บทที่ 23

วันนี้งานที่สำนักพิมพ์มีปัญหาเล็กน้อยทำให้วราลีต้องอยู่แก้งานกับพิษณุและทีมงานคนอื่นๆ จนเลยเวลาเลิกงานไปเกือบชั่วโมงกว่างานที่มีปัญหาจะถูกแก้ไขเสร็จ ทุกคนในทีมต่างเหน็ดเหนื่อยและก็ยิ้มออกมาเมื่อทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี พิษณุกล่าวขอบคุณทุกคนก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ วราลีเดินกลับที่โต๊ะของเธอและเก็บของเพื่อเตรียมตัวกับบ้านเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

“วันนี้ขอบใจไหมมากนะ ไหมคงเหนื่อยมาก” พิษณุเดินตามมาและพูดกับเธอหลังจากที่คนอื่นๆ กลับออกไปกันหมดแล้ว

“จะขอบคุณทำไมล่ะคะ มันเป็นหน้าที่ ที่ไหมจะต้องช่วยอยู่แล้ว” เธอยิ้มให้เขาเมื่อพูดประโยคนั้น

“ไหมน่ารักเสมอ” เขาพูดในสิ่งที่หัวใจของเขารู้สึกกับเธอเป็นครั้งแรก

“น่ารักแล้วรักมั้ยคะ” วราลีถามพร้อมกับหัวเราะอย่างขี้เล่นเมื่อเห็นเขาทำท่าจริงจัง

“รักสิครับ” พิษณุบอกก่อนจะดึงวราลีไปกอดไว้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่รู้จักกับเธอมา

“พี่ณุ” วราลีตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าพิษณุจะทำแบบนั้น

“ขอโทษที่มาขัดจังหวะ” เสียงดุๆ ของภีรวัจน์ที่ดังขึ้น ทำให้วราลีผละออกจากอ้อมกอดของพิษณุทันที

“พี่เคน” วราลีอุทานอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าภีรวัจน์จะเข้ามาเห็นภาพนั้น เขาจะคิดยังไงกันนะ ช่างเขาสิจะคิดยังไงก็ช่างเขา วราลีบอกตัวเองก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับคนที่เข้ามาอย่างไม่ได้รับเชิญ

“ขอโทษด้วยนะครับคุณพิษณุ แต่ผมมีธุระกับเพื่อนของน้องสาว” เขาพูดก่อนจะดึงแขนของวราลีให้ตามเขาไปที่รถอย่างรวดเร็ว โดยที่พิษณุได้แต่มองตามอย่างสงสัยเพราะเขาไม่เคยรู้จักภีรวัจน์มาก่อน แต่ภีรวัจน์กลับเรียกชื่อเขาถูก เขาเดินตามออกมาเมื่อรู้สึกไม่ไว้ภีรวัจน์ แต่ก็ช้ากว่าภีรวัจน์ที่พาวราลีขึ้นรถไปแล้ว

กริ๊ง...ง

เสียงโทรศัพท์ของวราลีดังขึ้น หลังจากที่ภีรวัจน์ออกรถมาได้สักพักหนึ่ง

“ค่ะพี่ณุ” เธอกดรับพร้อมกับที่ใบหน้าของภีรวัจน์ที่บึ้งตึงอยู่แล้วเคร่งขรึมขึ้นไปอีก

“ไหมมีอะไรหรือเปล่า” พิษณุถามกลับมาตามสายอย่างเป็นห่วง

“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะพี่ณุไม่ต้องห่วงนะคะ” วราลีพยายามทำเสียงให้เป็นปกติทั้งที่ในใจนึกหวาดหวั่นอารมณ์ของภีรวัจน์อยู่ไม่น้อย

ภีรวัจน์ดึงโทรศัพท์จากมือของวราลีพร้อมทั้งกดวางสาย

“อย่างนี้นี่เอง” เขาพูดขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่เงียบมาตลอดทาง

“เอาโทรศัพท์ไหมคืนมานะ” วราลีหันไปแหวใส่เขาอย่างไม่พอใจ

“กลัวไอ้หมอนั่นมันจะเป็นห่วงมากนักหรือไง”

เขาไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้เธอแต่เอาไปวางไว้ที่ช่องข้างประตูคนขับ ก่อนจะหักรถเลี้ยวไปตามเส้นทางที่มุ่งหน้าไปยังภาคตะวันออก

