บทที่ 1 เริ่มต้นเรื่องราว

รถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่ค่อย ๆ แล่นเข้ามาในเขตของอพาร์ทเม้นท์สองชั้นที่ตั้งอยู่นอกเมืองมาเล็กน้อย จนกระทั่งมาหยุดนิ่งสนิทลงที่หน้าห้องพักห้องหนึ่งที่อยู่ริมสุดของชั้นล่างของอพาร์ทเม้นท์  

ลี่หลินดับเครื่องยนต์แล้วก็หันไปคว้ากระเป๋าสะพายใบเก่งที่วางอยู่บนเบาะข้างตัวขึ้นมา แล้วก็เปิดประตูรถด้านข้างของคนขับออกแล้วก็ก้าวลงไป พร้อมกับล็อครถเรียบร้อย  แล้วก็เดินไปที่ประตูห้องพักที่อยู่ด้านหน้าของตัวรถ  

เธอเช่าอพาร์ทเม้นท์ที่นี่มาได้ห้าปีแล้ว ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่มาเก๊าและสมัครงานที่คาสิโนชื่อกาแล็คซี่  และก็ทำงานที่นั่นมาได้ถึงห้าปีแล้ว  ในตำแหน่งสาวเสิร์ฟในชุดบันนี่  ที่จะต้องสวมชุดกระต่ายสาวที่มีหูกระต่ายยาว ๆ สีดำสลับขาว รวมถึงผูกโบว์สีดำที่คอเสื้อ  สวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวแขนกุด  ส่วนกางเกงก็แน่นอนว่าสั้นมากแถมยังมีหางกระต่ายสีดำติดที่ก้นอีกด้วย เธอเองก็แทบไม่เชื่อเลยแม้สักนิดว่าตัวเองจะกล้าทำงานนี้แถมยังสามารถทำได้มาจนถึงห้าปีเข้าไปแล้วอีกด้วย

ลี่หลินมักจะได้ทำงานช่วงกะบ่ายหรือไม่ก็กะดึก  ที่ต้องเข้างานช่วงบ่ายสามและเลิกงานเวลาเที่ยงคืน หรือไม่ก็เข้ากะเที่ยงคืนเลิกงานเจ็ดโมงเช้า ที่ลี่หลินไม่คิดจะเปลี่ยนงานทั้ง ๆ ที่เริ่มตั้งหลักและเริ่มจะเคยชินกับการใช้ชีวิตในเมืองแห่งนี้แล้ว  ก็เพราะเธอไม่ชอบทำงานประจำ เช่นงานในออฟฟิศในตำแหน่งพนักงานระดับล่างสุดหรืองานในพวกร้านสะดวกซื้อ  เพราะว่ามันจำเจซ้ำซาก  แต่งานเสิร์ฟในชุดบันนี่นี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่จำเจซ้ำซาก  

แต่ถึงแม้จะจำเจซ้ำซากไม่ต่างกันมากนัก  แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็ได้เงินดีกว่า  เพราะมักจะได้ทิปจากแขกที่เธอเดินถือถาดร่อนไปมาเพื่อบริการเครื่องดื่มให้กับพวกเขาในห้องโถงขนาดใหญ่นั้น  ไม่ว่าจะเป็นห้องโป๊กเกอร์ที่มีนักพนันเล่นโป๊กเกอร์อยู่ตามโต๊ะพนันขนาดใหญ่  ที่มีจำนวนมากมายหลายสิบโต๊ะด้วยกัน

หรือไม่ก็เป็นห้องเล่นการพนันอื่น ๆ เช่น เกมรูเล็ตที่น่าตื่นตาตื่นใจเป็นเกมส์ลูกเหล็กที่ปล่อยให้วิ่งไปวงล้อ และหากลูกเหล็กตกที่สีไหนเบอร์อะไรก็รับเงินรางวัลไปได้เลย  หรือไม่ก็ห้องด้านนอกที่เชื่อมต่อกันก็มีตู้สล๊อตแมชชีนตั้งเอาไว้เป็นจำนวนมากเพื่อบริการนักเล่นพนันตั้งแต่ปากทางเข้ามายังคาสิโนที่เชื่อมต่อกับบริเวณโรงแรม  ที่เป็นส่วนของแผนกต้อนรับของโรงแรมที่สร้างอยู่ในอาณาเขตเดียวกัน   เพียงแต่ส่วนด้านหน้าเป็นพื้นที่ของโรงแรมหรูระดับห้าดาว

