Share

บทที่ 6

Penulis: กานเฟย
“ข้าไม่เชื่อว่าโลกกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ จะไม่มีสักคนที่จะสามารถช่วยเหลือเฮยจื่อได้!”

“ออกไปตามหามาให้ข้า! ของเพียงแค่ช่วยชีวิตเฮยจื่อเอาไว้ได้ ข้าจะให้รางวัลอย่างงาม!”

เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เมื่อมองเห็นลมหายใจของเฮยจื่อขาดช่วง ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

มีท่านหมอหลายคนที่พากันถอดใจไปแล้ว ต่างก็หาคำอ้างเพื่อทูลลา

เมื่อเห็นว่าท่านหมอพากันจากไป เซียวหลินเทียนเองก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้อีก ตบลงบนที่พักแขนของรถเข็นคำรามด้วยความกรุ่นโกรธขึ้นมา

“กลุ่มคนเศษสวะ!”

ลู่หนาน ทหารองค์รักษ์ที่มีใบหน้าเหลี่ยมคิ้วหนาดวงตาโตที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้น

เขาติดตามเซียวหลินเทียนมาหลายปี ลักษณะนิสัยดูสงบนิ่ง จงรักภักดีต่อเซียวหลินเทียนอย่างมาก และได้รับความไว้วางใจจากเซียวหลินเทียนเป็นที่สุด

เมื่อเขาเห็นว่าทุกคนไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมา จึงทำได้เพียงฝืนตนกล้าเดินก้าวออกมา เอ่ยอย่างลำบากใจ

“ท่านอ๋อง หมอที่มีชื่อในเมืองหลวงพวกเราต่างก็หากันมาแล้ว เฮยจื่อคราวนี้ เกรงว่าคงไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว...”

“ท่านอ๋อง...ข้าจะไปจับตัวหญิงสาวคนนั้นมา ให้นางได้ชดใช้ชีวิตให้กับเฮยจื่อ!”

ชิวเฮ่าทหารองค์รักษ์ที่เตะเสี่ยวเมาจนได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าอวบอ้วน ท่าทีบ้าบิ่น

เขาขัดคำของลู่หนาน ดึงดาบออกมาอย่างต้องการจะพุ่งออกไป

ในเวลานี้ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอกเรือนลอยดังเข้ามา

“เซียวหลินเทียน ให้ข้าเข้าไป หากว่าบนโลกนี้จะยังมีคนที่สามารถช่วยชีวิตเฮยจื่อเอาไว้ได้ เช่นนั้นก็คือข้าแล้ว!”

น้ำเสียงแหบแห้งที่ไม่น่าฟังเพียงแค่ได้ยินก็รู้ว่าจะต้องเป็นหลิงอวี๋ เซียวหลินเทียนได้ยินคำของนาง ใบหน้าหล่อเหลาก็ดูมืดมนลงในทันที

“ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ตาย? นางยังกล้ามารบกวนเฮยจื่ออีก?”

“ก็ดี ให้นางเข้ามา รอเมื่อเฮยจื่อขาดลมหายใจไปแล้ว ก็จะเป็นเวลาที่ชีวิตของนางจะต้องกลับปรโลกไป!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอกมาอย่างเคร่งขรึม ชิวเฮ่าแทบทนรอไม่ได้ที่จะพุ่งออกไป

“อย่าแตะต้องข้า! หากว่าเจ้ายังต้องการให้เฮยจื่อมีชีวิตอยู่อีก!”

หลิงอวี๋มองเห็นทหารองค์รักษ์ที่เตะจนหัวแครอทได้รับบาดเจ็บ หยิบดาบพุ่งตรงมายังตนเอง ก็ร้องตะโกนออกมาก่อน

“ข้าสามารถช่วยเฮยจื่อได้ ข้ามียาลับเฉพาะ หากว่าเจ้ากล้าทำร้ายข้า เช่นนั้นก็รอเฮยจื่อตายไปเสียเถิด!”

