Share

บทที่ 7

Author: กานเฟย
เมื่อเห็นเซียวหลินเทียนจ้องมองที่ขวดยาของเธอ หลิงอวี๋ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

การเปิดเผยในคราวนี้ นางใคร่ครวญมาอย่างดีแล้ว

ขอเพียงแค่ทำให้เซียวหลินเทียนตกตะลึงก่อนเท่านั้น นางจึงจะมีโอกาสช่วยเฮยจื่อได้!

ขณะที่หลิงหยูเงยหน้าขึ้นอย่างมั่นใจ ทันใดนั้น มือของเธอก็ว่างเปล่า ขวดยาถูกชิวเฮ่าแย่งไปแล้ว

ชิวเฮ่าวิ่งกลับไปที่ด้านข้าง เซียวหลินเทียนเพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก่อนจะส่งขวดยาให้อย่างภาคภูมิใจ

"ท่านอ๋อง ข้าได้รับยาลับมาแล้ว รีบไปช่วยเฮยจื่อเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"

เซียวหลินเทียนยิ้มเย้ยหยันออกมา หยิบมันขึ้นมาและมอบให้กับหมอในตำหนัก ไป๋สือที่ติดตามเขามาหลายปี

เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังจะเข้าไปในห้อง หลิงอวี๋ก็กัดฟันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ยาลับสามารถห้ามเลือดของเฮยจื่อได้เท่านั้น แต่ข้าได้ยินมาว่า ซี่โครงของเฮยจื่อหัก และเสียบเข้าไปในปอดของเขา ถ้าไม่ดึงซี่โครงออกมา เขาก็ยังคงตายไปอยู่ดี!”

“หมอของพวกเจ้าจะช่วยได้หรือ? ถ้าไม่ ข้าจะรอเจ้ามาขอร้องข้า! เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะเจรจาเงื่อนไขด้วย!”

“เฮยจื่อ เป็นเพราะเจ้าที่ทำร้ายเขา… เจ้ายังกล้าเจรจาข้อตกลงกับท่านอ๋องของพวกเราอีกหรือ?”

“ถ้าเจ้าอยากตาย ข้าจะช่วยเอง!”

ชิวเฮ่าเหวี่ยงดาบออกไปอย่างโหดเหี้ยม ก่อนจะพุ่งเข้าไป

ครั้งนี้หลิงอวี๋ถือว่าฉลาดขึ้น ไม่รอให้เขาเข้าใกล้ก็ร้องตะโกนออกมา

“เซียวหลินเทียน แม่น้ำยังไม่ทันได้ข้ามไป ท่านก็จะรีบเร่งทำลายสะพานแล้วรึ?”

“หรือว่าท่านกับน้องสาวของเขาจะวางแผนการกัน! ก็เลยปล่อยให้เขาฆ่าข้าเสีย เพื่อที่จะได้ส่งเสริมคู่ชายชั่วหญิงเลวอย่างพวกท่าน?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวหลินเทียนก็เปลี่ยนเป็นดำคล้ำ

องครักษ์ทั้งหมดพากันมองไปที่ชิวเฮ่าด้วยสายตาแปลกประหลาด

ชิวเฮ่าหยุดลงทันที กัดฟันอย่างโกรธจัดแล้วเอ่ยอธิบายออกมา

"เจ้าอย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ ทำลายชื่อเสียงของท่านอ๋องและเหวินซวง! เจ้าคิดว่าทุกคนจะไร้ยางอายเหมือนกับเจ้ารึ?"

หลิงอวี๋หัวเราะเยาะออกมา จากนั้นค่อย ๆ นั่งลงบนพื้น โดยไม่สนใจคำพูดของชิวเฮ่า เพียงแต่หยิบผ้าก๊อซออกมาพันแขนตน

เซียวหลินเทียนจ้องมองนาง รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ

หญิงสาวคนนี้ดูเหมือนราวจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่ง!

ก่อนหน้านั้นนางที่เคยโง่เขลาและหุนหันพลันแล่น ไม่เคยดูสงบเท่านี้มาก่อน

หากว่าไม่เห็นแผลเป็นที่น่าเกลียดบนใบหน้าที่คุ้นเคยของนางแล้ว เขาคงคิดว่าเป็นใครที่ปลอมตัวมา

“ท่านอ๋อง ให้คุณชายกินยาลับแล้ว เลือดหยุดไหลแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“แต่ซี่โครงที่หักยังคงแทงอยู่ที่ปอด กระหม่อมไม่ทราบว่าจะจัดการอย่างไร..!”

