เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 3
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-23 12:17:43ทางเดินหน้าตึกอธิการบดี
มีร่างของสามสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยกำลังเดินมาที่ด้านหน้าทางเข้าตึก
" ไม่น่าออกจากห้องสอบคนสุดท้ายเลย " หนูดีบ่นขึ้น และในมือของเธอก็หอบกองเอกสารอยู่เต็มมือเลย
" ใช่ เพราะแกคนเดียวเลยหนูดี แกก็เหมือนกันแก้ม บอกให้ขับรถมา นี่กว่าจะถึง เดินจนขาจะลากแล้วเนี่ย "
ชิงชิงจึงพูดเสริมและโยนความผิดให้หนูดี ที่ออกจากห้องสอบช้า จนทำให้ถูกอาจารย์เรียกใช้ให้ถือเอกสารมาส่งให้ แล้วอาจารย์ที่มาสอนกลับเป็นอาจารย์ที่เป็นกรรมการมหาลัย จึงมีห้องทำงานที่ตีกอธิการบดี ห่างจากคณะเภสัชของพวกเธอไกลมาก แล้วเจ้าแก้มก็ยังบอกให้เดินมาเสียด้วย กว่าจะถึงก็เล่นเอาหอบกันเลยทีเดียว
" เอาน่า ถือว่าออกกำลังกายไง ร่างกายจะได้แข็งแรง " เจ้าแก้มที่ถูกโยนความผิดให้ก็เถียงขึ้นด้วยรอยยิ้ม
" ออกกำลังกายท่ามกลางอากาศ 40 องศาเนี่ยนะ? " ชิงชิงและหนูดีจึงหันขวับไปมองหน้าเจ้าแก้มแล้วเอ่ยถามเสียงต่ำ
" ใช่ แฮ่ ๆ " เจ้าแก้มจึงตอบแล้วยิ้มแหยให้เพื่อนสนิททั้งสองทันที
และในขณะที่ทั้งสามคนจะก้าวขาเข้าไปด้านในตึก ก็มีรถขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกอย่างเร็ว
เอี๊ยดดดดดดด
เสียงล้อที่เบรกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังขึ้น ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหันไปมองทันที
" ใครอ่ะ? " หนูดีหันไปมองรถคันนั้นแล้วพูดขึ้น
" นั่นสิ ทำไมขับเร็วขนาดนั้น " ชิงชิงเองก็บ่นขึ้นเช่นกัน เพราะนี่เป็นเขตมหาวิทยาลัย ไม่ควรขับรถแรงขนาดนั้น
" กรี๊ดดดดดด " แต่แล้วพอทั้งสองเห็นว่าใครเป็นคนลงมาก็หันไปกรี๊ดใส่กันทันที
" เกิดอะไรขึ้น? " เจ้าแก้มมองเพื่อนทั้งสองอย่างแตกตื่นปนงงงัน
' พี่โซ่มาแก ' แล้วเสียงนักศึกษาทีาอยู่บริเวณนั้นก็หันไปกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้น
' กรี๊ดดดด หล่อมาก '
" ตบหน้าฉันที นี่ฉันฝันไปใช่ป่ะ? " หนูดีพูดขึ้นและจ้องร่างสูงในชุดช็อปสีเลือดหมูที่เดินมาทางพวกเธออย่างตื่นตะลึง
" ถ้าแกฝัน ฉันก็คงจะฝันด้วย แล้วเราก็คงจะฝันดีมากเลย " ชิงชิงเองก็พูดเสริมโดยไม่ละสายตาจากหนุ่มหล่อเช่นกัน
" ใครเหรอ? " เจ้าแก้มยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์จึงถามขึ้นอีกรอบ
" พี่โซ่ เฮดว๊ากสุดโหดของวิศวะ " ชิงชิงจึงหันไปกระซิบบอกเพื่อนสนิท
