LOGINShare
บทที่ 649
Related chapters
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 650
ในขณะนี้ หัวใจของจ้าวเจินเจินจมลึกลงไปถึงจุดต่ำสุดแล้ว!เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา จ้าวเจินเจินเพิ่งพบว่าองค์ชายคังทิ้งตนไว้ตามลำพังแล้วพาทหารองครักษ์จากไป!ตอนนั้นใจของนางว่างเปล่าไปหมด!แต่ตอนนี้ นางเพิ่งค้นพบว่าความผิดหวังที่เกิดขึ้นจากการที่เซียวหลินเทียนไม่สนใจตนนั้น มันมากกว่าความผิดหวังที่องค์ชายคังไม่สนใจตนเองมากนัก...จ้าวเจินเจินจ้องมองแผ่นหลังของเซียวหลินเทียนนิ่ง ๆคนที่เคยอุ้มตนไว กลับกลายเป็นคนแปลกหน้ากับตนไปเช่นนี้จริงหรือ?น้ำตาแห่งความคับข้องใจของนางร่วงหล่นลงมาทีละหยดโดยไม่รู้ตัวความเสียใจที่มีอยู่เต็มหัวใจไม่รู้จะไปคุยกับใคร!ตอนที่ศาลาโจ๊กพัง องค์ชายคังทิ้งนางไว้แล้วหนีไปเพียงลำพัง!หากเป็นเซียวหลินเทียน เขาจะไม่มีวันปล่อยมือนางในยามที่เกิดอันตรายแน่นอน!นางได้รับบาดเจ็บ แต่สามีของตนไม่ถามไถ่อะไรสักคำ ทั้งยังตบหน้าตนอีก!ตอนนี้ก็ทิ้งนางไว้ข้างหลังแล้วรีบร้อนเข้าวังไปหาพระชายาเส้าให้คิดวิธีแก้ไขสถานการณ์!เขาไม่รู้หรือว่าการที่ทิ้งตนไว้เผชิญหน้ากับผู้ลี้ภัยเหล่านี้ ตนอาจจะตายได้?จ้าวเจินเจินมาที่นี่เพราะอยากให้เซียวหลินเทียนจัดให้คนพาตนกลับ!แต่เซียวหลินเท
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 651
เมื่อนึกถึงผลที่ตามมาของการทำให้จ้าวเจินเจินขุ่นเคือง ฟางเจียอี๋ก็อ่อนลงแล้วยิ้มอย่างเอาใจจ้าวเจินเจินพลางเอ่ย“ท่านพี่ ข้าล้อเล่นหนา! ข้าจะทำร้ายท่านได้เยี่ยงไรกันเล่า! เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ท่านสบายพวกเราก็จะสบายไปด้วย!”เมื่อจ้าวเจินเจินเห็นว่าฟางเจียอี๋ยอมถอยแล้วจึงได้ปล่อยมือ นางเหลือบมองฟางเจียอี๋อย่างเย็นชา จากนั้นมองไปที่เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ที่กำลังยุ่งอยู่ไกล ๆ...มุมปากของจ้าวเจินเจินยกขึ้นยิ้มเยาะเซียวหลินเทียน เจ้าทำให้ข้าไม่มีความสุข เช่นนั้นเจ้าก็อย่าได้คิดจะอยู่อย่างสงบสุขได้เช่นกัน!รอข้าก่อนเถอะ ข้าไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ เช่นนี้หรอก!สักวันหนึ่ง ข้าจะทำให้เจ้าคุกเข่าตรงแทบเท้าแล้วขอร้องข้า!……“ท่านแม่… ท่านแม่...”หลิงหว่านกำลังยุ่งอยู่กับการพันผ้าพันแผลให้กับผู้บาดเจ็บ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงร้องไห้อันเศร้าสร้อยของเด็กคนหนึ่งนางเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเด็กอายุสี่ห้าขวบสวมชุดโทรม ๆ เดินเท้าเปล่า และร้องไห้อยู่ท่ามกลางผู้บาดเจ็บหลิงหว่านรีบพันผ้าพันแผลให้ผู้บาดเจ็บแล้ววิ่งไปจับเด็กคนนั้นไว้เด็กคนนั้นใบหน้าสกปรก ผมเผ้าติดกันราวกับฟาง ดูไม่ชัดเจนว่าเป็นเด็กผ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 652
