ตอนที่ 6 ความลับที่เก็บมานาน

 

          ตรัยคุณส่งหลานสาวที่โรงเรียนเสร็จแล้วก็ไปทำธุระของตนเองก่อนจะมาหาตะวันที่ร้านจำหน่ายวัสดุก่อสร้างตามที่ได้นัดกันไว้ว่าวันนี้เขาจะพาไปเจอกับแฟนสาวเพื่อคุยเรื่องเรือนหอ

          “กูเข้าไม่ใจมึงเลย มึงก็เรียนมาเหมือนกูแล้วทำไมไม่ออกแบบเรือนหอเอง”

          “กูกลัวว่าจะออกแบบตามใจตัวเองเกินไป กูเลยอยากได้คนกลางเพื่อฟังความคิดเห็นของกูกับกานต์”

          “แล้ววันนี้แฟนมึงทำงานเหรอ”

          “ทำสิ แต่ทำแค่ช่วงเช้าช่วงบ่ายเขาลา”

          “คงไม่ลาเพื่อมาบรีฟแบบบ้านใช่ไหม”

          “เปล่าเขาลาไปอบรมน่ะ แต่กว่าเครื่องจะออกก็เกือบสี่โมงเย็นเลยมีเวลามาคุยเรื่องเรือนหอ”

          “มึงคบกับหมอกานต์มานานจนจะแต่งงานแล้วกูยังไม่เคยเจอแฟนมึงสักที”

          “ก็มึงงานยุ่งกานต์เขาก็งานยุ่ง”

          “แล้วแบบนี้จะมีเวลาให้มึงเหรอ”

          “มีสิ เขาก็มีวันหยุดเหมือนคนอื่นนั่นแหละแต่ช่วงที่ทำงานหรือเข้าเวรก็จะติดต่อยากหน่อยแค่นั้นองแล้วโรงพยาบาลกับร้านกูก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ถ้ามีเรื่องด่วนกูก็ไปหาเขาได้” ตะวันอธิบายให้เพื่อนฟัง

          “ดีนะอยู่ใกล้แบบนี้”

          “ดีสิ มึงก็รีบหาแฟนสักทีเถอะโสดมานานแล้วไม่เหงาเหรอ”

          “จะเอาเวลาที่ไหนมาเงาล่ะ งานที่ไร่ก็ยุ่ง”

          “มึงทำตัวให้ยุ่งเองมากกว่า คนงานที่ไร่ก็ออกเยอะแยะไม่เห็นจะต้อลงไปคุมเองเลย”

          “ก็บางอย่างมันไม่ได้ดั่งใจนี่”

          “แล้วงานร้านยาของลูกสาวอาจารย์เพิ่มศักดิ์ล่ะ มึงจะให้กูดูหรือจะดูเอง” ตะวันเป็นคนรับงานแต่ที่ถามตรัยคุณเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนออกแบบและไม่ได้คิดค่าจ้าง

          “อยู่ใกล้แค่นั้นกูช่วยดูก็ได้”

          “กูมีงานออกแบบอาคารสำนักงานในตัวอำเภออีกงานนะ เขาอยากให้มึงออกแบบ”

          “กูเห็นเขาเพิ่งเอาดินมาลงคงอีกนานกว่าจะได้เริ่ม”

          “รอกูกลับจากภูเก็ตนะกูจะนัดคุยเรื่องรายละเอียด”

          “เขาไม่ประมูลเหรอวะ”

          “เขารู้จักกับพ่อกูมาก่อนก็เลยเลือกให้ทำ แรกๆ กูไม่อยากทำแต่เขาก็ไม่ยอมเขาเลยเพิ่มเงินให้อีก กูก็งกด้วยสิรีบเก็บเงินแต่งงานก็เลยยอม”

          “เขาเรียกสินสอดแพงเหรอ”

          “เรียกก็ดีสิกูจะได้รู้ว่าเท่าไหร่ แต่นี่เขาบอกเท่าไหร่ก็ได้กูก็เลยต้องเอาให้มากเข้าไว้ไม่อยากให้หมอกานต์น้อยหน้าใคร”

          “แล้วเจ้าตัวเขาว่าอะไรไหม”

          “ไม่ว่าเลยเขาบอกไม่มีสินสอดก็ได้ ยิ่งเขาพูดแบบนี้กูยิ่งเกรงใจ”

          “ยังไม่ทันแต่งก็กลัวเมียแล้วเหรอวะ”

          “เขาเรียกให้เกียรติต่างหาก มึงลองรักใครจริงๆ สิมึงจะยอมเขาและอยากทำทุกอย่างเพื่อเขาแม้ว่าเขาจะไม่ขอก็ตาม”

