ตอนที่ 3

ทางเดินหน้าตึกอธิการบดี

มีร่างของสามสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยกำลังเดินมาที่ด้านหน้าทางเข้าตึก

" ไม่น่าออกจากห้องสอบคนสุดท้ายเลย " หนูดีบ่นขึ้น และในมือของเธอก็หอบกองเอกสารอยู่เต็มมือเลย

" ใช่ เพราะแกคนเดียวเลยหนูดี แกก็เหมือนกันแก้ม บอกให้ขับรถมา นี่กว่าจะถึง เดินจนขาจะลากแล้วเนี่ย "

ชิงชิงจึงพูดเสริมและโยนความผิดให้หนูดี ที่ออกจากห้องสอบช้า จนทำให้ถูกอาจารย์เรียกใช้ให้ถือเอกสารมาส่งให้ แล้วอาจารย์ที่มาสอนกลับเป็นอาจารย์ที่เป็นกรรมการมหาลัย จึงมีห้องทำงานที่ตีกอธิการบดี ห่างจากคณะเภสัชของพวกเธอไกลมาก แล้วเจ้าแก้มก็ยังบอกให้เดินมาเสียด้วย กว่าจะถึงก็เล่นเอาหอบกันเลยทีเดียว

" เอาน่า ถือว่าออกกำลังกายไง ร่างกายจะได้แข็งแรง " เจ้าแก้มที่ถูกโยนความผิดให้ก็เถียงขึ้นด้วยรอยยิ้ม

" ออกกำลังกายท่ามกลางอากาศ 40 องศาเนี่ยนะ? " ชิงชิงและหนูดีจึงหันขวับไปมองหน้าเจ้าแก้มแล้วเอ่ยถามเสียงต่ำ

" ใช่ แฮ่ ๆ " เจ้าแก้มจึงตอบแล้วยิ้มแหยให้เพื่อนสนิททั้งสองทันที

และในขณะที่ทั้งสามคนจะก้าวขาเข้าไปด้านในตึก ก็มีรถขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกอย่างเร็ว

เอี๊ยดดดดดดด

เสียงล้อที่เบรกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังขึ้น ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหันไปมองทันที

" ใครอ่ะ? " หนูดีหันไปมองรถคันนั้นแล้วพูดขึ้น

" นั่นสิ ทำไมขับเร็วขนาดนั้น " ชิงชิงเองก็บ่นขึ้นเช่นกัน เพราะนี่เป็นเขตมหาวิทยาลัย ไม่ควรขับรถแรงขนาดนั้น

" กรี๊ดดดดดด " แต่แล้วพอทั้งสองเห็นว่าใครเป็นคนลงมาก็หันไปกรี๊ดใส่กันทันที

" เกิดอะไรขึ้น? " เจ้าแก้มมองเพื่อนทั้งสองอย่างแตกตื่นปนงงงัน

' พี่โซ่มาแก ' แล้วเสียงนักศึกษาทีาอยู่บริเวณนั้นก็หันไปกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้น

' กรี๊ดดดด หล่อมาก '

" ตบหน้าฉันที นี่ฉันฝันไปใช่ป่ะ? " หนูดีพูดขึ้นและจ้องร่างสูงในชุดช็อปสีเลือดหมูที่เดินมาทางพวกเธออย่างตื่นตะลึง

" ถ้าแกฝัน ฉันก็คงจะฝันด้วย แล้วเราก็คงจะฝันดีมากเลย " ชิงชิงเองก็พูดเสริมโดยไม่ละสายตาจากหนุ่มหล่อเช่นกัน

" ใครเหรอ? " เจ้าแก้มยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์จึงถามขึ้นอีกรอบ

" พี่โซ่ เฮดว๊ากสุดโหดของวิศวะ " ชิงชิงจึงหันไปกระซิบบอกเพื่อนสนิท

" เหรอ? " เจ้าแก้มหันไปมองร่างสูงที่เดินมาทางเธอแล้วเป็นจังหวะที่โซ่หันมาสบตากันพอดี

นัยน์ตาดำขลับของโซ่สอดประสานกันกับดวงตากลมโตของเจ้าแก้ม เหมือนมีอะไรดึงดูดให้ทั้งคู่ไม่ละสายตาจากกัน

และสุดท้ายแล้วโซ่ก็เดินผ่านหน้าเจ้าแก้มและเพื่อนไป โดยทิ้งให้เจ้าแก้มได้แต่มองตามหลังเขาไปด้วยใจที่เต้นแรงแทบจะทะลุออกมา

" แล้วนี่พี่เขามาทำไมที่ตึกอธิการบดีอ่ะ? " ทางด้านหนูดีและชิงชิง ไม่ได้สังเกตเพื่อนสนิท ทั้งสองหันไปถามกันอย่างงงๆ

" มีธุระมั้ง "

" งื้อออ คืนนี้ฉันฝันดีล่ะ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ ต้องเจอพวกเขาทั้งแก๊งค์ " หนูดีทำหน้าเพ้อฝันแล้วพูดขึ้นอย่างเขินๆ เพราะปกติคณะเภสัชและวิศวะอยู่ห่างกันมาก ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ เธอเคยเห็นโซ่แค่ไม่กี่ครั้งเอง

" พูดเหมือนจะเจอง่ายๆ " ชิงชิงจึงกรอกตามองบนและรู้สึกขัดใจว่าทำไมคณะตัวเองไม่ไปตั้งใกล้ๆ วิศวะกันนะ

" ก็จริง ไปกันเถอะ รีบเอาเอกสารไปส่ง จะได้กลับบ้านกัน " หนูดีพยักหน้าเห็นด้วยแล้วก็เอ่ยชวนเพื่อนไปทำธุระให้เสร็จ

" อื้ม ไปแก้ม "

ชิงชิงหันไปพูดกับเจ้าแก้มที่ยืนเหม่ออยู่  เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทยืนนิ่งไม่หือไม่อือ ชิงชิงและหนูดีก็หันมามองหน้ากันงงๆ

" แก้ม " หนูดีเอื้อมมือไปสะกิดแต่เจ้าแก้มก็ยังไม่รู้สึกตัว

" เจ้าแก้ม!! " จนชิงชิงต้องพูดเรียกเสียงดังขึ้น

" ฮะ ฮะ " ทำให้เจ้าแก้มรู้สึกตัว

" เป็นอะไรหรือเปล่า? " หนูดีมองท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนแล้วถามขึ้น

" ปะ เปล่า เราแค่เหม่อน่ะ " เจ้าแก้มยกมือขึ้นมาจับหัวใจของตนเองที่จอนนี้ก็ยังไม่หยุดเต้นแล้วปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นอะไร

" ปะ ไปกันเถอะ " จากนั้นก็เอ่ยชวนเพื่อนทั้งสองไปส่งเอกสารให้อาจารย์ แต่ทิศทางที่เธอเดินไปกลับไม่ใช่ด้านในตึก

" เดี๋ยว! ทางนี้ " ชิงชิงคว้ามือไปจับแขนเจ้าแก้มที่กำลังจะเดินออกไปทางด้านหน้าไว้

" อ้าว เราหลงน่ะ ไปกัน ๆ " เจ้าแก้มจึงหายเอ๋อแล้วก็เดินนำเพื่อนไปในตึกทันที

" อะไรว่ะ? " ทิ้งให้หนูดีและชิงชิง หันมามองหน้ากันงงๆ

" ไม่รู้ " ชิงชิงส่ายหน้าแล้วก็เดินตามหลังเจ้าแก้มไป

โซ่เดินขึ้นลิฟท์มาที่ชั้นของผู้บริหาร เขาเดินไปที่หน้าห้องของอธิการบดีแล้วเอ่ยถามเลขาวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้าห้อง

" ท่านอยู่ไหมครับ? "

" อยู่ ให้เรียนท่านไหมคะ? " เลขาที่รู้ว่าโซ่เป็นใครจึงเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

" ไม่ต้องครับ " โซ่ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเดินไปเคาะประตูเอง

ก๊อกๆๆ " เข้ามา " เมื่อได้รับอนุญาตจากคนด้านใน เขาก็เปิดประตูเข้าไปทันที

" อ้าวโซ่ " ชลธีร์ อธิการบดีของมหาวิทยาลัย M ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานหันมามอง เมื่อเห็นว่าใครมาหาก็เอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง ความสัมพันธ์ของโซ่กับเขาคืออา - หลาน เพราะเขาคือสามีของอาแท้ๆ ของโซ่นั่นเอง

" อาชลสวัสดีครับ " โซ่ยกมือไหว้อาเขยของตนเองอย่างนอบน้อม

" หวัดดีๆ มานั่งๆ " ชลธีร์พยักหน้าแล้วพูดขึ้น

" มีอะไรมาหาอาถึงนี่ " เมื่อโซ่นั่งลงตรงข้ามเขาแล้ว เขาก็ถามขึ้นทันที เพราะว่าปกติแล้ว หลานของภรรยาคนนี้จะไม่ค่อยมาปรากฏตัวใกล้เขานัก เนื่องจากกลัวคนว่าตัวเองเป็นเด็กเส้น และไม่อยากให้ผู้บริหารคนอื่นมองเขาไม่ดี

