บทที่ 9

เมื่อเห็นว่าเซี่ยอิ๋นวิ่งหนีไปแล้ว ซ่งถังหนิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งถึงเพิ่งจะรู้สึกตัว นางด่าคนจนวิ่งหนีไปได้จริง ๆ

ฝ่ามือของนางสั่นเทาเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองบุรุษที่นั่งอยู่ข้างบนโดยไม่รู้ตัว ก็เห็นเขายกมือขึ้นเท้าคางแล้วยกยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและสบาย ๆ ดวงตาสีดำคมกริบดุจกระบี่คู่นั้นเมื่อมองมาทางนี้ ราวกับแทรกซึมเข้าไปในแสงเงาที่สั่นไหวบริเวณรอบ ๆ

เซียวเยี่ยนกำลังยิ้ม

หัวใจที่เต้นระรัวของถังหนิงพลันสงบลง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา “ท่านน้า ข้าไม่ชอบท่านพี่”

พระชายาเฉิงเดิมก็เป็นคนลำเอียงอยู่แล้ว ไม่ได้รู้สึกว่านางทำลายหน้าตาของตนเองเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่กล่าวอย่างสงสาร

“ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ท่านพี่ของเจ้าไม่รู้จักแยกแยะว่าใครสนิทใครห่าง ไม่รู้จักแยกแยะดีชั่ว ถูกนางสารเลวหลอกลวงไม่กี่ประโยคก็มารังแกเจ้า เขาเป็นคนไร้สมอง”

“แล้วก็สกุลซ่งนั่น ซ่งหงถึงกับกล้าเอาบุตรีอนุนอกเรือนมาสวมรอยเป็นบุตรอนุภรรยาบังคับให้เจ้ายอมรับญาติ พวกเขารังแกเจ้าเช่นนี้ ข้ากับสกุลซ่งไม่จบง่าย ๆ แน่!”

เมื่อเห็นว่าพระชายาเฉิงปกป้องนางอย่างไม่ลังเล ขอบตาของซ่งถังหนิงก็แดงก่ำเกือบจะร้องไห้ออกมา

ชาติที่แล้วก็เป็นเช่นนี้ หลังจากที่นางเสียโฉมขาหัก ท่านน้าก็ตามหาเรื่องสกุลซ่งราวกับบ้าคลั่ง เกือบจะชักดาบฆ่าซ่งจิ่นซิวแล้ว แม้แต่เซี่ยอิ๋นก็เกือบจะถูกนางตีจนตาย

ทั้ง ๆ ที่รักและปกป้องนางถึงเพียงนี้ แต่ท่านน้ากลับมาป่วยตายอย่างกะทันหัน ส่วนนางก็ถูกกักขังอยู่ในเรือนร้างนั้น จนไม่ได้พบหน้าเป็นครั้งสุดท้าย

เมื่อเห็นว่าจู่ ๆ ถังหนิงร้องไห้ออกมา พระชายาเฉิงก็ร้อนใจขึ้นมา “เหตุใดจึงร้องไห้?”

ซ่งถังหนิงพิงอยู่ในอ้อมกอดของนางแล้วสะอื้น เสียงร้องไห้นั้นไม่ได้ดังโฮ แต่เป็นเสียงสะอื้นเบา ๆ ที่กลับทำให้คนสงสารจับใจ

หัวใจของพระชายาเฉิงที่ถูกนางร้องไห้ใส่ก็ราวกับถูกบิดจนเจ็บปวด จึงกอดถังหนิงแล้วปลอบว่า “เด็กดี ไม่ต้องร้อง น้าจะทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง ไม่มีใครรังแกเจ้าได้...”

