공유

เข้าร่วมงานเลี้ยง

작가: l3oonm@
last update 최신 업데이트: 2025-07-06 01:02:29

เว่ยอ๋อง เจ้าคนชั่วช้าที่สั่งลงโทษข้าเช่นนั้นรึ ในเมื่อมู่เฟยหย่ายังมิได้หมั้นหมาย ก็ให้คู่ชะตาได้พบเจอกันไปเลยก็แล้วกัน

“เจ้าไปแจ้งท่านพ่อ ท่านแม่ว่าข้าป่วยไปไม่ได้แล้ว” เจียอีล้มตัวนอนคลุมโปงต่อทันที

“คุณหนู ท่านป่วยจริงหรือเจ้าคะ ให้บ่าวไปตามหมอมาดีหรือไม่” เสี่ยวถิงร้อนใจ จนต้องรีบมาคลำตัวเจียอี

“ไม่ต้อง ข้าเพียงแค่ต้องการนอนต่อก็เท่านั้น เจ้ารีบไปบอกเถิด” เจียอีโบกมือให้เสี่ยวถิงเร่งออกไปแจ้งคนอื่น

เสี่ยวถิงเม้มปากแน่นด้วยไม่รู้จะบังคับให้คุณหนูของนางลุกจากที่นอนได้อย่างไร จึงได้แต่รีบร้อนเร่งฝีเท้าออกไปแจ้งนายท่านที่เรือนหลัก

เจียอีนอนกัดนิ้วหัวแม่มืออย่างครุ่นคิด นางแค่หลีกเลี่ยงโชคชะตาที่ต้องพบเจอคนพวกนั้นก็คงเพียงพอแล้ว หากยังคงเนื้อเรื่องเช่นเดิม นางก็เพียงปฏิเสธมู่เฟยหย่าไปก็ได้แล้วมั้ง

เพียงไม่นานเสียงฝีเท้าคนจำนวนไม่น้อยที่เร่งรีบก็มาถึงเรือนของเจียอี

“อีอี เจ้าเป็นอันใดลูก” เสียงสตรีที่คุ้นหู ทำให้เจียอีลุกขึ้นมามองทางนาง

“ท่านแม่” นางเอ่ยเรียกเสียงสั่น ความคิดถึง โหยหามารดามันเป็นเช่นนี้นี่เอง ก่อนนางจะถูกแยกร่าง นางได้แต่คิดถึงรอยยิ้มของบิดามารดา หากยังอยู่อาจจะช่วยนางได้บ้าง

“เจ้าเด็กคนนี้ มีไข้เหตุใดถึงไม่พูด” สวีซื่ออดจะตำหนิบุตรสาวไม่ได้ ไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ล้วนแต่เก็บไว้ในใจไม่ยอมเอ่ย

“เอ๊ะ ตัวก็ไม่ร้อน เจ้าเจ็บปวดที่ใด” สวีซื่อจับตัวเจียอีพลิกซ้ายขวา เพื่อสำรวจว่านางไม่สบายที่ไหน

“เอ่อ...ลูกเพียงแค่อยากพักต่อเจ้าค่ะ ท่านแม่ท่านพ่อ พาพี่หญิงเข้าวังเถิด วันนี้ลูกจะอยู่จวน”

“ไม่ได้ หากไม่ได้เป็นอันใดก็รีบลุกขึ้นแต่งตัว ไทเฮามิได้เจอเจ้ามานานแล้ว พระองค์กำชับนักหนาว่าวันนี้ต้องพาเจ้าไปด้วย”

ไทเฮาเป็นญาติฝั่งมารดาของมู่เจียอี ยามเด็กพระองค์โปรดเจียอีที่ช่างพูด เชื่อฟังไม่น้อย ถึงกับพาเข้าไปพักอยู่กับนางที่วังหลวงครั้งหนึ่งถึงหลายวัน

ในเมื่อไม่มีหนทางที่จะหลีกเลี่ยงได้ เจียอีจำต้องลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา และถูกมารดากับเสี่ยวถิงจับแต่งตัว

พาเดินออกจากเรือนพักมา นางก็พบกับมู่เฟยหย่าระหว่างทางที่จะเดินไปที่หน้าจวน ชุดสีม่วงอ่อนไล่สีชมพูอ่อน ช่วยขับให้ผิวพรรณที่ขาวของนางยิ่งน่ามองเพิ่มไปอีก