" เหรอ? " เจ้าแก้มหันไปมองร่างสูงที่เดินมาทางเธอแล้วเป็นจังหวะที่โซ่หันมาสบตากันพอดี
นัยน์ตาดำขลับของโซ่สอดประสานกันกับดวงตากลมโตของเจ้าแก้ม เหมือนมีอะไรดึงดูดให้ทั้งคู่ไม่ละสายตาจากกัน
และสุดท้ายแล้วโซ่ก็เดินผ่านหน้าเจ้าแก้มและเพื่อนไป โดยทิ้งให้เจ้าแก้มได้แต่มองตามหลังเขาไปด้วยใจที่เต้นแรงแทบจะทะลุออกมา
" แล้วนี่พี่เขามาทำไมที่ตึกอธิการบดีอ่ะ? " ทางด้านหนูดีและชิงชิง ไม่ได้สังเกตเพื่อนสนิท ทั้งสองหันไปถามกันอย่างงงๆ
" มีธุระมั้ง "
" งื้อออ คืนนี้ฉันฝันดีล่ะ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ ต้องเจอพวกเขาทั้งแก๊งค์ " หนูดีทำหน้าเพ้อฝันแล้วพูดขึ้นอย่างเขินๆ เพราะปกติคณะเภสัชและวิศวะอยู่ห่างกันมาก ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ เธอเคยเห็นโซ่แค่ไม่กี่ครั้งเอง
" พูดเหมือนจะเจอง่ายๆ " ชิงชิงจึงกรอกตามองบนและรู้สึกขัดใจว่าทำไมคณะตัวเองไม่ไปตั้งใกล้ๆ วิศวะกันนะ
" ก็จริง ไปกันเถอะ รีบเอาเอกสารไปส่ง จะได้กลับบ้านกัน " หนูดีพยักหน้าเห็นด้วยแล้วก็เอ่ยชวนเพื่อนไปทำธุระให้เสร็จ
" อื้ม ไปแก้ม "
ชิงชิงหันไปพูดกับเจ้าแก้มที่ยืนเหม่ออยู่ เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทยืนนิ่งไม่หือไม่อือ ชิงชิงและหนูดีก็หันมามองหน้ากันงงๆ
" แก้ม " หนูดีเอื้อมมือไปสะกิดแต่เจ้าแก้มก็ยังไม่รู้สึกตัว
" เจ้าแก้ม!! " จนชิงชิงต้องพูดเรียกเสียงดังขึ้น
" ฮะ ฮะ " ทำให้เจ้าแก้มรู้สึกตัว
" เป็นอะไรหรือเปล่า? " หนูดีมองท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนแล้วถามขึ้น
" ปะ เปล่า เราแค่เหม่อน่ะ " เจ้าแก้มยกมือขึ้นมาจับหัวใจของตนเองที่จอนนี้ก็ยังไม่หยุดเต้นแล้วปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นอะไร
" ปะ ไปกันเถอะ " จากนั้นก็เอ่ยชวนเพื่อนทั้งสองไปส่งเอกสารให้อาจารย์ แต่ทิศทางที่เธอเดินไปกลับไม่ใช่ด้านในตึก
" เดี๋ยว! ทางนี้ " ชิงชิงคว้ามือไปจับแขนเจ้าแก้มที่กำลังจะเดินออกไปทางด้านหน้าไว้
" อ้าว เราหลงน่ะ ไปกัน ๆ " เจ้าแก้มจึงหายเอ๋อแล้วก็เดินนำเพื่อนไปในตึกทันที
" อะไรว่ะ? " ทิ้งให้หนูดีและชิงชิง หันมามองหน้ากันงงๆ
" ไม่รู้ " ชิงชิงส่ายหน้าแล้วก็เดินตามหลังเจ้าแก้มไป
โซ่เดินขึ้นลิฟท์มาที่ชั้นของผู้บริหาร เขาเดินไปที่หน้าห้องของอธิการบดีแล้วเอ่ยถามเลขาวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้าห้อง
" ท่านอยู่ไหมครับ? "
