Share

บทที่ 5

Author: กานเฟย
หลิงอวี๋ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนหลุมธรรมดา มีตะเกียงน้ำมันแสงสลัวแขวนอยู่บนกำแพงดินเก่า ๆ

ส่วนเสี่ยวเมาที่นอนข้างกายเธอนั้น อาการบาดเจ็บก็สาหัสมากยิ่งขึ้น!

หลิงอวี๋รู้สึกได้ว่าเจ็บปวดตรงหน้าอก นี่เป็นความรู้สึกของเสี่ยวเมาที่เธอรับรู้ได้!

หลิงอวี๋คุ้นชินกับความรับรู้ที่เหนือธรรมชาติของตนเองได้แล้ว จึงได้คลานไปอย่างต้องการจะช่วยเสี่ยวเมาตรวจอาการอีกสักครั้ง

ในเวลานี้ เธอได้ยินเสียงของคนพูดคุยกันอยู่ด้านนอก

น้ำเสียงดูเขินอาย “พี่หลิงหลาน พี่ช่วยไปขอร้องพี่หลิงผิง ให้นางช่วยตามหมอมาให้กับคุณชายน้อยและแม่นมลี่ทีเถิด! แม่นมลี่อายุมากแล้ว นางไม่มีทางทนได้!”

หลิงหลานเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “แม่นมลี่และข้าถูกเจ้าหมูโง่นั่นทำให้ลำบากแล้ว ต่างก็ถูกเฆี่ยนกันคนละสามสิบครั้ง ทั่วทั้งร่างกายของข้าล้วนแต่เต็มไปด้วยบาดแผล! จะมีหมอที่ไหนมาดูพวกเรากัน! ท่านหมอที่มีชื่อในเมืองหลวงล้วนแต่ถูกท่านอ๋องเรียกไปทางด้านของเฮยจื่อหมดแล้ว!”

“ข้าเพิ่งจะได้ยินมาว่า หมอเหล่านั้นเองก็มิอาจทำอะไรกับอาการบาดเจ็บของเฮยจื่อได้เลย คุณชายเฮยจื่อหากว่าไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้ พวกเราทั้งหมดคงจะต้องถูกฝังลงไปพร้อมกับคุณชายแน่!”

“แม่นมลี่ตายไปก็ดี ตายเร็วก็ไปเกิดใหม่เร็ว!”

อย่างไรแล้ว หลิงซินยังคงเด็ก อายุเพิ่งจะครบสิบสองปีเท่านั้น นางจะเคยผ่านประสบการณ์เช่นนี้มาได้อย่างไรกัน

หลิงซินหวาดกลัวจนร้องไห้ออกมา “เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?”

หลิงซินส่งเสียงร้องดังออกมา “คงต้องยอมรับความโชคร้ายแล้ว คนอื่นติดตามเจ้านายมีปลามีเนื้อให้ได้เพลิดเพลิน พวกเราติดตามเจ้าหมูโง่นี้ แม้แต่ความโชคดียังไม่เคยได้รับ แต่เรื่องร้ายกลับไหลมาไม่หยุดหย่อน!”

"หากว่ารู้แต่เนิ่นก็คงจะเรียนรู้ที่จะประจบประแจงชิวเหวินซวงอย่างหลิงผิงแล้ว คงจะดีกว่าติดตามเจ้าหมูโง่นี้...”

หลิงอวี๋เมื่อเห็นว่าประตูปิดลง เธอก็คอยระมัดระวังความเคลื่อนไหวของทั้งสองคนด้านนอก พลางตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเมา

หลังจากที่หลิงอวี๋ค้นหายาบางส่วนที่จำเป็นในห้องวิจัยแล้ว ก็ออกมารักษาให้กับเสี่ยวเมา

