공유

บทที่ 2

작가: หูเทียนเสี่ยว
ฉินตวนหยางงและจวงเหยาเหยาถูกมัดอย่างแน่น

จั๋วซือหรานก้าวขาเดินออกจากห้องด้วยความมั่นใจ

นางสวมชุดแต่งงานสีแดงอันสดใสและงดงาม เสมือนนางกำลังสวมชุดสู้รบ นางดูทรงมีพลังและองอาจ

หลังจากที่คุณหนูและคนใช้ทั้งสามเดินออกจากห้องไป บนหลังคามีเสียงหัวเราะดังขึ้น

แผ่นกระเบื้องที่มุมหลังคาที่มิอาจได้รู้ว่า ถูกเปิดออกมาเมื่อใดเวลานี้กำลังถูกค่อย ๆ เคลื่อนกลับไปอยู่ที่เดิม

ร่างของสองคนค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนหลังคา

ชายหนุ่มทางด้านซ้ายแต่งกายด้วยชุดสีดำ เขามีใบหน้าเรียวงาม

ส่วนชายหนุ่มทางด้านขวา เขายิ้มและมองเฟิงเหยียนที่อันหล่อเหลา บัดนี้เฟิงเหยียนกำลังเมินเฉย

ชายหนุ่มทางด้านขวาหัวเราะและพูด"เดิมทีข้าแค่อยากรู้ว่าจั๋วซือหรานที่ถอนหมั้นกับเจ้าจะงามเช่นใด ไม่คิดเลยว่า ภรรยาในอนาคตของเจ้าจะน่าสนใจขเช่นนี้หรอกนะ"

ใบหน้าของเฟิงเหยียนนิ่งเฉย “เหยียนฉี เจ้าลากข้ามาที่นี่เพื่อปีนหลังคาของบ้านคนอื่นหรือ”

แววตาของเฟิงเหยียนเย็นชา บุคคลิกของเขาประกายอารมณ์ที่ปฏิเสธผู้อื่นเข้าใกล้ชิดอย่างหนักแน่น "อีกอย่าง นางไม่ใช่คู่หมั้นของข้า"

“เชอะ อย่าเย็นชาขนาดนี้สิ” ดวงตากลมโตของเหยียนฉีหรี่ลง “จั๋วจิ่วเพิ่งพูดไปเมื่อครู่นี้มิใช่หรือ นางบอกว่าจะขอเจ้า…อีกครั้ง”

เหยียนฉีอดขันมิได้ จึงหัวเราะเบา ๆ "...แค้ก ๆ ขอเจ้ารักนางอีกครั้ง...?"

ก่อนนห้านี้ชายสองคนนี้ได้เห็นเรื่องที่น่าขันด้วยดวงตาของตัวเองแล้ว

สิ่งที่จั๋วซือหรานได้พูดออกมานั้น แน่นอนว่าต่างก็ได้ยินอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ในที่สุดสีหน้าของเฟิงเหยียนมีการเปลี่ยนแปลงเสียที เขาขมวดคิ้วแบะพูด "ไร้ยางอาย"

เหยียนฉียิ้มและกล่าวว่า "นี่ ข้าจะไปดูที่ลานหน้าเรือน เจ้าไปด้วยไหม"

*

ลานกว้างหน้าเรือนประดับประดาด้วยผ้าและโคมไฟระย้า เมื่อคนเดินเข้ามา เห็นได้ชัดว่าทั่วทั้งจวนกำลังจัดงานมงคล

เมื่อใกล้ถึงฤกษ์อันเป็นมงคลแล้ว แขกต่างพากันกระซิบกระซาบกัน

“ข้าได้ยินมาว่า เพื่อแต่งงานกับนักปราชญ์ คุณหนูจั๋วจิ่วถอนการหมั้นกับลูกชายคนโตของตระกูลเฟิง”

“บัณฑิตอะไรกันล่ะ เขาก็เป็นเพียงแค่คนไร้ความสามารถผู้หนึ่ง เป็นผู้ที่ไร้พลังวิเศษหรือพรสวรรค์ในการฝึกฝนวิชา ”

“นางบ้าไปแล้วหรือ เพื่อผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องเช่นนี้นะ มันเท่ากับทำให้ตระกูลเฟิงเสียหน้าชัด ๆ เลยนะ”

“ข้าไม่รู้ว่านางบ้าหรือเปล่า แต่ข้าได้ยินมาว่า ผู้อาวุโสของตระกูลจั๋วกำลังจะบ้าไปแล้ว”