กระทั่งพวกหลิงอวี๋รักษาผู้ที่ได้รับบาดเจ็บทั้งหมดเสร็จ ก็เกือบจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วหลิงอวี๋หิวจนไส้กิ่ว เดินเข้าไปทรุดตัวลงบนเก้าอี้ในศาลาโอสถ“อาจารย์ ข้าเอาโจ๊กมาให้ท่านหนึ่งชาม กินเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ!”เมื่อเห็นหลิงอวี๋เหนื่อยเช่นนี้ หลี่ชุงก็ปวดใจ รีบไปเอาโจ๊กมาให้ชามหนึ่ง“ขอบใจเจ้า! เจ้าก็รีบไปกินเถอะ”หลิงอวี๋เห็นว่าหลี่ชุงเองก็ยุ่งมากเช่นกัน จึงรับโจ๊กมาแล้วเร่งให้นางไปกิน“เจ้าค่ะ… อาจารย์ มีเด็กคนหนึ่งนอนอยู่ที่มุมห้อง นามว่าเยี่ยนจื่อ ยังหาแม่ของนางไม่พบเลย โปรดช่วยดูด้วยเถิดเจ้าค่ะ!”หลี่ชุงชี้ไปที่มุมห้องหลิงอวี๋เห็นร่างเล็ก ๆ นอนซุกตัวอยู่ที่มุมห้องจึงพยักหน้าหลังจากกินโจ๊กแล้ว นางก็รู้สึกปวดปัสสาวะนึกได้ว่าห้องปลดทุกข์อยู่ด้านหลังไม่ไกลนัก เยี่ยนจื่อคงยังไม่ตื่นไปอีกสักพัก ตนไปไม่นานก็กลับมาแล้วหลิงอวี๋รีบวิ่งไปเข้าห้องปลดทุกข์ ขณะที่เสร็จสิ้นแล้วกำลังจะออกมา ก็ได้ยินเสียงคนพูดอยู่ข้างนอก“คุณหนูหลิง… เจ้าก็รู้ว่าตัวตนของท่านเป็นใคร ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนดีจึงอยากมาบอกกับเจ้าเสียหน่อย! หากอยากจะให้อวี้เอ๋อร์ของข้าแต่งงานกับเจ้าไปเป็นภรรยาก็คงจะเป็นไปไม่ได
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 653
เมื่อหลิงอวี๋พูดเช่นนั้นฮูหยินเผยก็หน้าแดงขึ้นมาเมื่อครู่นางก็กังวลเช่นกัน นางเห็นหลิงหว่านคุยกับเผยอวี้สองครั้ง กลัวว่าลูกชายของตนจะควบคุมไม่อยู่แล้วแต่งงานเอาสตรีผู้นี้เข้าบ้านแต่ตอนนี้พอถูกหลิงอวี๋ซักถาม ถึงได้พบว่าตนหุนหันพลันแล่นไป!นางลากหลิงหว่านหลบมาคุยที่นี่เพราะไม่อยากให้เรื่องใหญ่ แล้วส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของลูกชายตนพอถูกหลิงอวี๋บอกให้ไปถามเผยอวี้เรื่องนี้จริง ๆ นางก็สามารถคาดเดาความโกรธของลูกชายตนได้เลย“พระชายาอ๋องอี้ คุณหนูหลิง ข้าขอโทษ ข้าสับสนไปเอง!”เพราะว่าฮูหยินเผยมาจากตระกูลใหญ่ มีหรือจะยอมให้เรื่องมันโกลาหลยิ่งขึ้น จึงยอมโอนอ่อนให้ก่อนหลิงอวี๋เหลือบมองนาง ใต้เท้าเผยให้ความเคารพท่านอดีตเสนาบดีเป็นอย่างมาก หลังจากที่ท่านอดีตเสนาบดีได้รับบาดเจ็บเขาก็ยังเตรียมของกำนัลอันล้ำค่ามาเยี่ยมเลยส่วนเผยอวี้กับเซียวหลินเทียนก็เป็นเพื่อนสนิทกัน เมื่อนางเห็นฮูหยินเผยขอโทษ ก็ไม่อยากให้เกิดความแตกร้าวแยกระหว่างทั้งสองครอบครัวเช่นกันหลิงอวี๋ลดน้ำเสียงลงพลางเอ่ย “ฮูหยินเผย เมื่อพิจารณาถึงมิตรภาพหลายปีระหว่างสองครอบครัวของเราแล้ว เราไม่ถือสากับคำพูดไร้มารยาทที่ท่านพูดเม