“ผู้หญิงชั้นต่ำ! เจ้าไม่มีทักษะการแพทย์อยู่เลย ยังกล้าวิ่งมาหลอกลวงคนอยู่ที่นี่อีก มาลองโดนดาบของข้าเสียก่อนแล้วค่อยว่ากันเถิด...”

ชิวเฮ่าไม่ฟังคำของนางแม้แต่น้อย เหวี่ยงดาบฟันลงไปทางหลิงอวี๋

ทั่วทั้งร่างกายของหลิงอวี๋เต็มไปด้วยรอยบาดเจ็บจากแส้ ทำให้การตอบสนองกลับของนางดูช้าลง และถึงแม้ว่านางจะหลบไปได้ทันท่วงที แต่แขนก็ยังถูกปลายดาบของชิวเฮ่าแทงเข้า

เลือดไหลพุ่งออกมา เปียกชื้นไปทั่วทั้งแขนเสื้อ ค่อย ๆ หยดลงบนพื้น!

ชิวเฮ่าเตะเข้ามาอย่างรุนแรงอีกครั้ง คราวนี้หลิงอวี๋ไม่อาจหลบเลี่ยงได้ทัน ถูกเตะจนกระเด็นลอยออกไป

หลิงอวี๋ตกลงบนพื้นดินอย่างแรง ครั้งนี้หลิงอวี๋หลบไปไม่ทัน ทรวงอกของนางเจ็บปวดขึ้นก่อนที่จะกระอักเลือดออกมา

เมื่อเห็นว่าชิวเฮ่าเดินเข้ามาอย่างดุร้าย นางจึงได้ร้องตะโกนออกมาดวงตาแดงก่ำ

“มา มา เตะข้าให้ตายไป......เฮยจื่อก็อย่าคิดที่จะช่วยเหลืออีกต่อไปแล้ว ต่อให้ข้าจะตายไปยาลับก็ไม่มีทางที่จะมอบให้กับพวกเจ้า!”

“คนชั้นต่ำ เจ้ากล้าข่มขู่ท่านอ๋อง!”

ชิวเฮ่าเหยียบลงบนใบหน้าของหลิงอวี๋อย่างแรง

หลิงอวี๋จ้องมองเขาด้วยความโกรธ คลานอยู่บนพื้น จ้องมองไปยังชิวเฮ่าราวกับหมาป่าร้าย เกลียดเสียจนอยากจะใช้สายตาฆ่าเขา...

นางรีบร้องตะโกนออกมาอย่างเร่งรีบ “เซียวหลินเทียน จวนของท่านมีบ่าวชั่วแบบนี้เป็นเจ้านายอย่างนั้นหรือ?”

“สองขาของท่านพิการแล้ว สมองก็ยังพิการไปด้วยหรือ?”

“หรือว่าจริง ๆ แล้วท่านไม่คิดที่จะช่วยเฮยจื่อ ถึงได้แม้แต่ความหวังสุดท้ายก็ไม่ต้องการแล้ว?”

ชิวเฮ่าเมื่อได้ยินประโยคนี้เข้า ก็ไม่กล้าที่จะเตะลงไปอีก

หากว่าเตะจนหญิงสาวคนนี้ตายไป ชื่อของบ่าวชั่วก็อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

เขาหันกลับไปมองโดยที่ไม่รู้ตัว ก็พบกับเซียวหลินเทียนที่ถูกลู่หนานเข็นออกมา

สีหน้าของเซียวหลินเทียนดูมืดมนและลึกล้ำ มองไม่เห็นร่องรอยของอารมณ์ใด

เขาจ้องมองหลิงอวี๋ที่คลานอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา เหมือนราวกับมองคนตายไปแล้ว...

“เซียวหลินเทียน ดูที่บาดแผลของข้า...”