“ถือว่าตระกูลจั๋วไว้หน้าให้แล้ว อย่างน้อยตระกูลจั๋วให้สินสอดมากพอแล้ว บางทีพวกเขาอาจกลัวตระกูลเสียหน้า เลยไม่อยากให้นางแต่งงานแบบซอมซ่อเหลือเกิน”

“ข้าแค่อยากรู้ว่า จั๋วจิ่วยอมทิ้งท่านอ๋องของตระกูลเฟิง แล้วไปชอบชายคนอื่น แล้วชายผู้นี้เป็นคนเช่นใดกันแน่”

“เชอะ เมื่อเปรียบเทียบกับท่านอ๋องเฟิงเหยียนแล้ว ทุกคนต่างก็ล้วนกลายเป็นผู้ไร้ความสามารถมิใช่หรือ…”

“นั่นน่ะสิ ข้าไม่สนใจพวกเจ้าจะมาที่นี่เพื่อร่วมความสนุกสนานหรือมาเพื่อดูเรื่องที่น่าขัน อย่างไรก็ตามข้ามาที่นี่เพื่อดูเรื่องตลก”

แขกที่ลานหน้าเรือนต่างพากันรอดูเรื่องตลกด้วยกัน บรรยายกาศกลับดูคึกคักอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน เสียงครวญครางและเสียงตะโกนสาปแช่งก็ดังขึ้นมาจากที่ไกล ๆ

“ฮือ ๆ …ฮือ ๆ...พี่จั๋วเจ้าคะ ข้ารู้ข้าทำผิดไปแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย เด็กในท้องของข้าไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยเจ้าคะ”

"จั๋วจิ่ว จั๋วซือหราน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้เลย เจ้าบ้าไปแล้วหรือ เจ้าทำให้ตระกูลเฟิงต้องขุ่นเคืองเพราะข้า แม้ว่าเจ้าจะไม่แต่งงานกับข้า เจ้าก็เสียชื่อเสียงแล้ว เจ้าคิดว่ายังจะมีใครอยากแต่งงานกับเจ้าอยู่หรือ!"

อ๊ะ ทีนี่น่าตื่นเต้นเสียที

ประเดี๋ยวนี้ มีหญิงสาวผู้หนึ่งสวมชุดแต่งงานโดยไม่ประดับด้วยมงกุฎหงส์ หญิงสาวผู้นี้กำลังเผชิญกับสายตาของทุกคนและกำลังเดินไปยังเทียนคู่มังกรและหงส์ที่จุดไฟอยู่

ต่อมา ฉินตวนหยางและจวงเหยาเหยาก็ถูกลากเข้ามา

จั๋วซือหรานหันตัวและนั่งลงที่ที่นั่งที่อยู่ข้างธูปในห้องใหญ่ เวลานี้ ฉินตวนหยางถูกกดลงและคุกเข่าต่อหน้านาง

ฉินตวนหยางโกรธอย่างมากจนต้องกัดฟันแล้วพูดว่า "นั่นคือที่นั่งสำหรับท่านพ่อและท่านแม่ของข้า"

จั๋วซือหรานจ้องมองเขาเพียงแวบเดียว นางไม่สนใจคำพูดของชายผู้นี้และพูดกับทุกคนว่า

“ฉินตวนหยางและจวงเหยาเหยาแอบชู้กัน และพวกเขาสองคนกำลังมีลูกกัน วันนี้ฉินตวนหยางยังอยากแต่งภรรยาหลวงและภรรยาน้อยภายเข้าเรือนในวันเดียวกัน มันไร้สาระอย่างยิ่ง ข้าโปรดทุกคนเป็นพยานในวันนี้ด้วยว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้ากับฉินต้วนหยางจะตัดขาดเยื่อใยสิ้น”

“ของขวัญทั้งหมดที่พวกเจ้ามอบมา ข้าจะให้คนตรวจสอบตามรายชื่อและจะให้คนส่งคืนที่จวนของทุกท่าน จั๋วจิ่วรู้สึกละอายใจที่ปล่อยให้แขกทุกท่านมาเข้าร่วมงานเสียเที่ยว”

แขกต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนกตดใจ พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า คนไร้ความสามารถอย่างฉินตวนหยางจะกล้าหาญเช่นนี้

