บทที่ 741

ซางถิงเดิมทีคิดว่าเป็นเลือดของซางเชวี่ยที่หยดลงมาบนมือจั๋วซือหราน เพราะสีหน้าของจั๋วซือหรานนั้นนิ่งมาก สงบนิ่งสุดๆ

มองอย่างไรก็ไม่เหมือนคนที่บาดเจ็บจนตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

แต่พอเพ่งมองดีดีก็จะพบว่า ไม่ใช่เลือดของซางเชวี่ย แต่เป็นมือของจั๋วซือหรานที่บาดเจ็บจากการปะทะกับซางเชวี่ยจริงๆ

จากนั้นเลือดสดก็ไหลลงมาตามแขน นิ้ว และค่อยๆ หยดลงพื้น

ซางถิงม่านตาหดลง "จั๋วจิ่วเจ้า...ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"อื๋อ?" จั๋วซือหรานก้มลงมองแผลบนแขนของตนเองผาดหนึ่ง "ไม่เป็นไร"

พริบตาที่นางตระหนักถึงแผลบนมือตนเอง ที่บาดแผลเลือดก็หยุดไหลไปแล้ว

ระดับความแข็งแกร่งของร่างกายนางกับระดับการฟื้นฟู น่าตกตะลึงจริงๆ

แต่เพราะนางบาดเจ็บ แต่ซางเชวี่ยกลับไม่มีแผลที่ชัดเจน จึงทำให้ซางเชวี่ยมั่นใจขึ้นมาก

"จั๋วซือหราน ข้าจะดูว่าเจ้าจะทนได้อีกแค่ไหน ข้าสู้กับเจ้าแบบนี้ได้ทั้งวันเลย" ซางเชวี่ยเอ่ยขึ้น

นางมีสัตว์ที่ควบคุมซึ่งสามารถยืมพลังมาใช้ได้ และรักษาสภาพได้ยาวนาน คำพูดนี้ตามหลักแล้วคือพูดไม่ผิด

แต่ว่าจั๋วซือหรานกลับยิ้มจนปากโค้ง เอ่ยขึ้นเสียงเรียบว่า "ไม่ เจ้าสู้ได้ไม่ถึงทั้งวันหรอก แค่หนึ่งเค่อเจ้าก็ไม่ไหวแล้ว"

"พูดจา