หลิงอวี๋เมื่อเห็นว่าเขามองมา ก็รู้ว่านี่เป็นเพียงโอกาสเดียวที่จะได้พิสูจน์ตนเอง

หลิงอวี๋พยุงกายลุกขึ้น ดันแขนเสื้อของตนเอง รอยบาดแผลจากดาบที่ยังคงมีเลือดไหลอยู่ปรากฏออกมาต่อหน้าของทุกคน

บาดแผลเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เลือดสดนั้นเปื้อนจนครึ่งแขนแดงฉาน...

ไม่รู้จักอับอาย!

ถึงกับกล้าที่จะเปิดแขนออกมาต่อหน้าของทุกคน!

ทหารองค์รักษ์ส่วนมากต่างก็เลือดที่จะละเลยกับรอยบาดแผลของหลิงอวี๋ เพียงแต่มองไปยังแขนขาวงามของนางอย่างดูหมิ่น ก่อนจะหันหน้าหนีไป

เซียวหลินเทียนเองก็เกิดความคิดเช่นเดียวกับทุกคน เพียงแต่ไม่อาจจะสายตาไปได้

ก่อนจะมองเห็นหลิงอวี๋หยิบขวดยาออกมาขวดหนึ่ง เทลงไปบนรอยบาดแผลนั้น

ทันใดนั้น เลือดก็หยุดไหลลง...

เซียวหลินเทียนกลั้นลมหายใจ จ้องมองขวดใสในมือของหลิงอวี๋ที่ไม่เคยพบมาก่อนด้วยความประหลาดใด ด้านในนั้นเป็นทั้งหมดเป็นผงสีขาว...

เซียวหลินเทียนอยู่ในกองทัพมานานหลายปี มองเห็นรอยบาดแผลมานับไม่ถ้วน และก็เคยมองเห็นยาที่หมอเหล่านั้นใช้ห้ามเลือด กลับไม่เคยพบว่าจะมียาที่ห้ามเลือดได้รวดเร็วเช่นนี้มาก่อน...

นี่มันยาอะไรกัน ถึงได้วิเศษขนาดนี้?

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Komen (2)
goodnovel comment avatar
Jocky Tagool
โดนเหยียบหน้าตลอดเลย หวังว่าจะได้แก้แค้นกับคนที่ทำแบบนี้กับตัวเองนะ แต่ถ้าให้อภัยก็น้ำเน่าแระ มีแค้นก็ต้องแก้แค้นด้วย ทั้งสาวใช้และองครักษ์ที่ สรน. ทำเกินหน้าที่
goodnovel comment avatar
Piyapatta Samungkun
ไม่ชอบที่เขียนให้องคลักษ์ไม่มีเหตุผลพระชายาบอกจะมารักษาเฮยจื่อใชักดาบมาฟันเตะถีบอีกแถมเหยียบหน้าพระชายาไม่เคารพก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ไหถึงท่านอ๋องจะเกลียดพระชายาแต่ยังไม่หย่าเหยียบหน้าพระชายาก็เหมือนเหยียบหน้าท่านอ๋องก่อนหน้านี้ก็โดนเฆี่ยน50ไม้โดนสาวใช้ตบและเหยียบหน้าแค้นแทนพระชายาเกลียดองคลักษ์
LIHAT SEMUA KOMENTAR

