ตอนที่1. มิติคู่ขนาน

ตลาดชายแดนตะวันออก

          ณ ตรอกเล็กๆ ขอทานหญิงในชุดมอซอ กำลังพยายามคลานหนี จากการถูกทำร้าย ตุบ! ตับ! ไม้ท่อนพอดีมือ ตีลงบนแผ่นหลังผอมแห้งอย่างไร้ปราณี หญิงสาวเจ็บร้าวเจียนตาย ทว่าก็มิอาจทำสิ่งใดได้เลย ขอทานตัวเหม็นเยี่ยงนางหรือ จะสู้ลูกหลานของขุนนางได้

          “เจ้ามันหนังเหนียวนักนะอี้หรู ผ่านมาหลายปี เจ้ายังไม่ยอมที่จะตายไปเสียที”

          จางหย๋าชิน พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชิงชัง นางวางใจมาตั้งหลายปี ว่าอดีตภรรยาของสามี จะตายไปแล้วพร้อมลูกในท้อง แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยังชะตาไม่ขาด มีชีวิตรอดมาได้จนทุกวันนี้

          “ข้ายอมมอบทุกอย่างให้เจ้าแล้ว ไยยังต้องตามติดทำร้ายข้าอยู่อีกเล่า”

          หยางอี้หรู ถามภรรยาใหม่ของสามี สตรีผู้ช่วงชิงแม้แต่ตัวตนของนาง เพียงเพราะนางถูกกล่าวหา ว่าเป็นลูกที่มารดานำมาสวมรอย เพื่อให้ฐานะฮูหยินใหญ่มั่นคง พอมารดาสิ้นใจ นางก็ถูกขับออกจากสกุล สามีที่เคยรักใคร่ ก็ยื่นหนังสือหย่าให้อย่างมิคิดใยดี ปล่อยนางที่กำลังตั้งครรภ์แก่ใกล้คลอด ต้องออกมาเผชิญชีวิตอย่างยากแค้น

          “ลมหายใจของเจ้าอย่างไรเล่า ที่เจ้ายังไม่ให้มันกับข้า!”

          “ชีวิตข้าเป็นเพียงยาจกยากไร้ แค่นี้ข้าก็ลำบากมากพอแล้ว เจ้ายังไม่คิดเมตตาปล่อยข้าไปเลยหรือ”

          “ไยข้าต้องเมตตา ข้าคือคุณหนูใหญ่ตัวจริง บุตรสาวที่ถูกลักพาตัวไป จนท่านแม่ต้องไปเก็บเจ้ามาสวมรอย เป็นชีวิตของข้าที่เจ้าช่วงชิงไป! และข้าต้องการมันคืน”

          “แล้วข้าจะรู้เห็นกับเรื่องในอดีตหรือไม่เล่า ข้าเองก็หาได้เรียกร้องมาแทนที่เจ้า”

          “หุบปาก! พวกเจ้าตีนางให้ตาย”

          จางหย๋าชินสั่งการเสียงกร้าว ก่อนจะหันไปกอดแขนสามีเอาไว้ พร้อมส่งสายตาเย้ยหยันให้แก่คนที่กำลังจะตาย นางจะไม่มีวันวางใจอะไรทั้งนั้น ตราบใดที่อี้หรูยังไม่ตาย ความลับใดในโลกจะไม่ถูกค้นพบ ย่อมมีเพียงจากคนตายเท่านั้น

          หลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ถัดไปไม่มาก หญิงชราที่ดวงตาแดงก่ำ กำลังกอดเด็กสามคนเอาไว้แน่น ทั้งกำชับมิให้ทั้งสามส่งเสียงใดออกมา แม้ว่านางรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

ที่ไม่อาจออกไปช่วยผู้เป็นนายได้ แต่ถ้าเด็กทั้งสามถูกค้นพบ ความเจ็บปวดของผู้เป็นนายย่อมสูญเปล่า... แต่ทว่า...หนึ่งในสามพี่น้อง กลับผละออกจากอ้อมกอดของนางไป โดยที่นางมิอาจรั้งเอาไว้ได้ทัน

          “อย่าตีท่านแม่ของข้านะ โอ๊ย!”

          เด็กชายวิ่งถลาเข้าสวมกอดมารดา ทว่ากลับถูกตีเข้าที่หัวอย่างแรง จนร่างนั้นทรุดลงทับผู้เป็นแม่เอาไว้ และการปรากฏตัวของเด็กชาย อีกทั้งยังเรียกขอทานตัวเหม็นว่าแม่

          จางหย๋าชินถึงกับดวงตาเบิกกว้าง ด้วยไม่คิดว่าเด็กในครรภ์ของภรรยาเก่าสามี จะยังมีชีวิตอยู่ ก่อนที่นางจะตวัดสายตาไปที่สามี ซึ่งมองเด็กคนนั้นด้วยดวงตาลิงโลด นางจะไม่มีวันยินยอมให้เขา รับเด็กคนนี้กลับจวน

          “ฆ่ามันสองแม่ลูกให้ตาย คนสกปรกไม่คู่ควรอยู่ให้รกตาข้า ท่านพี่หยุดมองพวกมันได้แล้ว!”

