Share

บทที่ 8

Author: กานเฟย
“หลิงผิง เจ้าติดตามคุณหนูของเจ้ามากว่าสิบปี สิ่งที่เจ้าเอ่ยน่าเชื่อถือที่สุด เจ้าบอกมาว่าหลิงอวี๋มีทักษะทางการแพทย์หรือไม่?”

ชิวเหวินซวงดึงหลิงผิงที่ตามมาข้างหลังตนเองออกมา

หลิงผิงแสร้งทำเป็นไม่สบายใจนัก ก้าวไปข้างหน้าเอ่ยอย่างลังเล

“กราบบังคมทูลฝ่าบาท บ่าวรับใช้ติดตามหลิงอวี๋ตั้งแต่เล็ก นางโง่เขลาเหมือนหมู หมากล้อม เขียนพู่กัน วาดภาพก็ไม่ได้ นับประสาอะไรกับทักษะทางการแพทย์ ท่านอ๋องทรงอย่าได้เชื่อคำพูดของนางเพคะ!”

หลิงอวี๋ยิ้มอย่างเย็นชา นางรับใช้คนนี้ขายนางจนหมดสิ้นจริง ๆ !

ทว่าหลิงอวี๋จะไม่มีทางหวาดกลัว ตราบใดที่เธอช่วยเฮยจื่อได้ ใครจะจริงจังกับคำพูดของนางรับใช้!

เซียวหลินเทียนจ้องมองยังหลิงอวี๋ เมื่อเห็นว่านางมิได้รู้สึกตื่นตระหนกใดที่ถูกเปิดเผยความลับออกมา ก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา หญิงผู้นี้ดูผิดปกติอย่างยิ่ง!

ก่อนหน้านี้หากว่านางรับใช้กล้าพูดเรื่องลับหลังของเจ้านายเช่นนี้ นางจะต้องรีบร้องตะโกนอธิบายให้กับตนเอง!

เซียวหลินเทียนไม่เอ่ยวาจาใด

ชิวเฮ่ากลับทนไม่ได้จนร้องคำรามออกมา “คนชั้นต่ำ นางรับใช้ของเจ้าพูดความจริงออกมาแล้ว เจ้ายังจะกล้ามาหลอกท่านอ๋องของข้าอีกรึ?”

“ท่านอ๋อง กระหม่อมว่านางคงอยากจะถูกโบยอีก ดูเหมือนว่า เมื่อครู่นี้ที่โบยไปห้าสิบแส้คงจะเบาเกินไป ควรจะโบยสักร้อยแส้พ่ะย่ะค่ะ!”

หลิงอวี๋ทำเพียงมองไปยังเซียวหลินเทียน อธิบายออกมาอย่างไม่รีบร้อน

"แม่นมลี่เป็นคนขอร้องพ่อบ้าน ในตอนนั้นข้าเป็นลมไป หลังจากฟื้นขึ้น ข้าก็ช่วยจัดการรักษาบาดแผลของเสี่ยวเมาแล้ว!"

“ถ้าไม่เชื่อพวกเจ้าก็ไปดูสิ แล้วจะรู้ว่าข้ามีทักษะทางการแพทย์หรือไม่!”

ทันทีที่เซียวหลินเทียนโบกมือ ชิวเฮ่าก็พร้อมที่จะไปที่เรือนของหลิงอวี๋เพื่อตรวจสอบ

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเย็นชา "เปลี่ยนให้ผู้อื่นไป! ข้าไม่อยากให้กระดูกซี่โครงของลูกชายข้าหักโดยที่อธิบายไม่ได้!"

ชิวเฮ่าแข็งค้างขึ้นมาทันที นี่หมายความว่าเขาจะลอบใช้เล่ห์หรือ?

ชิวเหวินซวงเองก็ตกตะลึงไป จ้องมองไปยังหลิงอวี๋ด้วยความประหลาดใจ

ความรู้สึกเช่นเดียวกับเซียวหลินเทียน นางเองก็รู้สึกราวกับว่า หลิงอวี๋ที่อยู่ตรงหน้านี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่ใช่พระชายาคนนั้นที่ไม่มีสมองโง่เขลาแล้ว…

พวกเขาสองพี่น้องคิดเหมือนกัน ชิวเหวินซวงไม่ต้องคาดเดาก็รู้ได้ ถ้าหากชิวเฮ่าเจอเสี่ยวเมาอีก จะต้องลอบลงมือ!