เซียวเยี่ยนมองถังหนิงที่ซบอยู่ในอ้อมกอดของพระชายาเฉิง สายตาที่ดูไม่ใส่ใจเมื่อครู่ก็ทอดเงาลงมา

เขานั่งตัวตรง เมื่อเอ่ยปากขึ้น น้ำเสียงนั้นก็เย็นเยียบแฝงไปด้วยความหนาวเหน็บจนน่าขนลุก

“ข้าจำได้ว่าบุตรีอนุนอกเรือนนี้ถือเป็นการลักลอบได้เสียกัน บุตรธิดาที่เกิดมาจากการลักลอบสมสู่กัน จะไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูล ธรณีประตูบ้านสกุลเฉียนของพวกท่านนี่ทำไว้ต่ำเกินไปแล้ว พวกปลายแถวที่ไหนก็ไม่รู้ถึงได้เข้ามาในงานเลี้ยงได้ ไม่กลัวว่าจะติดเสนียดจัญไรหรือ”

เฉียนเป่าคุนโดนลูกหลงไปเต็ม ๆ ใบหน้าดำคล้ำ

ฮูหยินเฉียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็โกรธจนตาแดงก่ำ วันนี้นางเชิญฮูหยินใหญ่ซ่งมา แต่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งไม่สบายตั้งแต่เช้า ฮูหยินใหญ่ซ่งต้องอยู่ดูแลที่จวน จึงให้บุตรอนุภรรยาคนนี้มาแทน

เดิมทีนางเห็นว่าเป็นบุตรอนุภรรยาก็ไม่พอใจอยู่แล้ว แต่เห็นว่าซ่งจิ่นซิวให้ความสำคัญกับน้องสาวคนนี้มาก ทั้งยังอุตส่าห์มาส่งถึงหน้าจวนและคารวะนางด้วยตนเองก่อนจะไปเข้าเวร

ฮูหยินเฉียนถึงได้ทนไว้ แต่ใครจะไปคิดว่า คนที่ไร้ค่าคนนี้จะไม่ใช่แม้แต่บุตรอนุภรรยาด้วยซ้ำ

สกุลซ่งส่งบุตรีอนุนอกเรือนมาแสดงความยินดีในงานแต่งงานของบุตรชายนาง พวกเขาคิดอะไรอยู่กันแน่?!

ฮูหยินเฉียนข่มความโกรธแล้วเอ่ยขึ้น “บัตรเชิญของสกุลเฉียนข้าส่งไปให้บ้านใหญ่สกุลซ่ง ไม่ได้เชิญพวกปลายแถวที่ไหนมา ใครก็ได้ เชิญคุณหนูซ่งผู้นี้ออกไป”

“ฮูหยินเฉียน...”

ซ่งซูหลานหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบรับ นางจึงทำได้เพียงหันไปมองถังหนิง “น้องหญิง เจ้าจะใจร้ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

“ถุย!”

ถังหนิงเพิ่งจะเงยหน้าขึ้น ก็ถูกพระชายาเฉิงกดกลับไป

“ถังหนิงของข้าไม่มีพี่สาวที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเช่นเจ้า!”

“ไสหัวกลับไปที่สกุลซ่งเสีย อย่ามาอับอายขายขี้หน้าที่นี่ เดี๋ยวข้าจะไปที่สกุลซ่งเพื่อพูดคุยเรื่องของเจ้ากับพวกเขาด้วยตัวเอง ข้าอยากจะเห็นนักว่าสกุลซ่งพวกเขากล้าดีแค่ไหน ถึงกล้าให้เจ้ามาขวางหูขวางตาพี่สาวข้า!”

เมื่อพระชายาเฉิงพูดจบ ซ่งซูหลานก็ราวกับได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างใหญ่หลวง ร้องไห้จนใบหน้างดงามเปียกปอน

ฮูหยินเฉียนตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปมงคล “บ่าวไพร่ในจวนไปไหนหมด ตายกันหมดแล้วหรือ ยังไม่รีบไล่นางออกไปอีก!”

ข้างนอกมีบ่าวไพร่รีบวิ่งเข้ามาทันที ล้อมซ่งซูหลานไว้โดยตรง

ทุกคนรอบข้างต่างมองมาที่นาง สายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามนั้น ทำให้นางตัวสั่นไปทั้งร่าง

จบสิ้นแล้ว

ชื่อเสียงของนางจบสิ้นแล้ว

ทั้งหมดเป็นเพราะซ่งถังหนิง!!

