Share

บทที่ 5

Author: กานเฟย
หลิงอวี๋ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนหลุมธรรมดา มีตะเกียงน้ำมันแสงสลัวแขวนอยู่บนกำแพงดินเก่า ๆ

ส่วนเสี่ยวเมาที่นอนข้างกายเธอนั้น อาการบาดเจ็บก็สาหัสมากยิ่งขึ้น!

หลิงอวี๋รู้สึกได้ว่าเจ็บปวดตรงหน้าอก นี่เป็นความรู้สึกของเสี่ยวเมาที่เธอรับรู้ได้!

หลิงอวี๋คุ้นชินกับความรับรู้ที่เหนือธรรมชาติของตนเองได้แล้ว จึงได้คลานไปอย่างต้องการจะช่วยเสี่ยวเมาตรวจอาการอีกสักครั้ง

ในเวลานี้ เธอได้ยินเสียงของคนพูดคุยกันอยู่ด้านนอก

น้ำเสียงดูเขินอาย “พี่หลิงหลาน พี่ช่วยไปขอร้องพี่หลิงผิง ให้นางช่วยตามหมอมาให้กับคุณชายน้อยและแม่นมลี่ทีเถิด! แม่นมลี่อายุมากแล้ว นางไม่มีทางทนได้!”

หลิงหลานเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “แม่นมลี่และข้าถูกเจ้าหมูโง่นั่นทำให้ลำบากแล้ว ต่างก็ถูกเฆี่ยนกันคนละสามสิบครั้ง ทั่วทั้งร่างกายของข้าล้วนแต่เต็มไปด้วยบาดแผล! จะมีหมอที่ไหนมาดูพวกเรากัน! ท่านหมอที่มีชื่อในเมืองหลวงล้วนแต่ถูกท่านอ๋องเรียกไปทางด้านของเฮยจื่อหมดแล้ว!”

“ข้าเพิ่งจะได้ยินมาว่า หมอเหล่านั้นเองก็มิอาจทำอะไรกับอาการบาดเจ็บของเฮยจื่อได้เลย คุณชายเฮยจื่อหากว่าไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้ พวกเราทั้งหมดคงจะต้องถูกฝังลงไปพร้อมกับคุณชายแน่!”

“แม่นมลี่ตายไปก็ดี ตายเร็วก็ไปเกิดใหม่เร็ว!”

อย่างไรแล้ว หลิงซินยังคงเด็ก อายุเพิ่งจะครบสิบสองปีเท่านั้น นางจะเคยผ่านประสบการณ์เช่นนี้มาได้อย่างไรกัน

หลิงซินหวาดกลัวจนร้องไห้ออกมา “เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?”

หลิงซินส่งเสียงร้องดังออกมา “คงต้องยอมรับความโชคร้ายแล้ว คนอื่นติดตามเจ้านายมีปลามีเนื้อให้ได้เพลิดเพลิน พวกเราติดตามเจ้าหมูโง่นี้ แม้แต่ความโชคดียังไม่เคยได้รับ แต่เรื่องร้ายกลับไหลมาไม่หยุดหย่อน!”

"หากว่ารู้แต่เนิ่นก็คงจะเรียนรู้ที่จะประจบประแจงชิวเหวินซวงอย่างหลิงผิงแล้ว คงจะดีกว่าติดตามเจ้าหมูโง่นี้...”

หลิงอวี๋เมื่อเห็นว่าประตูปิดลง เธอก็คอยระมัดระวังความเคลื่อนไหวของทั้งสองคนด้านนอก พลางตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเมา

หลังจากที่หลิงอวี๋ค้นหายาบางส่วนที่จำเป็นในห้องวิจัยแล้ว ก็ออกมารักษาให้กับเสี่ยวเมา

หลิงอวี๋ฉีดยาลดไข้ให้กับเสี่ยวเมาก่อน ก่อนที่จะจัดการกระดูกให้กับเขา

หลิงอวี๋มองเห็นรอยบาดแผลจากแส้ที่พาดผ่านตรงหน้าอกของเสี่ยวเมา จนไปถึงกรามล่าง

บนหน้าอกนั้น ยังมีรอยช้ำที่ดูดำเขียวคล้ำ นั่นคือรอยที่องครักษ์เตะเข้า

เมื่อครู่นี้หลิงอวี๋ตรวจสอบอย่างเร่งรีบ ไม่ได้มองเห็นอย่างชัดเจน

ในเวลานี้เมื่อมองเห็นแล้ว ในใจของหลิงอวี๋ก็รู้สึกบีบรัดแน่น จะต้องใช้แรงมากขนาดไหนกัน!