เขาล้อหัวใจของจั๋วจิ่ว ซึ่งเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์และได้รับความเมตตาอย่างสูงส่งจากตระกูลจั๋ว เขายังกล้าแต่งภรรยาหลวงและภรรยาน้อยเข้าเรือนในวันเดียวกัน

“ท่าทางของนางคือ... จะไม่ไหว้ฟ้าดินแล้วหรือ” แขกในงานกระซิบกัน

“ผู้ใดบอกว่าจะไม่ไหว้ฟ้าดินแล้ว”

หลิ่วเย่พยุงหญิงชราเดินเข้ามาจากประตู ถัดจากหญิงชราคือชายชรา ผู้ซึ่งเป็นบิดาและมารดาของฉินตวนหยาง

แม้ว่าทั้งสองคนจะแต่งตัวหรูหรา ทว่าใบหน้าของพวกเขาดูแก่และโทรม ซึ่งเป็นเพราะพวกเขาทำงานหนักมาหลายปี

ลูกชายสอบผ่านและมียศฐาบรรดาศักดิ์ หญิงสาวในตระกูลที่สูงศักดิ์ในเมืองนี้ต่างมุ่งมั่นตั้งใจที่จะแต่งงานกับเขา คู่สามีภรรยาชราค่อนข้างภาคภูมิใจในเรื่องนี้มาโดยตลอด

พวกเขาได้ยินจากลูกชายมาว่า จั๋วซือหรานเป็นคนพูดง่ายอย่างมาก พวกเขาตั้งใจมาที่นี้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า ผู้หญิงผู้นี้จะไม่กราบไหว้ฟ้าดินแล้ว ทำแบบนั้นได้อย่างไร

“นางจั๋ว ทำไมยังไม่รีบลุกขึ้นไปไหว้ฟ้าดินเพื่อเสร็จพิธีของงานแต่งอีกล่ะ เจ้าอย่าพลาดช่วงเวลาอันเป็นมงคลนี้” แม่ฉินเดินไปยังด้านหน้าของจั๋วซือหราน

จั๋วซือหรานไม่ตอบโต้ใด ๆ เพียงแต่ยิ้มประชดประชัน

ใบหน้าของแม่ฉินชะงัก “นางจั๋ว ผู้ชายที่ไหนกันจะไม่รับเมียน้อย ยิ่งไปกว่านั้น ลูกชายของข้ามีชื่อเสียงโด่งดัง ในอนาคต เมื่อเขาได้ขึ้นเป็นข้าราชการระดับสูง เป็นไปได้หรือที่เขาไม่รับภรรยาน้อย ภรรยาน้อยไม่ได้มีอำนาจเหนือกว่าเจ้าหรอก เหตุใดเจ้าต้องกังวลคอยคิดเล็กคิดน้อย”

พ่อฉินที่อยู่ด้านข้างเห็นคล้อยตามว่า "ถึงอย่างไร ในอนาคต เด็ก ๆ จะเรียกเจ้าว่าแม่ใหญ่ ทำไมเจ้าถึงเป็นผู้หญิงที่โง่เขลาขนาดนี้ อย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงที่ชอบอิจฉาริษยาเช่นนี้"

จั๋วซือหรานค่อย ๆ ยืนขึ้น นางวางตัวหยิ่ง "ผู้หญิงที่ชอบอิจฉาริษยาหรือ ทำไมเจ้าไม่เรียกข้าว่า ผู้หญิงที่ร้ายกาจเลยล่ะ ใครก็ได้ หักขาของฉินตวนหยาง และไล่พ่อแม่ของเขาออกไปด้วย"

ฉินตวนหยางสะดุ้ง เขารีบแอบเอาอะไรจิ้มปลายนิ้วของตนเอง มีเลือดสองสามหยดไหลออกมา

จากนั้นเขาขยับริมฝีปากของเขาสองสามครั้งและท่องหนอนพิษกู่โกยไม่ออกเสียง

จากนั้นเขาก็มองไปที่จั๋วซือหรานอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและน้ำเสียงอ้อนวอน"เสี่ยวจิ่ว เจ้าอย่าโกรธเลยนะ ข้ารู้ข้าผิดไปแล้ว ต่อจากนี้ไป ข้าจะรักเจ้าคนเดียว ครั้งนี้โปรดยกโทษให้ข้าได้ไหมขอรับ"