ถัดเข้ามาด้านในและมีความยาวจรดด้านหลังและกินพื้นที่ส่วนมากของพื้นที่ด้านล่างของอาคารไปจนแทบจะเต็มพื้นที่คือส่วนของคาสิโนขนาดใหญ่ที่มีทางเข้าด้านหน้าฟากหนึ่งเป็นที่ตั้งของตู้สล็อตจำนวนมาก  อีกฟากหนึ่งเป็นร้านอาหารและร้านกาแฟและคาเฟ่ยี่ห้องดังหลายยี่ห้อด้วยกัน  ทั้งมีร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูหลายแบรนด์  ทั้งร้านรองเท้า  ร้านเครื่องเพชร ร้านนาฬิกาหรู  ร้านขายที่มีตู้เอทีเอ็มของแทบทุกธนาคารตั้งเรียงรายอยู่ด้านหน้า  รวมถึงร้านมือถือยี่ห้อดังก็มีด้วยเช่นกัน  

แต่สำหรับพนักงานระดับล่างเช่นลี่หลินนั้นไม่เคยได้เข้ามาทำงานทางประตูใหญ่ด้านหน้าโรงแรมกับเขาหรอก  เพียงแต่เธอเคยมาเดินเล่นบริเวณนั้นในวันว่าง ๆ  เพื่อสำรวจดูส่วนของด้านหน้าคาสิโนที่ตัวเองทำงานเท่านั้น  แต่เวลามาทำงานจริง ๆ นั้น เธอมักจะจอดรถไว้ที่ลานจอดรถด้านหลังที่เป็นส่วนของพนักงาน  และมีประตูทางเข้าที่เป็นประตูเล็กที่เป็นทางเข้าออกสำหรับพนักงานของคาสิโนและโรงแรมที่ลี่หลินทำงานอยู่

เมื่อเปิดประตูห้องพักเข้าไป  เธอก็รีบปิดมันลงทันทีเพราะอากาศเย็นด้านนอก  และความเหนื่อยล้ามากมายหลังจากเลิกงานที่ต้องเดินวนเวียนไปมาแทบจะตลอดเวลางาน  ไม่ค่อยจะได้นั่งพัก  จะมีเวลานั่งพาขาจริง ๆ ก็เมื่อเวลาพักหนึ่งชั่วโมงในช่วงเบรคพักทานข้าวเท่านั้นเอง  

แต่สิ่งที่ดีอีกอย่างของการเป็นพนักงานคาสิโนก็คือ  อาหารฟรีและเครื่องดื่มฟรี  ส่วนมากเธอมักจะไปกินกาแฟเย็นรสชาติอร่อยที่ทำงาน  เพราะมีบริการตู้กดกาแฟ ชา หรือไม่ก็เครื่องดื่มอื่น ๆ ได้ฟรี  ช่วงพักกลางวันก็ไปกินอาหารที่ห้องอาหารของพนักงาน  

อาหารนั้นก็แล้วแต่ว่าโรงครัวจะทำเมนูอะไรในแต่ละวัน แต่รสชาติของอาหารในห้องอาหารสำหรับพนักงานของที่นี่ก็ไม่ได้แย่นัก   ซึ่งลี่หลินก็ไม่มีปัญหาใด  เธอปรับตัวให้เป็นคนอยู่ง่ายกินง่ายได้อยู่แล้ว

เพราะตอนนี้ลี่หลินนั้นเหลือเพียงตัวคนเดียวในโลกใบนี้  พ่อของเธอที่เป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็จากไปได้เกือบจะหกปีแล้ว  หลังจากนั้นเธอก็แต่งงานกับลูกชายของเพื่อนพ่อที่มีชื่อว่าเฉินเฟยหรง  เขาทำงานในบริษัทข้ามชาติแห่งหนึ่ง  แต่เธอก็ไม่ได้ถามรายละเอียดเกี่ยวกับงานเขามากมายนัก  

เขาเคยบอกเพียงว่าเกี่ยวกับเรื่องการเงิน  แต่ว่าชีวิตคู่ของทั้งสองก็ดำเนินมาได้ไม่ถึงปีก็มีอันต้องจบสิ้นลง  ขณะนั้นเธอมีวัยเพียงแค่สิบแปดปี  ถือว่ายังเด็กมาก  ยังไม่เข้าใจชีีวิตมากมายนัก และยังเอาแต่ใจตัวเองเป็นอย่างมาก

