บทที่ 6

รถม้าสี่ล้อที่ปูด้วยเบาะรองนั่งหนานุ่มนั้นกว้างขวางอย่างยิ่ง ในรถยังมีโต๊ะยาวตั้งอยู่

เดิมทีซ่งถังหนิงยังกังวลว่าเซียวเยี่ยนจะหาเรื่องนาง หรือเยาะเย้ยนางที่บังอาจกำเริบเสิบสาน แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เขาขึ้นรถมาแล้ว ก็พิงตัวอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วงีบหลับไป

เมื่อบุรุษผู้นั้นหลับตา เส้นสายบนใบหน้าก็อ่อนโยนลง ใบหน้าที่ขาวซีดเย็นชานั้นจมลงไปในแสงและเงาที่สั่นไหว ราวกับหยกเย็นที่ตกลงไปในน้ำอุ่น สลายความเยือกเย็นอันน่าเกรงขามที่บีบคั้นจิตใจผู้คนไปจนหมดสิ้น

ในใจของนางค่อย ๆ ผ่อนคลายลง อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปเปิดม่านข้างตัว

ภูเขาเชวี่ยอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง จวนของเซียวเยี่ยนก็ตั้งอยู่ที่ชานเมือง

ต้นวสันต์ดอกท้อยังไม่บาน ดอกเหมยก็ร่วงโรยไปแล้ว ทุ่งนาโดยรอบที่ถูกหิมะทับถมอยู่จึงไม่มีทิวทัศน์ที่งดงามเท่าใดนัก ลมเย็นที่พัดปะทะใบหน้าจนรู้สึกหนาวสะท้าน แต่สำหรับถังหนิงที่ไม่ได้เห็นโลกภายนอกมานาน กลับสูดหายใจรับเอากลิ่นอายแห่งอิสรภาพเข้าไปอย่างตะกละตะกลาม

เมื่อรถม้าสี่ล้อเข้าสู่ประตูเมืองตะวันออก ผู้คนรอบข้างก็เริ่มมีมากขึ้น

เสียงผู้คนจอแจที่ค่อย ๆ ดังขึ้น และเสียงร้องขายของที่ดังมาเป็นครั้งคราว ล้วนทำให้นางรู้สึกอย่างแท้จริงว่าตนเองได้กลับมาแล้วจริง ๆ

รถม้ามาถึงหน้าจวนเฉิงอ๋อง แต่กลับได้ความว่าพระชายาเฉิงไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนเสนาบดีกรมการคลัง

ชางลั่งยืนอยู่ข้างนอกแล้วกล่าวว่า “วันนี้บุตรชายคนที่สามสกุลเฉียนแต่งงาน พระชายาเฉิงจึงไปร่วมงานเลี้ยง ได้ยินว่าเซี่ยซื่อจื่อก็ไปด้วยขอรับ...”

“จะเข้าไปรอพวกเขาหรือไม่?” เซียวเยี่ยนมองไปที่ซ่งถังหนิง

ซ่งถังหนิงกัดริมฝีปากเบา ๆ นางถูกทิ้งไว้ที่ภูเขาเชวี่ยจนเกือบตาย แต่เซี่ยอิ๋นกลับไปร่วมงานเลี้ยงอย่างมีความสุข “ไม่ ไปที่สกุลเฉียนโดยตรงเลย!”

......

เฉียนเป่าคุนเสนาบดีกรมการคลังมาจากตระกูลใหญ่ในหลิ่งหนาน แม้จะไม่มีรากฐานลึกซึ้งเท่าสกุลชุยและสกุลลู่ในเมืองหลวง แต่ในวัยสี่สิบปีก็สามารถนั่งในตำแหน่งสูงสุดของกรมคลังได้อย่างมั่นคง กุมตำแหน่งสำคัญด้านการเงินของราชสำนักมานานสิบปีโดยไม่เคยสั่นคลอน แค่ความสามารถนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้คนทั้งเมืองหลวงยอมผูกมิตรด้วยแล้ว