มาตอนนี้ถูกหลิงอวี๋เปิดเผยเข้า ชิวเฮ่าจึงเสียโอกาสที่จะไปลงมือแล้ว!

สุดท้ายแล้ว เป็นลู่หนานที่วิ่งไปอุ้มเสี่ยวเมามา

ด้านหลังนั้นมีแม่นมลี่และหลิงซินที่ประคองนางอยู่ หอบหายใจตามมาด้วย

“ตรวจสอบดู!” เซียวหลินเทียนถนอมคำพูดดั่งทองคำ

ไป๋สือรับเสี่ยวเมาแล้วอุ้มเข้าไป

ถึงแม้ว่าหลิงอวี๋จะปวดใจที่เสี่ยวเมาถูกทรมาน ทว่า นี่เป็นเพียงแค่โอกาสเดียวที่พวกนางจะหนีรอดจากความตายได้ ต่อให้จะปวดใจมากเพียงใด นางเองก็ไม่อาจหยุดรั้งเอาไว้ได้

“พระชายาจัดการบาดแผลให้กับเสี่ยวเมาจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ เด็กคนนี้กระดูกหักไปสองท่อน...”

เมื่อตรวจสอบจนเสร็จแล้วไป๋สือก็ออกมารายงาน

ไป๋สือที่คอยติดตามอยู่ข้างกายของเซียวหลินเทียนมาโดยตลอด ความคับข้องใจที่มีของเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋นั้นก็รู้ดี ในใจของเขาดูหมิ่นหลิงอวี๋

เพราะฉะนั้น เมื่อเห็นเสี่ยวเมาร่างกายผอมบางที่มีรอยแส้และรอยเตะ ก็ทำได้เพียงแค่ส่ายศีรษะ คร่ำครวญว่าเด็กคนนี้ไม่ควรกลับชาติมาเกิดในท้องของหลิงอวี๋

เซียวหลินเทียนที่ไม่เคยสนใจเสี่ยวเมาเลย ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษที่เสี่ยวเมาได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่นี้

เมื่อได้ยินคำของไป๋สือแล้ว เขาถึงได้มองตรงไปยังหลิงอวี๋ เอ่ยเสียงเคร่งขรึมออกมา “เจ้าจะช่วยเฮยจื่อได้หรือไม่?”

“ย่อมได้เพคะ!” หลิงอวี๋เงยหน้าขึ้นด้วยความมั่นใจ

“หม่อมฉันมีเพียงแค่เงื่อนเดียวเท่านั้น เขาต้องฟันตัวเองสองดาบ! ดาบแรกที่เขาเตะลูกชายข้าจนได้รับบาดเจ็บ สมควรชดใช้คืน! อีกดาบหนึ่งชดใช้ที่รแทงข้าเมื่อครู่นี้!”

หลิงอวี๋ชี้มือไปทางด้านของชิวเฮ่า

นางหลิงอวี๋ จะไม่เป็นเหมือนกับหลิงอวี๋คนก่อนหน้านั้น ที่ถูกลอบวางแผนการใส่ยังไม่รู้จักตอบโต้!

จุดมุ่งหมายในการเป็นมนุษย์ของนางก็คือ ผู้อื่นเคารพข้าเพียงบรรทัด ข้าจะต้องเคารพเขาเป็นจั้ง!

หากว่าเจ้ารุกล้ำไม่รู้จักพอ ข้าก็จะไม่มีวันยอม!

สีหน้าของเซียวหลินเทียนเปลี่ยนเป็นดำคล้ำขึ้นมาทันที ตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “หลิงอวี๋ เจ้านี่ได้คืบจะเอาศอก!”

หลิงอวี๋ยกยิ้มเสียดสีออกมา “เฮยจื่อหรือว่าเขา แล้วแต่ท่านจะกรุณา!”