โซ่ไม่ตอบ แต่วางเอกสารในมือของตนไว้บนโต๊ะแล้วเลื่อนไปด้านหน้าอาเขยของตนเอง

" นี่อะไร? " ชลธีร์ถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ

" งบประมาณการรับน้องของคณะผม " โซ่จึงตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งๆ

" หื้ม? " คำตอบบองโซ่ทำให้ชลธีร์ขมวดคิ้วงุนแล้วรีบหยิบเอกสารขึ้นเปิดดูทันที

" อาไม่ให้งบไปเท่านี้ " และก็อย่างที่เขาคิดว่าเอกสารชุดนี้ต้องมีปัญหา ไม่อย่างนั้นหลายภรรยาไม่มาหาเขาแบบเร่งด่วนแบบนี้แน่นอน เมื่อได้อ่านแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นพูดกับโซ่ทันที

" ผมรู้ครับ " โซ่พยักหน้ารับรู้ เพราะอาเขยเขาไม่มีทางให้งบกับแต่ล่ะคณะแค่นี้แน่นอน

" คงต้องเข้มงวดกว่านี้สินะ " ชลธีร์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วเงยหน้าขึ้นพูดกับโซ่ รับปากว่าจะจัดการให้

" เดี๋ยวอาจัดการให้ "

" ขอบคุณครับ "

โซ่ยกไหว้ขอบคุณอาเขยของตน ชลธีร์เรียกเลขาเข้ามาสั่งงาน

" อาสิต้องขอบใจโซ่ ที่ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ " เมื่อเลขาของเขาเดินออกไปแล้ว ชลธีร์หันมาขอบคุณหลานชายที่ช่วยเป็นหูเป็นตาให้

" ครับ "

" ผมขอตัวนะครับ " โซ่พยักหน้ารับแล้วเอ่ยขอตัวกลับทันที

โซ่เข้าลิฟท์มาแล้วกดลงชั้นหนึ่ง เมื่อเดินออกมาก็เจอเข้ากับอาจารย์คณะเขาพอดี

" ศิรวิทย์! " อาจารย์ที่รับผิดชอบการรับน้องรีบวิ่งเข้ามาหาโซ่ทันที

" นะ นี่นายขึ้นไปห้องท่านมาแล้วเหรอ? " เขาเอ่ยถามขึ้นเสียงสั่น เหงื่อแตกพลั่กๆ ด้วยความกลัว

" ครับ " โซ่พยักหน้านิ่งๆ

" นะ นาย " นั่นทำให้อาจารย์รู้สึกว่าฟ้าถล่มลงมาใส่เขาเต็มๆ

" ขอตัวนะครับ อาจารย์รออยู่นี่ก็ได้ เดี๋ยวท่านก็เรียกหาแล้ว " โซ่ไม่สนใจสีหน้าซีดๆ และท่าทางสั่นกลัวของอาจารย์ เขาเอ่ยขอตัวแล้วก็เตือนอาจารย์ไปด้วย พอโซ่เดินออกมา อาจารย์ก็ทรุดลงนั่งกับพื้นทันที

ในระหว่างที่เขากำลังจะเดินผ่านทางขึ้นบันได ก็มีร่างเล็กๆ โผล่ออกมาชนเข้ากับเขาเสียก่อน

" อ๊ะ " เจ้าแก้มร้องขึ้นอย่างตกใจ

" ขอโทษค่ะ " และหันไปก้มหัวให้คนที่เธอวิ่งพรวดพราดมาชนทันที

" เจ้าแก้ม! " ชิงชิงเห็นว่าคนที่เพื่อนเดินชนเป็นใครก็ตกใจรีบเดินเข้ามาหาแล้วขอโทษแทนเจ้าแก้มทันที

" ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ "

" เจ้าแก้ม ไป " จากนั้นก็หันไปลากเพื่อนออกไปจากตรงนี้

" ดะ เดี๋ยว ขอโทษอีกครั้งนะคะ " แต่เจ้าแก้มขืนตัวเองไว้แล้วหันไปเอ่ยขอโทษอีกครั้ง

เมื่อทั้งสามเดินออกไปแล้ว โซ่ก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ ภาพที่ปรากฏขึ้นให้หัวคือสีหน้าเอ๋อๆ ของเจ้าแก้ม ดวงตากลมโต และแก้มป่อง ๆ นั่นมันติดอยู่ในหัวเขาไม่ยอมหายไปเสียที