บทที่ 8

ใบหน้าของเซี่ยอิ๋นแดงก่ำจากการถูกด่าทอ ประกอบกับรอยฝ่ามือทั้งสองข้าง ยิ่งทำให้เขาทั้งอับอายทั้งโกรธจนทนไม่ไหว

ซ่งซูหลานเห็นดวงตาของเซี่ยอิ๋นแดงก่ำ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นข้าง ๆ “พระชายาก็เป็นผู้สูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้เอ่ยปากพูดแต่คำว่านางสารเลวเล่า?”

“อีกอย่าง พี่อาอิ๋นก็ไม่รู้ว่าน้องสาวจะเกิดเรื่อง เป็นนางที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจจนทำร้ายจิตใจท่านพี่ก่อน ท่านพี่ถึงได้ให้นางกลับไปสำนึกผิดที่วัด พระชายาจะแยกแยะผิดถูกไม่ได้แล้วลงมือตีพี่อาอิ๋นได้อย่างไร...”

เพียะ!

พระชายาเฉิงตบสวนกลับไป “เจ้าเป็นตัวอะไร ถึงมีสิทธิ์มาเรียกบุตรชายข้าว่าท่านพี่?”

“อะไรกัน เกาะสกุลซ่งยังไม่พอ ตอนนี้ยังคิดจะมาปีนป่ายประตูจวนเฉิงอ๋องของข้าอีกหรือ?!”

ในหูของซ่งซูหลานอื้ออึง ในหัวก็ดังหึ่ง ๆ

เซี่ยอิ๋นรีบประคองเด็กสาวที่โซเซ แล้วยืนขวางอยู่ข้างหน้านาง

“ท่านแม่ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง เป็นข้าที่ไม่รอบคอบพอจนทำให้ถังหนิงบาดเจ็บ แต่ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับซูหลาน นางไม่เคยทำร้ายถังหนิง ทั้งยังจิตใจดีงามไม่เคยคิดแก่งแย่ง เป็นถังหนิงที่คอยหาเรื่อง...”

“เจ้าหุบปากไปเสีย!”

พระชายาเฉิงหัวเราะเยาะ “ถ้านางไม่คิดแก่งแย่ง ก็ควรจะเจียมตัว อยู่ในสกุลซ่งอย่าได้ออกมาอวดโฉม ถ้านางดีต่อถังหนิง ก็จะไม่ลากพวกเจ้าไปทิ้งถังหนิงไว้บนภูเขาเชวี่ย จนทำให้ถังหนิงเกือบเอาชีวิตไม่รอด”

“แต่ว่า...”

เซี่ยอิ๋นยังอยากจะพูดต่อ ซ่งถังหนิงที่เงียบมาตลอดก็พลันเอ่ยขึ้น “เซี่ยซื่อจื่อ”

เซี่ยอิ๋นหันหน้าไปทันที “เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”

“เซี่ยซื่อจื่อ”

ซ่งถังหนิงมองใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อของเซี่ยอิ๋น ราวกับรู้สึกว่าการที่นางเรียกเขาเช่นนี้ เป็นการหาเรื่องอย่างไร้เหตุผล ท่าทางดูเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

นางพลันรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา

ถังหนิงก้มหน้าลงเพื่อซ่อนรอยยิ้มเยาะ เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เย็นชาอย่างถึงที่สุด

“เซี่ยซื่อจื่อเอาแต่พูดว่าข้าคอยบีบคั้น ข้าไปบีบคั้นอะไรซ่งซูหลานหรือ?”

เซี่ยอิ๋นมองซ่งถังหนิงที่เมื่อก่อนเอาแต่ดึงแขนเสื้อเรียกเขาว่าท่านพี่ คอยออดอ้อนกับเขา บัดนี้กลับมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “น้องหญิง...”

