุ้นเย็น เขาก็คงจะเลือกวิธีเดียวกันกับเธอก็ได้ เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมีเงินมากมายแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะใช้เงินอย่างผิดกฎหมายด้วยการซื้ออวัยวะมนุษย์ได้เช่นกัน การสละชีวิตของตัวเองย่อมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ในเมื่อกฎหมายไม่รองรับเรื่องการทำการุณยฆาต ก็คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

...........................................................................

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ประตูห้องผ่าตัดก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เมธัชยังนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิมตั้งแต่ดุจดาวถูกพาเข้าห้องผ่าตัดจนถึงตอนนี้

มือหนาถูกประสานไว้ใต้คางเรียว ดวงตาที่แดงก่ำมองนิ่งไปที่ประตูห้องผ่าตัดอย่างมีความหวัง แม้ในหัวใจของเขากำลังรุ่มร้อนเป็นไฟ และหงุดหงิดกับเข็มนาฬิกาที่เดินไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของเขา

ภากรประคองญาดามานั่งลงข้าง ๆ ชายหนุ่ม ที่ยังนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

  “ไปกินข้าวกินน้ำบางเถอะลูก เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน นี่ก็ได้ยินว่าคุณโสภาแอบกินยาเพื่อฆ่าตัวตาย เพราะต้องการจะสละชีวิตและหัวใจของเธอให้หนูวุ้น แต่ดีที่พี่วิชัยพามาโรงพยาบาลได้ทัน ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่ยังต้องรักษาต่อเพราะมีอาการของโรคซึมเศร้าด้วย”

         “หัวอกคนเป็นแม่ เห็นลูกเจ็บก็อยากเจ็บแทน เห็นลูกกำลังจะตายก็อยากที่จะตายแทน หากตายแล้วลูกจะได้มีชีวิตต่อ เป็นฉันก็อยากเข้าไปอยู่ในนั้นแทนยายดาวเหมือนกัน หากเข้าไปแทนแล้วยายดาวจะปลอดภัย” ญาดาพูดขึ้นมาเบา ๆ ดวงตาที่แดงช้ำของเธอมองไปที่ประตูห้องผ่าตัดอย่างเจ็บปวดใจ

เมื่อได้ยินชื่อของวุ้นเย็น เมธัชก็กัดฟันกรอด เลือดในกายพลันร้อนรุ่มเพราะเพลิงโทสะที่ลามเลีย เขาเก็บซ่อนความความเคียดแค้นไว้ภายในอย่างมิดชิด

         “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะคุณ เราก็ต้องทำใจไว้บ้าง ทุกชีวิตเป็นไปตามบุญกรรมที่สร้างกันมา เราก็เคยไปฟังธรรมะด้วยกันบ่อย ๆ ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่จะให้ธรรมมะเยียวยาหัวใจนะคุณนะ” ภากรปลอบใจภรรยา