“ท่านอ๋อง ขอเพียงแค่นางช่วยเฮยจื่อไว้ อย่าเอ่ยถึงว่าจะฟันสองครั้งเลย ต่อให้เป็นสิบครั้งกระหม่อมก็ฟันได้! เกรงก็แต่ว่านางจะหลอกลวงท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!” ชิวเฮ่าตะโกนขึ้นมาเสียงดัง

“หากว่าหม่อมฉันมิอาจช่วยเฮยจื่อเอาไว้ได้ หากว่าเขาตายไป หม่อมฉันจะฆ่าตัวตายชดใช้ความผิดทันที!” หลิงอวี๋เอ่ยออกมาอย่างไม่ยอมถอยให้ในทันที

“หลิงอวี๋ เจ้าอย่าลืมไป เฮยจื่อก็เป็นเพราะว่าเจ้า ชีวิตถึงได้แขวนอยู่บนเส้นด้าย เจ้าช่วยเขาก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยออกมาอย่างไร้ปรานี “ยังมี ลูกชายของเจ้า และคนของเจ้าล้วนแต่อยู่ในมือของข้า!”

“หากว่าเจ้าช่วยชีวิตเฮยจื่อเอาไว้ไม่ได้ ข้าก็จะฆ่าพวกเจ้าทันที!”

ชิวเฮ่ารีบตอบสนองทันใด พลันดึงดาบออกมาพาดลงบนลำคอของแม่นมลี่ในทันที

หลิงอวี๋ถอนหายใจออกมา ในใจรู้สึกหดหู่ขึ้นมา อย่างรู้สึกแย่

เมื่อครู่นี้นางเพียงแต่อยากจะทดลองเซียวหลินเทียน แต่ท่าทีของเซียวหลินเทียนกลับทำให้นางผิดหวังยิ่ง

ในใจรู้สึกแย่ ก็ไม่ใช่เพราะความรู้สึกของตนเอง!

เป็นเพราะอารมณ์ที่หลงเหลืออยู่ของหลิงอวี๋คนเก่า!

ชีวิตของเสี่ยวเมาและหลิงอวี๋ ในสายตาของเซียวหลินเทียน กลับไม่สำคัญเท่ากับเฮยจื่อและชิวเฮ่า ทั้งสองคนนี้ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเขาเลย!

หลิงอวี๋รักเขาถึงเพียงนี้ กลับตายไปทั้งที่ยังไม่ได้รับความรักจากเซียวหลินเทียน!

เป็นเพราะว่าเหตุนี้นางถึงได้รู้สึกย่ำแย่กระมัง!

หลิงอวี๋มองไม่ออกจริง ๆ เลยว่า ชายสารเลวอย่างเช่นเซียวหลินเทียนมีค่าอะไรให้ควรรัก!

ชายรูปหล่อประเภทนี้หลิงอวี๋พบเห็นมามากแล้วในยุคสมัยปัจจุบัน ถึงแม้ว่าเซียวหลินเทียนจะหล่อเหลาและดูดีกว่าดาราหนุ่มยุคปัจจุบัน...

แต่ก็เพียงแค่น่ามองเท่านั้น เป็นเพียงแค่คนที่ใจบอดตาบอดเท่านั้น!

หลิงอวี๋เองก็ไม่ได้ย่อถอย ยังคงตบมือและเผยยิ้มออกมา “บัดนี้ได้รู้เกียรติศักดิ์บารมีของท่านอ๋องอี้แล้ว! ข่มขู่ผู้หญิงและเด็ก น่าประทับใจนัก! ย่อมได้หม่อมฉันจะช่วยเด็กคนนี้ ถือเป็นสิ่งที่หม่อมฉันติดค้างเฮยจื่อเอาไว้!”

ในที่สุดนางก็อดทนเอาไว้ไม่ได้ เอ่ยเสียดสีออกมาอีกประโยคหนึ่ง “เซียวหลินเทียน ท่านใช้ลูกไม้เดิม ๆ มาข่มขู่หม่อมฉันมิได้เสมอไปหรอกนะ!”

นางเหลือบมองไปยังชิวเฮ่า มุมปากม้วนขึ้นปรากฏเป็นรอยยิ้มความหมายลึกซึ้ง...

ยิ้มเสียจนชิวเฮ่ารู้สึกขนลุกชัน...