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 654
“เท่านี้ก็จบแล้วไม่ใช่หรือ! เรื่องการแต่งงาน เจ้าอย่าไปคิดมากเลย… แค่หาคนที่ปฏิบัติต่อเจ้าด้วยใจจริงก็พอแล้ว!”“คนที่จับมือเจ้าให้แน่นยามตกอยู่ในอันตราย และยืนหยัดอยู่ข้างหลังเจ้าอย่างมั่นคงคอยสนับสนุนเจ้ายามที่เจ้าถูกใส่ร้าย!”เวลานี้หลิงอวี๋ไม่เพียงนึกถึงเซียวหลินเทียนเท่านั้น แต่ยังนึกถึงครอบครัวของพ่อเผิงกับเสี่ยวฮวาด้วย...ยามที่ฟันฝ่าความทุกข์ยากด้วยกัน ยอมแลกชีวิตของตนเพื่อโอกาสที่ครอบครัวจะมีชีวิตรอดต่อไป!“ท่านพี่… ข้าเข้าใจแล้ว! ขอบคุณท่านพี่!”หลิงหว่านมองหลิงอวี๋อย่างชื่นชม ความรู้สึกดูถูกตนเองถูกปัดเป่าออกไปทันทีด้วยคำพูดไม่กี่คำของหลิงอวี๋พี่หลิงหลิงบอกว่านางเป็นสมบัติล้ำค่าของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน เป็นที่รักของท่านอดีตเสนาบดี พวกเขาจะปกป้องนาง เช่นนั้นเหตุใดนางต้องรู้สึกว่าตนเองต่ำต้อยในสายตาของคนนอกด้วยเล่า!......เผยอวี้ไม่รู้ว่าแม่ของตนไปพูดอะไรกับหลิงหว่าน เขาพาทหารองครักษ์เดินไปรอบ ๆ และถามผู้คนมากมาย แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าแม่สืออยู่ที่ใดแต่ต่อมาจู่ ๆ เผยอวี้ก็นึกขึ้นได้ว่ามีสองศพที่ไม่มีผู้มายืนยัน จึงรีบไปดูข้างในมีศพผู้หญิงอยู่จริง ๆ อายุไม่ถึงยี่สิบปี
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 655
“ท่านพี่ แล้วเสี่ยวเยี่ยนจื่อจะทำเช่นไรต่อไป…”หลิงหว่านเอ่ยถามเบา ๆสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า? หรือว่าสถานการกุศล?หลิงอวี๋ไม่รู้ว่าในฉินตะวันตกเรียกว่าอะไร จึงมองไปทางเซียวหลินเทียน“ราชสำนักมีสถานการกุศลสำหรับรับเลี้ยงเด็กกำพร้าโดยเฉพาะ!”เซียวหลินเทียนเอ่ยด้วยความรู้สึกที่หนักหน่วง“ท่านอ๋อง สถานการกุศลมีเด็ก ๆ มากมายถึงเพียงนั้น จะดูแลเด็กที่อายุน้อยเช่นเสี่ยวเยี่ยนจื่อได้ดีหรือเพคะ?” หลิงหว่านเอ่ยถามอย่างกังวลเซียวหลินเทียนพูดไม่ออก มีแม่นมเฒ่าเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่มีที่ไปแล้วมาอยู่ที่สถานการกุศลเพื่อดูแลพวกเขาพวกนางต้องดูแลเด็กจำนวนมาก จะดูแลเด็กคนเดียวเป็นพิเศษได้เยี่ยงไร!หลิงหว่านเข้าใจความเงียบของเซียวหลินเทียน นางจึงเหลือบมองเสี่ยวเยี่ยนจื่ออย่างสับสน แล้วจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา“ท่านอ๋อง ในเมื่อเสี่ยวเยี่ยนจื่อไม่มีครอบครัวอีกต่อไปแล้ว เช่นนั้นหม่อมฉันจะรับเลี้ยงเองเพคะ!”“การที่หม่อมฉันได้เจอนางท่ามกลางผู้ลี้ภัยมากมายนี้ แล้วนางเรียกหม่อมฉันว่าพี่สาว ก็หมายความว่านางมีชะตาต้องกันกับหม่อมฉัน! หม่อมฉันจะรับเลี้ยงนางเอง… หม่อมฉันจำเป็นต้องทำขั้นตอนใด ๆ หรือไม่เพคะ?”