ส่วนเฟยหรงมีวัยที่แก่กว่าเธอเกือบแปดปี  เขาอายุยี่สิบเจ็ดปีในขณะที่แต่งงานกับเธอ  สาเหตุที่เขาแต่งงานกับเธอในเวลาไม่นานหลังจากที่พ่อของลี่หลินเสียนั้น  อาจเป็นเพราะความสงสาร  ลี่หลินคิดเช่นนั้น  เขาสงสารที่เธอโดดเดี่ยวและยังทำใจไม่ได้กับความสูญเสีย  

ในเมื่อเขาและเธอก็เคยรู้จักกันมาก่อนตั้งแต่วัยเด็ก  แต่มาห่างเหินไปก็เพราะเขานั้นไปเรียนหนังสือที่ฮ่องกง   ส่วนเธอนั้นอยู่ที่บ้านเดิมกับพ่อของเธอในหมู่บ้านที่ใกล้กับบ้านของคุณพ่อของเฟยหรง

เฟยหรงกลับมาเยี่ยมพ่อเมื่อตอนที่เขาเรียนจบและทำงานแล้ว  และก็ได้มาเยี่ยมที่บ้านของลี่หลินกับพ่อของเขาด้วย และเหตุการณ์ก็เกิดขึ้นในช่วงนี้พอดี  พ่อของลี่หลินเสียด้วยอุบัติเหตุและจากไปในเวลาเพียงไม่กี่วัน   คุณลุงเฉินพ่อของเฟย หรงเป็นธุระช่วยจัดการงานศพให้กับพ่อของลี่หลิน  

รวมถึงวิ่งวุ่นช่วยจัดการเรื่องต่าง ๆ หลายเรื่องด้วยกัน  เฟยหรงเองก็คอยช่วยด้วย  และคอยอยู่เป็นเพื่อนและปลอบใจเธอที่ร้องไห้และทำอะไรไม่ถูก  เพราะไม่เคยเผชิญกับเรื่องพวกนี้มาก่อน  และทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินไป   ลี่หลินเอาแต่ร้องไห้และสมองก็เบลอไปหมด 

ทุกอย่างถูกจัดการโดยคุณลุงเฉินและพี่เฟยหรงของเธอ  และเมื่อทุก ๆ อย่างเสร็จสิ้นลงแล้ว  ลี่หลินก็เหลืออยู่ตัวคนเดียวภายในบ้านและเอาแต่เก็บตัวเงียบ  เพราะเธอไม่อยากจะพบใคร  และยังทำใจไม่ได้ดีนัก  เธอเรียนจบเพียงมัธยมปลายและยังไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยพ่อก็มาจากไปเสียก่อน   ลี่หลินจึงไม่มีอารมณ์จะคิดอ่านเรื่องอนาคตใด ๆ ในตอนนี้ทั้งสิ้น

และเมื่อเฟยหรงเห็นความเศร้าโศกและว้าเหว่ของลี่หลิน   เขาจึงได้ตัดสินใจขอเธอแต่งงานหลังจากผ่านไปเพียงหนึ่งเดือนในการที่เขาไป ๆ มา ๆ ระหว่างบ้านเขากับบ้านของลี่หลินด้วยความเป็นห่วง

ลุงเฉินไม่ได้ขัดข้องใด ๆ  เพราะพี่เฟยหรงนั้นอายุแก่กว่าเธอเกือบจะแปดปีย่อมมีความเป็นผู้ใหญ่มากพอ  และสามารถตัดสินใจทุกอย่างด้วยตนเองได้  

เมื่อลุงเฉินไม่ขัดข้อง  การแต่งงานเรียบง่ายและเชิญเพียงคนรู้จักไม่กี่คนมาร่วมพิธีแต่งงานเล็ก ๆ พร้อมกับจดทะเบียนสมรสก็เกิดขึ้น  ในที่สุดลี่หลินก็กลายเป็นคุณนายเฉิน ภรรยาของพี่เฟยหรง  และเขาก็ย้ายเข้ามาอยู่กับเธอที่บ้านของเธอ เพราะไม่อยากจะปิดบ้านหลังนี้ทิ้งเอาไว้  ลุงเฉินก็ไม่ได้ว่าอะไร  เขายินดีเพราะเอ็นดูลี่หลินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว