บทที่ 9

ในช่วงบ่ายวันนั้น เจียงชูหานก็กลับมา

หลังจากโทรศัพท์หลายต่อหลายครั้งในห้องอ่านหนังสือ เหวินหนิงก็ออกมาในที่สุด เธอสวมชุดอยู่บ้านและดูอ่อนโยนมาก

เธอสวมเดรสน่ารักและอุ้มหมูจิ๋วไว้ในอ้อมแขน หมูตัวน้อยนั้นถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี

เขาตรงเข้าไปหาเธอดึงหมูออกจากอ้อมแขนแล้วโยนมันลงบนโซฟา เหวินหนิงมองดูเขาด้วยสีหน้าโกรธเคืองที่ไม่อาจระงับได้!

มู่อินถูกลักพาตัว แล้วนี่เขามาวุ่นวายทำบ้าอะไรกับเธอเนี่ย? "นายทำอะไรของนายเนี่ย?"

"ฉันมีเรื่องจะถามเธอ"

"ถามอะไรก็ถามมาสิ เจียงเจียงไม่ได้ผิดอะไรด้วยจะไปขว้างมันทำไม?"

เจียงชูหานไม่สามารถระงับความโกรธของตัวเองได้อีกต่อไป เขามาที่นี้ด้วยความกังวลมากแต่ผู้หญิงคนนี้กลับจะมาชวนทะเลาะเพราะเรื่องหมูที่เธอเลี้ยงเนี่ยนะ!?

เธอเก่งเหลือเกินกับการทำให้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

เขานั่งลงและค่อยๆ โยนหมูน้อยไปไกลๆ

เหวินหนิงมองด้วยความตะลึงและจับหมูน้อยขึ้นมาอย่างเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆ อุ้มมันไว้ในอ้อมแขนเพื่อปลอบใจ "เจียงเจียงหนูน้อย พวกเราไม่คุยกับคนบ้าเนอะ"

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเพราะนิสัยแบบนี้ไงเธอเลยทำให้คนที่โกรธอยู่แล้วโกรธมากขึ้นไปอีก

"วันนี้เธอเจอมู่อินมา เธอพูดอะไรกัน" น้ำเสียงของเขาไม่สามารถปกปิดความโกรธได้อีกต่อไป

เหวินหนิงมองเขา สายตาคมราวกับจะเฉือนตาเธอ!

โทนเสียงไม่ได้เปลี่ยนเลยแฮะ

ตอนมู่อินถูกลักพาตัวในชีวิตที่แล้ว เขาก็กลับมาที่นี่อย่างเร่งรีบและถามคำถามด้วยน้ำเสียงเดียวกันกับตอนนี้

ตอนนั้นเธอรู้สึกใจสลายที่เขามาสอบสวนเธอเพราะผู้หญิงคนนอกนั้น

ทว่าตอนนี้มีเพียงความด้านชาเกาะกินหัวใจของเธอ

"ฉันคิดว่านายไม่ควรถามว่าฉันกับมู่อินคุยอะไรกัน แต่นายควรถามน้องสาวของนายว่าเธอพูดอะไรกับมู่อิน!"

"เธอหมายความว่าไง?"

เหวินหนิงขึ้นเสียงพูด "หมายความว่าไงงั้นเหรอ? เจียงชูหาน ความสัมพันธ์ระหว่างเราคืออะไร? ทำไมนายถึงมาสงสัยภรรยาตัวเองเพราะผู้หญิงคนอื่น?"

แม้ว่าเธอจะร่างบางเพียงใด แต่อารมณ์ที่ระเบิดขึ้นของเธอทำให้เจียงชูหานใจเต้นแรงด้วยความตระหนัก ความโกรธที่เคยมีตอนแรกก็ค่อยคลายลงเล็กน้อย

ระหว่างพวกเขาก็ตั้งสิบปีแล้ว แต่ตอนนี้เขากำลังตั้งคำถามกับภรรยาตัวเองเกี่ยวกับคนอื่นงั้นเหรอ?

เขาหายใจเข้าลึกเพื่อระงับความโกรธของตัวเองแล้วจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าเดิม "หนิงหนิง มู่อินโดนลักพาตัวไป"

"แล้ว?"