หมอประจำตำหนัก ไป๋สือรีบออกมารายงานอย่างหมดหนทาง

เซียวหลินเทียนจ้องมองที่หลิงอวี๋แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา "เลือดหยุดไหลแล้ว ก็จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตใช่หรือไม่? เจ้าจะจัดการอะไรก็ทำไปเช่นนั้น!"

ไป๋สือรู้สึกละอายใจ "ก่อนหน้านั้นมีคนไข้ที่กระหม่อมกับอาจารย์ได้พบ ก็มีซี่โครงเสียบเข้าไปในปอดเหมือนกับคุณชายน้อย คนคนนั้นเลือดไหลไม่หยุดตลอดคืน จนกระทั่งเสียชีวิตในกลางดึก!"

“แม้ว่าเลือดของคุณชายน้อยจะหยุดไหลแล้ว แต่กระหม่อมเกรงว่า... หากดึงซี่โครงออก คุณชายน้อยจะเลือดไหลไม่หยุดจนสิ้นชีพได้...”

คิ้วหนาของเซียวหลินเทียนขมวดขึ้นทันที

ไป๋สือลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า "ในเมื่อพระชายามียาวิเศษ พระชายาจะต้องรู้วิธีช่วยเฮยจื่อ ให้พระชายาลองดูดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

"นางไม่รู้ทักษะทางการแพทย์อันใด จะต้องพูดเพ้อเจ้อเพียงเพราะไม่รู้ว่ายาลับนี้ได้มาจากที่ใด ท่านอ๋องอย่าเชื่อนางดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ!" ชิวเฮ่าเอ่ยออกมาอย่างกระวนกระวายใจ

“ใช่แล้ว ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าพระชายาจะมีทักษะทางการแพทย์ โป้ปดแล้ว! เมื่อครู่นี้พระชายาเพิ่งจะร้องขอพ่อบ้านให้ช่วยตามหมอมาดูเสี่ยวเมา หากว่ารู้ทักษะการแพทย์แล้ว จะต้องร้องขอพ่อบ้านด้วยเหตุใดเล่า?”

หญิงสาวผู้หนึ่งยืนถือถาดอยู่ที่ประตู แต่ไม่รู้ว่านางมาตั้งแต่เมื่อใด

ชิวเหวินซวง?

หลิงอวี๋มองไปยังใบหน้าของนาง ในหัวก็เกิดภาพการทะเลาะกับนางขึ้นมา...

อ๋องอี้กลับเมืองหลวงมาครึ่งปี หลิงอวี๋ได้รับความสูญเสียจากชิวเหวินซวงทั้งในที่ลับและที่แจ้งมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

หลิงอวี๋ถูกอ๋องอี้และคนรับใช้ในตำหนักเกลียดชังขึ้นเรื่อย ๆ หญิงผู้นี้ต้องมีส่วนที่ทำให้เกิดความเกลียดชังนี้เป็นแน่

หลิงหลานเคยกล่าวไว้ว่า ชิวเหวินซวงรักเซียวหลินเทียน ถึงได้ลอบทำความลำบากให้พวกนางทั้งในที่ลับและที่แจ้ง แต่หลิงอวี๋ก่อนหน้านั้นประมาท มิได้เอาคำพูดเหล่านี้มาใส่ใจ!

ในเวลานี้ เมื่อมองเห็นชิวเหวินซวงสวมใส่อาภรณ์งดงาม

กลางดึกดื่น ยังคงทาแป้งแต่งหน้าเช่นนี้...

ในใจของหลิงอวี๋ก็เชื่ออย่างแน่แท้แล้วว่า คำที่หลิงหลานเอ่ยมานั้นเป็นความจริง

ที่หญิงผู้นี้เป็นก็คือโสเภณีในยุคสมัยใหม่!

หญิงผู้นี้จะต้องหลงรักเซียวหลินเทียนเป็นแน่!

จะต้องคิดที่จะนั่งในตำแหน่งของพระชายา!