ดวงตาหงส์ที่มองมาทางเจียอีดูเย้ายวน ส่งให้ใบหน้าของนางมีเสน่ห์เหลือร้าย เจียอีได้แต่พยักหน้าชื่นชมในใจ งามมากจริงๆ

“อีอี พี่คิดว่าเจ้าจะไม่ไปเสียแล้ว” มู่เฟยหย่าเดินเข้ามาดูน้องสาวของนาง พอเห็นชุดที่เจียอีสวมใส่ นางก็ยกยิ้มอย่างพอใจ

ชุดของเจียสี ตัวในเป็นสีชมพูอ่อน ด้านนอกคลุมทับด้วยเสื้อขาวสลับชมพูหนาถึงสามชั้นด้วยกัน เครื่องประดับของนางก็มิได้เป็นของใหม่เช่นเดียวกับมู่เฟยหย่า

“ข้าก็มิได้อยากจะไป แต่ด้วยไทเฮาอยากพบข้า ข้าจึงเลี่ยงไม่ได้”

มู่เฟยหย่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นคำพูดของน้องสาวที่แปลกหูไปจากเดิม

“เช่นนั้นก็ไปกันได้แล้ว” สวีซื่อเอ่ยเร่งทั้งสองให้รีบเดินไปขึ้นรถม้าที่อยู่ด้านหน้าเรือน

มู่เฟยหย่าและมู่เจียอีนั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน รองเจ้ากรมมู่กับสวีซื่อนั่งรถม้าอีกคันที่วิ่งออกหน้าไปก่อนแล้ว

“อีอี วันนี้เจ้ามองหาคุณชายที่มาร่วมงานสักคนเถิด ท่านแม่เอ่ยเรื่องของหมั้นของพี่แล้ว อีกไม่นานก็คงเป็นตนของเจ้า”

เจียอีบอกมู่เฟยหย่าอย่างพิจารณา ดูเหมือนนางก็รักน้องสาวของนางไม่น้อย เหตุใดถึงได้ทำร้ายนางได้มากถึงเพียงนั้นกัน

“ข้ายังไม่คิดเรื่องออกเรือน แล้วกำหนดงานของพี่หญิงจะมีขึ้นเมื่อใด ท่านไม่คิดหรือว่าวันนี้ท่านอาจจะเจอคนที่ดีกว่าคุณชายหวงก็ได้”

“หึหึ จะมีผู้ใดดีไปกว่าพี่ฟานเล่า ข้ากับเขาปักใจรักมั่นกันมาตั้งแต่เล็ก เรื่องนี้เจ้าก็รู้” มู่เฟยหย่าลูบผมของตนเองเบาๆ ดวงตาของนางเปล่งประกายอย่างมีความสุขเมื่อเอ่ยถึงหวงเต๋อฟาน

“เว่ยอ๋องอย่างไรเล่าพี่หญิง ไม่แน่หากท่านได้เจอเขา ท่านอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”

“ไม่มีทาง เจ้าไม่เคยได้ยินความโหดเหี้ยมของเว่ยอ๋องหรืออย่างไร” มู่เฟยหย่าลูบแขนที่ขนลุกของนาง

“อาจจะเป็นข่าวลือก็ได้พี่หญิง วันนี้ท่านก็จะได้เห็นเขาแล้ว จะได้รู้ว่าโหดเหี้ยมจริงหรือไม่” เจียอีหยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

เพียงครู่เดียวรถม้าก็จอดลงที่หน้าพระราชวัง ทั้งหมดจะต้องเดินเท้าเข้าไปด้านในอีกเกือบลี้ ผู้คนเริ่มทยอยเดินทางมาถึงกันแล้วมากมาย

คุณหนูทั้งหลายต่างแต่งกายประชันความงามกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่พอสองพี่น้องตระกูลมู่ลงมาจากรถม้า ผู้คนที่อยู่หน้าวังหลวงก็มองมาทางพวกนางอย่างสนใจ

มู่เฟยหย่างดงามดั่งนางพญา เพียงแค่นางปรายตาบุรุษที่ได้เห็นก็ล้วนแต่หัวใจเต้นระรัว มู่เจียอีที่งดงามดั่งดอกไม้งามที่น่าทะนุถนอม ดวงตาที่ยิ้มมีความสุขของนางแค่เพียงได้เห็นก็มีความสุขร่วมไปกับนางด้วยแล้ว