" อยู่ ให้เรียนท่านไหมคะ? " เลขาที่รู้ว่าโซ่เป็นใครจึงเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
" ไม่ต้องครับ " โซ่ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเดินไปเคาะประตูเอง
ก๊อกๆๆ " เข้ามา " เมื่อได้รับอนุญาตจากคนด้านใน เขาก็เปิดประตูเข้าไปทันที
" อ้าวโซ่ " ชลธีร์ อธิการบดีของมหาวิทยาลัย M ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานหันมามอง เมื่อเห็นว่าใครมาหาก็เอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง ความสัมพันธ์ของโซ่กับเขาคืออา - หลาน เพราะเขาคือสามีของอาแท้ๆ ของโซ่นั่นเอง
" อาชลสวัสดีครับ " โซ่ยกมือไหว้อาเขยของตนเองอย่างนอบน้อม
" หวัดดีๆ มานั่งๆ " ชลธีร์พยักหน้าแล้วพูดขึ้น
" มีอะไรมาหาอาถึงนี่ " เมื่อโซ่นั่งลงตรงข้ามเขาแล้ว เขาก็ถามขึ้นทันที เพราะว่าปกติแล้ว หลานของภรรยาคนนี้จะไม่ค่อยมาปรากฏตัวใกล้เขานัก เนื่องจากกลัวคนว่าตัวเองเป็นเด็กเส้น และไม่อยากให้ผู้บริหารคนอื่นมองเขาไม่ดี
โซ่ไม่ตอบ แต่วางเอกสารในมือของตนไว้บนโต๊ะแล้วเลื่อนไปด้านหน้าอาเขยของตนเอง
" นี่อะไร? " ชลธีร์ถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ
" งบประมาณการรับน้องของคณะผม " โซ่จึงตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งๆ
" หื้ม? " คำตอบบองโซ่ทำให้ชลธีร์ขมวดคิ้วงุนแล้วรีบหยิบเอกสารขึ้นเปิดดูทันที
" อาไม่ให้งบไปเท่านี้ " และก็อย่างที่เขาคิดว่าเอกสารชุดนี้ต้องมีปัญหา ไม่อย่างนั้นหลายภรรยาไม่มาหาเขาแบบเร่งด่วนแบบนี้แน่นอน เมื่อได้อ่านแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นพูดกับโซ่ทันที
" ผมรู้ครับ " โซ่พยักหน้ารับรู้ เพราะอาเขยเขาไม่มีทางให้งบกับแต่ล่ะคณะแค่นี้แน่นอน
" คงต้องเข้มงวดกว่านี้สินะ " ชลธีร์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วเงยหน้าขึ้นพูดกับโซ่ รับปากว่าจะจัดการให้
" เดี๋ยวอาจัดการให้ "
" ขอบคุณครับ "
โซ่ยกไหว้ขอบคุณอาเขยของตน ชลธีร์เรียกเลขาเข้ามาสั่งงาน
" อาสิต้องขอบใจโซ่ ที่ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ " เมื่อเลขาของเขาเดินออกไปแล้ว ชลธีร์หันมาขอบคุณหลานชายที่ช่วยเป็นหูเป็นตาให้
" ครับ "
" ผมขอตัวนะครับ " โซ่พยักหน้ารับแล้วเอ่ยขอตัวกลับทันที
โซ่เข้าลิฟท์มาแล้วกดลงชั้นหนึ่ง เมื่อเดินออกมาก็เจอเข้ากับอาจารย์คณะเขาพอดี
" ศิรวิทย์! " อาจารย์ที่รับผิดชอบการรับน้องรีบวิ่งเข้ามาหาโซ่ทันที
" นะ นี่นายขึ้นไปห้องท่านมาแล้วเหรอ? " เขาเอ่ยถามขึ้นเสียงสั่น เหงื่อแตกพลั่กๆ ด้วยความกลัว