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 656
เซียวหลินเทียนไม่แปลกใจกับคำพูดของหลิงอวี๋เลยแม้แต่น้อย แล้วเลิกคิ้วพลางเอ่ย “เจ้าเองก็สังเกตเห็นเช่นกันหรือ?”เผยอวี้ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งกับการสนทนาระหว่างทั้งสองคน แต่เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เขาก็รู้สึกตัวพลางเอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ“หรือว่าภายในจะมีคนอื่นทำอะไรอีกหรือ?”เซียวหลินเทียนหัวเราะเยาะ “ข้าให้จ้าวซวนไปตรวจสอบแล้ว หมั่นโถวนั่นบูดจริง ๆ! และยังมีกรวดจำนวนมากผสมอยู่ในโจ๊กด้วย!”“ในเมื่อองค์ชายคังอยากจะสร้างชื่อเสียงเอาชนะใจผู้คน เขาไม่มีทางทำให้คนอื่นพูดเช่นนี้ได้แน่!”หลิงอวี๋พยักหน้าเห็นด้วย “จ้าวเจินเจินไม่ใช่คนโง่เง่า หมั่นโถวแป้งขาวไม่กี่ตะกร้าก็ไม่ได้แพงมากนัก นางไม่มีทางทำลายชื่อเสียงของนางด้วยเรื่องเช่นนี้แน่!”“อีกอย่าง จ้าวซวนก็ไปหาชายกำยำที่พูดว่าหมั่นโถวแป้งขาวนั้นบูดที่สร้างความโกลาหลก่อนที่ศาลาโจ๊กจะพังอยู่ตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบคนผู้นี้เลย!”เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างดูถูก “องค์ชายคังอยากสร้างชื่อเสียง แต่มีคนไม่อยากให้เขาทำสำเร็จ! องค์ชายคังสามารถจัดให้คนไปปะปนในหมู่ผู้ลี้ภัยเพื่อสรรเสริญเขาได้ และคนอื่น ๆ เองก็สามารถให้คนไปปะปนกับผู้ลี้ภัยเพื่อสร้างค
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 657
โรงเก็บของนี้เชื่อมต่อกับศาลาฟางหลายหลัง หากถูกไฟไหม้ขณะที่นอนหลับในตอนกลางคืน เช่นนั้นผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่ในศาลาฟางข้าง ๆ ก็จะไม่สามารถหลบหนีไปได้ไม่ใช่หรือ?ทันทีที่หลิงอวี๋เห็นก็โกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้นมา!พระชายาเว่ยอยากแก้แค้นจ้าวเจินเจิน นั่นมันเป็นความแค้นระหว่างพวกนางทั้งสองคน แต่เรื่องเลวร้ายเช่นการที่จะเผาผู้ลี้ภัยแล้วใช้ความตายของพวกเขามาใส่ร้ายเซียวหลินเทียนนั้นนางทนไม่ได้!เมื่อนึกถึงผู้ลี้ภัยเหล่านี้ที่ต้องตายไปอย่างอยุติธรรมในวันนี้ หลิงอวี๋ก็ยิ่งโกรธแค้นทั้งเรื่องเก่าเรื่องใหม่!เพียงแต่ไม่มีหลักฐาน หากจะไปกล่าวหาพระชายาเว่ยเช่นนี้ หลิงอวี๋ไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้แล้วว่ามันเปล่าประโยชน์!ได้ ในเมื่อข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ เช่นนั้นเจ้าก็ใช้เงินมาชดเชยความผิดพลาดที่เจ้าทำเสียเถิด!หลิงอวี๋นึกถึงที่ช่วงนี้ท่านหญิงจ่างหนิงของครอบครัวพระชายาเว่ยนอนหลับไม่สบายเพราะมีอาการปวดหัวอยู่ตลอด ก็ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วก็มีแผนในใจอยู่แล้วคราวนี้หากพระชายาเว่ยไม่ควักเงินก้อนจำนวนมากออกมาช่วยเหลือผู้ลี้ภัย ก็อย่ามาเรียกนางว่าสกุลหลิงเลย!กระทั่งตรวจสอบอย่างละเอียดจนไม่พบว่ามีอั
Latest chapter
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2218