จั๋วซือหรานไม่ทันระวังตัวและได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจและสมองในเวลาเดียวกัน...
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
댓글 (4)
goodnovel comment avatar
Nong Thepwong
อ่านแล้วงง
goodnovel comment avatar
Nicky Narathonathiwat
เห็นด้วยจ้า
goodnovel comment avatar
Nicky Narathonathiwat
ควรแก้ไข รูปประโยคให้สมบูรณ์ มากกว่านี้ เป็นกำลังใจให้นะคะ
댓글 모두 보기

최신 챕터

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 1367

    พอได้ยินเสียงนี้ จั๋วซือหรานก็รู้ว่าเจ้าของเสียงน่าจะเป็นแม่ทัพทหารประจำการเมืองลั่วหม่า...แม่ทัพเย่เจิงคนนั้นจั๋วซือหรานมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม "แม่ทัพดูแลเมืองลั่วหม่าได้สงบจริงๆ ข้าก็เลยรู้สึกสบายๆ น่ะ""ถ้าหากสงบจริง ใต้เท้าคงไม่โดนโจรปล้นที่ด้านนอกนั่นหรอก" เสียงของเย่เจิงดังลอดออกมาจากด้านในฟังเนื้อหาแล้ว เห็นได้ชัดว่ารู้เรื่องที่จั๋วซือหรานถูกปล้นแล้วจั๋วซือหรานเดินเข้าไปในโถง และเห็นแม่ทัพเย่ที่นั่งอยู่แล้วเทียบกับฉีฮ่าวที่ดูกักขฬะแล้วยังสง่างามกว่าหน่อย แต่ก็ยังดูดุดันกว่าอิงเซ่าที่สง่างามทรงภูมินิดๆ"แม่ทัพเย่" จั๋วซือหรานยิ้มๆสายตาของเย่เจิง พิจารณาอยู่บนตัวหญิงสาวตรงหน้าคนนี้ในสายตาก็มีการสำรวจตรวจสอบอย่างไม่มีปิดบังเขาปักหลักอยู่ในเมืองลั่วหม่ามาหลายปี ถือได้ว่าเป็นการประจำการอยู่แนวหน้าตลอดทั้งปีคนแบบเขาจะเป็นพวกกระดูกแข็งและรับมือยากถ้าจะให้เขามาประจบสอพลออะไรแบบนั้น คงจะทำไม่ได้แน่สำหรับเรื่องนี้ พวกขุนนางใต้เท้าที่มาจากเมืองหลวง ส่วนใหญ่ก็ไม่เต็มใจจะยอมรับเท่าไร กระทั่งรู้สึกขี้เกียจจะออกมาพบเสียด้วยซ้ำแต่สำหรับจั๋วซือหราน กลับโผล่หน้าออกมาด้วยต

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 1366

    และขี้เกียจจะกลับไปบนรถม้าแล้ว จึงขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังม้าตัวที่นำอยู่ เตรียมจะตรงไปยังจวนแม่ทัพเมืองลั่วหม่าตามที่ทหารชี้ทางไว้แต่ก่อนหน้าที่จะไป นางก็ยังไม่ลืมกำชับกับหัวหนาทหารว่า "คนพวกนี้ ถ้าออกมาจากในคุกก็จะมีใบรับรองความภักดีแล้ว พวกเขาคงจะไปช่วยพวกคนชั่วในเมืองซื่อหนานก่อเรื่องไม่ดีแน่ ดังนั้นห้ามปล่อยพวกเขาออกมาเด็ดขาด"ดวงตาของเหล่าโจรก็ถลึงโตขึ้นมา มองไปทางจั๋วซือหรานและหญิงสาวชุดแดงบนหลังม้านั้น ใบหน้าเล็กที่ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องประทิน งดงามหาใดเปรียบก็ยิ้มขึ้นมาจนเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงตะวัน แต่ในแววตานั้นกลับไม่มีความอบอุ่นใดอยู่เลย ราวกับจะเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็งเสียอีกสายตาที่ไม่มีความอบอุ่นใดของนางตกมาอยู่บนตัวพวกเขา จ้องมองมาเรียบๆ "พวกเจ้าคิดว่ากฏหมายใช้กับคนหมู่มากไม่ได้ พอปล้นชิงแล้วขอแค่ไปยังเมืองซื่อหนานได้ กฏหมายก็จะเอาผิดพวกเจ้าไม่ได้สินะ"นางจ้องพวกเขา "แต่ข้าเอาผิดพวกเจ้าได้ ทนรับเอาไว้ก็แล้วกัน"พูดคำนี้จบ จั๋วซือหรานก็คีบท้องม้า ติดตามทหารที่นำทาง ตรงไปยังจวนแม่ทัพทหารประจำการของเมืองลั่วหม่า เป็นส่วนหนึ่งของกองพันพยัคฆ์ทมิฬแห่งกองทัพสยบแดนใต้แม่ท