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2672

    สายฝนยังคงโปรยปรายลงมา ทว่าชาวบ้านแห่งหมู่บ้านตงหยางต่างกำลังเร่งมือขุดคลองกันอย่างขะมักเขม้นท่ามกลางสายฝนหูเฉิงถึงกับเรียกภรรยาของตนออกมาช่วย ส่วนป้าหูก็ช่วยรวบรวมเหล่าสตรีในหมู่บ้านมาทำหน้าที่ส่งข้าวส่งน้ำด้วยความพยายามของทุกคน ในที่สุดเมื่อถึงยามค่ำก็สามารถขุดคลองเชื่อมจากหมู่บ้านตงหยางไปยังแม่น้ำสายใหญ่ได้สำเร็จเมื่อเห็นมวลน้ำท่วมไหลระบายออกจากหมู่บ้านตงหยางลงสู่แม่น้ำใหญ่ ใบหน้าของทุกคนก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความยินดีหลิงอวี๋ได้สังเกตทิศทางการไหลของน้ำท่วมแล้ว จึงดึงตัวหูเฉิงมาชี้แนะสถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง“ท่านลุงหู วันพรุ่งพวกท่านช่วยขุดเพิ่มในจุดเหล่านี้อีกสักหน่อย เพียงเท่านี้ก็จะสามารถระบายน้ำท่วมขังในหมู่บ้านออกไปได้ทั้งหมดแล้ว”“ในภายภาคหน้าก็ช่วยซ่อมแซมคลองที่ขุดขึ้นมาเหล่านี้ อย่าได้ปล่อยทิ้งร้างไป เช่นนี้แล้วต่อให้ในภายหน้าต้องเผชิญกับพายุฝนหรือน้ำท่วมใหญ่อีก ก็จะมิถูกน้ำท่วมแล้ว!”หูเฉิงเห็นแล้วว่าน้ำท่วมในหมู่บ้านได้ระบายออกไปกว่าครึ่งผ่านคลองสายใหม่นี้แล้ว เขาจึงรู้สึกนับถือหลิงอวี๋จากใจจริงเขามองออกเช่นกันว่า จุดที่หลิงอวี๋ชี้แนะนั้นถูกต้อง การขุดคลองหลายสาย

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2671

    หลิงอวี๋นั่งลงและเริ่มตรวจรักษาผู้ป่วยทันทีโชคดีที่ฮูหยินจี้ยังคงเกรงใจในฐานะของหลิงอวี๋ จึงได้สั่งให้องครักษ์จัดระเบียบให้ชาวบ้านเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยหลิงอวี๋ตรวจรักษาผู้ป่วยอย่างอดทน ส่วนหลิงหว่านคอยช่วยเขียนใบเทียบยาอยู่ข้าง ๆเมื่อเซียวหลินเทียนเข้ามาเห็นภาพนั้น ก็อดรู้สึกเจ็บปวดใจแทนนางมิได้ออกไปวิ่งเต้นมาทั้งวัน ครั้นกลับมาก็ยังมิได้พักผ่อน หลิงอวี๋ลำบากยิ่งนักในเมื่อหลิงอวี๋มิได้พักผ่อน เซียวหลินเทียนก็ย่อมมิพักเช่นกัน เขาไปหาลู่ปินเพื่อมอบหมายภารกิจในการขุดลอกแม่น้ำหลิงอวี๋ยุ่งอยู่จนกระทั่งเที่ยงคืนจึงตรวจผู้ป่วยจนหมดสิ้นนางเหนื่อยล้าจนแทบจะยกแขนมิขึ้น หลังจากชำระล้างร่างกายอย่างเร่งรีบแล้วก็ล้มตัวลงนอนทันทีรุ่งเช้าของอีกวัน เมื่อหลิงอวี๋ตื่นขึ้นมา เซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ก็เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางแล้วหลิงหว่านนำเสบียงแห้งมาให้หลิงอวี๋ เมื่อขึ้นรถม้าแล้วก็หยิบออกมาให้นางกิน“พี่หญิงหลิงหลิง เราจะขุดลอกแม่น้ำได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ?”เมื่อคืนหลิงหว่านก็ได้ยินเรื่องราวมาบ้างแว่ว ๆ แต่นางมิอยากจะเชื่อว่าหลิงอวี๋ออกไปเพียงวันเดียวก็สามารถหาหนทางได้แล้