มู่เฟยหย่าที่เห็นสหายของนางก่อน ก็ขอตัวแยกจากครอบครัวเดินไปพร้อมกับสหายของนางทันที

“อีอี สหายของเจ้าเล่ามาหรือยัง” มู่เฟยหย่าหันมาถามเจียอี

“ข้ายังไม่เห็นเจ้าค่ะ พี่หญิงท่านไปก่อนได้เลย ข้าจะอยู่กับท่านแม่ก่อน”

“อืม เช่นนั้นก็ดูแลท่านแม่ด้วย”

เจียอีเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับมารดาของนาง รองเจ้ากรมมู่พาสองแม่ลูกไปส่งที่ที่นั่ง ก่อนจะแยกตัวไปพบสหายของเขา

“อีอี อีอี” เสียงสดใสของไป๋หรันร้องเรียกนาง

“อาหรัน” เจียอีดีใจที่ได้พบสหายของนาง จึงได้รีบลุกขึ้นเดินไปหาทันที

ไป๋หรันมีใบหน้าที่เหมือนกับอาหรันในโลกก่อน ยิ่งทำให้เจียอีตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้พบเห็น

“ไปเดินเล่นด้านนอกกันเถิด” ไป๋หรันดึงแขนของเจียอีออกไปเดินเล่นทันที

ที่สวนดอกไม้ของวังหลวงมีคุณหนูคุณชายจำนวนไม่น้อยที่ออกมาเดินเล่นพูดคุยกัน ในตอนนี้เรื่องชายหญิงพูดคุยกันได้อย่างเปิดเผย เริ่มเป็นที่ยอมรับแล้ว จึงไม่แปลกที่บุรุษจะมาเดินเล่นในสวนดอกไม้ของฝั่งสตรี

“อีอี เจ้ารู้เรื่องที่เว่ยอ๋องเดินทางกลับมาเมืองหลวงแล้วหรือไม่” ไป๋หรันพาเจียอีมาหยุดนั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำ

“ไม่ เพราะอันใด”

“โถ่ วันหลังเจ้าควรออกจากจวนมาเที่ยวเล่นด้านนอกบ้างเล่าถึงจะได้รู้เรื่อง ข่าวลือที่ข้าได้ยินมา เว่ยอ๋องถูกเรียกตัวกลับมาแต่งพระชายาอย่างไรเล่า”

เว่ยอ๋อง พระอนุชาร่วมอุทรของฮ่องเต้ ถูกส่งไปเฝ้าดินแดนทางชายแดนเหนือ นับตั้งแต่ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ ทั้งยังมีส่วนร่วมในการผลักดันให้พี่ชายขึ้นนั่งบัลลังก์ได้สะดวก จากองค์ชายทั้งหลายที่คิดจะก่อกบฏ

“อืม แล้วเลือกได้แล้วหรือยัง” นางอยากจะรู้ว่าเว่ยอ๋องจะเลือกพี่สาวของนางเลยหรือไม่

“ก็งานในวันนี้อย่างไรเล่า จัดเพื่อให้เว่ยอ๋องได้ดูตัวสาวงาม”

“ข้ากลับจวนดีกว่า” เจียอีลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกจากศาลาไป พอได้ยินจุดประสงค์ที่จัดงานในวันนี้

“เดี๋ยว ประเดี๋ยวก่อน เจ้าคงไม่ซวยถูกเลือกกระมัง”

“ก็จริง ที่นั่งของเจ้าอยู่ด้านหลังใช่หรือไม่"

“ใช่ มีอันใด”

“ข้าย้ายไปนั่งกับเจ้าดีกว่า”

“มารดาเจ้าจะยอมรึ”

“ข้าจะบอกเหตุผลท่านแม่เอง”

ทั้งสองเปลี่ยนเรื่องพูดคุยเรื่องคุณหนูจวนใดที่มีสิทธิ์จะได้แต่งเป็นพระชายาแทน ก่อนจะมีนางกำนัลมาเรียกเจียอีให้ไปพบไทเฮาที่ตำหนัก นางจึงได้แยกจากไป๋หรัน