“จะพาไหมไปไหน” วราลีถามอย่างหวาดหวั่นเมื่อรถแล่นไกลออกมาจากกรุงเทพมากขึ้นเรื่อย

“ไปข่มขืนมั้ง” เสียงวางอำนาจของเขาพูดกับเธอย่างดุดัน

“หยุดรถเดี๋ยวนี้นะพี่เคน”

“โทรไปบอกที่บ้านว่าจะไปทำงานต่างจังหวัด” เขาออกคำสั่งพร้อมทั้งยื่นโทรศัพท์ให้เธอ

“ไม่โทร ไหมจะไม่ไปไหนกับพี่ทั้งนั้น”

“ก็ตามใจถ้าไหมอยากให้ที่บ้านเป็นห่วงเพราะลูกสาวหายตัวไปเฉยๆ” น้ำเสียงเขาจริงจังจนวราลีรู้สึกกลัว

ภีรวัจน์ขับรถประมาณสองชั่วโมงก็ถึงจุดหมายปลายทาง รถของเขามาจอดที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งที่อยู่ติดทะเล วราลีไม่ยอมลงจากรถเขาก้าวไปเปิดประตูรถก่อนจะไปดึงมือเธอลงมา

“ปล่อยนะ” วราลีพยายามจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา

“อยากขายหน้าคนมากหรือไง”

“ไหมไม่ยอมไปกับพี่เคนหรอก”

“เอาสิงั้นก็ทำอะไรๆ กันตรงนี้เลย” เขาพูดให้วราลีรู้สึกกลัว เธอรู้ว่าคนอย่างเขาทำได้ทุกอย่างโดยไม่กลัวเธอจะขายหน้าอยู่แล้ว

“อย่ามาทำอะไรบ้าๆ กับไหมนะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามมาดีๆ” เขาพูดอย่างวางอำนาจก่อนจะจูงมือเธอให้เดินถามเข้าไปในโรงแรม

ภีรวัจน์ไปติดต่อจองห้องพักที่หน้าประชาสัมพันธ์ ก่อนจะเดินกลับมาหาวราลีและพาเธอขึ้นไปยังห้องพัก

“มันเหลือแต่ห้องนี้แหละ” เขาบอกและหันหน้ามาหาเธอ

ห้องนี้ที่ว่าเป็นห้องเตียงเดี่ยว นั่นหมายความว่าคืนนี้เธอต้องนอนร่วมเตียงกับเขาอย่างนั้นเหรอ แล้วคนอย่างเขาคงจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่ วราลีมองหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้ แต่ภีรวัจน์ทำราวกับไม่เดือดร้อนกับการที่ถูกเธอมองแบบนั้น

“ไหมจะกลับ” เธอทำท่าจะวิ่งออกจากห้อง เขาตามมารวบตัวเธอเข้าไปกอดไว้ วราลีพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแข็งแรงของเขา

“ปล่อยนะคนบ้า” วราลีทั้งผลักทั้งตะโกนไล่เขาแต่เหมือนไม่มีทางที่จะเขาจะยอมปล่อยเธอง่ายๆ

“อย่าทำให้ผมโกรธนะไหม ความอดทนของผมมันเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่เห็นคุณพลอดรักกับไอ้หมอนั่นแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะปล้ำคุณเดี๋ยวนี้” คำขู่ของเขาทำให้วราลีชะงักไป

“หมายความว่าพี่เคนจะข่มขืนไหมอย่างนั้นเหรอ” เธอถามอย่างหวาดหวั่น

“ถ้าไม่แล้วจะพามาที่นี่ทำไม” เขาก้มต่ำลงมาพูดชิดริมฝีปากของเธอ

“ไอ้พี่เคนบ้า ไอ้บ้ากาม” วราลีเริ่มหวาดกลัว

“ใครจะไปรู้ บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นการข่มขืนก็ได้นะ ไหมอาจจะเต็มใจที่จะรักกับผมก็ได้” คำพูดที่โจ่งแจ้งของเขาทำเอาภีรดาหน้าแดงซ่านทันที

“ไม่มีทาง ไหมไม่มีวันเต็มใจ”

“งั้นคืนนี้เราจะได้รู้กัน” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในตอนนั้นภีรวัจน์เดินไปเปิดและเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อผ้า

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” เขาบอกพร้อมทั้งส่งเสื้อผ้าให้เธอ วราลีมองมันก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

“ใครจะไปใส่ชุดแบบนี้ได้” เธอโวยวายและยิ่งหน้าแดงไปกว่าเดิมเมื่อชุดที่เขาเอามาให้ มันคือชุดนอนแบบเซ็กซี่ที่เธอไม่เคยคิดจะแตะต้องมันด้วยซ้ำไป