ตอนที่ 8 ช่วยผมหน่อย

 

          เช้าวันเสาร์คณะทำบุญก็ออกเดินทางกันแต่เช้าส่วนคนที่ไม่ไปด้วยอย่างตรัยคุณก็ยังหมกตัวอยู่ในที่นอน เพราะกว่าจะถึงเวลาไปดูคนงานที่จะมาทำร้านขายยาก็แปอดโมงเช้า และเวลานี่ก็เพิ่งจหกโมงกว่าเขาขจึงมีเวลานอนอีกเป็นชั่วโมง

          แต่ความคิดที่จะตื่นสายก็ต้องมาสะดุดเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ว่างอยู่หัวเตียงนั้นมันดังจนเขานอนต่อไม่ได้ ถ้าคนที่โทรศัพท์มาเวลานี่ไม่มีเรื่องสำคัญตรับคุณคิดว่าจะจัดการกับปลายสายอย่างแน่นอน

          “ฮัยโหล ตรัยพูดนั่นใคร” เขารับสายโดยไม่ได้มองว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

          “น้าตรัยตื่นหรือยังช่วยพลอยด้วยค่ะ”

          “พลอยเป็นอะไรน้าตื่นแล้ว รออยู่ที่บ้านนะเดี๋ยวน้าจะรีบไปหา”

          “น้าตรัยอย่าเพิ่งมาหาพลอยนะคะ”

          “ทำไมล่ะ หนูบอกให้น้าช่วยแล้วทำไมถึงไม่ให้น้าไปหามีอะไรที่ห้องหรือเปล่า” ตรัยคุณใจคอไม่ดีเพราะบ้านของมาดาตอนนี้มีแค่หลานสาวอยู่คนเดียว เขารีบวิ่งออกจากบ้านขณะที่ยังคุยโทรศัพท์กับหลานสาวไปด้วย ไม่ถึงสองนาทีน้าชายก็มายืนหอบอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน

          “พลอยเปิดประตูหน่อยสิ น้ามาแล้ว”

          “น้าตรัยทำไมไม่ฟังพลอยก่อน”

          “พลอยเป็นอะไรเปิดให้น้าเข้าไปหน่อยสิ”

          “ไม่ได้นะคะ พลอยให้น้าเข้ามาไม่ได้”

          “หนูเป็นอะไรกันแน่ ทำตัวมีพิรุธนะ”

          “น้าตรัยใจเย็นสิฟังพลอยก่อน ที่พลอยโทรไปให้ช่วยก็คือจะให้ช่วยไปซื้อของ”

          “ช่วยไปซื้อของ” ตรัยคุณทรุดลงนั่งเพราะความเหนื่อย

          “ใช่ค่ะ พลอยอยากให้น้าช่วยไปซื้อของให้พลอยหน่อยได้ไหมคะ”

          “ของอะไรเดี๋ยวเราก็ต้องออกไปเรียนพิเศษ น้าว่าแวะซื้อตอนนั้นเลยก็ได้”

          “ไม่ได้ค่ะ พลอยต้องใช้ตอนนี้น้าไปซื้อให้พลอยตอนนี้เลยนะคะด่วนด้วยค่ะ”

          “ก็ได้ แล้วน้อยพลอยจะให้น้าไปซื้ออะไรล่ะ”

          “ผ้าอนามัยค่ะ”

          “อะไรนะ ผ้าอนามัย” ตรัยคุณตกใจเพราะเขาไม่เคยซื้อของแบบนี้มาก่อนแล้วตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือแค่เขากับพลอยมนเพราะคนอื่นไปทำบุญกันหมดแล้ว

          “ค่ะ น้าตรัยไปซื้อให้หน่อยนะคะ”

          “ได้ เดี๋ยวน้าไปซื้อให้แล้วพลอยจะยี่ห้ออะไรแบบไหนบอกน้ามาเลย” ไปซื้อของให้หลานแค่นี่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยถึงแม้จะเป็นของใช้ผู้หญิงแต่เขาก็เต็มใจไปซื้อให้

          ตรัยคุณรีบมายังร้านสะดวกซื้อแต่พอเดินเข้ามาถึงจุดที่วางขายผ้าอนามัยยืนงงเพราะไม่รู้จะเลือกแบบไหนไปให้หลานสาว เขาเลยโทรศัพท์ไปถามแต่รอเท่าไหร่พลอยมนก็ไม่รับสักที

          ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกเพราะตนเอฃไม่เคยใช้ชองแบบนี้มาก่อนเขาเลยจะถามพนักงานที่อยู่หน้าแคชเชียรืแต่พอเดินไปใกล้จะถึงก็ยิ้มด้วยความดีใจเพราะเห็นว่าพิมพ์พันดาวเนเข้ามาพอดี