องครักษ์นั่นต้องการจะฆ่าเจ้าเสี่ยวหลัวโปอย่างนั้นหรือ?

ลงมือกับเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างโหดร้ายเช่นนี้ เป็นเพราะว่ามีความแค้นความคับข้องใจอะไรกันอย่างนั้นหรือ?

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็พบว่าจู่ ๆ ร่างกายของเจ้าเสี่ยวหลัวโปสั่นสะท้านขึ้นมา อ้าปากกว้างแล้วกระอักเลือดออกมา...

ความเกลียดชังที่หลิงอวี๋มีก็เพิ่มขึ้นอย่างรุนแรงในทันที

กล้าทำเสี่ยวเมาบาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ หากว่าความแค้นนี้มิได้แก้แค้น สาบานเลยว่า เธอจะไม่ใช่คนอีกต่อไป!

ก่อนหน้านั้นหลิงอวี๋ไม่สนใจเสี่ยวเมา ไม่ถามไม่ไถ่เขา

แต่ในเมื่อเธอเข้ามาอาศัยในร่างนี้แล้ว ก็จะไม่เป็นดังเช่นก่อนหน้านั้นอีก!

เธอจะถือว่าเด็กที่คอยปกป้องเธอคนนี้ เป็นคนที่ใกล้ชิดของเธอ!

หลังจากที่จัดกระดูกให้กับเสี่ยวเมาแล้ว หลิงอวี๋ถึงได้นั่งลงบนเตียงพร้อมเหงื่อซ่กร่าง

ตอนนี้ร่างกายนี้เสียหายมากจนเกินไปแล้ว หลังจากที่เคลื่อนไหวในครั้งนี้แล้ว เธอถึงได้รู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรงไปทั้งตัว อีกทั้งยังหิวมาก

นางรับใช้ทั้งสองคนด้านนอกนั้นไม่ส่งเสียงใดออกมาแล้ว และไม่รู้ว่าหนีหายไปที่ใดกัน

หลิงอวี๋พักผ่อนชั่วครู่หนึ่ง ก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีแม่นมลี่ที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย จึงได้หยิบยาขี้ผึ้งและยาชนิดพิเศษสำหรับอาการบาดเจ็บภายในแล้วเดินออกมา

หลิงอวี๋เพิ่งจะเปิดประตูออกมา ก็พบกับหลิงซินที่ประคองแม่นมลี่เดินเข้ามาช้า ๆ

“พระชายา บ่าวเพิ่งจะไปสืบข่าวมา ได้ยินมาว่าเฮยจื่อได้รับบาดเจ็บภายในสาหัส กระดูกซี่โครงหักทะลุเข้าไปในปอด กระอักเลือดออกมาตลอดเวลา...”

แม่นมลี่หอบหายใจอย่างหนัก พักอยู่ครู่หนึ่งถึงได้เอ่ยออกมาต่อ

“ท่านอ๋องเชิญท่านหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาก พวกเขาต่างก็บอกว่า… ต่างก็บอกว่าเฮยจื่อคงจะทนอยู่ไม่ถึงฟ้าสว่างนี้แล้ว!”

“ท่านอ๋องโมโหมาก ยังโบยท่านหมอตายไปถึงสองคน… พระชายา ท่านรีบคิดหาวิธีการ หากว่าเฮยจื่อตายไป พวกเราก็ต้องถูกฝังไปด้วยกัน!” หลิงซินเสริมอย่างขลาดกลัว

“ตอนนี้กี่ยามแล้ว?”

หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าจะนับเวลาในโบราณอย่างไร

“ตอนนี้เป็นยามหรงแล้วเจ้าค่ะ หากว่ายังกระอักเลือดออกมาเช่นนี้ เกรงว่ากลางดึกก็อาจจะไม่อยู่แล้ว!”

แม่นมลี่เอ่ยออกมาอย่างร้อนรน “พระชายา ท่านรีบนำคุณชายน้อยหลบหนีไปเถิดเจ้าค่ะ!”

ยามหรงก็คือเวลาสิบนาฬิกาช่วงค่ำในยุคสมัยปัจจุบัน หลิงอวี๋คำนวณเวลาอยู่ครู่หนึ่ง กว่าจะฟ้าสว่างยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง!

แม่นมลี่เมื่อเห็นว่า นางยังคงไม่เอ่ยอะไรออกมา ก็คิดว่านางถูกทำให้ตื่นตกใจเข้า ก็เอ่ยออกมาอย่างร้อนรน

“พระชายา ท่านฟังคำเกลี้ยกล่อมของบ่าว รีบหนีไปทางด้านหลังเถิดเจ้าค่ะ!”

“กำแพงทางด้านหลังของเรือนบุหงาไม่สูงมากนัก บ่าวและหลิงซินจะผลักท่านขึ้นไป จะต้องกระโดดหนีไปได้แน่!”

“ข้าและเสี่ยวเมามีบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย จะกระโดดไปได้ไกลรึ?”

หลิงอวี๋ส่ายศีรษะออกมา เอ่ยอย่างอดทน “แล้วยังมีพวกเจ้า ข้าหนีไป เซียวหลินเทียนจะต้องตีพวกเจ้าจนตายไป! ข้าทิ้งพวกเจ้าไปมิได้หรอก!”

สำหรับหลิงอวี๋คนก่อนหน้านั้นแล้ว แม่นมลี่ก็เป็นเพียงแค่คนรับใช้เท่านั้น!

แต่สำหรับหลิงอวี๋ที่ได้รับการสั่งสอนของปัจจุบันมาแล้ว กลับไม่มีการแบ่งแยกระหว่างนายบ่าว!

แม่นมลี่ปกป้องตนเองเช่นนี้ นางจึงไม่อาจทอดทิ้งพวกนางไปได้!

แม่นมลี่ได้ยินคำพูดนั้น ก็แข็งทื่อไป

หลิงอวี๋นำยาทาและยารักษาอาการบาดเจ็บภายในสองเม็ดส่งให้กับหลิงซิน

นางเพิ่งจะใช้ความสามารถทางการรับรู้ของนางตรวจสอบดูแม่นมลี่ ก็พบว่านางมีรอยแผลบางส่วนจากแส้และยังได้รับบาดเจ็บภายใน ยาทั้งสองชนิดนี้มีผลพิเศษต่อทั้งสองอาการ

“ใช้ยาทาลงไปบนรอยบาดแผลจากแส้ให้กับแม่นม อีกสองเม็ดให้กินลงไป!”

แม่นมลี่และหลิงซินมองสบตากัน เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย “พระชายา ยานี่...”

หลิงอวี๋มองเห็นสายตาที่แปลกประหลาดของทั้งสองคน ก็เดาได้ว่าพวกนางกำลังสงสัยตนเองอยู่

ดูเหมือนว่า คงจะต้องหาคำอธิบายที่เหมาะสม ถึงจะสามารถเปิดเผยทักษะการแพทย์ของตนได้อย่างผ่าเผย

นางคิดคำอธิบายออกมาอย่างมีไหวพริบ “เมื่อครู่นี้ ข้าเพิ่งพบเข้าจากการค้นหาในกล่อง!”

“ในปีนั้น ท่านปู่ของข้าช่วยชีวิตคนประหลาดคนหนึ่งเอาไว้ และนี่เป็นสิ่งที่เขามอบให้เพื่อแสดงความขอบคุณ”

"ชายแปลกหน้ายังให้ตำราแพทย์แก่เขาเอาไว้ ด้านในนั้นมีวิธีการรักษาโรคและช่วยชีวิตมากมาย ข้าพบวิธีช่วยเฮยจื่อจากในนั้นแล้ว!"