นางมีชาติกำเนิดที่ดีถึงเพียงนั้นแล้วแท้ ๆ นางมีทุกสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้วแท้ ๆ นางเสวยสุขกับความร่ำรวยและเกียรติยศมานานหลายปีแล้วแท้ ๆ แค่ยอมให้นางบ้างจะเป็นไรไป

เหตุใดยังต้องมาทำลายนางอีก!!

ซ่งซูหลานกัดริมฝีปากจนเลือดออก ขณะที่จ้องมองซ่งถังหนิงอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ปกปิดไม่มิด

นางอยากจะฆ่าซ่งถังหนิงให้ตายเสียเหลือเกิน แต่ในวินาทีต่อมาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ใบหน้า ถ้วยชาใบหนึ่งลอยมาตกอยู่ตรงหน้าผากของนาง พร้อมกับน้ำเสียงที่เยือกเย็นและเคร่งครึม

“หากยังมองนางเช่นนี้อีก ข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมา”

ซ่งซูหลานเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตระหนก ก็สบเข้ากับดวงตาสีดำของบุรุษผู้นั้น เพียงแค่เหลือบมองแวบเดียว ก็ทำให้นางรู้สึกหนาวเย็นตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า

นางพลันนึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับเซียวเยี่ยนในเมืองหลวงขึ้นมา ได้ยินว่าเขาฆ่าคนเป็นผักปลา เย็นชาและมืดมน ใครก็ตามที่ตกอยู่ในมือของเขา จะไม่ได้เห็นแสงตะวันของวันรุ่งขึ้น

ซ่งซูหลานร้อนใจอย่างยิ่ง รีบกุมศีรษะที่อาบเลือดของตนเองแล้วหันหลังวิ่งออกไปข้างนอก ส่วนคนอื่น ๆ ในห้องโถงเมื่อเห็นเซียวเยี่ยนโกรธขึ้นมาอย่างกะทันหันก็ใจหายวาบไปตาม ๆ กัน

เมื่อเซียวเยี่ยนเงยหน้าขึ้น สีหน้าก็เคร่งขรึม “มองอะไร บนหน้าข้ามีภาพวาดหรือ?”

ทุกคนรีบละสายตาไปทันที

เขาลุกขึ้นเดินไปหาถังหนิง ร่างที่สูงสง่ากว่าใครนั้นทำให้พระชายาเฉิงกอดถังหนิงไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

แต่เซียวเยี่ยนกลับไม่สนใจ เพียงแต่ตอนที่เดินผ่านหน้าประตู เสื้อคลุมขนกระเรียนสีดำสนิทก็หยุดลงที่ข้างเท้าของถังหนิง

“อยากจะทำอะไรกับสกุลซ่ง ก็ลงมือทำได้เลย คำพูดที่ข้าพูดกับเจ้าที่จวนชานเมืองยังใช้ได้เสมอ หากเจ้าได้รับความไม่เป็นธรรมแล้วจวนเฉิงอ๋องปกป้องเจ้าไม่ได้ ก็ไปหาข้าที่ตรอกจีอวิ๋นทางใต้ของเมือง”

ซ่งถังหนิงก้มหน้าไม่พูดอะไร

“ซ่งถังหนิง”

เขาเรียกชื่อนางเสียงเบา

แม้จะไม่มีความโกรธ แต่ถังหนิงกลับรู้สึกชาวาบไปทั้งศีรษะ

“ทราบแล้ว...”

“หืม?”

“ข้าบอกว่าทราบแล้ว!”

“ทราบกับใคร”

แก้มของถังหนิงแดงก่ำ “...ท่านพี่”

“เด็กดี”

สายตาของเซียวเยี่ยนกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง ยื่นมือไปตบศีรษะของเด็กสาวเบา ๆ

“ได้ยินกันหมดแล้วใช่หรือไม่?”

เขาหันกลับไปมองในห้องโถง “ซ่งถังหนิงแห่งสกุลซ่ง นับจากวันนี้ไปคือน้องสาวบุญธรรมของข้า ข้าเป็นคนปกป้องคนของตัวเอง และไม่ค่อยจะสนใจเหตุผลเท่าไรนัก ต่อไปขอให้ใต้เท้าและฮูหยินทุกท่านกำชับคนในบ้านด้วยว่า ปกติให้ยอมเด็กน้อยของข้าบ้าง”

“หากนางเสียใจ ข้าก็คงจะปล่อยให้ทุกคนมีความสุขมากนักไม่ได้เช่นกัน”

ทุกคน: “...”