          หญิงสาวถลึงตาใส่สามี เมื่อเห็นว่าเขาคิดจะเข้าไปหาสองแม่ลูกนั่น นางที่เป็นภรรยาเอกคนปัจจุบัน อยู่ร่วมหมอนมาจนบัดนี้ ยังไม่มีลูกมิว่าชายหญิง เรื่องอันใดกันที่นางจะยินยอม ให้ลูกภรรยาเก่า มาช่วงชิงทุกอย่างไป

          หยางอี้หรู พลิกกายบุตรชายเอาไว้ใต้ร่าง ปล่อยให้ตนเองเป็นเกราะกำบังให้แก่ลูก ความเจ็บแค้นนี้ นางจะไม่มีวันลืม มิว่าชาตินี้หรือชาติไหนๆ นางจะไม่ยอมให้ใครมารังแกได้อีก และหากสวรรค์ยังเมตตาลูกๆ ของนางอยู่ โปรดส่งใครสักคนมาช่วยให้พวกเขารอดพ้น จากคนชั่วช้าเหล่าทีเถิด

          เป็นการร้องขอครั้งสุดท้าย ที่หญิงสาวพร่ำสวดภาวนา ชีวิตนางไม่ต่างจากเรือที่พร้อมจ่มสู่ก้นแม่น้ำ แต่ลูกๆ ของนางหาได้รู้เห็นต่อเรื่องเหล่านี้แม้แต่น้อย...

เวลาเดียวกัน มิติคู่ขนาน

          หญิงสาวในชุดราตรีสีครีม กำลังวิ่งเท้าเปล่า เพื่อหลบหนีการไล่ล่า เธอต้องไปให้ถึงคฤหาสน์ของเพื่อนให้ได้ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าสามี และน้องชายแท้ๆ รวมถึงครอบครัวของเธอ จะทำแบบนี้กับเธอได้

          เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า เธอยังคงเต้นรำในงานเลี้ยงฉลอง สำหรับวันครบรอบแต่งงาน โดยมีครอบครัวทั้งสองฝ่าย รวมถึงเพื่อนๆ มาร่วมสังสรรค์กันอย่างคับคลั่ง

          หลังงานเลี้ยงเริ่มไปได้ไม่นาน สามีของเธอได้พาน้องชาย ซึ่งดื่มหนักตั้งแต่หัวค่ำขึ้นไปส่งที่ห้องพัก แต่เขากลับหายไปนานเกิน เธอจึงขึ้นไปตาม โดยเปลี่ยนรองเท้าจากส้นสูง เป็นรองเท้าใส่ในบ้าน เพื่อให้เดินขึ้นบันไดได้สะดวก

          “เมื่อไหร่พี่จะจัดการกับหล่อน ผมทนอยู่แบบนี้ไม่ไหวแล้วนะ อ๊ะ...อื้อ...”

          มือบางที่กำลังจะเปิดประตู นิ่งค้างเมื่อเสียงที่ได้ยิน เป็นน้องชายของเธอเอง ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าน้องชายอาจนัดคนรักมาที่ห้อง เมื่อคิดได้ดังนั้น หญิงสาวจึงเปลี่ยนความตั้งใจที่จะเข้าไป พร้อมเปลี่ยนความคิด ว่าควรไปดูสามี ที่ห้องนอนของเขาและเธอแทน

          “รอให้ทุกอย่างมันเป็นของพี่ก่อน รับรองว่าหล่อนจะไม่อยู่ให้รกสายตาของนายแน่นอน”

          ทว่า...ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ก้าวจากไป เสียงที่คุ้นเคยอีกเสียง ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน หญิงสาวหันขวับกับไปมองประตูบานใหญ่ตรงหน้า ตลอดร่างสั่นเทิ้ม ด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย

          แต่ที่แน่ๆ เธอรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ยิ่งเสียงครางที่ดังออกมาเป็นระยะ มันบอกได้อย่างเดียว แต่...แต่พวกเขาเป็นผู้ชายทั้งคู่ หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา ให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง

สามีเป็นชู้กับน้องชายของเธอ บ้าบอกสิ้นดี! แต่ยังไงวันนี้เรื่องมันต้องเคลียร์ให้จบ หญิงสาวแตะคีย์การ์ดที่ประตู แล้วผลักบานประตูให้เปิดออก ก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน

ภาพตรงหน้าที่เธอทำใจไว้ก่อนแล้ว ว่ามันจะต้องเป็นแบบไหน ได้ปรากฏต่อหน้า และมันทำให้เธอ ถึงกับเซถอยไปหลายก้าว เพราะต่อให้เตรียมใจเอาไว้มากแค่ไหน เอาเข้าจริง! เธอก็ไม่อาจทนรับกับมันได้อยู่ดี