บทที่ 7

เซียวเยี่ยนมาเยือนสกุลเฉียนอย่างกะทันหัน ทำให้คนทั้งสกุลเฉียนราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ

หัวใจของเฉียนเป่าคุนกระตุก ในวินาทีที่ได้ยินรายงาน ในหัวของเขาก็ทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่ทำไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ คิดว่าบิดา พี่น้อง บุตรชาย หรือญาติพี่น้องของตนเองได้ไปล่วงเกินเทพหายนะองค์นี้หรือไม่ หรือตัวเขาได้ไปล่วงเกินอะไรเขาในราชสำนักหรือเปล่า

เขาทิ้งแขกเหรื่อในงานเลี้ยงแล้วรีบออกไปต้อนรับ เมื่อเห็นว่าข้างกายของเซียวเยี่ยนไม่มีองครักษ์เกราะดำ และได้ยินว่าเขาพาคนมาตามหาพระชายาเฉิง

เฉียนเป่าคุนถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ยังดี ๆ ไม่ได้มาตรวจค้นยึดทรัพย์...

ทำเอาเขาตกใจแทบแย่

หลังจากเชิญเซียวเยี่ยนเข้าไปแล้ว ห้องโถงด้านหน้าที่เดิมทีคึกคักก็เงียบสงัดลงทันที หากไม่ใช่เพราะยังแขวนผ้าไหมสีแดงและติดอักษรมงคลอยู่ บรรยากาศนั้นไม่เหมือนกับกำลังจัดงานมงคลเลยแม้แต่น้อย

เซียวเยี่ยนเดินไปนั่งลงบนที่นั่งประธานอย่างเป็นธรรมชาติ “วันนี้ไม่ได้มาปฏิบัติราชการ พวกท่านไม่ต้องตื่นตระหนก”

ไม่ได้มาปฏิบัติราชการ?

กลุ่มคนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ได้ยินว่าในจวนของใต้เท้าเฉียนมีงานมงคล เดิมทีข้าไม่ควรจะมารบกวน แต่บังเอิญไปเจอเรื่องแปลกประหลาดที่ภูเขาเชวี่ยเข้า คิดจะทำความดีสักครั้ง เลยแวะมาเสียหน่อย”

ทุกคน ณ ที่นั้น “...”

ท่านผู้นี้ยังจะทำความดีอีกหรือ?

เซียวเยี่ยนทำราวกับไม่เห็นความประหลาดใจในสายตาของทุกคน เพียงแค่กล่าวต่อไปว่า “เมื่อวานข้าขึ้นภูเขาเชวี่ยไปทำธุระ ขากลับตอนกลางคืนเก็บแม่นางน้อยคนหนึ่งได้จากในเขา”

“เด็กสาวผู้นั้นหลงทางอยู่ท่ามกลางสายฝนบนภูเขาเพียงลำพัง ต่อมาม้าก็ตื่นตกใจจนนางกลิ้งตกหน้าผาไป โชคดีที่ข้าช่วยไว้ได้ นาน ๆ ทีข้าจะได้สร้างบุญกุศลสักหน่อย เลยคิดว่าในเมื่อช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด จึงพานางกลับมาที่เมืองหลวง”

เซี่ยอิ๋นที่ได้ยินว่าเซียวเยี่ยนมาแล้วจึงตามมาดูด้วยความสงสัย พอได้ฟังก็ใจหายวาบ ส่วนซ่งซูหลานที่เดิมทีขอบตายังแดงก่ำและเต็มไปด้วยความน้อยใจ ก็พลอยตื่นตระหนกไปด้วย

ภูเขาเชวี่ย...

นั่นไม่ใช่...

“พระชายาเฉิง เด็กสาวคนนั้นบอกว่าเป็นคุณหนูสกุลซ่ง หลังจากฟื้นจากอาการหมดสติก็ร้องไห้บอกว่าอยากจะพบท่าน”

พระชายาเฉิงที่เดิมทีกำลังดูเรื่องสนุกอยู่ก็พลันเปลี่ยนสีหน้า

คุณหนูสกุลซ่ง?

ถังหนิง?!

นางรีบเดินออกมาข้างหน้าแล้วกล่าวอย่างร้อนรน “ใช่ถังหนิงหรือไม่? นางเป็นอะไรไป? นางอยู่ที่ไหน?”

“ท่านน้า...”