          “ดูมึงเข้าใจความรักดีนะ”

          “กูไม่ได้เข้าใจความรักแต่กูเข้าใจคนรักของกูต่างหาก”

          “มึงเปลี่ยนไปมากนะตั้งแต่มีแฟน” ตรัยคุณมองเพื่อนรักที่ครั้งหนึ่งเคยเห็นผู้หญิงเป็นเพียงของและคบไม่เลือกแต่ตอนนี้ตะวันเปลี่ยนไปเป็นคนที่จริงจังเรื่องความรักและกำลังจะสร้างครอบครัว ซึ่งตรัยคุณคิดว่ามันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีและเขาก็รู้สึกอยากมีใครสักคนมาสร้างครอบครัวด้วยกันเหมือนอย่างตะวัน

          ตรัยคุณนั่งคุยกับเพื่อนไม่นานเท่าไหร่คนรักของตะวันก็เดินเข้ามา เขามองเธอแล้วยิ้มเพราะจำได้ว่าเพิ่งจะเจอกันเมื่อวานที่งานววัด

          “คุณเป็นแฟนไอ้ตะวันเหรอ”

          “ค่ะ แล้วคุณก็คงเป็นเพื่อนที่จะมาออกแบบเรือนหอให้ใช่ไหมคะ”

          “เดี๋ยวนะสองคนนี้รู้จักกันมาก่อนเหรอ” ตะวันมองหน้าคนรักสลับกับเพื่อนรักอย่างแปลกใจ

          “ไม่รู้จักหรอกค่ะ แต่เมื่อคืนกานต์เจอเขาที่งานวัดแล้วเขามาช่วยกานต์กับยัยพิมพ์ปาลูกโป่ง”

“บังเอิญดีนะ เขาชื่อตรัยเป็นเพื่อนรักของผมที่ผมเคยเล่าให้คุณฟังบ่อยๆ วันนี้เขาจะมาช่วยออกแบบเรือนหอให้เรา กานต์อยากได้แบบไหนก็บอกได้เลยเขาเก่งที่สุดในรุ่นแล้ว”

“ยินดีที่รู้จักนะครับหมอกานต์ผมได้ยินชื่อคุณมานานแล้วเพิ่งจะเคยเอจตัวจริงวันนี้”

“ยินดีที่รู้จักเช่นกันค่ะแต่ก่อนที่กานต์จะบอกว่าอยากได้เรียนอหอแบบไหนกานต์อยากจะถามคุณตรัยก่อนว่าเพราะอะไรเพื่อนของกานต์ถึงได้บอกว่าคุณตรัยคือคนงานที่มาส่งของ”

“หนูพิมพ์เธอเข้าใจผิดนิดหน่อย”

“คนส่งของอะไรวะตรัย”

“ก็เมื่อวานกูติดรถสงของไปลงที่บ้านหนูพิมพ์เข้าเขาก็เลยคิดว่ากูเป็นเด็กส่งของ”

“แล้วทำไมมึงไม่บอกเขาล่ะ”

“กูกลัวเขาเสียหน้าไงก็เลยปล่อยไปก่อน”

“ปล่อยไปได้ยังไงคะนี่ถ้าเพื่อนของกานต์มารู้ทีหลังคงจะโกรธแน่ที่คุณไปหลอกเขา”

“ผมหลอกที่ไหนครับเธอเข้าใจผิดไปเองแล้วตอนนี้แดดมันก็ร้อนมากผมไม่อยากจะต้องมายืนอธิบายสู้รีบทำงานให้เสร็จดีกว่า”

“จะปล่อยให้ยัยพิมพ์เข้าใจผิดไปแบบนี้ตลอดเหรอคะ”

“ผมว่าอีกไม่นานเพื่อนคุณก็ต้องรู้แหละว่าเขาไม่ใช่คนงาน เพราะเขาต้องไปคุมคนงานทำร้านขายยาของเธอและบ้านเขาก็อยู่ติดกับบ้านเธอ”

“ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ายัยพิมพ์รู้จะโกรธมากแค่ไหน ยัยพิมพ์เป็นคนไม่ชอบการโกหกที่สุด กานต์ว่าคุณน่าจะทำงานลำบากแล้วล่ะคะ”

“มันเรื่องเล็กน้อยเองนะครับ คุณพูดเหมือนมันผิดมาก”

“คุณตรัยอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่สำหรับคนที่เกลียดการโกหกอย่างยัยพิมพ์มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ เผลอๆ อาจจะโกรธจนไม่มองหน้าเลยนะคะ”