หลิงอวี๋ฉีดยาลดไข้ให้กับเสี่ยวเมาก่อน ก่อนที่จะจัดการกระดูกให้กับเขา

หลิงอวี๋มองเห็นรอยบาดแผลจากแส้ที่พาดผ่านตรงหน้าอกของเสี่ยวเมา จนไปถึงกรามล่าง

บนหน้าอกนั้น ยังมีรอยช้ำที่ดูดำเขียวคล้ำ นั่นคือรอยที่องครักษ์เตะเข้า

เมื่อครู่นี้หลิงอวี๋ตรวจสอบอย่างเร่งรีบ ไม่ได้มองเห็นอย่างชัดเจน

ในเวลานี้เมื่อมองเห็นแล้ว ในใจของหลิงอวี๋ก็รู้สึกบีบรัดแน่น จะต้องใช้แรงมากขนาดไหนกัน!

องครักษ์นั่นต้องการจะฆ่าเจ้าเสี่ยวหลัวโปอย่างนั้นหรือ?

ลงมือกับเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างโหดร้ายเช่นนี้ เป็นเพราะว่ามีความแค้นความคับข้องใจอะไรกันอย่างนั้นหรือ?

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็พบว่าจู่ ๆ ร่างกายของเจ้าเสี่ยวหลัวโปสั่นสะท้านขึ้นมา อ้าปากกว้างแล้วกระอักเลือดออกมา...

ความเกลียดชังที่หลิงอวี๋มีก็เพิ่มขึ้นอย่างรุนแรงในทันที

กล้าทำเสี่ยวเมาบาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ หากว่าความแค้นนี้มิได้แก้แค้น สาบานเลยว่า เธอจะไม่ใช่คนอีกต่อไป!

ก่อนหน้านั้นหลิงอวี๋ไม่สนใจเสี่ยวเมา ไม่ถามไม่ไถ่เขา

แต่ในเมื่อเธอเข้ามาอาศัยในร่างนี้แล้ว ก็จะไม่เป็นดังเช่นก่อนหน้านั้นอีก!

เธอจะถือว่าเด็กที่คอยปกป้องเธอคนนี้ เป็นคนที่ใกล้ชิดของเธอ!

หลังจากที่จัดกระดูกให้กับเสี่ยวเมาแล้ว หลิงอวี๋ถึงได้นั่งลงบนเตียงพร้อมเหงื่อซ่กร่าง

ตอนนี้ร่างกายนี้เสียหายมากจนเกินไปแล้ว หลังจากที่เคลื่อนไหวในครั้งนี้แล้ว เธอถึงได้รู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรงไปทั้งตัว อีกทั้งยังหิวมาก

นางรับใช้ทั้งสองคนด้านนอกนั้นไม่ส่งเสียงใดออกมาแล้ว และไม่รู้ว่าหนีหายไปที่ใดกัน

หลิงอวี๋พักผ่อนชั่วครู่หนึ่ง ก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีแม่นมลี่ที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย จึงได้หยิบยาขี้ผึ้งและยาชนิดพิเศษสำหรับอาการบาดเจ็บภายในแล้วเดินออกมา

หลิงอวี๋เพิ่งจะเปิดประตูออกมา ก็พบกับหลิงซินที่ประคองแม่นมลี่เดินเข้ามาช้า ๆ

“พระชายา บ่าวเพิ่งจะไปสืบข่าวมา ได้ยินมาว่าเฮยจื่อได้รับบาดเจ็บภายในสาหัส กระดูกซี่โครงหักทะลุเข้าไปในปอด กระอักเลือดออกมาตลอดเวลา...”

แม่นมลี่หอบหายใจอย่างหนัก พักอยู่ครู่หนึ่งถึงได้เอ่ยออกมาต่อ

“ท่านอ๋องเชิญท่านหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาก พวกเขาต่างก็บอกว่า… ต่างก็บอกว่าเฮยจื่อคงจะทนอยู่ไม่ถึงฟ้าสว่างนี้แล้ว!”