เสียงแหบพร่าแผ่วเบาดังมาจากนอกห้องโถง ทุกคนที่อยู่ข้างในหันหน้าไปมองทางนั้นโดยไม่รู้ตัว ก็เห็นคนผู้หนึ่งกำลังเข็นรถสี่ล้อเข้ามา บนนั้นมีสตรีผู้หนึ่งนั่งอยู่ สภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง

บนร่างของเด็กสาวคนนั้นคลุมด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์ตัวหนา ๆ ยาว ๆ ใบหน้าที่เดิมทีงดงามนั้น บัดนี้ซีดขาวราวกับกระดาษ ครึ่งหน้าผากและแก้มด้านข้างเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

เสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกบนตัวนางปกปิดลงมาจนถึงคาง ขนสุนัขจิ้งจอกสีน้ำตาลเข้มขับเน้นให้ริมฝีปากของนางขาวจนน่ากลัว ขาของนางถูกคลุมไว้ใต้ขนสัตว์หนา ๆ มือที่วางอยู่บนตักแม้จะถูกพันด้วยผ้าพันแผลก็ยังเห็นเลือดซึมออกมา

สภาพเช่นนั้นแม้จะได้รับการดูแลมาแล้ว ก็ยังดูน่าเวทนาอย่างยิ่ง

“ถังหนิง!”

พระชายาเฉิงตกใจอย่างยิ่ง “เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้?”

“ท่านน้า...”

เด็กที่พลัดพรากไปนานได้พบกับญาติสนิท ซ่งถังหนิงเห็นพระชายาเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

พระชายาเฉิงร้อนใจ นางลนลานอยากจะช่วยเช็ดน้ำตาให้ซ่งถังหนิง แต่ก็กลัวจะไปโดนแผลของนาง ทว่าซ่งถังหนิงกลับไม่สนใจสิ่งใด โผเข้าไปในอ้อมกอดของนาง กอดเอวของนางไว้แล้วร้องไห้จนหายใจไม่ทัน

ท่านน้ายังไม่ตาย

นางยังคงมีชีวิตอยู่...

พระชายาเฉิงถูกนางร้องไห้ใส่จนขอบตาแดงก่ำไปด้วย ทั้งปลอบทั้งตบหลังนางเบา ๆ ก้มลงกอดเด็กสาวในอ้อมแขนแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันตายของแม่เจ้า เจ้าไม่ได้ไปไหว้พระที่วัดหลิงอวิ๋นหรอกหรือ เหตุใดถึงไปอยู่ในเขาคนเดียวได้?”

ซ่งถังหนิงสะอื้น “เป็นท่านพี่กับพี่ชายที่ทิ้งข้าไว้ในเขา...”

ทั้งห้องโถงฮือฮา พระชายาเฉิงหันไปมองเซี่ยอิ๋นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ข้าไม่ได้ทำ!”

ใบหน้าของเซี่ยอิ๋นซีดเผือด

ซ่งถังหนิงซบอยู่ในอ้อมแขนนางแล้วเอ่ยเสียงสั่น “ข้าไปไหว้พระที่วัดหลิงอวิ๋น ท่านพี่ พี่ชาย และพี่ลู่ก็ไปด้วย พวกเขายังพาซ่งซูหลานไปด้วย”

“ข้าไม่ชอบให้นางไปรบกวนท่านแม่ จึงไปไหว้พระให้ท่านแม่คนเดียว แต่ซ่งซูหลานกลับแอบตามไปทำตะเกียงนิรันดร์ของท่านแม่ตกแตก ข้าโมโหมากเลยพลั้งมือตบหน้านางไปฉาดหนึ่ง”

“ท่านพี่บังคับให้ข้ายอมรับผิด ข้าไม่ยอม พวกเขา... พวกเขาก็เลยทิ้งข้าไว้ในเขา”

นางก้มหน้าซบอยู่ที่ท้องน้อยของพระชายาเฉิง ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ทัน

“ในป่านั่นหนาวมาก ข้ากลัวเหลือเกิน...”

“ข้าตะโกนเรียกท่านพี่พวกเขาสุดเสียง บอกว่าข้าผิดไปแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่สนใจข้าเลย...”

“...ข้าหาทางกลับไม่เจอ และไม่รู้ว่าจะกลับไปที่วัดได้อย่างไร...”

เสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเด็กสาวดังก้องอยู่ในห้องโถง เสียงร้องไห้นั้นราวกับจะทำให้คนได้สัมผัสถึงความสิ้นหวังของนาง

แม้จะไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง แต่เหล่าฮูหยินและคุณหนูที่ใจอ่อนบางคนก็ขอบตาแดงก่ำ แม้แต่บุรุษที่ปกติใจแข็ง ก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความตกตะลึง

ภูเขาเชวี่ยคือที่ไหนกัน?