“มิกล้าอาจเอื้อมนับญาติกับซื่อจื่อผู้สูงศักดิ์”

เซี่ยอิ๋นถูกขัดคำพูดจนเกือบจะสำลัก ได้แต่ข่มความโกรธแล้วกล่าวว่า “ถังหนิง เจ้าอย่าเป็นเช่นนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าน้อยใจ แต่มีอะไรเราค่อยกลับไปพูดกัน...”

“เหตุใดต้องกลับไปค่อยพูดด้วยเล่า?”

ถังหนิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่เกรงใจ “ข้าทำทุกอย่างถูกต้องเปิดเผย ไม่มีเรื่องอะไรที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้ ในเมื่อเซี่ยซื่อจื่อมั่นใจในเหตุผลของตนเองถึงเพียงนี้ จะกลัวอะไรกับการเผชิญหน้าต่อหน้าผู้คนด้วยเล่า?”

“ถังหนิง!”

เซี่ยอิ๋นเห็นนางไม่ยอมอ่อนข้อก็เริ่มโกรธขึ้นมาเล็กน้อย “เจ้าอย่าดื้อรั้นนัก”

สายตาของซ่งถังหนิงเย็นชา

เป็นคำพูดนี้อีกแล้ว บอกให้นางอย่าดื้อรั้น

ชาติที่แล้วนางได้ยินคำนี้มามากพอแล้ว

คำพูดของซ่งถังหนิงพลันเปลี่ยนเป็นเชือดเฉือนขึ้นมา “ข้าพูดกับซื่อจื่อด้วยเหตุผล ซื่อจื่อกลับบอกว่าข้าดื้อรั้น หากถึงคราวที่ข้าดื้อรั้นขึ้นมาจริง ๆ ซื่อจื่อคงจะกล่าวว่าข้าโอหังไร้เหตุผลอีกใช่หรือไม่?”

“คนเราเกิดมาต้องซื่อตรง เมื่อใจซื่อตรงกายก็ซื่อตรง สามารถยืนหยัดต่อฟ้าดินได้ บัณฑิตย่อมไม่ละอายต่อฟ้า ยึดมั่นในคุณธรรม”

“หากเซี่ยซื่อจื่อไม่ละอายแก่ใจ โปร่งใสและเปิดเผย คิดว่าท่านไม่เคยพูดจาใส่ร้ายข้า เรื่องที่ภูเขาเชวี่ยก็ไม่ใช่ความผิดของท่าน เช่นนั้นท่านจะเอาคำว่าดื้อรั้นสองคำมาปิดปากข้าทำไม หรือซื่อจื่อรู้อยู่แก่ใจว่าตนเองผิด แต่เพียงแค่อาศัยความเป็นลูกพี่ลูกน้อง อาศัยความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนมาบีบให้ข้ายอมถอย?”

“ข้าไม่ได้ทำ!”

“ในเมื่อไม่ได้ทำ แล้วท่านจะกลัวอะไร?”

ทั้งห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงหัวเราะเยาะของเซียวเยี่ยน

เขามองดูเด็กสาวที่ราวกับแมวน้อยแยกเขี้ยวกางกรงเล็บ เอ่ยถามเซี่ยอิ๋นจนพูดไม่ออกด้วยท่าทีสบาย ๆ ในแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้แต่ตอนที่เชิดคางขึ้นเล็กน้อยก็ยังมีรอยยิ้มปรากฏ

ซ่งถังหนิงราวกับได้รับกำลังใจ นางยืดหลังตรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เลียนแบบท่าทางที่เย็นชาและหยิ่งยโสที่นางเห็นจากเซียวเยี่ยนเมื่อแรกพบ

“ท่านเอาแต่พูดว่าข้ารังแกซ่งซูหลาน ขอถามเซี่ยซื่อจื่อหน่อยว่า ซ่งซูหลานเข้าเมืองหลวงมาครึ่งปีกว่านี้ ข้าทำอะไรที่ทำให้ท่านรู้สึกว่าข้ารังแกนาง?”

“เจ้า...”

เซี่ยอิ๋นอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอคำพูดมาถึงริมฝีปากในหัวกลับว่างเปล่า

เขาเคยไปที่สกุลซ่งหลายครั้งแล้วเห็นซ่งซูหลานร้องไห้ พอถามนางก็พูดจาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ถามว่าน้อยใจอะไรมานางก็เอาแต่ร้องไห้ และตอนที่ซ่งซูหลานอยู่กับถังหนิงก็มักจะขอบตาแดงก่ำทำท่าหวาดกลัวอยู่เสมอ ส่วนถังหนิงก็เอาแต่โมโห

เซี่ยอิ๋นจึงคิดไปเองตามสัญชาตญาณว่าถังหนิงรังแกซ่งซูหลาน

แต่หากจะให้พูดว่าถังหนิงรังแกนางอย่างไร แล้วทำอะไรลงไปบ้าง เซี่ยอิ๋นถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

ถังหนิงเห็นดังนั้นก็เยาะเย้ย “อะไรกัน เซี่ยซื่อจื่อเป็นใบ้ไปแล้วหรือ?”

เซี่ยอิ๋นอ้าปากค้าง เต็มไปด้วยความอับอาย “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าทำอะไรในสกุลซ่งบ้าง ถึงอย่างไรเจ้าก็รังแกนาง มิเช่นนั้นเหตุใดนางถึงต้องร้องไห้ทุกครั้งที่เอ่ยถึงเจ้า?”

“ซูหลานมีชาติกำเนิดน่าสงสาร ที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตอย่างยากจน นางเพิ่งจะได้กลับมาที่สกุลซ่งด้วยความลำบาก และนางก็เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเจ้า เหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมดีต่อนาง ต้องคอยบีบคั้นนาง ทำให้นางแม้แต่ประตูบ้านรองก็เข้าไม่ได้ ต้องไปอาศัยอยู่ทางบ้านใหญ่ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ?”

“ไม่ใช่นางที่อยากจะเกาะติดซ่งจิ่นซิวถึงได้อยู่ที่บ้านใหญ่หรอกหรือ” ถังหนิงหัวเราะเยาะ “อีกอย่าง เหตุใดข้าต้องดีกับนาง นางเป็นพี่สาวข้าแต่ชาติปางไหน นางเป็นแค่...”

“ถังหนิง!”

ซ่งซูหลานได้ยินคำพูดของซ่งถังหนิงก็ใจหายวาบ เมื่อเห็นว่านางกำลังจะพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา ก็รีบร้องไห้ขัดจังหวะ

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบข้า และรู้ว่าข้าไม่ควรกลับมาที่สกุลซ่ง ข้าไม่ควรไปแตะต้องตะเกียงนิรันดร์ของฮูหยิน และยิ่งไม่ควรขอร้องให้ท่านพี่พาข้าไปที่วัดหลิงอวิ๋น เจ้าไม่ชอบข้า ต่อไปข้าจะหลบหน้าเจ้าเอง”

“เจ้ากับข้าเป็นพี่น้องที่ใกล้ชิดที่สุด ต่างก็เป็นสายเลือดของสกุลซ่ง ท่านพ่อก็จากไปแล้ว บ้านรองก็เหลือแค่เราสองคน เราควรจะดูแลซึ่งกันและกัน เจ้าอย่าพูดจาประชดประชันเลย ท่านลุงกับท่านย่ารู้เข้าจะโกรธเอาได้...”

ซ่งถังหนิงได้ยินดังนั้น ก็มองใบหน้างดงามที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา มองสตรีที่เคยอยู่สูงส่ง เพียงแค่หลั่งน้ำตาก็สามารถทำให้นางต้องพบกับหายนะได้

ถึงขนาดนี้แล้ว นางยังคิดจะเอาฮูหยินผู้เฒ่าซ่งและซ่งหงมาข่มขู่นางอีกหรือ?

นางยังกล้าพูดถึงท่านพ่ออีกหรือ?

นางเอาหน้ามาจากไหน!

“ข้าไม่เคยพูดจาประชดประชัน ข้าเพียงแค่อยากจะให้เซี่ยซื่อจื่อเข้าใจว่า ข้าซ่งถังหนิงไม่เคยทำผิดต่อเจ้าซ่งซูหลาน!”

ซ่งถังหนิงนั่งอยู่บนรถสี่ล้อ ไม่ได้ใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย มีเพียงสีหน้าที่รังเกียจ

“ครึ่งปีก่อนเจ้าตามท่านอาสามกลับมาจากอันโจว บอกว่าเป็นสายเลือดที่ท่านพ่อข้าทิ้งไว้ข้างนอก เจ้าถือจดหมายรักที่ท่านพ่อข้าทิ้งไว้กับแม่ของเจ้าตอนที่มีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน ร้องไห้บอกว่าแม่ของเจ้าตายแล้วเจ้าไม่มีที่ไป”

“เจ้าคุกเข่าอ้อนวอนอยู่ในจวน บอกว่าขอเพียงแค่ที่ซุกหัวนอน ข้าเห็นเจ้าแล้วสงสารจึงยอมตกลง ท่านลุงกับท่านย่าเพื่อรักษาชื่อเสียงของจวนกั๋วกง บังคับให้ข้าบอกกับคนภายนอกว่า เจ้าเป็นบุตรสาวที่เกิดจากบ่าวรับใช้ที่ดีข้างกายท่านแม่ข้า”

“เดิมทีข้าไม่อยากจะถือสาหาความกับเจ้า ทั้งยังสงสารที่เจ้าไม่สามารถเลือกชาติกำเนิดของตนเองได้ จึงทำตามคำพูดของพวกท่านลุง ให้เจ้าที่เป็นบุตรีอนุนอกเรือนมาสวมรอยเป็นบุตรอนุภรรยา ได้รับเกียรติเป็นคุณหนูจวนกั๋วกง แต่เจ้าไม่ควรจะรังแกข้าเช่นนี้”

ในหัวของซ่งซูหลานราวกับระเบิดออกมา

ทั้งห้องโถงด้านหน้าของสกุลเฉียนต่างฮือฮา

เซี่ยอิ๋นไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน บุตรีอนุนอกเรือนอะไร?”

“ซ่งจิ่นซิวไม่ได้บอกท่านหรือว่า มารดาผู้ให้กำเนิดของซ่งซูหลานไม่ใช่บ่าวรับใช้ที่ดีข้างกายท่านแม่ข้า และไม่เคยได้ก้าวเข้าประตูสกุลซ่งเลย”

เซี่ยอิ๋นหันไปมองซ่งซูหลานทันที

“ข้าไม่ใช่ ข้าเป็นบุตรอนุภรรยาของสกุลซ่ง...”

“เช่นนั้นเจ้ากล้าไปที่ทางการเพื่อตรวจสอบทะเบียนราษฎร์ของมารดาเจ้าหรือไม่ แล้วกล้าเอาหนังสือรับรองการเป็นอนุภรรยาของนางออกมาหรือไม่?”

ซ่งซูหลานถูกถังหนิงถามจนหน้าซีดเผือด

หลังจากที่นางกลับมายังสกุลซ่ง ทุกอย่างก็ราบรื่นเป็นพิเศษ

พวกซ่งหงให้นางสวมรอยเป็นบุตรอนุภรรยาของบ้านรอง ซ่งถังหนิงก็เป็นคนหูเบา พวกเขาไม่กี่คนตอแยอยู่พักหนึ่ง ถึงนางจะไม่พอใจแต่ก็ยอมรับไว้ในที่สุด

บ้านรองนอกจากซ่งถังหนิงแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ได้ ขอเพียงถังหนิงเชื่อในฐานะของนาง พวกซ่งหงย่อมไม่เสียเวลาไปจัดการเรื่องทะเบียนราษฎร์และชาติกำเนิดของมารดานาง ยิ่งไม่มีทางไปทำหนังสือรับรองการเป็นอนุภรรยาให้สมบูรณ์