“ท่านอ๋องโมโหมาก ยังโบยท่านหมอตายไปถึงสองคน… พระชายา ท่านรีบคิดหาวิธีการ หากว่าเฮยจื่อตายไป พวกเราก็ต้องถูกฝังไปด้วยกัน!” หลิงซินเสริมอย่างขลาดกลัว

“ตอนนี้กี่ยามแล้ว?”

หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าจะนับเวลาในโบราณอย่างไร

“ตอนนี้เป็นยามหรงแล้วเจ้าค่ะ หากว่ายังกระอักเลือดออกมาเช่นนี้ เกรงว่ากลางดึกก็อาจจะไม่อยู่แล้ว!”

แม่นมลี่เอ่ยออกมาอย่างร้อนรน “พระชายา ท่านรีบนำคุณชายน้อยหลบหนีไปเถิดเจ้าค่ะ!”

ยามหรงก็คือเวลาสิบนาฬิกาช่วงค่ำในยุคสมัยปัจจุบัน หลิงอวี๋คำนวณเวลาอยู่ครู่หนึ่ง กว่าจะฟ้าสว่างยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง!

แม่นมลี่เมื่อเห็นว่า นางยังคงไม่เอ่ยอะไรออกมา ก็คิดว่านางถูกทำให้ตื่นตกใจเข้า ก็เอ่ยออกมาอย่างร้อนรน

“พระชายา ท่านฟังคำเกลี้ยกล่อมของบ่าว รีบหนีไปทางด้านหลังเถิดเจ้าค่ะ!”

“กำแพงทางด้านหลังของเรือนบุหงาไม่สูงมากนัก บ่าวและหลิงซินจะผลักท่านขึ้นไป จะต้องกระโดดหนีไปได้แน่!”

“ข้าและเสี่ยวเมามีบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย จะกระโดดไปได้ไกลรึ?”

หลิงอวี๋ส่ายศีรษะออกมา เอ่ยอย่างอดทน “แล้วยังมีพวกเจ้า ข้าหนีไป เซียวหลินเทียนจะต้องตีพวกเจ้าจนตายไป! ข้าทิ้งพวกเจ้าไปมิได้หรอก!”

สำหรับหลิงอวี๋คนก่อนหน้านั้นแล้ว แม่นมลี่ก็เป็นเพียงแค่คนรับใช้เท่านั้น!

แต่สำหรับหลิงอวี๋ที่ได้รับการสั่งสอนของปัจจุบันมาแล้ว กลับไม่มีการแบ่งแยกระหว่างนายบ่าว!

แม่นมลี่ปกป้องตนเองเช่นนี้ นางจึงไม่อาจทอดทิ้งพวกนางไปได้!

แม่นมลี่ได้ยินคำพูดนั้น ก็แข็งทื่อไป

หลิงอวี๋นำยาทาและยารักษาอาการบาดเจ็บภายในสองเม็ดส่งให้กับหลิงซิน

นางเพิ่งจะใช้ความสามารถทางการรับรู้ของนางตรวจสอบดูแม่นมลี่ ก็พบว่านางมีรอยแผลบางส่วนจากแส้และยังได้รับบาดเจ็บภายใน ยาทั้งสองชนิดนี้มีผลพิเศษต่อทั้งสองอาการ

“ใช้ยาทาลงไปบนรอยบาดแผลจากแส้ให้กับแม่นม อีกสองเม็ดให้กินลงไป!”

แม่นมลี่และหลิงซินมองสบตากัน เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย “พระชายา ยานี่...”

หลิงอวี๋มองเห็นสายตาที่แปลกประหลาดของทั้งสองคน ก็เดาได้ว่าพวกนางกำลังสงสัยตนเองอยู่

ดูเหมือนว่า คงจะต้องหาคำอธิบายที่เหมาะสม ถึงจะสามารถเปิดเผยทักษะการแพทย์ของตนได้อย่างผ่าเผย

นางคิดคำอธิบายออกมาอย่างมีไหวพริบ “เมื่อครู่นี้ ข้าเพิ่งพบเข้าจากการค้นหาในกล่อง!”