บุตรชายคนที่สามในจวนเขาแต่งงานกับบุตรภรรยาเอกของจวนเอินหย่วนปั๋ว ซึ่งก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงและอิทธิพลเช่นกัน ในเวลานี้จวนสกุลเฉียนเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ คึกคักอย่างยิ่ง

พระชายาเฉิงและคนอื่น ๆ กำลังนั่งอยู่ในศาลาแปดเหลี่ยมที่แขวนม่าน พูดคุยถึงงานมงคลอันดีงามของสกุลเฉียนอย่างยิ้มแย้ม ก็เห็นกลุ่มหนุ่มสาวที่กำลังพูดคุยหัวเราะกันเดินมาแต่ไกล

“นั่นไม่ใช่เซี่ยซื่อจื่อหรอกหรือ?”

ฮูหยินเหวินซิ่นโหวแห่งสกุลโจวซึ่งสนิทกับพระชายาเฉิงกล่าวขึ้นอย่างยิ้มแย้ม “สตรีที่อยู่ข้างกายเซี่ยซื่อจื่อดูไม่คุ้นหน้าเลย หรือว่าจะมีข่าวดีในเร็ว ๆ นี้?”

พระชายาเฉิงเหลือบมองตามสายตาของนาง ทันใดนั้นก็แสดงสีหน้าขยะแขยงออกมา “อย่าพูดให้ข้ารู้สึกอัปมงคลเลย แค่บุตรอนุภรรยาที่น่าอับอายขายหน้าคนหนึ่ง”

“บุตรอนุภรรยาหรือ?”

ฮูหยินเหวินซิ่นโหวรู้สึกประหลาดใจ “คงไม่ใช่คนของสกุลซ่งคนนั้นกระมัง?”

คำพูดนี้หลุดออกมา สีหน้าของพระชายาเฉิงก็ดำคล้ำขึ้นมาทันที

ใคร ๆ ก็รู้ว่าพี่สาวคนโตของพระชายาเฉิงแต่งเข้าจวนซ่งกั๋วกง และรักใคร่กับซ่งซีคุณชายรองแห่งสกุลซ่งอย่างยิ่ง

นางหรงผู้นั้นหลังจากให้กำเนิดบุตรสาวคนหนึ่งร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บจนตั้งครรภ์อีกได้ยาก นายท่านรองซ่งผู้สง่างามกลับปฏิเสธที่จะรับอนุภรรยา เฝ้าอยู่กับนางหรงเพียงคนเดียว

หลังจากที่ทั้งสองคนเสียชีวิตไปก่อนวัยอันควร ผู้คนมากมายต่างทอดถอนใจให้กับความรักอันลึกซึ้งของพวกเขา เมื่อเอ่ยถึงทีไร ใคร ๆ ก็ต้องบอกว่าพวกเขารักใคร่ผูกพันกันอย่างแนบแน่น แต่ใครจะคิดว่าเมื่อไม่นานมานี้ สกุลซ่งกลับมีบุตรอนุภรรยาเพิ่มขึ้นมาคนหนึ่ง บอกว่าเป็นสายเลือดของนายท่านรองซ่งที่เสียชีวิตไปนานแล้ว

เรื่องนี้ในเมืองหลวงนับเป็นเรื่องแปลกประหลาดอย่างยิ่ง ตอนแรกผู้คนมากมายต่างชื่นชมในความรักมั่นคงของนายท่านรองซ่ง แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นก็มีคนมากมายเยาะเย้ย

ตอนนั้นทุกคนคิดว่าสกุลซ่งจะเก็บซ่อนบุตรอนุภรรยาคนนั้นไว้ในจวนเพื่อปิดบังความอับอาย แต่ใครจะคิดว่าคุณชายผู้สูงศักดิ์ของสกุลซ่งกลับพาบุตรอนุภรรยาคนนั้นไปร่วมงานเลี้ยงหลายต่อหลายครั้ง

เขาพบใครก็บอกว่านั่นคือคุณหนูสกุลซ่ง ฝากฝังให้คนช่วยดูแลนาง คำพูดเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู ไม่กี่วันก็ทำให้ทั้งเมืองหลวงรู้ว่า เขามีน้องสาวต่างเรือนที่เป็นบุตรอนุภรรยาเพิ่มขึ้นมาอีกคน

มาวันนี้กลับเห็นว่า เซี่ยซื่อจื่อแห่งจวนเฉิงอ๋องผู้นี้ก็สนิทสนมกับบุตรอนุภรรยาคนนั้นด้วย?