แม่นมลี่และหลิงซินได้ยินก็เชื่อทันที

ท่านเสนาบดีต่อสู้อยู่ภายนอกทั้งทางใต้และเหนือเป็นเวลาหลายปี จะรู้จักคนที่มีความสามารถบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา!

“แม่นม ก่อนหน้านี้ข้าโง่เขลางี่เง่า เชื่อคำของหลิงผิงจนทำเรื่องเลวร้ายไปมิน้อย… ครั้งนี้ข้าถือว่าเข้าใจใบหน้าที่แท้จริงของนางแล้ว! ต่อไปข้าจะมิฟังคำของนางอีก...”

หลิงอวี๋ไม่ได้มองเห็นหลิงหลาน คิดว่าเมื่อนางรับใช้เห็นตนเองตกต่ำ จะต้องหนีหายไปทางซิวเหวินซวงกันแล้ว!

“พวกท่านในเมื่อติดตามข้า จะต้องเชื่อใจข้า!”

“ขอเพียงข้าช่วยชีวิตเฮยจื่อเอาไว้ได้ พวกเราก็ไม่ต้องถูกฝังไปด้วยกันแล้ว! ต่อไปข้าหลิงอวี๋กินอะไร ก็จะต้องมีพวกเจ้าอยู่ด้วย!”

หลิงอวี๋มองไปยังในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ แม่นมลี่และหลิงซินก็ยังมิทอดทิ้งนาง ในใจก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น

นางแอบสาบาน ต่อไปจะต้องให้พวกนางมีชีวิตที่ดีขึ้น ให้หลิงผิงและหลิงหลานเสียใจไปจนตาย

แม่นมลี่และหลิงซินจ้องมองนางอย่างอึ้งตะลึง รู้สึกเหมือนว่าหลิงอวี๋จะเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น!

พระชายาก่อนหน้านั้น จะเอ่ยถ้อยคำที่อบอุ่นหัวใจคนเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!

พระชายาที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ ถึงแม้ว่าจะยังคงเป็นใบหน้านั้น ทว่า ดวงตากลับดูสดใสกว่าก่อนหน้า ตนเองก็ดูเหมือนว่าจะมีพลังมากขึ้น!

หรือว่าการถูกโบยด้วยแส้ในคราวนี้ จะโบยเสียจนพระชายาที่สับสนได้สติขึ้นมาแล้วจริง ๆ ?

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (2)
goodnovel comment avatar
Tiwapon Prasertsarn
ถูกโบยด้วยแส้ จนมีสติกลับมาแล้ว
goodnovel comment avatar
Aoi Rata
สนุกมาก แปลดีมากค่ะ
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2768

    แววตาเช่นนั้นของลุงซินช่างขัดแย้งกับรูปลักษณ์ที่แก่ชราของเขา หลิงอวี๋นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ครั้นคิดจะมองอีกครั้ง ลุงซินก็ก้มศีรษะลงเสียแล้ว กลับไปมีท่าทีต้อยต่ำและนอบน้อมดังเดิม“พระนางหลิง เชิญทางนี้เถิด!”ชิงเสวียนหันกลับมาเอ่ยเรียกในใจของหลิงอวี๋บังเกิดความคลางแคลงใจต่อท่าทีของลุงซิน แต่ชั่วขณะนี้ยังไม่มีเวลาครุ่นคิดให้ลึกซึ้ง จึงได้แต่เดินตามชิงเสวียนเข้าไปด้านในเมื่อเดินอ้อมลานเรือนรองด้านหลัง ผ่านระเบียงทางเดินทอดยาวหลายสาย ในที่สุดก็มาถึงเรือนชั้นในอันเป็นที่พำนักของฮูหยินหยางเหล่าสาวใช้ที่พบระหว่างทาง เมื่อเห็นชิงเสวียนต่างก็ก้มศีรษะคารวะ ไม่มีผู้ใดตั้งข้อสงสัยที่นางพาหลิงอวี๋เข้ามาด้วยครั้นมาถึงเรือนชั้นใน สาวใช้คนหนึ่งที่เฝ้าประตูอยู่เห็นชิงเสวียน จึงร้องประกาศเสียงดังว่า “ฮูหยิน คุณหนูชิงเสวียนกลับมาแล้วเจ้าค่ะ!”เสียงที่แก่ชราเสียงหนึ่งดังแว่วมาจากด้านใน “ให้นางเข้ามา!”หลิงอวี๋ได้ยินเสียงนี้ก็มิได้เอะใจอันใด นางนึกว่าเป็นเสียงของแม่นมข้างกายฮูหยินหยางชิงเสวียนจึงขานรับว่า “ฮูหยิน ข้าพาฮูหยินอู่มาด้วยเจ้าค่ะ!”ชิงเสวียนหยุดยืนรออยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง จึงพาหลิง