“หึหึ!”ชายาเจ้าแห่งทะเลหัวเราะออกมา “หลิงอวี๋ เจ้าคิดว่าข้าโง่รึ? หยกหล้าสุขาวดีหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าแล้ว ค้นตัวเจ้าจะหาเจอได้อย่างไร?”“หลิงอวี๋ หยกหล้าสุขาวดีมิใช่ของของเจ้าตั้งแต่แรก มารดาเจ้าเป็นนางโจร ขโมยมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของจวนเจ้าแห่งทะเลไป การให้เจ้าคืนมาก็แค่เป็นการคืนของสู่เจ้าของเดิม!”“ข้าสืบรู้มาหมดแล้ว เจ้าและเซียวหลินเทียนสามีของเจ้าต่างก็อยู่ในเมืองหลวงแดนเทพ เจ้ายังมีบุตรชายอีกคนที่ฉินตะวันตก!”“หลิงอวี๋ ที่เจ้าปฏิเสธมิยอมรับฐานะของตนเองมาตลอด คงเป็นเพราะล่วงรู้ถึงวิธีที่จะนำหยกหล้าสุขาวดีออกมาแล้วสินะ”“เจ้าคิดว่าอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่า ขอเพียงมิยอมรับก็เป็นไปมิได้ที่พวกเราจะมัดตัวเจ้าไปสลายเลือดละลายกระดูกที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อนำหยกหล้าสุขาวดีออกมา!”ชายาเจ้าแห่งทะเลพูดถึงตรงนี้ก็แค่นเสียงหัวเราะ “เจ้าเชื่อหรือไม่ ข้ามิจำเป็นต้องพิสูจน์ยืนยัน ก็สามารถมัดตัวเจ้าไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว!”“ที่ข้าให้คนนำตัวเจ้ามาที่จวนเจ้าแห่งทะเล ก็เพื่อจะให้โอกาสเจ้า!”หลิงอวี๋หรือจะยอมรับฐานะของตนเพียงเพราะชายาเจ้าแห่งทะเลพูดเช่นนี้ได้อย่าง
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2217
“เข้าไป อย่าให้พ่อบ้านผู้นี้ต้องพูดเป็นครั้งที่สอง!”รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อบ้านเว่ยหายไปสิ้น กล่าวอย่างมิอดทน “เมื่อให้โอกาสดี ๆ มิชอบ ก็ต้องเจอดีเสียบ้าง!”เถาจื่อกำแขนหลิงอวี๋ไว้แน่น และถามผ่านสายตา“ตอนนี้ควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”หลิงอวี๋ก็คาดมิถึงว่าจวนเจ้าแห่งทะเลจะเปลี่ยนท่าทีเร็วถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้นางยังคิดว่า เมื่อเข้ามาในจวนเจ้าแห่งทะเลแล้วจะสามารถยื้อเวลาสักพักได้ชายาเจ้าแห่งทะเลมิปรากฏตัว แต่กลับให้พ่อบ้านเว่ยพาตนมาที่นี่เช่นนี้เลย?นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?คิดจะขังนางไว้ หรือว่ามีแผนอื่นกระไร?หลิงอวี๋มองไปยังท่าทีมีเจตนาร้ายของพวกพลธนูและชายร่างใหญ่หลายคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหล่านั้น นางและเถาจื่อไม่มีทางหนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาไปได้เลย“เข้าไปก่อนเถอะ!”หลิงอวี๋นำหน้าเดินเข้าไป เถาจื่อตามติดอยู่ข้างหลังหลิงอวี๋เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าประตูเรือน เมื่อเห็นสภาพข้างในก็รู้สึกว่ามิดีแน่ เพิ่งจะคิดถอยหลังเถาจื่อกลับถูกคนผลักจากด้านหลังอย่างแรง ชนเข้ากับร่างหลิงอวี๋จนดันหลิงอวี๋เข้าไปข้างในทั้งสองคนล้มลงไปกองรวมกัน ยังมิทันได้ลุกขึ้นยืนก็ได้ยินเสียงดังโครมสนั่นกล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2216