“ในปีนั้น ท่านปู่ของข้าช่วยชีวิตคนประหลาดคนหนึ่งเอาไว้ และนี่เป็นสิ่งที่เขามอบให้เพื่อแสดงความขอบคุณ”

"ชายแปลกหน้ายังให้ตำราแพทย์แก่เขาเอาไว้ ด้านในนั้นมีวิธีการรักษาโรคและช่วยชีวิตมากมาย ข้าพบวิธีช่วยเฮยจื่อจากในนั้นแล้ว!"

แม่นมลี่และหลิงซินได้ยินก็เชื่อทันที

ท่านเสนาบดีต่อสู้อยู่ภายนอกทั้งทางใต้และเหนือเป็นเวลาหลายปี จะรู้จักคนที่มีความสามารถบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา!

“แม่นม ก่อนหน้านี้ข้าโง่เขลางี่เง่า เชื่อคำของหลิงผิงจนทำเรื่องเลวร้ายไปมิน้อย… ครั้งนี้ข้าถือว่าเข้าใจใบหน้าที่แท้จริงของนางแล้ว! ต่อไปข้าจะมิฟังคำของนางอีก...”

หลิงอวี๋ไม่ได้มองเห็นหลิงหลาน คิดว่าเมื่อนางรับใช้เห็นตนเองตกต่ำ จะต้องหนีหายไปทางซิวเหวินซวงกันแล้ว!

“พวกท่านในเมื่อติดตามข้า จะต้องเชื่อใจข้า!”

“ขอเพียงข้าช่วยชีวิตเฮยจื่อเอาไว้ได้ พวกเราก็ไม่ต้องถูกฝังไปด้วยกันแล้ว! ต่อไปข้าหลิงอวี๋กินอะไร ก็จะต้องมีพวกเจ้าอยู่ด้วย!”

หลิงอวี๋มองไปยังในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ แม่นมลี่และหลิงซินก็ยังมิทอดทิ้งนาง ในใจก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น

นางแอบสาบาน ต่อไปจะต้องให้พวกนางมีชีวิตที่ดีขึ้น ให้หลิงผิงและหลิงหลานเสียใจไปจนตาย

แม่นมลี่และหลิงซินจ้องมองนางอย่างอึ้งตะลึง รู้สึกเหมือนว่าหลิงอวี๋จะเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น!

พระชายาก่อนหน้านั้น จะเอ่ยถ้อยคำที่อบอุ่นหัวใจคนเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!

พระชายาที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ ถึงแม้ว่าจะยังคงเป็นใบหน้านั้น ทว่า ดวงตากลับดูสดใสกว่าก่อนหน้า ตนเองก็ดูเหมือนว่าจะมีพลังมากขึ้น!

หรือว่าการถูกโบยด้วยแส้ในคราวนี้ จะโบยเสียจนพระชายาที่สับสนได้สติขึ้นมาแล้วจริง ๆ ?

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (2)
goodnovel comment avatar
Tiwapon Prasertsarn
ถูกโบยด้วยแส้ จนมีสติกลับมาแล้ว
goodnovel comment avatar
Aoi Rata
สนุกมาก แปลดีมากค่ะ
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2858