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2767

    ชิงเสวียนเองก็รีบพรวดเข้าไปดึงตัวหยางหนานไว้“หยางหนาน นายท่านอู่กล่าวได้ถูกต้องแล้ว เจ้าบุ่มบ่ามจะไปหาอ๋องซู่เพื่อแก้แค้นเช่นนี้ ทั้งฮูหยินและนายท่านก็ยังมิล่วงรู้!”“หากอ๋องซู่คิดแตกหักกับเจ้าอย่างสิ้นเชิงขึ้นมา ฮูหยินและนายท่านก็จะตกอยู่ในอันตราย! เจ้าจะนำชีวิตของทุกคนไปเสี่ยงอย่างบุ่มบ่ามเช่นนี้มิได้!”หยางหนานกำหมัดแน่น ชิงเสวียนพูดถูกแล้ว ยามนี้อ๋องซู่นั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก อำนาจทางการทหารทั้งหมดล้วนอยู่ในกำมือของเขาหากตนมิอาจสังหารอ๋องซู่ได้ เช่นนั้นคนทั้งตระกูลหยางจะต้องถูกเขาสังหารล้างตระกูลเป็นแน่!หยางหนานสะบัดมือนางออกแล้วเดินกระสับกระส่ายไปมาในห้อง เขาสูดหายใจลึกอย่างต่อเนื่อง พยายามข่มเพลิงโทสะของตนไว้ชิงเสวียนเห็นเขามิได้บุ่มบ่ามออกไป จึงหันไปทางหลิงอวี๋ “พระนางหลิง พวกเราเชื่อคำพูดของพวกท่าน!”“เช่นนั้นอาการป่วยของรั่วหลาน พระนางหลิงพอจะมีวิธีรักษาหรือไม่เจ้าคะ?”หลิงอวี๋ครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงกล่าว “ข้าตรวจดูรั่วหลานแล้ว ในเลือดของนางไม่มีพิษ แต่นี่ก็มิได้หมายความว่านางมิได้ถูกพิษ มิฉะนั้นไฝดำบนร่างกายนางคงมิขยายใหญ่ขึ้นเช่นนี้!”“นี่อาจเป็นพิษชนิดหนึ่งที่ทั้งข้า