Bab terbaru

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2860

    เผยอวี้รีบเอ่ยถามด้วยความร้อนรน “เจ้าวังน้อย มิทราบว่าลูกแก้วนี่สามารถใช้งานได้กี่ครั้งหรือขอรับ?”หากสามารถใช้ได้หลายครั้ง ภายหน้าเมื่อกลับไปกำหนดพิกัดที่ฉินตะวันตกแล้ว มิว่าจะเดินทางไปแห่งหนใด หากคิดถึงบ้านใคร่กลับไปเยี่ยมเยียน ก็สามารถใช้ลูกแก้วนี้เดินทางไปกลับได้หยวนป๋อหัวเราะร่าพลางเอ่ย “เสียใจด้วย ลูกแก้วนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”“พวกท่านอาจมิรู้ การสร้างของสิ่งนี้จำเป็นต้องสิ้นเปลืองวัสดุและพลังปราณไปมิน้อย ต้นทุนการสร้างนั้นสูงลิ่ว จึงมิอาจทำออกมาเป็นจำนวนมากได้!”“ต่อให้เป็นลูกแก้วสมปรารถนาคุณภาพดีที่สุดที่ตำหนักเสวียนเทียนสร้างขึ้น ก็ยังใช้งานได้สูงสุดเพียงสามครั้งเท่านั้น!”เผยอวี้ถามต่ออย่างใคร่รู้ “เช่นนั้นการสร้างลูกแก้วสมปรารถนาสักลูก ต้องใช้เงินจำนวนเท่าใดหรือ?”หยวนป๋อชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว“สามหมื่น? หรือว่าสามแสนตำลึงกัน?” เผยอวี้ถามอย่างมิอยากจะเชื่อหยวนป๋อพยักหน้า “สามแสนตำลึง!”เผยอวี้ ลู่หนานและหลิงหว่านต่างพากันตกตะลึงเงินจำนวนมหาศาลเพียงนี้สร้างลูกแก้วสมปรารถนาได้เพียงลูกเดียวหรือ?นี่เป็นจำนวนเงินที่ชาวบ้านทั่วไปหาทั้งชีวิต หรือต่อให้หาอีกห

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2859

    คำกล่าวของเซียวหลินเทียนทำให้หลิงอวี๋ชะงัก นางจะลืมถ้อยคำนั้นได้อย่างไรย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังอยู่ฉินตะวันตก ในวันพิธีแต่งตั้งฮองเฮา ยามที่นางทอดสายตามองฝูงชนที่เนืองแน่น สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันหนักอึ้งเป็นเซียวหลินเทียนที่ก้าวเข้ามากุมมือนางไว้แน่นเขาเอ่ยกับนางว่า “ในวันพิธีขึ้นครองราชย์ของข้า ข้าเองก็หวาดกลัวเช่นกัน!”จากนั้นเขาก็จูงมือนางก้าวขึ้นสู่แท่นบูชาทีละก้าวและในห้วงเวลานั้นเอง เขาก็ได้กล่าวประโยคนั้นออกมาสองคนเดินเคียง ย่อมมั่นคงกว่าเดินลำพัง!เมื่อหลิงอวี๋หวนนึกถึงเหตุการณ์ในยามนั้น พลันบังเกิดความรู้สึกซับซ้อนในอกตลอดเส้นทางที่ผ่านมา พวกเขาต่างเคียงบ่าเคียงไหล่ ประคับประคองซึ่งกันและกัน ฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการมานับมิถ้วน!เซียวหลินเทียนกำลังใช้วาจานี้บอกกล่าวนางว่า พวกเขาจะยังคงจับมือก้าวเดินต่อไปด้วยกันใช่หรือไม่?มิว่าจะต้องเผชิญกับขวากหนามใด ก็จะมิทอดทิ้งและไม่มีวันปล่อยมือออกจากกันหลิงอวี๋กระชับฝ่ามือของเซียวหลินเทียนแน่นขึ้น ยามนี้เขามองมิเห็น สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดย่อมเป็นการที่นางคอยกุมมือเขาไว้“หม่อมฉันจำได้!”หลิงอวี๋แย้มยิ้ม “ดังนั้น ชาตินี