เซียวเยี่ยนไม่ได้สนใจสีหน้าของคนเหล่านั้น เพียงแต่หันไปมองเฉียนเป่าคุน “วันนี้รบกวนท่านเสนาบดีเฉียนแล้ว”

“มิกล้า ในเมื่อท่านหัวหน้าเซียวมาแล้ว มิสู้อยู่ดื่มสุรามงคลสักจอก?”

“ในเมื่อท่านเชิญชวนอย่างจริงใจ เช่นนั้นข้าก็จะอยู่ต่อ?”

คนที่อยู่รอบ ๆ เดิมทีเห็นเทพหายนะองค์นี้ตั้งใจจะไปแล้ว ก็กำลังจะถอนหายใจอย่างโล่งอก พอได้ยินดังนั้น ต่างมองไปที่เฉียนเป่าคุนอย่างโกรธแค้น แม้แต่ฮูหยินเฉียนก็ยังอยากจะตรงเข้าไปข่วนหัวเขาให้ล้าน

เฉียนเป่าคุนรู้สึกขมขื่นในใจ เขาแค่พูดไปตามมารยาทเท่านั้นเอง ใครจะไปรู้ว่าท่านหัวหน้าเซียวผู้นี้จะไม่เล่นตามกฎ!

เซียวเยี่ยนเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียนเป่าคุนเริ่มแข็งค้าง ก็หัวเราะเยาะออกมา

“สุรามงคลนี้คงไม่ดื่มแล้ว วันนี้ทำลายบรรยากาศของท่านเสนาบดีเฉียน เดี๋ยวข้าจะให้คนส่งของขวัญมาให้ รวมของน้องสาวบุญธรรมของข้าไปด้วย ถือเป็นการขอโทษที่รบกวนงานมงคลของบุตรชายท่าน”

“ไม่ต้องหรอก ๆ ท่านหัวหน้ามาได้ก็เป็นสิริมงคลแล้ว...”

“เช่นนั้นข้าอยู่ต่อเพื่อเป็นสิริมงคล?”

“...”

ซ่งถังหนิงแอบมองใบหน้าที่แข็งค้างในทันทีของท่านเสนาบดีเฉียน แม้จะพยายามกลั้นไว้ก็เกือบจะหัวเราะออกมา

หางตาของนางเพิ่งจะโค้งขึ้น ก็สบเข้ากับสายตาของเซียวเยี่ยนที่มองมา

เขาดูเหมือนจะกำลังยิ้ม แววตาอ่อนโยนและอบอุ่น คิ้วยกขึ้นเป็นวงโค้ง พลางยกยิ้มมุมปากให้นาง

ถังหนิงรีบหุบยิ้มทันที

เซียวเยี่ยนพลันหัวเราะ เจ้าตัวน้อยขี้ขลาด

“เอาล่ะ ล้อเจ้าเล่นน่ะ ข้าอยู่ที่นี่นานพอแล้ว ต้องเข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ไม่ขออยู่ต่อแล้ว”

“ข้าขอส่งท่านหัวหน้า”

ครั้งนี้เฉียนเป่าคุนไม่กล้าพูดอะไรไร้สาระอีกแม้แต่ประโยคเดียว รีบตามออกไปส่งเทพโรคระบาดองค์นี้ออกไปด้วยตัวเอง

เสื้อคลุมขนกระเรียนสะบัดพลิ้วไหว เซียวเยี่ยนและกลุ่มคนลงบันไดหน้าประตูไป ข้างนอกมีลมวสันต์พัดมาอย่างกะทันหัน พัดผ้าไหมสีแดงที่แขวนอยู่นอกประตูไหวเบา ๆ

ซ่งถังหนิงมองไปในทิศทางที่เขาจากไปอย่างเหม่อลอย พลางนึกถึงรอยยิ้มของเขาเมื่อครู่

เซียวเยี่ยนเขา...

เหมือนจะกำลังหยอกล้อให้นางอารมณ์ดี?