    หากสองใจรักมั่นนิรันดร์กาล ไหนเลยจะต้องอยู่เคียงกันทุกทิวาราตรี!ชั่วขณะนั้น หลิงหว่านพลันคิดตกขอเพียงในใจของเผยอวี้มีนาง ต่อให้มิได้แต่งงานกับเขา แต่ได้คอยประคับประคอง ปลอบโยนซึ่งกันและกันเช่นนี้ เพียงเท่านี้ก็ดีมากแล้ว!หากเผยอวี้มิแต่งภรรยาอื่น นางเองก็จะมิยอมออกเรือนกับบุรุษใด!นางเชื่อมั่นว่าท่านพ่อท่านแม่ หรือแม้แต่ท่านอดีตเสนาบดี จะต้องเข้าใจและสนับสนุนนางเป็นแน่!“หว่านเอ๋อร์!”เผยอวี้เองก็ตระหนักถึงความนัยในวาจานั้น เขาเผลอกระชับอ้อมกอด รั้งร่างของหลิงหว่านแนบชิดอกอีกครา“เชื่อข้า ข้าจะมิปล่อยให้เจ้าต้องรอนานถึงเพียงนั้น! และข้ายิ่งไม่มีวันปล่อยให้เจ้าต้องแก่เฒ่าไปอย่างโดดเดี่ยว!”“เพราะข้า... ตัดใจทำเช่นนั้นมิได้...”เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกที่หลิงหว่านมีต่อตนอย่างแน่ชัด เผยอวี้ก็ยิ่งมั่นใจเปี่ยมล้นเขาจะต้องทำให้ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับการแต่งงานนี้ด้วยความเต็มใจให้จงได้ถึงยามนั้น เขาจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ ให้หลิงหว่านได้แต่งเข้ามาอย่างสมเกียรติและภาคภูมิทั้งสองกอดกันเงียบงัน นี่เป็นคราแรกที่ต่างฝ่ายต่างเปิดเผยความในใจ ทำให้พวกเขารู้สึกว่าความสุขเช่นนี้ช่างได้ม

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2857

    “หว่านเอ๋อร์...”เผยอวี้พึมพำแผ่วเบา “เรื่องที่เกิดขึ้นในฉินตะวันตก องค์จักรพรรดิทรงเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว!”“ข้าขอโทษ ครอบครัวข้าทำให้เจ้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจ!”หลิงหว่านพยายามหยัดกายลุกขึ้น ทว่ากลับถูกเผยอวี้โอบกอดไว้แน่น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก“หว่านเอ๋อร์ ชาตินี้หากมิใช่เจ้า ข้าก็จะมิขอแต่งงานกับผู้ใด!”“หากพวกเขามิเห็นด้วย ข้าจะพยายามเกลี้ยกล่อมจนกว่าจะยอม!”“หนึ่งปี สองปี ขอเพียงเจ้ายินดีรอข้า ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด!”หลิงหว่านชะงักงันไปทันทีเผยอวี้กับเซียวหลินเทียนอายุไล่เลี่ยกัน ลูกของเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ก็ห้าขวบกว่าแล้ว แต่เผยอวี้กลับบอกว่าขอเพียงนางยอมรอ เขาจะเพียรพยายามเกลี้ยกล่อมคนในครอบครัวให้ยอมรับนางให้ได้!เผยอวี้มิรีบร้อนเรื่องสืบทอดทายาทตระกูลเผย มีลูกหลานสืบสกุลหรือไรกัน?“หว่านเอ๋อร์ ข้าชอบเจ้า!”เสียงของเผยอวี้ดังขึ้นข้างหูหลิงหว่าน เขาเอ่ยด้วยความรวดร้าว “ข้านึกภาพมิออกเลยว่าตัวข้าเองจะแต่งงานกับสตรีอื่นได้อย่างไร!”“ข้าอยากให้เจ้าเป็นคนให้กำเนิดลูกของข้า... ข้าอยากให้ทุกวันหลังเลิกประชุมขุนนาง เมื่อกลับถึงเรือนก็ได้กินฝีมือปลายจวักของเจ้า!”“

