บทที่ 433  

“ไม่กลัวเพคะ รักษาโรคภัยไข้เจ็บช่วยชีวิตผู้คนเดิมทีแล้วก็เป็นหน้าที่ของผู้เป็นหมอเพคะ” เย่ซู่ซู่ตอบ “ครอบครัวของหม่อมฉันสืบทอดอาชีพหมอมาหลายชั่วอายุคนแล้วเพคะ ท่านพ่อของหม่อมฉันเปิดสำนักแพทย์มาหลายสิบปี ดังนั้นหม่อมจึงได้เรียนรู้มาบ้าง พูดไปก็เหมือนอวดรู้ แต่เทียบกับแพทย์อาวุโสทั้งหลายไม่ได้เลยเพคะ หม่อมฉันกำลังตั้งใจเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา”

ซูถิงหว่านกล่าว “หมอหญิงเย่ถ่อมตัวเกินไปแล้ว วิชาแพทย์ของเจ้าดีมากจริง ๆ มิเช่นนั้นเจ้าคงรักษาบาดแผลบนร่างกายของท่านอ๋องให้หายดีไม่ได้หรอก!”

ความจริงเย่ซู่ซู่มิได้เป็นคนรักษาท่านอ๋อง นางก็แค่ฉวยโอกาสมาทำหน้าที่เปลี่ยนยาให้ท่านอ๋องเท่านั้น บัดนี้ นางยอมรับคำชมไปโดยปริยายมิได้เอ่ยอธิบายอะไร เพียงแต่กล่าวอย่างถ่อมตัวว่า “ซู่ซู่ไม่ได้ทำอะไรเลยเพคะ รักษาผู้ได้รับบาดเจ็บเป็นสิ่งที่ซู่ซู่พึงกระทำ ตอนที่พวกเราอยู่ที่เขตชายแดน สภาพความเป็นอยู่ลำบากยากเข็ญยิ่งนัก และท่านอ๋องก็ปรีชาสามารถ เอาชนะความยากลำบาก จนสามารถหายดีได้รวดเร็วเพียงนี้เพคะ…”

เจียงเฟิ่งหัวรับฟังอย่างเงียบเชียบ นางคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่นางส่งไปชายแดนเพื่อจัดการกับซูถิงหว่านในตอนแรก บัดนี้กล