หลงเพ่ยเพ่ยห้อยอยู่บนชะง่อนผานั้น นางเองก็ทนต่อไปมิไหวแล้ว ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของทุกคน นางจึงปีนป่ายเชือกขึ้นไปนางนึกถึงจุดประสงค์ที่ตนมาที่นี่ หากเย่หรงตายไปแล้วจริง ๆ เขาย่อมหวังให้นางช่วยหลิงอวี๋ออกมาได้อย่างแน่นอนนางมิอาจทำให้เย่หรงตายตามิหลับได้!เมื่อหลงเพ่ยเพ่ยปีนขึ้นมาได้ก็มิสนใจตรวจสอบบาดแผลของตน นางคุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮาทันทีนางกล่าวเสียงเครือ “เสด็จย่า เรื่องที่ทรงรับปากหม่อมฉันเมื่อครู่ สามารถประทานพระราชโองการให้หม่อมฉันตอนนี้ได้หรือไม่เพคะ?”“เมื่อครู่เย่หรงช่วยชีวิตหม่อมฉันและหยวนซานไว้ เพียงเห็นแก่บุญคุณทั้งสองครั้งนี้ เสด็จย่าทรงควรจะช่วยให้เขาสมหวังนะเพคะ!”ฮองเฮานึกถึงเรื่องที่เย่หรงและหลงเพ่ยเพ่ยอ้อนวอนตนเมื่อครู่ เย่หรงเป็นถึงเพียงนี้แล้ว นางจะยังทำให้คนที่เขาชอบพอลำบากใจได้อีกหรือ?ฮองเฮาถอดปิ่นปักผมอันหนึ่งของตนออกมาโดยมิทันคิด แล้วยื่นให้กับหลงเพ่ยเพ่ย“ถือปิ่นปักผมนี้ไปพาตัวสิงอวี๋ออกมาเถอะ!”หลงเพ่ยเพ่ยรับปิ่นปักผมหงส์คู่ปักทองคำของฮองเฮามาทั้งน้ำตา นี่คือปิ่นปักผมที่ฮองเฮาเท่านั้นจึงจะสวมใส่ได้ เห็นปิ่นดังเห็นองค์ เทียบเท่ากับพระราชโองการของฮองเฮ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2215
“ท่านหญิง...”“เพ่ยเพ่ย...”ฮองเฮาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยตกลงไปก็ตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ ผานกกระเรียนแห่งนี้เป็นปรปักษ์กับราชวงศ์หรืออย่างไร?เหตุใดถึงได้ตกลงไปทีละคนเช่นนี้?“เร็วเข้า ช่วยคน!”ฮองเฮาตะโกนลั่น นางกำนัลที่มีไหวพริบรีบไปตามองครักษ์มาช่วยทางด้านเย่หรงทรงตัวได้มั่นคงบนชะง่อนผาแล้ว เขาเพิ่งจะถอนหายใจโล่งอกก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านบนเมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นหลงเพ่ยเพ่ยกำลังร่วงหล่นลงมาหัวใจของเย่หรงหดเกร็งวูบ มิทันได้คิด คว้าเถาวัลย์ข้าง ๆ แล้วโหนตัวไปหาหลงเพ่ยเพ่ยหลงเพ่ยเพ่ยตกใจจนหลับตาลงแล้ว เตรียมพร้อมยอมรับความตายแต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนตนชนเข้ากับคนผู้หนึ่ง จากนั้นร่างก็ถูกกอดไว้“ไปทางนั้น เร็วเข้า คว้าชะง่อนผานั่นไว้!”เย่หรงพลิกตัวกลางอากาศ เหวี่ยงหลงเพ่ยเพ่ยไปทางนั้น หลงเพ่ยเพ่ยพุ่งเข้าใส่ผนังผา แต่ใช้แรงมากเกินไปจนใบหน้าชนกับผนังผาจนถลอก นางเจ็บเสียจนหน้ามืดตาลายแต่นางมิสนใจความเจ็บปวดแทบขาดใจ เช่นเดียวกันกับเย่หรง เขาพยายามสุดชีวิตที่จะคว้าเถาวัลย์เหล่านั้นไว้โชคดีที่เถาวัลย์ฝั่งนี้ยังพันเกี่ยวกับกิ่งไม้มากมาย เถาวัลย์ที่พันกิ่งไม้ไว้นั้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2214
“ซานเอ๋อร์!”หลงอวิ๋นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน ทันใดนั้นในสมองก็ว่างเปล่า…ในฐานะมารดา นางจะมิรู้ได้อย่างไรว่าตนลำเอียงต่อบุตรชายทั้งสองคนหยวนซือและหยวนซานป่วยไข้พร้อมกัน นางกลับเฝ้าหยวนซือทั้งวันทั้งคืนส่วนหยวนซานกลับเป็นหยวนซิ่งสามีของนางที่คอยดูแลด้วยตนเองของประทานที่ได้รับจากมหาเทพและเจ้าแห่งทะเลผู้เป็นบิดาในช่วงเทศกาลปีใหม่และวันสำคัญต่าง ๆ นางก็จะให้หยวนซือเลือกก่อน ที่เหลือถึงจะให้หยวนซานเรื่องเช่นนี้นับมิถ้วน แต่หยวนซานกลับถูกหยวนซิ่งบิดาของเขาสั่งสอนมาอย่างดี มิเคยบ่นว่าเรื่องความลำเอียงของนางเลย!บัดนี้มองดูหยวนซานกำลังจะตกหน้าผา หลงอวิ๋นในฐานะมารดาจะสามารถมองดูเฉย ๆ ให้บุตรชายตายตกไปเช่นนี้ได้หรือ?