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2766

    หยางหนานยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นตระหนก หากมิใช่เพราะหลิงอวี๋สังเกตเห็นไฝดำบนแผ่นหลังของรั่วหลาน และล่วงรู้ว่าเจี่ยงชิงเป็นสตรีป่านนี้ต่อให้รั่วหลานตายไปแล้วพวกเขาก็คงมิสงสัยเจี่ยงชิงอีกทั้งตนถูกพิษโดยมิได้สงสัยอ๋องซู่แม้แต่น้อย หากตนเพียงกล้าแตกหักกับเขา อ๋องซู่ก็มิจำเป็นต้องมอบยาถอนพิษให้ ก็สามารถสังหารตนได้ทุกเมื่อ!อ๋องซู่ในยามนี้มิใช่คนที่ต้องพึ่งพาตระกูลหยางเหมือนในอดีตอีกต่อไปแล้ว ต่อให้เขากำจัดตระกูลหยางทิ้งก็มิได้ส่งผลกระทบใดต่อตัวเขาเลย!“หึหึ มินึกเลยว่าตระกูลหยางของข้าจะเป็นเพียงผู้ที่ปูทางให้ผู้อื่นเสวยสุข ต้องเหนื่อยยากโดยเปล่าประโยชน์เสียจริง!”หยางหนานกล่าวเยาะหยันตนเอง“มิใช่แค่ชีวิตของข้าเท่านั้น ยังมีรั่วหลาน และกระทั่งชื่อเสียงความซื่อสัตย์สุจริตที่บิดาข้าสั่งสมมาทั้งชีวิต!”เซียวหลินเทียนกล่าวเสียงเรียบ “หยางหนาน หากเจ้าคิดว่าเรื่องที่อ๋องซู่และเจี่ยงชิงกระทำมีเพียงเท่านี้ เช่นนั้นเจ้าก็ดูแคลนพวกเขาสองคนเกินไปแล้ว!”หยางหนานมองเซียวหลินเทียนอย่างมิเข้าใจ “นายท่านอู่ เขายังทำสิ่งใดอีกหรือ?”เซียวหลินเทียนกล่าวอย่างมีความนัย “เจ้ามินึกสงสัยบ้างหรือว่า อ๋องซู่นำเงิ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2765

    หยางหนานดูเหมือนจะมิระแคะระคายเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย เขากล่าวขึ้นอย่างซื่อ ๆ ว่า “มิใช่ว่าเขาก็กินโอสถของเจี่ยงชิงเหมือนพวกเราหรอกหรือ?”“หากเขามีวิธีอื่นใดที่สามารถยกระดับวรยุทธ์ได้ เขาจะต้องบอกข้าอย่างแน่นอน!”“อ๋องซู่กับข้าสนิทสนมกันประหนึ่งพี่น้องแท้ ๆ เขามีของดีอันใดล้วนแบ่งปันให้ข้าเสมอ!” หลิงอวี๋ถึงกับไร้คำพูด หยางหนานผู้นี้ช่างซื่อตรงเสียจริง มิน่าเล่าถึงได้ติดกับ ทั้งยังมิคลางแคลงใจในตัวอ๋องซู่แม้แต่น้อยเซียวหลินเทียนจ้องมองเขา กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “หยางหนาน ข้ามายังปากั๋วโจว ก็พอได้ยินกิตติศัพท์นิสัยใจคอของบิดาเจ้ามาบ้าง!”“เขารักราษฎรประดุจบุตรธิดา ทำการยุติธรรมและเคร่งครัด ก็เพราะเขามีชื่อเสียงดีงามถึงเพียงนี้ พวกเราจึงได้ยอมเจรจากับพวกเจ้า!”“หยางหนาน ข้าขอถามเจ้า หากเพื่อยกระดับวรยุทธ์ แล้วต้องให้เจ้าฝึกฝนวิชานอกรีต สังหารผู้คนแย่งชิงพลังของผู้อื่น เจ้าจะยินยอมหรือไม่?”หยางหนานขมวดคิ้วทันที กล่าวเสียงขรึมว่า “ย่อมมิยินยอมอยู่แล้ว! หากท่านพ่อข้าน้อยรู้เข้า ท่านยอมทุบตีข้าน้อยให้ตาย ดีกว่าปล่อยให้ข้าน้อยประพฤติตัวเลวทรามเช่นนี้!”“หยางหนานผู้นี้ได้รับการอบรม