" ครับ " โซ่พยักหน้านิ่งๆ
" นะ นาย " นั่นทำให้อาจารย์รู้สึกว่าฟ้าถล่มลงมาใส่เขาเต็มๆ
" ขอตัวนะครับ อาจารย์รออยู่นี่ก็ได้ เดี๋ยวท่านก็เรียกหาแล้ว " โซ่ไม่สนใจสีหน้าซีดๆ และท่าทางสั่นกลัวของอาจารย์ เขาเอ่ยขอตัวแล้วก็เตือนอาจารย์ไปด้วย พอโซ่เดินออกมา อาจารย์ก็ทรุดลงนั่งกับพื้นทันที
ในระหว่างที่เขากำลังจะเดินผ่านทางขึ้นบันได ก็มีร่างเล็กๆ โผล่ออกมาชนเข้ากับเขาเสียก่อน
" อ๊ะ " เจ้าแก้มร้องขึ้นอย่างตกใจ
" ขอโทษค่ะ " และหันไปก้มหัวให้คนที่เธอวิ่งพรวดพราดมาชนทันที
" เจ้าแก้ม! " ชิงชิงเห็นว่าคนที่เพื่อนเดินชนเป็นใครก็ตกใจรีบเดินเข้ามาหาแล้วขอโทษแทนเจ้าแก้มทันที
" ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ "
" เจ้าแก้ม ไป " จากนั้นก็หันไปลากเพื่อนออกไปจากตรงนี้
" ดะ เดี๋ยว ขอโทษอีกครั้งนะคะ " แต่เจ้าแก้มขืนตัวเองไว้แล้วหันไปเอ่ยขอโทษอีกครั้ง
เมื่อทั้งสามเดินออกไปแล้ว โซ่ก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ ภาพที่ปรากฏขึ้นให้หัวคือสีหน้าเอ๋อๆ ของเจ้าแก้ม ดวงตากลมโต และแก้มป่อง ๆ นั่นมันติดอยู่ในหัวเขาไม่ยอมหายไปเสียที
บทล่าสุด
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 95
“คะ?” เจ้าแก้มชะงักไปทันที แล้วหันมามองโซ่อย่างตั้งคำถามอีกครั้ง“...” เพียงแต่โซ่ไม่ตอบอะไร เขามองเธอนิ่ง “เจ้าแก้มไม่ได้โกรธค่ะ” เจ้าแก้มส่ายหน้าเบา ๆ และขบคิดด้วยความสับสน“แล้วเป็นอะไร?” โซ่จึงจี้ถาม แม้จะมั่นใจแล้วก็ตามว่าเธอเป็นอะไร“เจ้าแก้มก็ไม่รู้” เจ้าแก้มส่ายหน้าตอบกลับมา เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองเป็นอะไร มันอธิบายความรู้สึกไม่ได้ในตอนนี้“เห็นรูปนั้นใช่ไหม?” “ค่ะ” เมื่อถูกถามอย่างนั้น เจ้าแก้มยอมรับไปตรง ๆ แล้วก้มหน้าลงทันที“พี่ไม่รู้เรื่องด้วย ไม่รู้จัก ไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ” โซ่อธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น เขาไม่รู้จักรุ่นน้องคนนั้นมาก่อน และไม่มีความคิดที่จะนอกใจเจ้าแก้มเลยสักครั้ง“อีกอย่างรูปนั้นพี่สั่งให้ไอ้ลีนไปลบให้แล้ว” แล้วก็บอกเล่าว่าเขาสั่งให้เพื่อนไปลบรูปนั้นแล้ว“พี่ดีใจนะ”“ดีใจอะไรเหรอคะ?” เจ้าแก้มเงยหน้าขึ้นแล้วมองโซ่อย่างแปลกใจ ที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่าดีใจ“ก็ดีใจที่เจ้าแก้มหึงพี่” โซ่กล่าวแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างอารมณ์ดี“บ้า ใครหึงกัน ไม่มีนะ” ทำให้เจ้าแก้มหน้าร้อนขึ้นมาแล้วรีบปฏิเสธทันที เธอไม่ได้หึงเขาเสียหน่อย แค่ไม่พอใจที่เห็นเขากับคนอื่นก็เ