เซี่ยอิ๋นและคนอื่น ๆ ก็สังเกตเห็นทางฝั่งพระชายาเฉิงพวกนางเช่นกัน ทุกคนจึงเดินเข้ามา

“ท่านแม่”

เซี่ยอิ๋นมีรูปโฉมหล่อเหลา ยิ้มแย้มสดใสสมวัยหนุ่ม

คนอื่น ๆ ต่างคารวะทีละคน “คารวะพระชายาเฉิง”

เซี่ยอิ๋นเห็นซ่งซูหลานยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก ราวกับไม่รู้จักคนที่อยู่ตรงหน้า จึงช่วยแก้สถานการณ์ให้นางด้วยความสงสาร

“ซูหลาน นี่คือพระชายาเฉิงท่านแม่ของข้า ท่านนี้คือฮูหยินเหวินซิ่นโหว ท่านแม่ของข้าก็นับเป็นท่านน้าของเจ้า ไม่ต้องเกร็งไปหรอก”

ซ่งซูหลานเดินไปข้างหน้าอย่างเขินอาย “ซูหลานคารวะท่านน้าเจ้าค่ะ”

“พี่สาวข้ามีบุตรสาวเพียงคนเดียว คุณหนูอย่าเรียกมั่วซั่วจะดีกว่า”

คำพูดเดียวของพระชายาเฉิงก็ทำให้ซ่งซูหลานหน้าซีดเผือด

เซี่ยอิ๋นขมวดคิ้ว “ท่านแม่!”

“เรียกอะไร คนอยู่ที่นี่ เจ้าจะเรียกวิญญาณหรือไร?”

พระชายาเฉิงไม่ใช่คนอารมณ์ดี

เดิมทีนางก็เกลียดบุตรอนุภรรยาที่โผล่มาอย่างกะทันหันคนนี้อยู่แล้ว สงสารพี่สาวและหลานสาวของตนเอง

ตอนนี้เห็นลูกชายของตนเองยังเข้าไปใกล้ชิดอีก นางจึงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ต้นวสันต์ก็จะเข้าศึกษาในสำนักศึกษาแล้ว เจ้าไม่ไปทบทวนตำราอยู่ที่จวนให้ดี ๆ วิ่งมาที่นี่ทำไม? อีกอย่าง ข้าไม่เคยให้กำเนิดน้องสาวอะไรให้เจ้า อย่าไปผูกญาติกับใครมั่วซั่ว ทำให้ชื่อเสียงของคนอื่นต้องมัวหมองไปเปล่า ๆ ”

หนุ่มสาวหลายคนที่เดิมทีกำลังหัวเราะหยอกล้อกันอยู่ก็เงียบลงทันที

คำพูดของพระชายาเฉิงดูเหมือนจะกำลังดุด่าเซี่ยอิ๋น แต่ความหมายในคำพูดนั้นใคร ๆ ก็ฟังออก

ขอบตาของซ่งซูหลานแดงก่ำในทันที น้ำตาเอ่อคลอจนดวงตาพร่ามัว ร่างกายผอมบางสั่นไหวราวกับจะล้มลง

เซี่ยอิ๋นสงสารนางอย่างสุดซึ้ง

เขารู้ว่าท่านแม่ไม่ชอบชาติกำเนิดของซูหลาน แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางจะเลือกเองได้ อีกอย่างนางก็เป็นบุตรสาวของสกุลซ่ง เป็นสายเลือดของท่านลุง นางสมควรกลับมาอยู่ที่สกุลซ่ง ใช้ชีวิตอย่างสูงศักดิ์เหมือนกับถังหนิง

เหตุใดท่านแม่ต้องหาเรื่องสตรีที่อ่อนแอด้วย?