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   นางลืมไปได้อย่างไร

    เว่ยอ๋องที่เห็นว่านางยังดื้อรั้นจึงได้จุมพิตนางอีกครั้ง เพื่อเตือนนางว่าอย่าได้ขัดใจเขา “โอ๊ยย” นางร้องออกมาเบาๆ เมื่อเขาขบริมฝีปากที่ปิดแน่นของนาง“เจ้าดื้อกับเปิ่นหวางเอง อีอี” เขาตะโบมจุมพิตนางอย่างดุดัน ทั้งยังจับยึดตัวของนางไว้ให้ดิ้นรนถอยหนี“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเปิ่นหวางตามหาเจ้าตลอด”“ยะ อย่า” นางเอ่ยขอร้องเสียงสั่น เมื่อฝ่ามือร้อนของเขาปลดเชือกที่รัดเอวของนางออก“ขออภัย” เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนาง เพื่อปรับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้สงบลง แต่กลิ่นกายของนางก็ราวกับเป็นกำหนัดชั้นดี ยิ่งสูดดมเขายิ่งอยากจะรังแกนางเสียในคืนนี้เลย“ท่านอ๋อง” เจียอีเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เริ่มถี่ขึ้นของเขา“อีอี เจ้าทรมานเปิ่นหวาง” เขาดูดเม้มที่ติ่งหูของนาง“เป็นท่านเองที่ทำตัวเอง กลับไปได้แล้ว” นางดันตัวเขาที่คร่อมทับนางอยู่ออก เพราะดูเหมือนส่วนล่างของเขาจะพร้อมรบเสียแล้ว“ช่วยเปิ่นหวางได้หรือไม่” เขามองนางอย่างอ้อนวอน“ไปหอคณิกาเลย” นางเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา“ไม่เอา ต้องเป็นเจ้าเพียงผู้เดียว” เขาจับมือน้อยๆ ของนางอย่างแฝงไปด้วยความหมาย“ไม่ได้ ไม่เอา” นางดึงมือกลับ แต่กลับถูกเขาดึงฉ

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   หยกพกสีดำ

    มื้อเย็นเจียอีนางก็ยังมิได้ออกไปทานที่เรือนหลัก นางยังคงทานที่เรือนของตนเองเช่นเดิม“ข้าต้องกินอีกแล้วรึ” นางมองถ้วยยาน้ำสีดำที่ทั้งเหม็นทั้งขม จากมือของเสี่ยวถิงที่ยื่นมาตรงปากของนาง“กินเถิดเจ้าค่ะ คุณหนูจะให้แข็งแรงเร็วๆ” เสี่ยวถิงจ่อไปให้ถึงปากของนาง เหลือเพียงแค่บีบปากแล้วกรอกยาลงไปเจียอีจำต้องรีบกลืนลงคอไปให้เร็วที่สุด แต่อย่างไรนางก็เกือบจะอ้วกออกมาอยู่ดี “พรุ่งนี้ข้าไม่กินแล้ว เจ้าไม่ต้องต้มมาแล้ว” นางรีบดื่มน้ำตามลงไปหลายจอกทันทีเสี่ยวถิงยังคงดูแลจนเจียอีเข้านอน พอเจียอีนางหลับสนิท นางก็ถอยกลับไปนอนที่เรือนพักบ่าวที่อยู่ด้านหลังเว่ยอ๋องที่มาถึงห้องเจียอี ก็เห็นว่านางหลับไปแล้ว ครั้งนี้เขาไม่คิดจะปลุกนาง แต่กลับขึ้นไปซุกตัวเข้าผ้าห่มนอนลงข้างกายของนางแทน“อื้อออ” เจียอีซุกตัวเข้าหาไออุ่น เมื่อนางหันหลังหนีไม่ยอมพลิกมาทางเขา เขาจึงแย่งผ้าห่มของนางไปเสียหมด เพื่อให้นางหันมาทางเขา“หึ เป็นเจ้าเองนะที่กอดเปิ่นหวาง” เขาดึงตัวเจียอีมาสวมกอดไว้แน่น แล้วเอ่ยออกมาอย่างหน้าหนาองครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ด้านนอกได้ยินคำพูดของผู้เป็นนายก็แทบจะร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้ที่ซ่อนตัวอยู่ “สวรรค์ ท