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2858

    หากสองใจรักมั่นนิรันดร์กาล ไหนเลยจะต้องอยู่เคียงกันทุกทิวาราตรี!ชั่วขณะนั้น หลิงหว่านพลันคิดตกขอเพียงในใจของเผยอวี้มีนาง ต่อให้มิได้แต่งงานกับเขา แต่ได้คอยประคับประคอง ปลอบโยนซึ่งกันและกันเช่นนี้ เพียงเท่านี้ก็ดีมากแล้ว!หากเผยอวี้มิแต่งภรรยาอื่น นางเองก็จะมิยอมออกเรือนกับบุรุษใด!นางเชื่อมั่นว่าท่านพ่อท่านแม่ หรือแม้แต่ท่านอดีตเสนาบดี จะต้องเข้าใจและสนับสนุนนางเป็นแน่!“หว่านเอ๋อร์!”เผยอวี้เองก็ตระหนักถึงความนัยในวาจานั้น เขาเผลอกระชับอ้อมกอด รั้งร่างของหลิงหว่านแนบชิดอกอีกครา“เชื่อข้า ข้าจะมิปล่อยให้เจ้าต้องรอนานถึงเพียงนั้น! และข้ายิ่งไม่มีวันปล่อยให้เจ้าต้องแก่เฒ่าไปอย่างโดดเดี่ยว!”“เพราะข้า... ตัดใจทำเช่นนั้นมิได้...”เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกที่หลิงหว่านมีต่อตนอย่างแน่ชัด เผยอวี้ก็ยิ่งมั่นใจเปี่ยมล้นเขาจะต้องทำให้ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับการแต่งงานนี้ด้วยความเต็มใจให้จงได้ถึงยามนั้น เขาจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ ให้หลิงหว่านได้แต่งเข้ามาอย่างสมเกียรติและภาคภูมิทั้งสองกอดกันเงียบงัน นี่เป็นคราแรกที่ต่างฝ่ายต่างเปิดเผยความในใจ ทำให้พวกเขารู้สึกว่าความสุขเช่นนี้ช่างได้ม

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2857

    “หว่านเอ๋อร์...”เผยอวี้พึมพำแผ่วเบา “เรื่องที่เกิดขึ้นในฉินตะวันตก องค์จักรพรรดิทรงเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว!”“ข้าขอโทษ ครอบครัวข้าทำให้เจ้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจ!”หลิงหว่านพยายามหยัดกายลุกขึ้น ทว่ากลับถูกเผยอวี้โอบกอดไว้แน่น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก“หว่านเอ๋อร์ ชาตินี้หากมิใช่เจ้า ข้าก็จะมิขอแต่งงานกับผู้ใด!”“หากพวกเขามิเห็นด้วย ข้าจะพยายามเกลี้ยกล่อมจนกว่าจะยอม!”“หนึ่งปี สองปี ขอเพียงเจ้ายินดีรอข้า ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด!”หลิงหว่านชะงักงันไปทันทีเผยอวี้กับเซียวหลินเทียนอายุไล่เลี่ยกัน ลูกของเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ก็ห้าขวบกว่าแล้ว แต่เผยอวี้กลับบอกว่าขอเพียงนางยอมรอ เขาจะเพียรพยายามเกลี้ยกล่อมคนในครอบครัวให้ยอมรับนางให้ได้!เผยอวี้มิรีบร้อนเรื่องสืบทอดทายาทตระกูลเผย มีลูกหลานสืบสกุลหรือไรกัน?“หว่านเอ๋อร์ ข้าชอบเจ้า!”เสียงของเผยอวี้ดังขึ้นข้างหูหลิงหว่าน เขาเอ่ยด้วยความรวดร้าว “ข้านึกภาพมิออกเลยว่าตัวข้าเองจะแต่งงานกับสตรีอื่นได้อย่างไร!”“ข้าอยากให้เจ้าเป็นคนให้กำเนิดลูกของข้า... ข้าอยากให้ทุกวันหลังเลิกประชุมขุนนาง เมื่อกลับถึงเรือนก็ได้กินฝีมือปลายจวักของเจ้า!”“