“ท่านแม่ ซูหลานก็เป็นบุตรสาวของท่านลุง เหมือนกับถังหนิง ท่านอย่าหาเรื่องนางเลย...”

“หุบปาก!”

สีหน้าของพระชายาเฉิงเย็นเยียบ “แค่บุตรอนุภรรยาที่น่าอับอายคนหนึ่ง จะเหมือนกับถังหนิงได้อย่างไร?”

“อะไรน่าอับอายไม่น่าอับอาย นางเป็นสายเลือดที่คนในเรือนของท่านลุงทิ้งไว้ เป็นพี่สาวที่ใกล้ชิดที่สุดของถังหนิง นิสัยของนางอ่อนโยนจิตใจดีงาม คอยดูแลถังหนิงในทุกเรื่อง ท่านจะแบ่งความรักที่มอบให้ถังหนิงมาให้นางสักนิดไม่ได้หรือ?” เซี่ยอิ๋นแสดงสีหน้าไม่พอใจ

พระชายาเฉิงเกือบจะโมโหจนตายเพราะคำพูดของเขา ลุกพรวดขึ้นมาทันทีด้วยใบหน้าเขียวคล้ำหมายจะอาละวาด

ฮูหยินเหวินซิ่นโหวรีบดึงนางไว้ “ใจเย็น ๆ ที่นี่คือสกุลเฉียน อย่ามาทะเลาะกันต่อหน้าเด็ก ๆ เลย”

อกของพระชายาเฉิงกระเพื่อมขึ้นลง กวาดตามองหนุ่มสาวที่ตกใจอยู่หลายคน อดทนแล้วอดทนอีกจึงจะระงับความโกรธไว้ได้ “ความรักของข้า นางคู่ควรรับไหวหรือ?”

“ข้าจะบอกเจ้าไว้เลยเซี่ยอิ๋น ถังหนิงคือถังหนิง นางคือนาง น้องสาวของเจ้ามีเพียงถังหนิงคนเดียว ไม่ใช่ว่าของสกปรกอะไรก็จะมาเกาะเกี่ยวพี่สาวข้าได้”

เรื่องราวเหลวไหลในสกุลซ่งนั้นใช่ว่านางจะไม่รู้ ก่อนหน้านี้ถังหนิงมาร้องไห้กับนางด้วยความน้อยใจหลายต่อหลายครั้ง บุตรอนุภรรยาคนนี้ยิ่งเป็นต้นเหตุของหายนะ

พระชายาเฉิงหันหน้าไปมองซ่งซูหลานที่ร้องไห้จนใบหน้างดงามเปียกปอน “เจ้าจะวุ่นวายอย่างไรในสกุลซ่งข้าไม่สนใจ ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายข้าก็ขี้เกียจจะสนใจ แต่อย่ามาทำท่าทางเสแสร้งหลอกใช้ลูกชายของข้ามาก่อกวนอยู่ต่อหน้าข้า มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจเจ้า”

“ข้าไม่ได้ทำ...”

ซ่งซูหลานตาแดงก่ำด้วยความน้อยใจ

นางไม่เคยทำอะไรเลย เป็นพี่อาอิ๋นที่เข้ามาหานางเอง และก็เป็นเขาที่คอยตามตอแยนางไม่ปล่อย

พระชายาเฉิงขี้เกียจจะมองท่าทางเสแสร้งของซ่งซูหลาน กลัวว่าตนเองจะอดใจไม่ไหวลุกขึ้นไปตบลูกชายโง่ ๆ ของตน นางดึงฮูหยินเหวินซิ่นโหวหมายจะเดินจากไป แต่ยังไม่ทันที่จะหันหลัง ก็ได้ยินเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจดังขึ้นไม่ไกล

“หัวหน้าเซียวมาแล้ว”