บทที่ 14 องค์หญิงผู้ถือดี (2/2)

กว่าจะรอดพ้นจากท้องพระโรงออกมาได้ฉงเสว่ปิงอึดอัดแทบหยุดหายใจ พวกเขาว่าราชการต่อหลังจากทักทายพูดคุยกับนาง คำว่าทักทายเกรงว่าคงพูดได้ไม่เต็มปาก นับว่าเป็นการคาดคั้นเสียมากกว่า

ฉงเสว่ปิงเหม่อลอย จึงไม่ทันได้มองทาง ร่างบอบบางชนเข้ากับสตรีอีกฝั่ง มู่หลินรุจเข้าประคองกายของนางไว้ทันที

มู่หลิน "องค์หญิง เป็นอย่างไรบ้างเพคะ"

ฉงเสว่ปิงส่ายหน้า พลางยืดกายยืนให้มั่น "ข้าไม่เป็นไร"

"นี่เจ้าเดินอย่างไร ไม่มีตาหรือ" เสียงสตรีแผดดังแปดหลอดจนแสบแก้วหู

มู่หลินเดือดดาลที่อีกฝ่ายบังอาจมาชี้หน้านายของตนเช่นนี้ "เจ้านั่นแหละเดินอย่างไร หากไม่อยากนิ้วกุดก็เก็บนิ้วสกปรกนั่นลงเสีย กล้าชี้หน้าองค์หญิงเชียวรึ"

"มู่หลิน" ฉงเสว่ปิงปรามเสียงแผ่ว

อีกฝ่ายขึงดวงตามองมู่หลินด้วยความเคียดขึง "เจ้าเป็นเพียงขี้ข้า ปากดีนัก ข้าจะตบสั่งสอนจะได้ไม่ต้องปากมากอีก"

นางง้างมือขึ้นสูงหมายฟาดลงบนใบหน้าของมู่หลิน ทว่าฉงเสว่ปิงกลับคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้ทันท่วงที สายตางดงามพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยือกน่าสะพรึง

"คิดทำสิ่งใด นางเป็นคนของข้า" ฉงเสว่ปิงบีบข้อมือไว้มั่น กล่าว