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2856

    “องค์จักรพรรดิ ท่านทรงมอบพระราชโองการสมรสพระราชทานให้กระหม่อมแต่งงานกับหว่านเอ๋อร์มิได้หรือขอรับ?”เผยอวี้วิงวอนอย่างปวดร้าวเซียวหลินเทียนกล่าวอย่างจนใจ “เรื่องนี้พี่หญิงหลิงหลิงของเจ้าลั่นวาจาไว้แล้วว่าห้ามก้าวก่าย!”“เผยอวี้ นางพูดถูกแล้ว ชีวิตวันหน้าคือหว่านเอ๋อร์ที่ต้องอยู่ร่วมกับคนตระกูลเผย หากท่านแม่และท่านย่าของเจ้ายังมิยอมรับนาง หว่านเอ๋อร์แต่งเข้าไปก็คงมีแต่ความทุกข์ใจ!”“เจ้าเป็นพี่น้องของข้า ข้าย่อมอยากเห็นเจ้ามีความสุข และข้าก็มิอยากให้เจ้ากลับบ้านไปแล้วต้องจมอยู่ท่ามกลางศึกพวกนางทุกวัน!”วาจาของเซียวหลินเทียนล้วนเป็นความจริง ไหนเลยเผยอวี้จะมิเข้าใจหลักการที่ว่าครอบครัวปรองดองนำมาซึ่งความเจริญทว่าจะให้เขาตัดใจจากหว่านเอ๋อร์เพื่อตามใจท่านแม่และท่านย่า เขาทำมิได้“เอาเช่นนี้เถิด รอให้กลับไปแล้วเจ้าลองเกลี้ยกล่อมท่านแม่ของเจ้าดูอีกครั้ง หากนางยอมเปลี่ยนท่าที ข้าจะประทานสมรสให้พวกเจ้าเอง!”เซียวหลินเทียนพูดปลอบโยนเผยอวี้กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและจนปัญญายามเผชิญหน้าศัตรูเขามิเคยหวาดหวั่น ทว่าสิ่งที่ต้องเผชิญหาใช่ศัตรูไม่ แต่เป็นท่านแม่และท่าน

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2855

    หลิงอวี๋และหลิงหว่านแยกตัวไปจัดเตรียมสำรับมื้อค่ำ เผยอวี้ได้แต่เหม่อมองแผ่นหลังของหลิงหว่านที่เดินจากไป ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะอธิบายหลิงหว่านยังจดจำความแค้นเคืองที่มารดาและท่านย่าของเขาเคยคัดค้านมิให้นางแต่งเข้าตระกูลเผยอยู่หรือไม่?ที่นางแสดงท่าทีห่างเหินเย็นชาประหนึ่งคนแปลกหน้าเช่นนี้ เป็นเพราะนางมิอยากจะข้องแวะกับเขาอีกแล้วหรือ?“เผยอวี้ เข้ามา!”เซียวหลินเทียนเดินนำเข้าไปในห้อง เมื่อสัมผัสได้ว่าเผยอวี้มิได้ตามเข้ามา จึงเอ่ยเรียกขึ้นเผยอวี้รีบก้าวตามเข้าไป ทันใดนั้นก็เห็นจั่วชิวเดินนำอยู่ด้านหน้า ส่วนเซียวหลินเทียนเดินตามหลังเผยอวี้ชะงักไปเล็กน้อย ตามกฎแล้วจั่วชิวเป็นเพียงองครักษ์เงา ย่อมมิอาจเดินนำหน้าผู้เป็นนายได้ทว่าเพียงชั่วพริบตาเผยอวี้ก็เข้าใจสถานการณ์ ดวงตาของเซียวหลินเทียนมองมิเห็น จั่วชิวซึ่งมีหน้าที่ดูแลจึงต้องเดินนำหน้าเพื่อคอยบอกทิศทางขอเพียงเซียวหลินเทียนใช้หูฟังเสียงฝีเท้าและเดินตามการนำทางของเขา ก็จะมิเดินพลาดเป้าเช่นนี้แล้ว จั่วชิวก็เปรียบเสมือนดวงตาของเซียวหลินเทียนนั่นเองเมื่อคิดได้ดังนั้น เผยอวี้ก็อดรู้สึกปวดร้าวและสะท้อนใจมิได้

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status