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 1365

    ถ้าถูกจับเข้าห้องขัง พวกเขาไม่ใช่ยังต้องคิดหาวิธีแหกคุกออกมาอีกถึงจะหลบเข้าไปใช้ชีวิตอย่างสงบในซื่อหนานได้รึไงกัน?จากนั้น พวกเขาก็ได้ยินจั๋วซือหรานหัวเราะขึ้นมา ไม่รู้เพราะอะไร ตอนที่พวกเขาได้ยินเสียงนี้ ในใจก็รู้สึกตึกตักขึ้นมาอย่างประหลาด...น่าจะเพราะ...เป็นลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีกระมัง?สรุปคือ หลังจากเสียงหัวเราะเบาๆ ของนาง พวกเขาก็ได้ยินจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นว่า "โอ้ พวกเขาน่ะ..."สายตานางหรี่ลง แววตาเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายแล่นวาบในดวงตาพญาหงส์ของนาง"พวกเขาเป็นคนที่คิดจะมาปล้นขบวนรถข้าที่ด้านนอกเมืองลั่วหม่าน่ะ"พอคำนี้ออกไป เหล่าโจรต่อให้เดาได้ถึงความเป็นไปได้นี่ แต่ก็ยังรู้สึกตกตะลึงอยู่และเหล่าทหารเองก็ตกตะลึงด้วยเช่นกัน ร้อนรนขึ้นมาทันที"มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ? กำเริบเสิบสานเสียจริง!"ในดวงตาของหัวหน้าทหารมีความโกรธอยู่ตรงหน้าคนนี้คือว่าที่โหวหลวนหนานนะ ทั่วทั้งหลวนหนานล้วนเป็นพื้นที่ศักดินาของนาง ยิ่งไปกว่านั้นได้ยินว่านางไม่ใช่หญิงสาวที่อ่อนแออะไรเลยอีกด้วยชื่อเสียงของคนผู้นี้ลือไปทั่วเมืองหลวงแล้ว เป็นตัวตนที่ค่อนข้างร้ายกาจเลยทีเดียว...ในอนาคตจะต้องมีเรื่องที่ต้อ

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 1364

    จั๋วซือหรานส่งป้ายผ่านด่านให้กับทหารทหารประตูเมืองหยิบป้ายผ่านด่านของนาง ขึ้นมามองไปมองมาอย่างละเอียดจากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อจั๋วซือหรานรู้สึกว่าปกติดี แม้ว่านางจะถูกอวยยศเป็นโหวแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังถูกแต่งตั้งพื้นที่ศักดินาเป็นหลวนหนานด้วยแต่การสื่อสารที่ยังไม่พัฒนานัก ทำเลที่ตั้งของเมืองลั่วหม่าเองก็ค่อนข้างห่างไกลอีกด้วยต่อให้แม่ทัพทีประจำการอยู่ในเมืองลั่วหม่าจะรู้ข่าวแล้ว แต่ก็อาจจะไม่ได้แจ้งลงมาขุนพลกับทหารด้านล่างยังไม่รู้ ก็ดูเป็นเรื่องปกติดังนั้นทหารจึงเห็นว่านางเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ที่หยิบเอา 'ป้ายตราปลอม' ที่มีตราประทับโหวออกมาหลอกลวงฉับพลัน สีหน้าก็ปั้นยากขึ้นมาทันทีหัวเราะเย็นชาขึ้นเสียงหนึ่ง "เจ้านี่บังอาจนักนะ! เจ้าคิดจะล้อเล่นกับเมืองลั่วหม่ารึ? ตาสีตาสาที่ไหนแค่ถือป้ายผ่านทางมั่วๆ มา ก็คิดว่าจะเนียนเข้าไปในเมืองลั่วหม่าได้รึไงกัน?"จั๋วซือหรานครุ่นคิดสาเหตุปัญหาอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าน่าจะเพราะเนื้อหาในป้ายผ่านทางไม่ตรงกับข่าวที่พวกเขารู้มากระมังจะทำอะไรได้ล่ะ ป้ายผ่านทางสมัยนี้ก็ไม่มีเครื่องหมายป้องกันการปลอมแปลงอย่างพวกตราเลเซอ