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2856

    “องค์จักรพรรดิ ท่านทรงมอบพระราชโองการสมรสพระราชทานให้กระหม่อมแต่งงานกับหว่านเอ๋อร์มิได้หรือขอรับ?”เผยอวี้วิงวอนอย่างปวดร้าวเซียวหลินเทียนกล่าวอย่างจนใจ “เรื่องนี้พี่หญิงหลิงหลิงของเจ้าลั่นวาจาไว้แล้วว่าห้ามก้าวก่าย!”“เผยอวี้ นางพูดถูกแล้ว ชีวิตวันหน้าคือหว่านเอ๋อร์ที่ต้องอยู่ร่วมกับคนตระกูลเผย หากท่านแม่และท่านย่าของเจ้ายังมิยอมรับนาง หว่านเอ๋อร์แต่งเข้าไปก็คงมีแต่ความทุกข์ใจ!”“เจ้าเป็นพี่น้องของข้า ข้าย่อมอยากเห็นเจ้ามีความสุข และข้าก็มิอยากให้เจ้ากลับบ้านไปแล้วต้องจมอยู่ท่ามกลางศึกพวกนางทุกวัน!”วาจาของเซียวหลินเทียนล้วนเป็นความจริง ไหนเลยเผยอวี้จะมิเข้าใจหลักการที่ว่าครอบครัวปรองดองนำมาซึ่งความเจริญทว่าจะให้เขาตัดใจจากหว่านเอ๋อร์เพื่อตามใจท่านแม่และท่านย่า เขาทำมิได้“เอาเช่นนี้เถิด รอให้กลับไปแล้วเจ้าลองเกลี้ยกล่อมท่านแม่ของเจ้าดูอีกครั้ง หากนางยอมเปลี่ยนท่าที ข้าจะประทานสมรสให้พวกเจ้าเอง!”เซียวหลินเทียนพูดปลอบโยนเผยอวี้กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและจนปัญญายามเผชิญหน้าศัตรูเขามิเคยหวาดหวั่น ทว่าสิ่งที่ต้องเผชิญหาใช่ศัตรูไม่ แต่เป็นท่านแม่และท่าน

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2855

    หลิงอวี๋และหลิงหว่านแยกตัวไปจัดเตรียมสำรับมื้อค่ำ เผยอวี้ได้แต่เหม่อมองแผ่นหลังของหลิงหว่านที่เดินจากไป ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะอธิบายหลิงหว่านยังจดจำความแค้นเคืองที่มารดาและท่านย่าของเขาเคยคัดค้านมิให้นางแต่งเข้าตระกูลเผยอยู่หรือไม่?ที่นางแสดงท่าทีห่างเหินเย็นชาประหนึ่งคนแปลกหน้าเช่นนี้ เป็นเพราะนางมิอยากจะข้องแวะกับเขาอีกแล้วหรือ?“เผยอวี้ เข้ามา!”เซียวหลินเทียนเดินนำเข้าไปในห้อง เมื่อสัมผัสได้ว่าเผยอวี้มิได้ตามเข้ามา จึงเอ่ยเรียกขึ้นเผยอวี้รีบก้าวตามเข้าไป ทันใดนั้นก็เห็นจั่วชิวเดินนำอยู่ด้านหน้า ส่วนเซียวหลินเทียนเดินตามหลังเผยอวี้ชะงักไปเล็กน้อย ตามกฎแล้วจั่วชิวเป็นเพียงองครักษ์เงา ย่อมมิอาจเดินนำหน้าผู้เป็นนายได้ทว่าเพียงชั่วพริบตาเผยอวี้ก็เข้าใจสถานการณ์ ดวงตาของเซียวหลินเทียนมองมิเห็น จั่วชิวซึ่งมีหน้าที่ดูแลจึงต้องเดินนำหน้าเพื่อคอยบอกทิศทางขอเพียงเซียวหลินเทียนใช้หูฟังเสียงฝีเท้าและเดินตามการนำทางของเขา ก็จะมิเดินพลาดเป้าเช่นนี้แล้ว จั่วชิวก็เปรียบเสมือนดวงตาของเซียวหลินเทียนนั่นเองเมื่อคิดได้ดังนั้น เผยอวี้ก็อดรู้สึกปวดร้าวและสะท้อนใจมิได้