“ซวยแล้วสิ”

“ไม่หรอกค่ะ แค่รีบไปบอกความจริงก่อนที่ยัยพิมพ์จะรู้จากปากคนอื่น”

“ตกลงครับผมจะรีบบอกเธอเลย” ตรัยคุณรีบรับปากเพราะเขาไม่อยากให้พิมพ์พันดาวไม่ชอบตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบ

เมื่อคุยเรื่องส่วนตัวจบแล้วตรัยคุณก็เริ่มคุยเรื่องเรือนหอและจดรายละเอียดทุกอย่างที่ตะวันและคนรักต้องการ

“ใช้เวลานานไหมคะ” กานต์พิชชาถามเพราะเธอยากจะเห็นแบบว่าจะเหมือนที่ตนเองคิดไว้หรือเปล่า

“ไม่นานครับ ระหว่างนี้ผมจะส่งแบบให้ดูเป็นระยะถ้าไม่ชอบจุดไหนก็บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะครับ เพราะถ้าบอกช้าหรือไม่ยอมบอกเพราเกรงใจคุณเองจะเสียใจเพราะบ้านหลังนี้คุณจะต้องอยู่กับมันไปตลอด”

“ขอบคุณนะคะ เวลาทำงานคุณตรัยดูเป็นคนจริงจังมากผิดกับเมื่อคืนเลยค่ะแล้วได้เอาตุ๊กตาไปให้สาวไหมคะ”

“นี่แอบไปจีบสาวมาเหรอวะ”

“ยังเลยครับ”

“ทำไมล่ะคะ”

“ก็ผมแอบชอบเธอแต่เธอยังไม่รู้ว่าผมชอบ”

“ที่พูดนี่หมายถึงใครวะตรัย”

“ก็คนที่กูแอบชอบตอนเรียนม.ปลายไง”

“ชอบตั้งแต่ตอนเรียนม.ปลายป่านนี้เธอไม่แต่งงานไปแล้วเหรอคะ นี่คุณแอบชอบมานานขนาดนั้นได้ยังไงทำไมไม่บอกเธอไปล่ะ”

“เท่าที่รู้ตอินนี้เธอยังโสด”

“ถ้านับอายุก็คงเท่ากันสินะคะ”

“ครับ”

“ถ้าจะ 30 แล้วเธอยังโสดมันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ หรือว่าเธอไม่สวยค่ะ”

“สวยสิ สวยมากด้วยเธอเป็นถึงดาวโรงเรียน”

“กูเพิ่งรู้ว่ามึงชอบดาวโรงเรียนนึกว่าชอบอีกคน”

“อีกคนนั้นกูไม่ได้คิดอะไรกับเขา แค่เห็นเขาอยู่ห้องเดียวกันก็เลยคุยด้วย”

“เท่าที่ฟังมากานต์ว่าผู้หญิงที่คุณตรัยชอบคือยัยพิมพ์ใช่ไหมคะ” กานต์พิชชาที่ฟังตรัยคุณพูดแล้วก็นึกออกเพราะเพื่อนของตนเองนั้นเป็นดาวโรงเรียนและสวยมากอีกทั้งยังโสดมาถึงตอนนี้ก็เหลือแค่พิมพ์พันดาวแค่คนเดียว

“คุณกานต์เดาเก่งนะครับ” ตรัยคุณบอกออกไปตรงๆเพราะสักวันหนึ่งทุกคนก็ต้องรู้

“อ้อ ถึงว่าพอรู้ว่าเขาจะกลับมาเปิดร้านก็รีบเสนอตัวเขียนแบบให้ฟรีๆ กูก็นึกว่ามึงทำเพราะเขาเป็นลูกสาวของอาจารย์เพิ่มศักดิ์” เพราะตรัยคุณเคยเรียนกับท่านตอนมัธยมต้น

“ก็ทำเพราะอาจารย์ด้วยทำให้เขาด้วย”

“น่ารักดีนะคะแอบทำอะไรให้คนที่เราชอบ แล้วคุณตรัยไม่คิดจะบอกยัยพิมพ์เหรอคะ”

“ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงครับ”

“เริ่มจากไปรีบไปขอโทษเรื่องที่เข้าใจผิดก่อนค่ะ จากนั้นก็ค่อยว่ากันต่อ”

“ก็นั้นแหละครับที่ทำให้ผมไม่กล้า”

“อย่ากลัวไปเลยค่ะ ยัยพิมพ์เป็นคนตรงๆ บอกเร็วก็จะได้จีบเร็วนะคะ”