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   บททดสอบแรก

    ระหว่างทางที่นางเดินกลับ ก็พบเข้ากับบุรุษผู้หนึ่งที่รีบร้อนเดินมาทางนาง พอเขาเข้ามาใกล้นางจึงเห็นใบหน้าของเขาได้ถนัด จะเป็นผู้ใดไปได้เล่าถ้าไม่ใช่ หวงเต๋อฟาน“หยุด!!! ท่านเข้ามาด้านในได้อย่างไร” เจียอียกมือขึ้นห้ามไม่ให้เขาเดินเข้ามาใกล้นาง“คุณหนูรอง หย่าหย่าเล่า เห็นนางหรือไม่ นางบอกให้ข้ามาพบที่ศาลาริมน้ำ”“เช่นนั้นท่านเข้าไปรอนางก่อนแล้วกัน ข้าขอตัว” เจียอีรีบหมุนตัวกลับไปทางเรือนพักของนางให้เร็วที่สุด ด้วยกลัวว่าหากมีคนมาพบเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันในยามนี้จะเข้าใจผิดคิดว่านางลอบนัดพบกับว่าที่พี่เขยของตนเองแต่เหมือนสวรรค์จะส่งบททดสอบแรกมาให้นาง เมื่อเสียงฝีเท้าของจำนวนคนไม่น้อยกำลังมุ่งหน้ามาทางที่ทั้งสองยืนอยู่“กะ อุ๊บ” เจียอีนางยังไม่ทันได้กรีดร้องออกมาก็ถูกมือตะครุบปิดปากนางไว้เสียก่อนตัวของนางลอยขึ้นจากพื้นทะยานไปต้นไม้แล้วต้นไม้เล่า จนมาหยุดอยู่ที่เรือนพักของนางหวงเต๋อฟานยืนนิ่งอึ้งด้วยคนตกใจ หากเขามองไม่ผิด บุรุษที่มาพาตัวคุณหนูรองมู่ออกไป ต้องเป็นเว่ยอ๋องอย่างแน่นอน“ไหน อีอี นางอยู่ที่ใด” มู่เฟยหย่าเอ่ยถามด้วยเสียงอันดัง พร้อมกับเดินเข้ามาทางหวงเต๋อฟาน แล้วมองสำรวจรอบๆ บร

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   คุณหนูใหญ่ให้บ่าวมาตาม

    เว่ยอ๋องรู้สึกว่ามีคนจ้องมองมาทางเขา เขาจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นมู่เฟยหย่า พอเห็นว่าเป็นนางเขาก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที“บุตรสาวรองเจ้ากรมมู่เป็นฝาแฝดรึ” เขาหันไปเอ่ยถามขันทีข้างกาย“พ่ะย่ะค่ะ คุณหนูมู่เฟยหย่าแฝดคนพี่ กำลังเอ่ยเรื่องหมั้นหมายกับคุณชายหวง ส่วนคนน้องคุณหนูมู่เจียอี บ่าวยังมิได้ข่าวเรื่องงานดูตัวของนางพ่ะย่ะค่ะ”“มู่เจียอี งั้นรึ” เว่ยอ๋องยกยิ้มที่มุมปาก แต่รอยยิ้มเช่นนี้ขันทีข้างกายได้แต่ขนลุกไปทั้งตัว ยิ้มเช่นนี้ทีไรมีเรื่องทุกทีมู่เฟยหย่าเห็นขันทีมองมาทางนางแล้วกระซิบบอกกล่าวเว่ยอ๋อง ยิ่งเห็นรอยยิ้มน้อยๆ ของเขา นางก็เขินอายขึ้นมาทันที คงสนใจตัวนางเช่นบุรุษอื่นเป็นแน่เจียอีที่กลับมาถึงจวน เสี่ยวถิงก็รีบร้อนไปหาน้ำร้อนมาประคบให้นางทันที พอกลับมาถึงเรือน นางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ จึงได้เห็นรอยแดงบนหน้าผากจากคันฉ่องว่ามันบวมแดงแค่ไหน“นี่ขนาดกระจกเหลืองขนาดนี้ ยังเห็นรอยแดงชัด ถ้ากระจกใสจะเป็นเช่นใดเนี่ย” นางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างมีโทสะ ก่อนจะทิ้งกระจกในมือลงบนที่นอนเสี่ยวถิงประคบร้อนให้นางอยู่นานกว่ารอยบวมจะยุบลง บิดามารดา และมู่เฟยหย่าที่กลับมาจากงานเลี้ยงก็รีบมา