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2854

    เผยอวี้ยังมิทราบเรื่องที่หลิงอวี๋จะเดินทางไปยังแคว้นซิงลั่ว แคว้นซิงลั่วนี่มันคือสิ่งใดกัน เขามิเคยได้ยินชื่อมาก่อนเลย“ลู่ปิน เรื่องราวเป็นมาอย่างไรกันแน่? ไฉนจู่ ๆ จึงมีแคว้นซิงลั่วโผล่ขึ้นมาได้?”ลู่ปินจึงอธิบายเรื่องราวของแคว้นซิงลั่ว รวมถึงความแค้นระหว่างตำหนักเสวียนเทียนและสำนักเซียนแพทย์ให้ทั้งสองฟังอย่างใจเย็นเผยอวี้จึงได้เข้าใจถึงสาเหตุที่หลิงอวี๋ต้องเดินทางไปแคว้นซิงลั่วเขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฮองเฮาเสด็จไปที่ใด พวกข้าก็จะติดตามไปที่นั่น ต่อให้หนทางยากลำบากเพียงใด พวกเราจะช่วยฮองเฮารักษาองค์จักรพรรดิให้หายดีให้จงได้!”ลู่หนานเองก็กล่าวเสริม “ท่านแม่ทัพเผยพูดถูกแล้วขอรับ คลื่นลมมรสุมลูกใหญ่พวกเราก็ฝ่าฟันกันมาแล้ว ต่อให้ต้องเผชิญอุปสรรคมากกว่านี้ พวกเราก็ไม่มีวันยอมแพ้!”ภายใต้การนำทางของลู่ปิน ทั้งสองก็ได้มาถึงที่พักของเซียวหลินเทียนซึ่งอยู่ที่ห้องปรุงโอสถเซียวหลินเทียนได้รับข่าวล่วงหน้าแล้ว จึงเดินออกมาต้อนรับเมื่อเผยอวี้ได้เห็นหน้าเซียวหลินเทียน ความรู้สึกหลากหลายก็เข้ามาในจิตใจชั่วขณะในคราที่ต่อสู้กับหลงหมิง เซียวหลินเทียนทุ่มเทสุดกำลังจนเผยอวี้และคนอื่น

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2853

    สีหน้าของหลิงหว่านฉายแววตื่นเต้นระคนตระหนก และทำตัวมิถูกอยู่บ้างหลิงอวี๋รั้งมือนางไว้ พลางยิ้มกล่าวว่า “เขายังมามิถึง แต่ภายในวันสองวันนี้คงจะถึงแล้ว!”“หว่านเอ๋อร์ ความหมายของพี่เขยเจ้าคือ เรามิรู้ว่าจะต้องรั้งอยู่ในแดนเทพอีกนานเพียงใด เผยอวี้เดินทางมาครานี้ พี่เขยเจ้าจึงอยากจะจัดงานแต่งของพวกเจ้าให้เสร็จสิ้นเสีย!”“เจ้าสมัครใจหรือไม่?”หลิงหว่านชะงักงัน นางทรุดกายลงนั่ง ครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มขมขื่นกล่าวว่า “พี่หญิงหลิงหลิง ข้ามิอยากแต่งเจ้าค่ะ!”“ท่านก็ทราบ มารดาของเขาคัดค้านเรื่องที่ข้าจะแต่งเข้าตระกูลเผยมาโดยตลอด หากพวกเรากระทำการมัดมือชกเช่นนี้ หากนางล่วงรู้เข้า คงคิดว่าข้าล่อลวงเผยอวี้เป็นแน่!”“อีกทั้งท่านพ่อท่านแม่ของข้าก็มิได้อยู่ที่นี่ ข้ามิอยากแต่งงานอย่างฉุกละหุกเช่นนี้เจ้าค่ะ!”ท่าทีของหลิงหว่านเป็นไปตามที่หลิงอวี๋คาดการณ์ไว้ นางจึงรีบเอ่ยปลอบโยน “หากมิสมัครใจก็มิต้องฝืนใจ ข้าจะไปบอกพี่เขยเจ้าให้เอง จะมิเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก!”หลิงหว่านพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ติดตามพวกท่านออกมาครานี้ ข้าได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากมาย ได้เปิดหูเปิดตากว้างไกลยิ่งนัก!”“พี่หญิงหลิงหล

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status