ชิวเฮ่าถึงได้กล้าลงมือกับเสี่ยวหลัวโปด้วยการเตะอันโหดร้าย แถมยังต้องการฆ่าตนเอง ทั้งหมดนี่ก็เพื่อปูทางให้ชิวเหวินซวงได้แต่งงานกับเซียวหลินเทียนมิใช่หรือ?
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2862

    หลิงหว่านหวนนึกถึงกิจการเลี้ยงวัวนมของตน ในเมื่อมีผู้ที่สามารถผลิตสิ่งนี้ออกมาได้ ย่อมต้องมีผู้ต้องการซื้อ ความคิดของหลิงอวี๋นั้นถูกต้องทีเดียวนางหัวเราะพลางกล่าวว่า “เช่นนั้นหากเป็นไปได้ ข้าขอไปร่ำเรียนวิธีสร้างลูกแก้วสมปรารถนาเสียเลยดีกว่า จะได้มิต้องตรากตรำเลี้ยงวัวนมให้เหนื่อยยาก!”ทว่าวาจานี้ก็เป็นเพียงคำเปรยเท่านั้น หลิงหว่านจะไปล่วงรู้สูตรลับเฉพาะของผู้อื่นที่มิถ่ายทอดให้คนนอกได้อย่างไร!กระนั้นเผยอวี้ก็ยังเอ่ยขึ้นว่า “ต่อให้เรียนรู้วิธีสร้างลูกแก้วสมปรารถนามิได้ เจ้าก็ยังสามารถเรียนรู้สิ่งอื่นได้!”“ข้ารู้สึกว่า แคว้นซิงลั่วแห่งนี้ยังมีสิ่งต่าง ๆ อีกมากมายที่คุ้มค่าแก่การให้พวกเราได้ศึกษา!”หลิงอวี๋พยักหน้า เพียงแค่ดูจากกรรมวิธีการทำลูกแก้วสมปรารถนา ก็เห็นได้ชัดว่าวิทยาการหลายแขนงของแคว้นซิงลั่วนั้นล้ำหน้ากว่าแคว้นอื่นยิ่งนักสิ่งที่น่าเรียนรู้ย่อมมีอยู่มาก“หากมีโอกาส พวกเราลองไปเดินเล่นดูรอบ ๆ เพื่อเปิดหูเปิดตาชมแคว้นซิงลั่วกันให้เต็มอิ่มเถิด!”เซียวหลินเทียนนึกอยากให้ดวงตาของตนหายดีในทันที เขาจะได้สามารถชื่นชมทัศนียภาพของแคว้นซิงลั่วให้ดีมีหรือที่หลิงอวี๋จะมิล่วงร

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2861

    เมื่อได้ยินเสียงของหยวนป๋อ หลิงอวี๋จึงลืมตาขึ้นเบื้องหน้าคล้ายยังมีแสงสว่างวาบไหว อันเป็นภาพตกค้างจากการเคลื่อนย้ายทว่าเพียงครู่เดียว ภาพเหล่านั้นก็ค่อย ๆ เลือนหายไปทันใดนั้น หลิงอวี๋ก็มองเห็นทิวเขาสลับซับซ้อนในระยะไกล ความเขียวขจีอันอุดมสมบูรณ์ช่วยปลอบประโลมดวงตาของนางได้เป็นอย่างดียามนี้พวกเขากำลังยืนอยู่บนลานกว้างขนาดมหึมา ซึ่งเต็มไปด้วยกอหญ้าสูงท่วมเอวร่างของพวกเขาร่วงหล่นลงบนพงหญ้า ทว่ากอหญ้าหนานุ่มเหล่านี้เปรียบเสมือนเบาะรองรับขนาดใหญ่ ยามตกลงมาจึงมิได้รับบาดเจ็บ“บ้านของข้าน้อยอยู่ด้านบนนั้น!”หยวนป๋อผายมือชี้ขึ้นไปบนยอดสูงหลิงอวี๋มองตามไป ก็เห็นตำหนักอันโอฬารตระหง่านอยู่บนยอดเขาความยิ่งใหญ่อลังการนี้มิได้ด้อยไปกว่าวังเทพของหวงฝู่หลินเลย นี่คงเป็นผลลัพธ์จากความเพียรพยายามหลายชั่วอายุคนของตำหนักเสวียนเทียนกระมัง!เซียวหลินเทียนมองมิเห็นสิ่งใด แม้นึกเสียดายอยู่บ้าง แต่ด้วยทิฐิมานะแห่งศักดิ์ศรี เขาจึงมิได้เอ่ยปากถามหลิงอวี๋ว่านางเห็นสิ่งใดเผยอวี้และหลิงหว่านต่างพากันตะลึงงัน ตำหนักเสวียนเทียนยังมั่งคั่งถึงเพียงนี้ เช่นนั้นแคว้นซิงลั่วคงจะร่ำรวยมหาศาลจนยากจะจินตนา

