ตอนที่สอง ร้านชาเซียงซือ

ตอนที่สอง

ร้านชาเซียงซือ

จู่ๆ ไข่มุกก็รู้สึกปวดหัวแทบระเบิด ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาราวสายน้ำ

เพล้ง เพล้ง เพล้ง

เสียงกาน้ำชาและข้าวของแตกกระจายพร้อมเสียงหวีดร้องของลูกค้าซึ่งวิ่งหนีกันอลหม่านเรียกให้เซียงเจินจูซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านหลังร้านต้องรีบวิ่งไปลอบมองดูเหตุการณ์

“นายท่าน อย่าได้ทำลายร้านของข้าเลย มีเรื่องใดพูดกันดีดีเถิดขอรับ” ตาเฒ่าเซียงหม่ากำลังจับมือชายคนหนึ่งไม่ให้ขว้างกาน้ำชาลงบนพื้นพลางก้มหัวขอร้องด้วยท่าทีอ่อนน้อม

“ชาของเจ้าทั้งจืดชืดแล้วยังไม่ร้อน เจ้าดูถูกว่าข้าไม่มีเงินซื้อชาดีดีหรือจึงจัดชาถูกๆมาให้เช่นนี้”

เสียงโวยวายหาเรื่องดังออกมาก่อนชายคนนั้นจะส่งสัญญาณให้พรรคพวกทุบกาและถ้วยน้ำชาที่วางอยู่จนแตกละเอียด

“นายท่าน พวกเราไม่เคยคิดเช่นนั้น ลูกค้าทุกคนคือผู้มีพระคุณ อย่าได้ทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ หากท่านไม่พอใจพวกเรายินดีชดใช้เงินคืนให้นะเจ้าคะ” ยายเหลียนรีบคุกเข่าโขกหัวขออภัยจนหัวบวมปูด

“เชอะ ชดใช้หรือ พวกเจ้ามีกี่ชีวิตกันจึงจะชดใช้ให้ข้า” เสียงข่มขู่ดังออกมาอย่างวางอำนาจ

“ทางที่ดีรีบปิดร้านแล้วย้ายกลับไปอยู่บ้านนอกของเจ้าเสีย อย่าได้เสนอหน้าอยู่ที่นี่อีก เข้าใจหรือไม่” คำกรรโชกสุดท้ายบ่งบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงก่อนนักเลงเหล่านี้จะเดินกร่างออกไปราวไม่ได้ทำเรื่องเลวร้าย

สองตายายกอดกันนั่งร้องไห้อย่างเศร้าหมองด้วยไม่อาจสู้กับนักเลงร้ายพวกนั้นได้ อีกทั้งยังโดนทำลายของทำมาหากินจนพังพินาศ

“ของพังหมดแล้ว พวกเราคงไม่อาจเปิดร้านได้อีก ตาเฒ่าเอ๊ย พวกเรากลับไปอยู่บ้านที่นอกเมืองกันดีกว่า” ยายเหลียนยอมถอยอย่างง่ายดายด้วยไม่อยากต่อสู้ให้วุ่นวาย

“พวกเราลำบากแทบตายกว่าจะมีวันนี้ หากยอมกลับไปแล้วอาจูเล่า จะทำอย่างไร”

“อาจูเป็นสาวแล้ว หากพวกนักเลงนั้นอยากรังแกพวกเราจริงๆอาจมีภัยใหญ่หลวง พวกเราควรพานางไปอยู่ให้ห่างไกล”

“แต่ร้านของพวกเราสร้างมาถึง30กว่าปี จะทิ้งไปง่ายๆด้วยการข่มขู่เช่นนี้จริงๆหรือ”

“ตาเฒ่าหม่า พวกเราเริ่มจากไม่มีร้านจนมาถึงทุกวันนี้ก็เพียงพอแล้ว เก็บเงินทองที่เหลือเอาไว้ให้อาจูได้เป็นสินเดิมแต่งงานออกไปกับคนดีดีเถอะ” ยายเหลียนคิดอย่างง่ายๆ

“เจ้าคิดว่าพวกนั้นจะยอมรามือหรือ”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น พวกเขาต้องการเพียงที่ดินผืนนี้ หากพวกเรายอมถอยออกไป พวกเขาย่อมไม่ทำอันตรายเราแน่”

“ร้านชาเซียงซือของพวกเราคงถึงจุดจบแล้วสินะ” เสียงหมองเศร้าดังออกมาจากปากของตาเฒ่าเซียงหม่า สายตาอ่อนล้ามองกวาดไปทั่วร้านซึ่งมีเศษกระเบื้องและข้าวของแตกหักกระจัดกระจาย

เขาคิดค้นสูตรชาอยู่หลายปีกว่าจะสร้างชารสเลิศจนมีลูกค้าติดใจบอกกล่าวกันปากต่อปาก

มาถึงวันนี้ ร้านชาของเขานับว่ามีชื่อเสียงโด่งดัง กระทั่งขุนนางใหญ่หรือเชื้อพระวงศ์ยังต้องแอบมาลองชิมหรือให้คนมาซื้อหาไปลิ้มลองอยู่บ่อยครั้ง

เขาคาดหวังให้ร้านชาอยู่รอดไปอีกหลายปีเพื่อให้หลานสาวได้มีกิจการของตนเองไม่ต้องพึ่งพิงเพียงชายหนุ่ม ที่ผ่านมาจึงพยายามสอนการชงชาและถ่ายทอดความรู้ให้หลานสาวจนหมดไส้หมดพุง

ผู้ใดจะคาดว่าวันหนึ่งกลับไม่มีร้านชาเซียงซือให้สืบทอดแล้วด้วยจู่ๆก็มีผู้ยิ่งใหญ่อยากได้ที่ดินตรงนี้ แล้วส่งนักเลงมาคุกคามสร้างเรื่องเกือบทุกวัน จนล่าสุดที่ถึงกับทำลายข้าวของจนพังเกือบทั้งร้าน

สองตาเฒ่าและยายเฒ่ายังครุ่นคิดไม่ตกว่าจะยอมถอยแต่โดยดีหรือจะสู้กลับด้วยการไปฟ้องร้องทางการ

มิคาดว่าพวกนักเลงโตกลับไม่ยอมปล่อยวางยกพวกมาปิดกั้นทางเข้าออกไม่ให้ลูกค้าได้มาถึงร้านชาง่ายๆอีกทั้งยังเข้ามาหาเรื่องทุบตีตาเฒ่าเซียงหม่าจนบาดเจ็บ

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ตาเซียงหม่าก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหวประกอบกับความเสียใจจึงสิ้นลมไปในอ้อมกอดของเมียคู่ทุกข์คู่ยากและหลานสาว

เซียงเจินจูซึ่งเดิมเป็นเด็กสาวอ่อนแอเรียบร้อยถึงกับล้มป่วยไปอีกคนด้วยความเศร้าเสียใจ และนั่นก็เป็นวันที่ไข่มุกได้เข้ามาในร่างนี้พอดี