บทที่ 438  

“ไมตรีจิต ท่านอ๋องยังมีไมตรีจิตต่อหม่อมฉันอีกหรือ? นับแต่หม่อมฉันกลับมาจากเขตชายแดน ท่านไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวหม่อมฉันมาตลอด ถึงขั้นไม่อยากจะสนทนากับหม่อมฉันสักประโยคด้วยซ้ำ เพราะอะไรหรือ? บัดนี้หม่อมฉันรู้ความจริงแล้ว ที่แท้ท่านอ๋องก็รังเกียจที่หม่อมฉันสกปรก”

“ท่านเชื่อคำพูดของเย่ซู่ซู่ ไม่ว่าข้าจะอธิบายอย่างไรท่านก็ไม่ยอมเชื่อว่าข้าบริสุทธิ์ ที่แท้ก็เป็นเพราะท่านอ๋องไม่รักข้าแล้ว เช่นนั้นคำปฏิญาณรักตราบนิจนิรันดร์ที่พวกเราเคยสาบานด้วยกันคืออะไร ท่านลืมไปหมดแล้วหรือ?” ซูถิงหว่านไม่ยอมรับความจริงว่าเขาเปลี่ยนใจไปแล้ว

“ข้าเคยให้โอกาสเจ้าแล้ว ข้าจะส่งเจ้ากลับเรือนสกุลซู” เดิมทีเซี่ยซางคิดว่าจะปล่อยให้ซูถิงหว่านอยู่ที่จวนอ๋องต่อไปคงไม่เป็นปัญหาอะไร แต่ต้องเลี้ยงดูสตรีเพิ่มอีกคน เขาดูแลไหว แต่หากว่านางยังคงก่อเรื่องสร้างปัญหาให้เขาอีกแบบนี้คงปล่อยให้อยู่ในจวนต่อไปไม่ได้แล้ว

“เจ้าหมายความว่าอะไร คิดจะไล่ข้าออกไปอีกแล้วหรือ?” ซูถิงหว่านเหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งจนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว “เซี่ยซางเจ้ารู้หรือไม่ว่าวันข้างหน้าเจ้าจะได้เป็นฮ่องเต้ แล้วเจ้าจะแต่งตั้งข้าขึ้นเป็นฮองเฮา ส่วนเจียงเฟิ่