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2860

    เผยอวี้รีบเอ่ยถามด้วยความร้อนรน “เจ้าวังน้อย มิทราบว่าลูกแก้วนี่สามารถใช้งานได้กี่ครั้งหรือขอรับ?”หากสามารถใช้ได้หลายครั้ง ภายหน้าเมื่อกลับไปกำหนดพิกัดที่ฉินตะวันตกแล้ว มิว่าจะเดินทางไปแห่งหนใด หากคิดถึงบ้านใคร่กลับไปเยี่ยมเยียน ก็สามารถใช้ลูกแก้วนี้เดินทางไปกลับได้หยวนป๋อหัวเราะร่าพลางเอ่ย “เสียใจด้วย ลูกแก้วนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”“พวกท่านอาจมิรู้ การสร้างของสิ่งนี้จำเป็นต้องสิ้นเปลืองวัสดุและพลังปราณไปมิน้อย ต้นทุนการสร้างนั้นสูงลิ่ว จึงมิอาจทำออกมาเป็นจำนวนมากได้!”“ต่อให้เป็นลูกแก้วสมปรารถนาคุณภาพดีที่สุดที่ตำหนักเสวียนเทียนสร้างขึ้น ก็ยังใช้งานได้สูงสุดเพียงสามครั้งเท่านั้น!”เผยอวี้ถามต่ออย่างใคร่รู้ “เช่นนั้นการสร้างลูกแก้วสมปรารถนาสักลูก ต้องใช้เงินจำนวนเท่าใดหรือ?”หยวนป๋อชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว“สามหมื่น? หรือว่าสามแสนตำลึงกัน?” เผยอวี้ถามอย่างมิอยากจะเชื่อหยวนป๋อพยักหน้า “สามแสนตำลึง!”เผยอวี้ ลู่หนานและหลิงหว่านต่างพากันตกตะลึงเงินจำนวนมหาศาลเพียงนี้สร้างลูกแก้วสมปรารถนาได้เพียงลูกเดียวหรือ?นี่เป็นจำนวนเงินที่ชาวบ้านทั่วไปหาทั้งชีวิต หรือต่อให้หาอีกห

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2859

    คำกล่าวของเซียวหลินเทียนทำให้หลิงอวี๋ชะงัก นางจะลืมถ้อยคำนั้นได้อย่างไรย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังอยู่ฉินตะวันตก ในวันพิธีแต่งตั้งฮองเฮา ยามที่นางทอดสายตามองฝูงชนที่เนืองแน่น สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันหนักอึ้งเป็นเซียวหลินเทียนที่ก้าวเข้ามากุมมือนางไว้แน่นเขาเอ่ยกับนางว่า “ในวันพิธีขึ้นครองราชย์ของข้า ข้าเองก็หวาดกลัวเช่นกัน!”จากนั้นเขาก็จูงมือนางก้าวขึ้นสู่แท่นบูชาทีละก้าวและในห้วงเวลานั้นเอง เขาก็ได้กล่าวประโยคนั้นออกมาสองคนเดินเคียง ย่อมมั่นคงกว่าเดินลำพัง!เมื่อหลิงอวี๋หวนนึกถึงเหตุการณ์ในยามนั้น พลันบังเกิดความรู้สึกซับซ้อนในอกตลอดเส้นทางที่ผ่านมา พวกเขาต่างเคียงบ่าเคียงไหล่ ประคับประคองซึ่งกันและกัน ฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการมานับมิถ้วน!เซียวหลินเทียนกำลังใช้วาจานี้บอกกล่าวนางว่า พวกเขาจะยังคงจับมือก้าวเดินต่อไปด้วยกันใช่หรือไม่?มิว่าจะต้องเผชิญกับขวากหนามใด ก็จะมิทอดทิ้งและไม่มีวันปล่อยมือออกจากกันหลิงอวี๋กระชับฝ่ามือของเซียวหลินเทียนแน่นขึ้น ยามนี้เขามองมิเห็น สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดย่อมเป็นการที่นางคอยกุมมือเขาไว้“หม่อมฉันจำได้!”หลิงอวี๋แย้มยิ้ม “ดังนั้น ชาตินี