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 1363

    พอได้ยินคำของจั๋วซือหราน เฟิงเหยียนก็ขมวดคิ้วจากนั้นก็ถามปันอวิ๋นขึ้นคำหนึ่ง "เป็นแบบนี้หรือ?""แปลกใหม่ดีใช่ไหมล่ะ?" ปันอวิ๋นเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มเอ่ยขึ้นเฟิงเหยียนแม้จะค่อนข้างไม่พอใจกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแค่รอการตัดสินใจของจั๋วซือหรานเขารู้สึกว่า ไม่ว่านางจะตัดสินใจยังไง เขาก็จะไม่มีความเห็นทั้งนั้นเนื่องจากนางนั้นเฉลียวฉลาดมาแต่ไหนแต่ไร ความคิดของนางมักจะมั่นคงและมีเหตุผลแต่จั๋วซือหรานก็หัวเราะถามขึ้นมาว่า "ท่านอ๋องน้อยมีความคิดอะไรไหม?"ท่านอ๋องน้อยคิดในใจว่าข้าจะมีความคิดอะไรได้ ข้าอยู่กับไก่แล้วก็ต้องตามใจไก่ไปสิ...เขาชะงักไปครู่แล้วเอ่ยขึ้นว่า "ฟังเจ้านั่นล่ะ"ปันอวิ๋นหัวเราะอยู่ข้างๆ น่าจะเพราะชอบและพอใจที่ได้เห็นท่าทางเชื่อฟังและทำตามของเฟิงเหยียนแบบนี้หลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำนี้ ก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม "ถ้างั้น...พวกเราก็คิดหาวิธีเนียนเข้าไปในเมืองซื่อหนานก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน?"สำหรับเรื่องนี้ เฟิงเหยียนกับปันอวิ๋นไม่มีความเห็นใดอย่าว่าแต่เนียนเข้าไปในเมืองซื่อหนานเลย ต่อให้จะเนียนเข้าไปในสภาผู้อาวุโส ถ้าพวกเขาคิดหาวิธี ก็น่าจะพอทำได้อยู่ปันอ

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 1362

    จั๋วซือหรานเองก็ไม่มีอะไรต้องไต่สวนพวกเขาอีกแล้ว จึงเอียงหน้าไปทางแมงมุมของนางโจรพวกนั้นก็ขนลุกชูชันขึ้นทันที!เพราะครั้งที่แล้วตอนนางเอียงหน้าไปทางแมงมุมแมงมุมตัวนั้นก็เฉือนเนื้อของคนคนนั้นออกมา!อารมณ์หวาดกลัวของพวกเขา ก็เริ่มแผ่ซ่านขึ้นมาในใจอีกครั้งแต่คิดไม่ถึงว่า แมงมุมยักษ์ตัวนั้นจะไม่ได้กรีดเนื้อหนังพวกเขาเพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อย ก็พ่นใยออกมาอีกสองสามก้อนทำให้พวกเขาอยู่ในสภาพถูกห่อเหมือนดักแด้อีกครั้ง ขยับตัวไม่ได้ ปากก็พูดไม่ได้...เหลือแค่จมูกที่ยังหายใจกับดวงตาที่ยังมองวัตถุเห็นคนที่ถูกกรีดจนกรีดร้องไม่หยุดก่อนหน้าคนนั้น ตอนนี้เองก็เงียบเสียงไปแล้วด้วยตอนแรกเขายังอัดอั้นหน้าดำหน้าแดงอยู่ แต่เขาก็ค่อยๆ สงบลงมาแล้วเพราะหลังจากที่ใยแมงมุมของแมงมุมตัวนี้พันเข้ามา...บาดแผลก็เหมือนจะไม่ค่อยเจ็บแล้ว...?จั๋วซือหรานขี้เกียจจะสนใจพวกเขาเดินตามปันอวิ๋นขึ้นมาด้านหน้าปันอวิ๋นยังจุ๊ปาก เอียงตามองโจรพวกนั้น เบ้ปากเอ่ยขึ้นว่า "เจ้านี่ก็เมตตาเกินไป"ใยของแมงมุมหน้าผีมีฤทธิ์ทำให้ชาอยู่สินะ ยังไม่ทันได้สั่งสอนพวกเขาจนหนำใจเลยนี่? ดันหยุดความเจ็บปวดให้พวกเขาเสียแล้ว?แล

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status