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2764

    หยางหนานได้ยินดังนั้นก็รีบร้อนถาม “พระนางหลิง โอสถบำรุงวิญญาณมีความนัยใดแอบแฝงกันแน่? ท่านอย่าอ้อมค้อมอีกเลย บอกข้าน้อยมาให้หมดเถิด!”หลิงอวี๋กล่าวเสียงขรึม “หยางหนาน เมื่อครู่ข้าเจาะเลือดของเจ้าก็เพื่อต้องการตรวจสอบว่าในร่างกายของเจ้ามีพิษหรือไม่!”“และก็มิผิดจากที่ข้าคาดการณ์ ในเลือดของเจ้ามีพิษตกค้างของเถาเลือด หญ้ารากดิน และดอกใจเพลิงเจ็ดใบ!”“โอสถที่อ๋องซู่มอบให้เจ้านั้นมีส่วนผสมของสมุนไพรเหล่านี้อยู่ สมุนไพรพวกนี้ช่วยให้เจ้าเลื่อนขั้นวรยุทธ์ได้ก็จริง แต่พิษของมันกลับมิถูกร่างกายขับออกไปจนหมดสิ้น!”“เมื่อสะสมนานวันเข้า พิษร้ายเหล่านี้ก็จะกัดกร่อนอวัยวะภายในของเจ้า หากขาดยาถอนพิษเมื่อใด ก็อาจถึงแก่ชีวิตได้!”“และโอสถบำรุงวิญญาณที่อ๋องซู่มอบให้พวกเจ้าทุกสิบห้าวัน ก็คือสิ่งที่ใช้สะกดพิษเหล่านี้ไว้นั่นเอง!”หยางหนานและชิงเสวียนต่างฟังจนตกตะลึงอ้าปากค้างหยางหนานส่ายศีรษะอย่างมิอยากเชื่อ “เป็นไปมิได้! หากในโอสถมีพิษ ท่านแม่ของข้าจะมิล่วงรู้ได้อย่างไร?”หลิงอวี๋กล่าวเสียงเย็นชา “ข้ามิรู้หรอกว่าตอนที่ท่านแม่ของเจ้าตรวจสอบโอสถนั้น ในโอสถได้เติมสมุนไพรเหล่านี้ลงไปแล้วหรือไม่ แต่หาก

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2763

    หลิงอวี๋มองหยางหนาน แล้วเอ่ยเสียงขรึม “หยางหนาน ข้าขอเจาะเลือดเจ้าสักหน่อยได้หรือไม่? มิมาก เพียงแค่หลอดเดียวก็พอ!”หยางหนานขมวดคิ้วมองหลิงอวี๋หลิงอวี๋หยิบหลอดเข็มสำหรับเจาะเลือดออกมาแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น “หยางหนาน หากยังอยากเจรจากันต่อ ก็จงแสดงความจริงใจออกมาเสียหน่อย!”“อีกประการหนึ่ง การที่ข้าเจาะเลือดของเจ้าก็นับเป็นประโยชน์ต่อตัวเจ้าเอง หากเจ้ามิยินยอม เช่นนั้นพวกเราก็คงมิจำเป็นต้องเจรจากันอีกต่อไป!”ชิงเสวียนเหลือบมองหลอดเข็ม ก่อนจะดึงแขนเสื้อของหยางหนานหยางหนานกล่าวอย่างมิค่อยเต็มใจนัก “ก็ได้ ท่านเจาะไปเถิด!”หลิงอวี๋ถือหลอดเข็มเดินเข้าไป บอกให้หยางหนานพับแขนเสื้อขึ้น จากนั้นจึงสอดเข็มเข้าไปในท่อนแขนของเขาเพื่อเก็บเลือดมาหนึ่งหลอด“รอสักครู่!”หลิงอวี๋เดินออกไปด้านนอก นางนำโลหิตไปวิเคราะห์ในมิติหยางหนานมองไปที่ประตูอย่างกังขา ก่อนจะหันไปถามว่า “นายท่านอู่ พระนางหลิงทำเช่นนี้หมายความว่ากระไร?”เซียวหลินเทียนรู้ดีว่าหลิงอวี๋กำลังสงสัยสิ่งใด จึงเพียงยิ้มเล็กน้อย “รออีกสักครู่เดี๋ยวก็รู้เอง!”“หยางหนาน เจ้าควรทราบว่าพวกเรามิได้มีเจตนาร้ายต่อพวกเจ้า มิฉะนั้นคงมิเอ่ยถึงเรื

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status