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 94
เจ้าแก้มมึนตึงกับโซ่เป็นอย่างมาก จนกลายเป็นความอึดอัดใจ“วันนี้พี่ไปส่งนะ” เขาอาสาไปส่งเธอที่บ้านด้วยตัวเอง เพื่อที่จะได้คุยกัน“พี่กราฟจะมารับค่ะ” แต่เจ้าแก้มกลับปฏิเสธมาเสียอย่างนั้น“เดี๋ยวพี่จะโทรบอกพี่กราฟเอง” โซ่จึงอาสาโทรหากราฟเอง เพราะอย่างไรวันนี้ต้องได้คุยกันก่อนทำให้เจ้าแก้มไม่สามารถปฏิเสธได้“พี่ไปนะ” โซ่จำใจต้องลาเจ้าแก้ม เพื่อไปเรียน แต่ก็ยังคงมีความกังวลอยู่ไม่น้อย“แกตึงใส่เขาเกินไปหรือเปล่า?” เมื่อโซ่เดินออกไปแล้ว ชิงชิงก็หันมาถามเจ้าแก้มทันที“นั่นสิ” หนูดีเองก็เห็นด้วย ว่าเจ้าแก้มเฉยชากับแฟนหนุ่มของเธอมากไปจริง ๆ“เจ้าแก้มไม่รู้” คำพูดของเพื่อนทั้งสองทำให้เจ้าแก้มรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีในตอนนี้“ถ้าแกไม่รู้ แกควรจะถาม หรือพูดคุยกับเขาไปนะเจ้าแก้ม ไม่ควรทำแบบนี้” ชิงชิงจึงค่อย ๆ พูดให้เจ้าแก้มคิด และเข้าใจ“เจ้าแก้มงี่เง่าไปเหรอ?” เข้าแก้มจึงถามกลับมา เธอไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย เพียงแต่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้จริง ๆ“ไม่ใช่หรอก แต่แกก็รู้ว่าพี่โซ่เขารักแกแค่ไหน”“ใช่ ตึงใส่เขาไปแบบนั้นจะเรียนรู้เรื่องไหมน่ะ” คำพูดของหนูดีทำให้เจ้าแก้มชะงัก แล
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 93
“พี่ไลอ้อน” เจ้าแก้มหยุดชะงักแล้วยกมือไหว้เพื่อนสนิทของแฟนหนุ่ม“ไม่เห็นไอ้โซ่บอกเลยว่าเราจะมา?” ไลอ้อนรับไหว้แล้วพึมพำขึ้น เพราะก่อนหน้านี้โซ่ไม่เห็นจะบอกพวกเขาเลยว่าเจ้าแก้มจะมากินข้าวที่โรงอาหารของพวกเขา“เจ้าแก้มไม่ได้บอกพี่โซ่น่ะค่ะ” เจ้าแก้มบอกกับเขาไปเสียงนิ่ง“อ้าว” นั่นทำให้ไลอ้อนขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และไหนจะอาการมึนตึงของเจ้าแก้มอีก เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ขอตัวไปสั่งข้าวก่อนนะคะ” เจ้าแก้มตัดบทแล้วขอตัวไปสั่งข้าวทันทีไลอ้อนมองตามหลังของเธอไปด้วยความงงงัน“น้องชิงชิง?” จากนั้นก็หันมามองชิงชิงอย่างตั้งคำถาม“ขอตัวนะคะ” แต่ชิงชิงไม่สามารถพูดอะไรได้เช่นกัน จึงค้อมหัวให้รุ่นพี่เล็กน้อย จากนั้นก็วิ่งตามหลังเจ้าแก้มไปติด ๆทิ้งให้ไลอ้อนได้แต่เกาหัวแกรก ๆ มองตามหลังไปทางด้านของโซ่ ในตอนนี้เขากำลังรอเจ้าแก้มตอบกลับข้อความ หลังจากที่เขาส่งไปหาเธอตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว“มึงเห็นนี่ยัง?” แล้วจู่ ๆ พายัพก็ยื่นโทรศัพท์ของเขาไปให้กับโซ่ซึ่งโซ่ก็มองด้วยความแปลกใจ และรับไปดูก็เห็นว่าเป็นรูปตอนที่เขาไปทำบุญเมื่อเช้านี้ และมีรุ่นน้องคนหนึ่ง มาอยู่ข้าง ๆ ซึ่งเขาไม่ได้รู้จัก หร