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2670

    เสียงของหูเหิงเอ่ยขึ้นมา “ท่านแม่ ท่านพ่อพูดถูก เสบียงเหล่านี้พวกเรากินมิหมดหรอก แต่พวกป้าเลี่ยวอดอาหารมาหลายวันแล้วขอรับ!”“พวกเด็กกำพร้าและหญิงหม้ายมิสามารถออกไปหาอาหารได้ พวกเราช่วยได้สักนิดก็ช่วยเถิดขอรับ!”“ท่านวางใจได้ หากพวกเราไม่มีเสบียงแล้ว ข้ากับท่านพ่อเข้าไปล่าสัตว์ในภูเขาให้ได้ มิปล่อยให้ท่านแม่กับน้องสาวต้องอดอย่างแน่นอน!”สตรีผู้นั้นเงียบไปสักพักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า “นำไปมอบให้เถิด! วันพรุ่งแม่จะไปขุดผักป่าที่ในภูเขาสักหน่อย เอามาผสมกับข้าวแล้วต้มโจ๊กให้พวกเจ้ากิน จะได้ประทังชีวิตไปจนบาดแผลเจ้าหายดี!”หลิงอวี๋ฟังถึงตรงนี้แล้วก็จากไปก่อนหน้านี้นางยังกังวลอยู่ว่าหูเฉิงจะอาศัยการสนับสนุนของตนไปแอบอ้างบารมีเพื่อรังแกผู้อื่น และข่มเหงชาวบ้านบัดนี้เมื่อเห็นว่าแม้มีเพียงแต่เสบียงหนึ่งถุง หูเฉิงก็มิได้เก็บไว้เองแต่แบ่งปันให้คนที่ต้องการความช่วยเหลืออีกทั้งลูกทั้งสองคนและภรรยาของหูเฉิงก็มิใช่คนเห็นแก่ตัวเช่นกัน การที่หลิงอวี๋มอบเสบียงบรรเทาทุกข์ให้กับพวกเขาก็สามารถวางใจได้แล้วหลิงอวี๋รีบกลับไปที่เมืองจงโจว เซียวหลินเทียนยังมิกลับมา ดังนั้นหลิงอวี๋จึงไปหาแม่ทัพจี้ก่อนแ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2669

    หูเฉิงมองแผนที่ที่หลิงอวี๋วาดขึ้นมาแล้วลูบคางอย่างนิ่งเงียบจากนั้นหูกังก็เอ่ยแทรกขึ้น “ฮองเฮาหลิง ทางน้ำนี้ต้องขุดนานเท่าใดหรือ? เมื่อขุดแล้วจะทำให้น้ำที่ท่วมอยู่ระบายออกไปได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลิงอวี๋จึงเอ่ยออกไปอย่างมั่นใจ “หูกัง ข้าช่วยสำรวจมาให้พวกเจ้าแล้ว… พวกเจ้ามิเคยเห็นแม่น้ำสายนั้น อย่าว่าแต่น้ำที่ท่วมในหมู่บ้านพวกเจ้าเลย น้ำที่ท่วมพวกหมู่บ้านในละแวกนี้ก็ระบายไปได้ไม่มีปัญหา!”“พวกเจ้าไปหาคนมาขุดเถิด ข้าจะรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินของพวกเจ้าเอง ไม่มีทางปล่อยให้พวกเจ้าหิวโซไปทำงานเป็นแน่!”จากนั้นหลิงอวี๋ก็หันไปหาหูเฉิงอีกครั้ง “ท่านลุงหู ท่านเป็นคนที่ได้เห็นใต้หล้ามาก่อน ท่านน่าจะรู้ดีว่าพึ่งพาผู้อื่นนั้นมิสู้พึ่งพาตนเอง!”“หวังพึ่งราชสำนักมิได้แล้ว ก็ทำได้เพียงพึ่งพาตนเองเท่านั้น! หากพวกท่านมิยินยอมที่จะช่วยเหลือตนเองก็ทำได้เพียงแต่รอความตายเท่านั้น!”“ฝนตกหนักเช่นนี้มิรู้ว่าเมื่อใดจะหยุดตก หากพวกท่านอยู่บนภูเขาเช่นนี้ไปตลอด ไม่มีใครไปขุดลอกระบายน้ำ เช่นนั้นสถานการณ์ก็จะเลวร้ายลงเรื่อย ๆ!”“แม้ว่าพวกเราจะอยากช่วยเหลือพวกท่าน แต่ก็ไม่มีกำลังคนและทรัพยากรมากถึงเพียงนั