          “พิมพ์ผมดีใจที่สุดที่เจอคุณที่นี่นะ” เขารีบเดินไปหาอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวตกใจ

          “นี่นาย ทำอย่างกับไม่เคยเจอกัน”

          “มาทางนี้หน่อยสิ ช่วยผมหน่อย”

          “ช่วยอะไร ฉันรีบอยู่นะ”

          “ผมก็รีบช่วยผมหน่อยนะมาทางนี้” เขาไม่สนใจหรอกว่าพิมพ์พันดาวจะรับไปทำอะไรเพราะเขาคิดว่าเรื่องอขงเขาน่าจะด่วนกกว่าเรื่องของเธอ เขาดึงแขนหญิงสาวให้ตามมาที่หน้าชั้นวางผ้าอนามัย

          “นี่มันอะไรกัน”

          “ช่วยผมเลือกหน่อยว่าจะเอาแบบไหน”

          “จะใช้เองเหรอ” พิมพ์พันดาวมองหน้าเขาแล้วกลั้นขำ

          “ใครจะใช้เองกันล่ะ ผมมาซื้อให้น้องพลอย แต่ไม่รู่ว่าเขาจะใช้แบบไหนโทรกลับไปก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์แล้วนี่ก็เพิ่งจะเป็นครั้งแรกด้วยสิ ผมไม่รู้ต้องซื้อแบบไหนพิมพ์ช่วยหน่อยนะ ขอร้องล่ะ”

          “ก็ได้ค่ะ ฉันเห็นแก่น้องพลอยหรอกนะ” หญิงสาวเลือกผ้าอนามันรวมถึงน้ำยาอนามัยสำหรับล้างจุดซ่อนเร้นใส่ตะกร้าให้เขา

          “พิมพ์ผมขอร้องอีกอย่างสิ”

          “อะไรอีกคะ ขอบที่ฉันซื้อให้ก็ครบหมดแล้วฉันรีบอยู่นะ”

          “คุณจะรับไปไหนกันนียังเช้าอยู่เลยนะกว่าคนงานจะมาเริ่มงานก็แปดโมงเช้า”

          “พ่อบอกให้ฉันเตรียมพวกน้ำดื่มและเครื่องดื่มให้คนงาน”

          “เรื่องนั้นผมจัดการเองคุณช่วยไปสอนน้องพลอยใช้หน่อยได้ไหม”

          “ก็ได้ แต่ฉันของซื้อของกินก่อนนะ” หญิงสาวเดินมายังตู้อาหารแช่แข็งเพราะบิดาไม่อยู่บ้านเธอจึงต้องอาศัยอาหารพวกนี้เนื่องจากตนเองทำอาหารไม่เป็น

          “จะซื้อไปกินเหรอ”

          “ก็ใช่นะสิ พอ่ไม่อยู่ฉันทำกับข้าวไม่เป็น”

          “เดี๋ยวผมจะไปตลาดสดแล้วซื้อของมาทำกับข้าวแล้วจะทำเผื่อ พิมพ์ไปหาน้องพลอยก่อนได้ไหม” เขาพูดแล้วส่งกุญแจบ้านให้

          “ก็ได้ค่ะ” พิมพ์พันดาวเห็นสีหน้าที่ดูเป็นกังวลของเขาก็เลยตกลงเพราะตอนที่เธอเป็นประจำเดือนครั้งแรกนั้นยังมีมารดาคอยให้คำแนะนำแต่พลอยมนกลับไม่มีใครเลยเพราะคนอื่นๆ ไปทำบุญกันหมด หญิงสาวรอเขาชำระเงินเสร็จจากนั้นก็รับของทั้งหมดมาถือไว้ก่อนจะรีบมายังบ้านของเขา

          เธอเคยมาบ้านหลังนี้แล้วหลายครังแต่ยังไม่เคยขึ้นไปยังชั้นสองแต่ห้องของพลอยมนก็หาไม่ยากเพราะหน้าห้องมีรูปเด็กผู้หญิงติดอยู่ เธอเคาะประตูเบาๆ

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          “น้าตรัยมาแล้วเหรอคะ เอาของวางไว้หน้าประตูนะคะเดี๋ยวพลอยออกไปเอาเองแล้วน้าตรัยก็รีบลงไปข้างล่างเลยนะอย่าให้พลอยเห็นว่าแอบยืนรอยู่” พลอยมันยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่จึงไม่อยากให้น้าเข้ามาในห้องเพราะยายสอนของเธอสอนไว้ว่าห้ามให้ผู้ชายคนไหนเข้าห้องเด็ดขาดถ้าตัวเองยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยถึงแม้จะเป็นพี่ชายน้าชายหรือแม้แต่คุณตาก็ตาม