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 92
เช้าวันต่อมา ในวันนี้เจ้าแก้มมาเรียนโดยมีพี่ชายมาส่ง เพราะโซ่มีนัดกับรุ่นน้องแต่เช้า เพื่อมาทำบุญคณะกัน เจ้าแก้มจึงไม่ได้รบกวนเขาในขณะที่นั่งรอเรียนอยู่นั้น ก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นเป็นระยะ และเจ้าแก้มเองก็รู้สึกว่ามีสายตาของหลายคนมองมาที่เธอแปลก ๆเจ้าแก้มจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงงงัน จนหันมาเห็นสายตาของเพื่อนสนิททั้งสองนี่แหละ“มีอะไรเหรอ?” เจ้าแก้มถามขึ้นด้วยความสงสัย“ดูนี่สิ”“หือ?” เจ้าแก้มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จากนั้นก็รับโทรศัพท์จากมือของหนูดีมาดูซึ่งบนหน้าจอกำลังโชว์ภาพของโซ่และผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทำบุญอยู่ข้างกัน พร้อมกับแคปชันหวานซึ้งเจ้าแก้มเลื่อนอ่านเม้นก็มีแต่คนพูดว่าเหมาะสมกัน และถามถึงเธอด้วย“โอเคนะ?” ชิงชิงถามขึ้นแล้วมองเจ้าแก้มด้วยสายตาเป็นกังวลเพราะสีหน้าเจ้าแก้มมีความเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังกำโทรศัพท์ในมือแน่นเจ้าแก้มได้สติเงยหน้าขึ้นมาเพื่อนสนิททั้งสองแล้วถามขึ้น“ใครเหรอ?”“เห็นบอกว่าเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งน่ะ” หนูดีเป็นฝ่ายตอบ เพราะเธอได้ถามมาแล้วก่อนที่จะเอารูปให้เจ้าแก้มดู คนรู้จักของเธอบอกว่าเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง“อื้ม” เจ้าแก้มพยักหน้ารับรู้แล้วทำเป็น
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 91
โซ่เองก็ให้เจ้าแก้มมานั่งข้าง ๆ เขาเช่นกัน แล้วหยิบน้ำมาเปิดฝาให้เธอ“ขอบคุณค่ะ” เจ้าแก้มรับน้ำมาแล้วเอ่ยขอบคุณโซ่“หิวไหม?” โซ่จึงถามอย่างใส่ใจ เพราะทุกครั้งเวลานี้เจ้าแก้มจะต้องได้กินของว่าง แต่เขาติดธุระ ไม่มีเวลาไปรับเธอเลย คิดแล้วก็มีสีหน้ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที“ไม่ค่อยหิวค่ะ” เจ้าแก้มรู้สึกหิวเล็กน้อย เพราะความเคยชินที่ได้กินอาหารเวลานี้ แต่ก็ไม่อยากรบกวนโซ่ จึงตอบกลับไป“แสดงว่าหิว?” แต่คำว่า ไม่ค่อย ของเธอนั้นทำให้โซ่ขมวดคิ้วแล้วหรี่ตามองเธอ“แฮ่ ๆ” เจ้าแก้มไม่อยากโกหกว่าไม่หิวจึงยิ้มแหยให้เขาไป“รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกิน” โซ่จึงพูดขึ้นแล้วหันไปมองตามรับน้องของคณะตัวเองด้วยความหงุดหงิด ใจเขาอยากจะเข้าไปปล่อยรุ่นน้องและพาเจ้าแก้มกลับตอนนี้เลย แต่ไม่สามารถทำได้อย่างที่คิด“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ากินตอนนี้ กลับบ้านไปคงกินข้าวไม่ได้” เจ้าแก้มเห็นสีหน้าโซ่จึงรีบบอกกับเขาไป เพราะเวลานี้เธอคงกินอะไรไม่ได้แล้ว เพราะว่าต้องกลับไปกินข้าวกับที่บ้านต่อด้วย“อื้ม” โซ่เองก็พึ่งนึกขึ้นได้จึงพยักหน้าเข้าใจรอไม่นานกลุ่มพี่ว้ากก็มีการปล่อยรุ่นน้องให้กลับบ้านทำให้โซ่เองก็พาเจ้าแก้มกลับได้เช่นก
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 90
เวลาผ่านไป หลังจากวันนั้นที่โซ่ง้อเจ้าแก้มได้สำเร็จ ทั้งสองก็ตัวติดกันตลอด ไม่ห่างไปไหนช่วงปิดเทอมบ้านของเจ้าแก้มก็มีโซ่ไปเป็นแขกประจำ จนคุ้นเคยกับทุกคนในบ้านพี่ชายทั้งสองของเจ้าแก้ม เห็นโซ่ดูแลน้องสาวของพวกเขาเป็นอย่างดีก็อ่อนให้โซ่แล้ว ไม่มีจิกกัดเหมือนแต่ก่อนจวบจนเปิดเทอม เจ้าแก้มขึ้นปี 3 ส่วนโซ่ก็เป็นรุ่นพี่ปี 4 แล้วในวันนี้เจ้าแก้มมาที่มหาวิทยาลัยโดยมีโซ่มาส่ง ส่วนตัวเขานั้นยังไม่ได้มีการเรียนอะไร มีเพียงคอยดูแลเรื่องการรับน้องในคณะก็เท่านั้นซึ่งโซ่ได้รับเลือกเป็นประธานสภาของมหาวิทยาลัย เขาจึงวุ่นวายเป็นอย่างมากส่วนเจ้าแก้มนั้นขึ้นปีสาม เป็นปีของพี่ว้าก ที่ไม่ต้องไปวุ่นวายการรับมากนัก แต่วันนี้เธอถูกเพื่อนสนิทลากมาดูพี่ว๊าก ซึ่งก็คือเพื่อนปีเดียวกันกับเธอลงว้ากเป็นครั้งแรก“เงียบ!!”เสียงว๊ากที่ดังขึ้นทำให้น้อง ๆ ที่กำลังฮือฮากันอยู่เงียบเสียงลงทันทีบรรยากาศโดยรอบกำลังเกิดเดดแอร์ ไม่เว้นแม้แต่เจ้าแก้มที่เผลอเกร็งไปกับน้อง ๆ ด้วย“ดุชะมัด” ชิงชิงหันไปกระซิบกับหนูดีเพราะพี่ว้ากปีของพวกเธอ มาจากกลุ่มผู้ชายที่ดูจะนุ่มนวลที่สุดแล้ว ทุกคนจึงไม่เชื่อนักว่าพวกเขาจะว้ากได้จริง จึ
บางทีคุณอาจจะชอบ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
สาวน้อยสุดจี๊ด122.6K viewsสัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน
เพลงมีนา15.9K viewsปราบรักร้ายนายมาเฟีย | พายุ x ชะเอม
Aoybabyz20.5K viewsคุณหมอ❤️ที่รัก NC18++
Me'JinJIn16.2K viewsชมพูลุ้นรัก
Poinsettia72 viewsForget me not เกลียดนักนายแฟนเก่า
ชิซุกะจัง353 viewsเด็ก..บ้านนอก
สิบห้ากันยา ราศีสิงห์108 viewsตราบาปหัวใจ
อิ่น เยว่391 views