มาตอนนี้ สิ่งเหล่านี้กลายเป็นหลักฐานที่มัดตัวแน่นหนา

ท่าทางที่รู้สึกผิดอย่างยิ่งของซ่งซูหลานตกอยู่ในสายตาของคนอื่น ๆ ยังจะมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกเล่า

สกุลซ่งนั่นเอาบุตรีอนุนอกเรือนมาสวมรอยเป็นบุตรอนุภรรยาจริง ๆ !

เซี่ยอิ๋นกัดฟันแน่นแล้วเอ่ยเสียงกร้าว “เจ้าหลอกข้าหรือ?”

“ข้าเปล่า...”

ซ่งซูหลานอยากจะไปจับแขนเสื้อของเซี่ยอิ๋น แต่กลับถูกเขาสะบัดออกอย่างแรง

“เจ้าเป็นบุตรีอนุนอกเรือนหรือ?!”

เขามองดูคนที่น้ำตาคลอหน่วยอยู่ตรงหน้า ไม่มีความสงสารเหมือนเช่นเคยอีกต่อไป

เซี่ยอิ๋นชอบซ่งซูหลานที่อ่อนแอจิตใจดีงาม สงสารที่นางเคยใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น แต่นั่นต้องตั้งอยู่บนพื้นฐานที่ว่านางมาจากครอบครัวที่ดี และเป็นคนใสซื่ออ่อนโยน แต่ซ่งซูหลานกลับหลอกลวงเขาในเรื่องใหญ่โตเช่นนี้

บุตรีอนุนอกเรือนที่ชาติกำเนิดไม่แน่ชัดและน่าอับอายคนหนึ่ง เขาที่เป็นถึงซื่อจื่อแห่งจวนเฉิงอ๋องกลับยกย่องนางราวกับของล้ำค่า

แม้จะไม่ต้องเงยหน้า เขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาเยาะเย้ยจากรอบข้าง

ยิ่งสามารถจินตนาการได้ว่าหากเรื่องในวันนี้แพร่งพรายออกไป เขาจะถูกคนหัวเราะเยาะเช่นไร

เซี่ยอิ๋นรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “นางสารเลว!”

สีเลือดบนใบหน้าของซ่งซูหลานหายไปจนหมดสิ้น “พี่อาอิ๋น”

“อย่ามาเรียกข้า!”

เซี่ยอิ๋นสะบัดมือที่ซ่งซูหลานพยายามจะมาจับเขาด้วยความรังเกียจอย่างยิ่ง “ถังหนิง ข้าไม่รู้...”

เขาอยากจะอธิบาย อยากจะบอกว่าเขาไม่รู้ฐานะของซ่งซูหลาน

แต่ซ่งถังหนิงกลับเพียงแค่มองเขาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย ไม่มีความคิดที่จะหาทางออกให้เขาเลยแม้แต่น้อย “เช่นนั้นท่านพี่ก็โง่เขลาจริง ๆ ”

“เจ้า!”

“ถูกสตรีหลอกลวงก็คือโง่ ถูกซ่งจิ่นซิวหลอกลวงก็นับว่าโง่ ไม่รู้ความจริงแล้วไปออกหน้าแทนคนอื่นก็ยิ่งโง่ซ้ำโง่ซ้อน”

เซี่ยอิ๋นถูกด่าจนใบหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาว

เมื่อเห็นว่าคนรอบข้างกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น เขาก็ทั้งโกรธทั้งอับอายจนหันหลังเดินหนีไป

เซียวเยี่ยนยื่นมือไปเท้าศีรษะ ขนตายาวงอนตกลงมาเล็กน้อยแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

เสี่ยวไห่ถังคนนี้ ดุไม่เบาเลยนะ