นอกจากบริเวณใกล้วัดหลิงอวิ๋นและภูเขาด้านหน้าที่มีบ้านคนอยู่ไม่กี่หลัง ภูเขาด้านหลังส่วนใหญ่ล้วนเป็นป่ารกร้าง

คุณชายตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวงบางคนไปล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิ ยังสามารถเจอหมีและหมาป่าในเขานั้นได้เลย และบนภูเขาเชวี่ยที่เพิ่งจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ หิมะก็ยังไม่ละลายดี

นี่ต้องมีความแค้นใหญ่หลวงเพียงใด ถึงได้ทิ้งเด็กสาวคนหนึ่งไว้บนภูเขา?

เซียวเยี่ยนฟังเสียงร้องไห้ของเด็กสาว สายตาฉายแววเยือกเย็น

“ตอนที่ข้าเก็บแม่นางน้อยซ่งได้ นางตกเขาจนขาบาดเจ็บเกือบจะเสียชีวิต เห็นนางบาดเจ็บไปทั้งตัวและหมดสติไม่ฟื้น ทั้งยังละเมอเรียกหาท่านพี่ พี่ชายอะไรนั่น ทั้งยังเอ่ยถึงสกุลลู่ ข้าจึงพานางกลับมาพักที่จวนชานเมืองหนึ่งคืน”

ไม่มีใครสงสัยว่าเซียวเยี่ยนที่เป็นขันทีจะทำอะไรกับซ่งถังหนิงได้ แต่เมื่อสิ้นเสียงของเขา

ปลายนิ้วที่เรียวแกร่งก็เคาะลงบนโต๊ะข้างกายเบา ๆ แต่กลับเหมือนก้อนหินที่ทุบลงบนหัวใจของใครบางคน

พระชายาเฉิงโกรธจนตัวสั่น

นางคลายอ้อมกอดจากซ่งถังหนิงแล้วเดินไปหาเซี่ยอิ๋นทีละก้าว คนรอบข้างรีบหลบไปทันที มองไปที่เซี่ยอิ๋นด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป

“เจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่?”

“ท่านแม่...”

“ข้าถามว่าเจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่ เจ้าทิ้งถังหนิงไปหรือ?”

“ข้าไม่ได้ทำ!”

เซี่ยอิ๋นในใจร้อนรน รีบอธิบายด้วยความกระวนกระวาย

“ข้าไม่ได้ทิ้งนาง เป็นนางที่จงใจหาเรื่องซูหลาน ทั้งยังพูดจาไร้สาระอีก ข้ากับพวกพี่จิ่นซิวแค่ต้องการให้นางรู้จักควบคุมตัวเองบ้าง จะได้ไม่ทำลายชื่อเสียงของตัวเอง พวกเราแค่ให้นางกลับไปสำนึกผิดที่วัดหลิงอวิ๋นเท่านั้น”

“ท่านแม่เชื่อข้าเถิด ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากวัดหลิงอวิ๋นเลย เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว ข้าไม่คิดว่านางจะเกิดเรื่อง...”

“เพียะ!!”

พระชายาเฉิงตบหน้าเซี่ยอิ๋นอย่างแรง

“ท่านแม่...”

“เพียะ!”

ตบอีกฉาดหนึ่ง พระชายาเฉิงแทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี “เจ้าคิดว่านางจะไม่เกิดเรื่อง แล้วเหตุใดนางถึงกลายเป็นสภาพเช่นนี้?”

“ข้า...” เซี่ยอิ๋นหดตัวด้วยความหวาดกลัว

“ถังหนิงเป็นน้องสาวของเจ้า เป็นสายเลือดเพียงคนเดียวของน้าเจ้า เจ้ากล้าทำกับนางเช่นนี้ได้อย่างไร?!”

พระชายาเฉิงโกรธจนตาแดงก่ำ

“เจ้าบอกว่าถังหนิงพูดจาไร้สาระ เหตุใดไม่บอกว่าเป็นพวกเจ้าที่โง่เง่าก่อน”

“เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันตายของน้าเจ้า นางกับซ่งซีรักกันมากแค่ไหนเจ้าไม่รู้หรือ เจ้ายังจะพาบุตรอนุภรรยาไปให้ขวางหูขวางตานางอีก? เจ้าบอกว่าถังหนิงหาเรื่องบุตรอนุภรรยาคนนั้น ถ้านางอยากจะหาเรื่องจริง ๆ ตอนแรกบุตรอนุภรรยาคนนั้นก็ไม่ได้กลับเข้าสกุลซ่งหรอก!”

“นางสารเลวเสแสร้งเพียงเล็กน้อย ก็หลอกให้เจ้าไร้หัวใจจนยอมทิ้งน้องสาวของตนเองได้ ข้าให้กำเนิดเจ้าที่โง่เง่าไร้สมองแถมยังใจคอโหดเหี้ยมเช่นนี้ได้อย่างไร?!”