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   แดงจนอัปลักษณ์

    สวีซื่อกับรองเจ้ากรมมู่เอ่ยถามเจียอีอีกสองสามประโยค เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นอันใดแล้วจึงได้วางใจลง“รู้ตัวว่าเป็นไข้ เหตุใดยังมาอีก” มู่เฟยหย่าเอ่ยถามเจียอีขึ้นมา นางมองที่กำไลข้อมือทั้งสองข้างและปิ่นปักผมอย่างไม่พอใจนัก“ข้าบอกท่านแม่แล้ว ข้าก็ไม่ได้อยากจะมาเสียหน่อย” นางบ่นเสียงเบา ก่อนจะหันไปสนใจของว่างที่อยู่ตรงหน้าแทน หากได้มองหน้ามู่เฟยหย่าต่อ นางอาจจะเผลอโต้ตอบออกไปก็ได้“เว่ยอ๋องเสด็จ” เสียงขันทีประกาศเสียงดัง เพื่อให้ทุกคนลุกขึ้นทำความเคารพ ตะเกียบในมือของเจียอีกชะงักค้าง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วถอยไปอยู่ด้านหลังของมู่เฟยหย่า เพื่อไม่ให้เขาเห็นนางนางมองสังเกตว่ามู่เฟยหย่าจะมีอาการเช่นไร และก็เป็นอย่างที่นางคิด เมื่อดวงตาของมู่เฟยหย่าจับจ้องสนใจอยู่ที่ตัวของเว่ยอ๋องจนเขาเดินไปถึงที่นั่งนางได้เห็นทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งด้วย จึงได้ก้มหน้าลงเช่นเดิม แล้วลอบยิ้มในใจ ผู้ใดที่เห็นพี่สาวนางแล้วจะไม่ตกหลุมรักบ้างเล่า คงไม่มีแน่เชื้อพระวงศ์ ทั้งหมดเข้ามาภายในงานเลี้ยงแล้ว เสียงดนตรี และอาหารเริ่มทยอยเข้ามาด้านใน เจียอีได้แต่ก้มหน้าลงสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าของนาง หรือเงยหน้าขึ้นมามองการแสดงเป

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   ถึงกับเป็นลม

    เจียอีถูกพาไปที่ตำหนักวังหลัง ระหว่างทางเดินมีคนเดินสวนไปมาไม่น้อย เจียอีที่มัวแต่มองความงามของวังหลวงก็บังเอิญชนเข้ากับคนผู้หญิง“โอ๊ยยย” นางเซหงายหลังเกือบที่จะล้มไปกองกับพื้น แต่ถูกคว้าโอบรอบเอวไว้ก่อนที่จึงมิได้ล้มลงไป“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทันมอง” นางรีบขอโทษ พร้อมทั้งดันตัวเขาออกมา“เดินเยี่ยงไร ถึงมิได้ดูทาง” เจียอีเงยหน้าขึ้นไปมองบุรุษที่ตำหนินางเสียงเย็น“เห้ยยย” นางตกใจถอยหลังหนี ด้วยรีบร้อนเกินไปจึงได้ล้มไปกองกับพื้นทันที“อย่างไรกัน คุณหนูจวนใดถึงได้ไร้มารยาทเช่นนี้”เจียอีถูกนางกำนัลพยุงลุกขึ้น นางรีบไปแอบอยู่ด้านหลังของนางกำนัลทันที ความกลัวพุ่งสูงจนเหงื่อซึมออกมาตามใบหน้าและแผ่นหลัง ใบหน้าของนางซีดขาวจนนางกำนัลต้องเข้าไปประคองนางไว้“ขออภัยอีกรอบเพคะ” นางก้มหน้านิ่งไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาสบสายตาของเขา“ท่านอ๋องเพคะ พระองค์กำลังทำให้คุณหนูมู่หวาดกลัวอยู่เพคะ” จางมามา นางกำนัลข้างกายของไทเฮาเอ่ยบอกเว่ยอ๋องที่กำลังจ้องมองเจียอีอยู่“เหอะ เปิ่นหวางเป็นปีศาจหรืออย่างไร ถึงได้หวาดกลัวเสียจะเป็นลมเช่นนี้”“หะ หามิได้เพคะ” เจียอีเอ่ยเสียงสั่นออกมาเช่นนี้แล้วผู้ใดจะเชื่อว่านา

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status