"วันนี้เธอก็เจอเขานี่"

"แล้วยังไง?" ลองพูดต่อซิ เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าวันนี้เขาจะโทษว่าเธอลักพาตัวมู่อินไปหรือเปล่า

ในชีวิตที่แล้ว เขาก็พูดอย่างนี้เช่นกัน!

ในตอนนั้นเมื่อเขาถามเธอ คำพูดแรกของเธอคือ "ไม่ใช่ฉัน" แต่เจียงชูหานกลับไม่เชื่อและตอบกลับว่า 'ฉันรู้ว่าเธอโกรธ​ แต่ว่าเรื่องทั้งหมดนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด บอกฉันมาทีว่ามู่อินอยู่ไหน'

ในตอนนั้นเขาเชื่ออย่างจริงจังว่าเหวินหนิงลักพาตัวเธอไป

แม้กระทั่งตอนนี้ เหวินหนิงยังคงจำได้อย่างชัดเจนถึงการที่เขาเชื่ออย่างหนักแน่นว่าเธอเป็นคนทำ ในใจของเธอเฉยชามากขึ้นเมื่อนึกถึงความทรงจำดังกล่าว

แน่นอนว่าการยืนในตำแหน่งที่เหนือกว่านั้นทำให้เรื่องมันแตกต่างออกไป

เจียงชูหานที่ตอนแรกเต็มไปด้วยความโกรธ​ก็ยืนขึ้น น้ำเสียงแสดงความกังวล "งั้นฉันไปก่อน คืนนี้ไม่ต้องรอกินข้าวเย็นด้วยกันนะ"

เหวินหนิงมองไปที่แผ่นหลังไม่มั่นคงของเจียงชูหานแล้วหลับตาลงครุ่นคิด

นี่น่ะหรือ สามีของเธอ ถ้าหากเธอเข้าใจไม่ผิดล่ะก็ ตอนนี้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองเพราะการลักพาตัวของมู่อินสินะ

ครั้งหนึ่ง สายตาของเขามีแต่เธอคนเดียว

แม้ว่าเธอจะเผลอหั่นนิ้วตัวเองขณะปอกแอปเปิ้ล เขาก็จะเฝ้าดูเธอถึงสองสามวันด้วยความกังวลว่าเธอจะเป็นอะไรไป ทว่าหัวใจของเขา...ไม่ได้เป็นของเธออีกแล้วในตอนนี้

.....

สองชั่วโมงหลังจากที่เจียงชูหานออกจากบ้าน เฉินหรานแม่สามีของเธอก็โทรเข้ามา

คำพูดในสายมีแต่การดุด่าว่ากล่าว "เธอมีคุณสมบัติจะเป็นคุณนายเล็กของตระกูลเจียงเหรอ? เธอรู้ไหมว่าที่เธอทำจะทำให้หุ้นของบริษัทตกแล้วรู้ไหมว่าบริษัจะขาดทุนอีกตั้งเท่าไหร่?"

"........"

"ฉันก็เคยสอนเธอไปแล้วว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ฐานะแบบชูหานจะมีอะไรนอกบ้านบ้าง"

เหวินหนิงยังไม่ได้อ่านข่าว แต่เธอก็พอจะรู้ได้ว่าข่าวข้างนอกออกไปเยะอแค่ไหน

อีกฝ่ายวางแผนคำนวณทุกขั้นตอนโดยไม่เปิดให้เธอได้ตอบกลับ!

ในชีวิตก่อน เธอก็เป็นบ้าเพราะอย่างนี้แหล่ะ

ตอนนั้นเธอตกอยู่ในภวังค์ของความเศร้าที่ต้องสูญเสียเจียงชูหานไป แถมยังไม่มีประสบการณ์ในการจัดการความคิดเห็นภายนอกอีก

เธอตกหลุมพรางที่อีกฝ่ายจงใจตั้งไว้หลายต่อหลายครั้ง

แต่ตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้วและเธอ..ไม่ตื่นตระหนกและหวาดกลัวอีกต่อไป!