ฝ่ามือหลังมือก็เนื้อเดียวกัน นางทำให้หยวนซานมาสู่ใต้หล้าผืนนี้ หยวนซานมีความผิดอะไร นางมีสิทธิ์อะไรจะทำกับหยวนซานเช่นนี้“ซานเอ๋อร์!”เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิต เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียบุตรชายคนนี้ไปตลอดกาล หลงอวิ๋นก็พลันเสียใจแต่ก็สายเกินไปนางมิสนใจอีกต่อไปว่าจะทำให้หยวนซือบาดเจ็บหรือไม่ นางใช้แรงดึงหยวนซือออกอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าไปที่หน้าผา“ซานเอ๋อร์ แม่มาช่วยเจ้าแล้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2213
หลงเพ่ยเพ่ยเห็นท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋น ในสมองพลันเกิดความคิดแวบขึ้นมา ถึงได้คิดข้ออ้างนี้ออกเมื่อเห็นเย่หรงตามแนวคิดของตนทัน หลงเพ่ยเพ่ยก็แอบชื่นชมในไหวพริบของเย่หรงในใจ แล้วกล่าวต่อไป“เสด็จย่า ท่านคงมิประสงค์ให้ท่านอาเจ้าแห่งทะเลต้องเสียหน้าใช่หรือไม่เพคะ!”“หากเย่หรงไปหาท่านปู่ของเขาให้ออกหน้า การกระทำอันเผด็จการเช่นนี้ของท่านอาเจ้าแห่งทะเลจะถูกผู้คนรังเกียจ ถึงเวลานั้นก็จะส่งผลกระทบต่อเกียรติของราชวงศ์พวกเรา!”“ในใต้หล้านี้มีสตรีมากมาย ท่านอาเจ้าแห่งทะเลก็มิได้ขาดสตรีที่มาเสนอตัวให้ เหตุใดต้องทำเรื่องทำลายวาสนาคู่ครองของผู้อื่นเช่นนี้ด้วย!”ครั้นฮองเฮานึกถึงความเหลวไหลของเจ้าแห่งทะเลก็รู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก กล่าวเสียงเข้ม “เอาเถอะ ย่ารู้แล้ว จะออกพระราชโองการให้พวกเจ้าไปรับคนที่จวนเจ้าแห่งทะเล...”หลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงถอนหายใจโล่งอก เพียงแต่ทั้งสองยังมิทันลุกขึ้นยืน ก็มีเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากที่ไกล ๆได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนแว่วมา “ช่วยด้วย เร็วเข้า ใครก็ได้ คุณชายน้อยตกลงไปใต้หน้าผาแล้ว...”ฮองเฮาพลันลุกขึ้นยืน ร้องเรียกอย่างร้อนรน “เร็ว ไปดูซิ ใครตกลงไป?”วันนี้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2212
หลงอวิ๋นได้สติกลับคืนมา ตามปกติแล้วคนทั่วไปหากมิได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็จะถามว่า “เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ?”แต่หลงอวิ๋นกลับมิทำตามปกติ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “เสด็จย่า เด็ก ๆ เดินไปไกลแล้ว หม่อมฉันไปตามพวกเขากลับมาดีกว่า ควรลงจากเขาได้แล้วเพคะ!”พูดจบ หลงอวิ๋นก็เดินออกจากศาลาพักร้อนไป ร้องเรียกสาวใช้ของตนว่า “พวกคุณชายใหญ่ไปทางไหนกันหรือ?”เนี่ยนจูนางรับใช้ของหลงอวิ๋นกล่าวพลางยิ้มประจบ “แม่นมจี้และเนี่ยนชิงพาพวกเขาไปทางนั้นเจ้าค่ะ มิน่าจะเดินไปไกล!”“ไป ไปดูกัน!”หลงอวิ๋นเดินตามทิศทางที่เนี่ยนจูชี้ไปโดยมิหันกลับมามองท่านหญิงชิงเฉิงมองแผ่นหลังของนางที่เดินจากไปเช่นนั้นก็โกรธจนแทบจะด่าทอเสียงดังลั่นออกมา“พี่หญิงชิงเฉิง พี่หญิงอวิ๋นไปตามหาเด็ก ๆ แล้ว ท่านมิไปตามหาแก้วตาดวงใจทั้งสองของท่านบ้างหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยเห็นดังนั้นก็จงใจกล่าว “ผานกกระเรียนแห่งนี้แม้จะไม่มีสัตว์ร้าย แต่เด็ก ๆ ยังเล็กนัก เล่นอยู่ริมผา หากพลาดตกลงไป เช่นนั้นก็…”“เจ้าแช่งลูกข้ารึ?”ท่านหญิงชิงเฉิงมองหลงเพ่ยเพ่ยอย่างโกรธเคือง ด่าว่า “หลงเพ่ยเพ่ย เจ้าอายุยังน้อย เหตุใดจึงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ คบหากับเย่ห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2211
“เรื่องคู่ครองของข้ารึ?”หลงเพ่ยเพ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง นางยังมิได้พูดคุยเรื่องแต่งงานเลย เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับเรื่องคู่ครองของตนได้เล่า“นี่เป็นเพียงข้ออ้าง หลอกพวกนางไปก่อน แล้วค่อยพูดเรื่องสำคัญกับเสด็จย่าของท่าน!”เย่หรงยิ้มกล่าว “อย่างไรเสีย เรื่องนี้ค่อยอธิบายให้เสด็จย่าของท่านเข้าใจทีหลังก็ได้!”ขณะพูดคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงศาลาพักร้อนแล้วท่านหญิงชิงเฉิงที่อยู่ในศาลาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยกับเย่หรงตามมาถึงที่นี่ ก็พลันนึกถึงคำกำชับของชายาเจ้าแห่งทะเลนางรีบชิงพูดก่อน “ท่านหญิงฉางเล่อก็มาด้วยรึ อ้าว นี่พาคุณชายมาด้วย!”“คุณชายผู้นี้หน้ามิคุ้นเลย เมื่อก่อนมิเคยเห็น เป็นคุณชายจากตระกูลใดกัน?”เย่หรงเห็นใบหน้างดงามของท่านหญิงชิงเฉิงแสดงท่าทีดูแคลนก็รู้ว่าอันที่จริงนางรู้ว่าตนเป็นใครเพียงแต่เหมือนกับพวกคนหัวสูงในเมืองหลวงแดนเทพ นางก็ดูถูกตนที่เป็นบุตรชายที่มิได้เรื่องของตระกูลเย่เช่นกันเสด็จย่าของหลงเพ่ยเพ่ยยังคงดูสดใสร่าเริง อายุหกสิบกว่าปีแล้วแต่ใบหน้ายังคงเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล แทบจะไม่มีริ้วรอยเลยฮองเฮาได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็มองมาอย่างสงสัย พินิจพิจารณาเย่หรง แล้วกล่าวพล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2210
สิ่งที่เย่หรงคิด หลงเพ่ยเพ่ยก็คิดถึงเช่นกัน นางกล่าวกับเย่หรงอย่างขัดแย้งในใจ“เจ้าคิดจะบอกเรื่องที่เฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ให้พี่หญิงอวิ๋นฟังรึ?”“แต่เช่นนี้ก็มิยุติธรรมกับพี่เขยหยวน เขาและพี่หญิงอวิ๋นก็มีลูกชายด้วยกันอีกคนแล้ว หากบอกพี่หญิงอวิ๋นว่าเฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นการทำลายครอบครัวของพวกเขาเสียเปล่า!”“ข้ามิชอบที่ชายาเจ้าแห่งทะเลทำกับเฉาฮุยเช่นนี้ แต่พี่เขยหยวนและหลานชายตัวน้อยของข้าเป็นผู้บริสุทธิ์!”“อีกอย่าง พี่เขยหยวนก็ดีต่อพี่หญิงอวิ๋นมาก ก่อนหน้านี้ข้ายังอิจฉาพี่หญิงอวิ๋นที่ได้ลงเอยกับคนที่ดี!”เย่หรงยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นยุติธรรมกับเฉาฮุยแล้วหรือ? เขายังมีบิดามารดาที่ต้องกตัญญูเลี้ยงดู ท่านหญิงอวิ๋นมิช่วยเขาออกมา แล้วจะมีใครช่วยเขาได้อีก?”“ชั่วชีวิตของเขาจะต้องอยู่ในคุกน้ำไปตลอดหรือ? นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาทิ้งเสียอีก!”หลงเพ่ยเพ่ยพูดมิออกเดิมทีเฉาฮุยมีอนาคตที่สดใส เพียงเพราะรักใคร่กับท่านหญิงอวิ๋น ถึงต้องตกอยู่ในชะตากรรมอันน่าเศร้าเช่นนี้มิอาจกตัญญูเลี้ยงดูบิดามารดาได้ บุตรชายก็มากลายเป็นของผู้อื่น การที่เขาสามารถทนอยู่ต่อไปในคุกน้ำได้ คาดว่าคงเพราะยังมี