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2668

    “ฮองเฮาหลิงประสงค์ถามสิ่งใด หากหูเฉิงรู้จะตอบทุกสิ่งมิปิดบัง และจะพูดความจริงอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”หูเฉิงแสดงท่าทีเคารพอย่างมาก แม้แต่จะนั่งตรงหน้าหลิงอวี๋ก็ยังมิกล้า“ท่านลุงหูนั่งลงคุยกันเถิด!”หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย นางข่มขวัญหูเฉิงได้เรียบร้อยแล้วจึงมิจำเป็นต้องรักษาระยะห่างระหว่างกันอีกหูเฉิงเองก็มิใช่คนขี้ขลาด เขาคิดว่าครอบครัวของตนตกต่ำถึงเพียงนี้แล้ว มิได้มีอะไรจะเสียอีก เขาจึงนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าหลิงอวี๋อย่างใจเย็น“ท่านลุงหู เมื่อครู่ข้าบอกไปแล้วว่าราชสำนักของพวกท่านยังเอาตัวมิรอด ยามนี้คงมิอาจช่วยเหลือพวกท่านได้!”“ข้า สามีของข้าและเจ้าแห่งทิศใต้แท้จริงแล้วเป็นสหายกัน พวกเรามาจากฉินตะวันตกก็เพื่อที่จะช่วยเหลือเจ้าแห่งทิศใต้ สิ่งเหล่านี้อาจจะไกลเกินไปสำหรับพวกท่าน เช่นนั้นเรามาพูดถึงสิ่งที่ใกล้ดีกว่า!”“ท่านบอกข้าทีว่าพวกท่านติดอยู่บนภูเขานี้กี่คน?”หูเฉิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยออกไป “ฮองเฮาหลิง พวกเราเป็นราษฎรของหมู่บ้านตงหยาง ที่หมู่บ้านตงหยางมีราษฎรอยู่กว่าร้อยครัวเรือนพ่ะย่ะค่ะ จำนวนคนก็น่าจะห้าร้อยกว่าคน”“ครั้นเมื่อน้ำท่วม พวกเราล้วนวิ่งขึ้นภูเขากัน มีคนจำนวนมากที่ตา

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2667

    หลิงอวี๋เห็นว่าเด็กหนุ่มที่พูดอยู่ใส่เพียงเสื้อตัวหนึ่งเท่านั้น อีกทั้งที่แขนเสื้อก็ยังมีเลือดซึมออกมาด้วยนางจึงรู้สึกสะกิดใจขึ้นมา เด็กหนุ่มผู้นี้พยายามล่าสัตว์มาอย่างสุดชีวิตจึงกังวลว่าตนจะแย่งชิงไปกระมัง?นางครุ่นคิด จากนั้นก็หยิบเสบียงหนึ่งถุงและโอสถรักษาแผลหนึ่งกล่องออกมาจากในมิติ จากนั้นก็เอ่ยออกไปอย่างอดทน “ท่านลุงหู ข้าขอมอบเสบียงถุงนี้กับพวกท่านก่อน เพื่อเป็นการพิสูจน์ความจริงใจของข้า!”“อีกอย่างเด็กหนุ่มผู้นี้ได้รับบาดเจ็บมา ข้าจึงมอบโอสถรักษาแผลให้เขาด้วยหนึ่งกล่อง พวกท่านถอยหลังไปสักหน่อย ข้าจะโยนขึ้นไปให้!”บุรุษผู้นั้นยกหน้าไม้ขึ้นมาอย่างระวังตัว หลิงอวี๋กังวลว่าลูกดอกของเขาจะยิงทะลุถุงข้าวเข้า นางจึงรีบเปิดให้เขาดูอย่างรวดเร็วบุรุษผู้นั้นตาไวมาก เมื่อเขาเห็นว่าเป็นถุงเสบียงจริง ๆ ก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันทีครั้นเมื่อเกิดน้ำท่วม ครอบครัวของพวกเขาเอาแต่ห่วงจะหนีเอาตัวรอด ต่างก็มิได้นำเสบียงออกมาหลายวันมานี้ พวกเขาอาศัยล่าสัตว์และขุดผักป่าเพื่อประทังชีวิต มิได้กินข้าวกันมาหลายวันแล้วหลิงอวี๋ยกมือขึ้นสะบัดแล้วโยนขึ้นไป ถุงที่บรรจุข้าวอยู่ห้าหกกิโลก็ตกอยู่ตรงหน้าขอ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status