          “พี่พิมพ์เองค่ะน้องพลอย ขอพี่เข้าไปได้ไหมคะ”

          “พี่พิม์เหรอคะ แล้วพี่พิมพ์มาได้ยังไงเจอน้าตรัยไหมพลอยให้น้าตรัยไปซื้อของนี่ก็หายไปนานมากเลย”

          “น้าตรัยของน้องพลอยซื้อของมาแล้วแต่เขาให้พี่พิมพ์มาช่วยสอนน้องพลอยใช้เพราะเราเป็นผู้หญิงเหมือนกันไม่ต้องอายนะคะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะ” เธอรับอธิบาย

          “ดีเลยค่ะพลอยกำลังหาได้คนช่วยแนะนำพอดี” พลอยมนรีบเปิดประตูให้พี่สาวข้างบ้านเข้ามา

          “นี่ของที่จำเป็นทั้งหมด เดี๋ยวพี่จะบอกน้องพลอยนะว่าแบบไหนใช้ยังไงและต้องใช้ตอนไหนบ้าง”

          “ขอบคุณค่ะพี่พิมพ์”

          พิมพ์พันดาวอธิบายการใช้ของผ้าอนามัยแต่ละแบบรวมถึงวเลาที่ต้องใช้อีกทั้งยังสอนเด็กสาวเรื่องการรักษาความสะอาดมหเธอจากนั้นก็นั้นก็รอจนเธอออกมาจากห้องน้ำ

          “ทำไม่เดินแบบนั้นล่ะคะ เดินแบบปกติ นั่งแบบปกติค่ะ”

          “คนอื่นจะรู้ไหมคะว่าพลอยเป็นเมนส์ เขาจะเห็นไหมว่าเราใส่ผ้าอนามัย”

          “ไม่หรอกค่ะ เราก็ทำตัวเป็นปกติ ถ้ามันเปื้อนเยอะก็เปลี่ยนแต่ถ้าไม่เยอะก็รอครบสี่ชั่วโมงก็เปลี่ยนครั้งก็ได้ ความสะอาดสำคัญที่สุดค่ะ”

          “เพื่อขงพลอยบอกว่าบางครั้งจะปวดท้องด้วย”

          “ใช่ค่ะถ้าปวอดท้องก็กินยาพราราเซตามอลหนึ่งเม็ดแล้วก็เอากระเป๋าน้ำร้อนวางค่ะ ที่บ้านมีไหมคะ”

          “ไม่มีค่ะ”

          “เดี๋ยวพี่จะมาให้นะคะ”

          “พี่พิมพ์คะแต่เพื่อนของพลอยเขามียากินเฉพาะด้วยค่ะที่ไม่ใช่ยาพารา”

          “ยาแบบนั้นเอาไว้กินตอนที่ทานยาพาราแล้วไม่ดีขึ้นค่ะ ถ้าน้อยพลอยปวดท้องและทานยาพาราแล้วไม่ดีขึ้นก็โทรบอกพี่เดี๋ยวพี่จะเอายามาให้ น้องพลอยมีโทรศัพท์ไหมคะ”

          “มีค่ะ”

          “เมมเบอร์พี่แล้วก็แอดไลน์ไว้มีอะไรกไลน์หาพี่นะ”

          “ขอบคุณค่ะ ดีจังที่พี่พิมพ์กลับมาอยู่ที่บ้านแบบนี้พลอยจะได้ไม่เหงา”

          “พี่ก็เหมือนกันได้น้องพลอยคุยด้วยก็หายเหงา”

          พลอยมนไม่ค่อยมีเพื่อนที่อยู่ใกล้บ้านเท่าไหร่เพราะเธอไปเรียนในเมืองตั้งแต่เด็กพอมีคนมาคุยด้วยแบบนี้ก็รู้สึกดีใจ

          “วันนี้พลอยต้องไปเรียนพิเศษแต่พลอยไม่มั่นใจเลยค่ะ”

          “มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้หญิงทุกค่ะน้องพลอยพี่เคยผ่านมาแล้วแรกๆ ก็กลัวคนอื่นรู้แต่พอเชารู้มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

          “ค่ะพลอยจะพยายามมั่นใจ”

          “พี่ขอตัวก่อนนะคะน้องพลยอจะได้เตรียมตัวไปเรียน”

          “พลอยเตรียมกระเป๋าไว้แล้วค่ะ พลอยว่าเราลงไปกินข้าวกันดีกว่าไม่รู้ว่าวันนี้น้าตรัยจะทำอะไรไว้รอ”