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2858

    หากสองใจรักมั่นนิรันดร์กาล ไหนเลยจะต้องอยู่เคียงกันทุกทิวาราตรี!ชั่วขณะนั้น หลิงหว่านพลันคิดตกขอเพียงในใจของเผยอวี้มีนาง ต่อให้มิได้แต่งงานกับเขา แต่ได้คอยประคับประคอง ปลอบโยนซึ่งกันและกันเช่นนี้ เพียงเท่านี้ก็ดีมากแล้ว!หากเผยอวี้มิแต่งภรรยาอื่น นางเองก็จะมิยอมออกเรือนกับบุรุษใด!นางเชื่อมั่นว่าท่านพ่อท่านแม่ หรือแม้แต่ท่านอดีตเสนาบดี จะต้องเข้าใจและสนับสนุนนางเป็นแน่!“หว่านเอ๋อร์!”เผยอวี้เองก็ตระหนักถึงความนัยในวาจานั้น เขาเผลอกระชับอ้อมกอด รั้งร่างของหลิงหว่านแนบชิดอกอีกครา“เชื่อข้า ข้าจะมิปล่อยให้เจ้าต้องรอนานถึงเพียงนั้น! และข้ายิ่งไม่มีวันปล่อยให้เจ้าต้องแก่เฒ่าไปอย่างโดดเดี่ยว!”“เพราะข้า... ตัดใจทำเช่นนั้นมิได้...”เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกที่หลิงหว่านมีต่อตนอย่างแน่ชัด เผยอวี้ก็ยิ่งมั่นใจเปี่ยมล้นเขาจะต้องทำให้ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับการแต่งงานนี้ด้วยความเต็มใจให้จงได้ถึงยามนั้น เขาจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ ให้หลิงหว่านได้แต่งเข้ามาอย่างสมเกียรติและภาคภูมิทั้งสองกอดกันเงียบงัน นี่เป็นคราแรกที่ต่างฝ่ายต่างเปิดเผยความในใจ ทำให้พวกเขารู้สึกว่าความสุขเช่นนี้ช่างได้ม

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2857

    “หว่านเอ๋อร์...”เผยอวี้พึมพำแผ่วเบา “เรื่องที่เกิดขึ้นในฉินตะวันตก องค์จักรพรรดิทรงเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว!”“ข้าขอโทษ ครอบครัวข้าทำให้เจ้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจ!”หลิงหว่านพยายามหยัดกายลุกขึ้น ทว่ากลับถูกเผยอวี้โอบกอดไว้แน่น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก“หว่านเอ๋อร์ ชาตินี้หากมิใช่เจ้า ข้าก็จะมิขอแต่งงานกับผู้ใด!”“หากพวกเขามิเห็นด้วย ข้าจะพยายามเกลี้ยกล่อมจนกว่าจะยอม!”“หนึ่งปี สองปี ขอเพียงเจ้ายินดีรอข้า ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด!”หลิงหว่านชะงักงันไปทันทีเผยอวี้กับเซียวหลินเทียนอายุไล่เลี่ยกัน ลูกของเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ก็ห้าขวบกว่าแล้ว แต่เผยอวี้กลับบอกว่าขอเพียงนางยอมรอ เขาจะเพียรพยายามเกลี้ยกล่อมคนในครอบครัวให้ยอมรับนางให้ได้!เผยอวี้มิรีบร้อนเรื่องสืบทอดทายาทตระกูลเผย มีลูกหลานสืบสกุลหรือไรกัน?“หว่านเอ๋อร์ ข้าชอบเจ้า!”เสียงของเผยอวี้ดังขึ้นข้างหูหลิงหว่าน เขาเอ่ยด้วยความรวดร้าว “ข้านึกภาพมิออกเลยว่าตัวข้าเองจะแต่งงานกับสตรีอื่นได้อย่างไร!”“ข้าอยากให้เจ้าเป็นคนให้กำเนิดลูกของข้า... ข้าอยากให้ทุกวันหลังเลิกประชุมขุนนาง เมื่อกลับถึงเรือนก็ได้กินฝีมือปลายจวักของเจ้า!”“

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status