ตอนที่ 10 แสดงละครให้ใครดูกัน

“ท่านมาหาข้าที่นี่ คงไม่ใช่เพียงเรื่องเล็กน้อยใช่หรือไม่?” นางหรี่ตาคมมองชายตรงหน้าอย่างคาดคั้น

เจียงหมินหัวเราะเบา ๆ พลางทำท่าทางใสซื่อเช่นที่นางเคยชอบ “พี่ไม่ได้ตั้งใจมารบกวนหรอก เรื่องที่จะพูด อาจทำให้น้องลำบากใจอยู่บ้าง” เขาอ้ำอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยออกมาในที่สุด

“อีกเจ็ดวันพี่ต้องเดินทางไปสอบที่เมืองตงชาง จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อย แต่เงินที่พี่มีไม่เพียงพอ” เขาเหลือบมองนางด้วยแววตาน่าสงสาร “น้องพอจะช่วยพี่ได้หรือไม่”

หลิวซินไม่แปลกใจ นางคิดไว้แล้วว่าเขาจะต้องมาขอเรื่องนี้ หากเป็นเมื่อก่อน นางคงควักเงินที่มี หรือแม้กระทั่งแอบขโมยจากมารดามอบให้เขาจนหมด แต่ตอนนี้…อย่าหวังเลยว่าจะได้แม้แต่อีแปะเดียวจากนาง

นางแสร้งไอเบา ๆ “ช่วงนี้ข้าไม่ค่อยสบาย ท่านก็รู้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน ข้าตกน้ำจนป่วย และวันนี้ยังล้มจนมือบาดเจ็บอีก จำเป็นต้องใช้เงินในการรักษาตัวอยู่มาก ข้ากำลังตั้งใจจะไปหาท่านพอดี อยากจะขอยืมเงินจากท่านสักเล็กน้อย พอเป็นค่ารักษายา” นางหยุดพูดพลางไอออกมาอีกครั้ง

“ท่านพอจะมีให้ข้าบ้างหรือไม่ เงินที่ข้ามี หมดไปกับค่ารักษาข้าหมดแล้ว ไหน ๆ อีกไม่นานเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วไม่ใช่หรือ” นางหันไปสบตาเขา พร้อมยกมือที่มีแผลขึ้นปิดปากไอ เพื่อให้เขามองเห็นชัด

เจียงหมิงมองท่าทางของนางแล้วก็อดลังเลไม่ได้ ดูเหมือนนางจะป่วยหนักจริง ๆ ที่เขาหวังจะมาเอาเงินคราวนี้ คงไม่มีทางสมหวัง มิหนำซ้ำยังอาจต้องเสียเงินให้นางเสียอีก ใครเล่าจะยอม

เขากระแอมเบา ๆ แล้วทำสีหน้าเวทนา “น้องช่างน่าสงสารนัก น้องรักษาตัวให้ดีเถิด ถึงพี่อยากช่วยเหลือเพียงใด น้องก็รู้ว่ามารดาของพี่เก็บเงินไว้ทั้งหมด ตอนนี้พี่ไม่มีติดตัวสักอีแปะเดียว ข้าอยากช่วยน้องจนใจแทบขาดแล้ว” เขาก้มตัวลงมองนางด้วยสายตาเปี่ยมความห่วงใย เสแสร้งอย่างแนบเนียนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

หลิวซินเห็นท่าทางลวงล่อของเขาแล้วนึกอยากอาเจียน ใครจะเชื่อการแสดงตบตานั้นกัน นางไม่ใช่คนโง่เขลาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

“ข้าเข้าใจ ถ้าอย่างนั้นข้าขอกลับไปพักก่อน แค่ก! ๆ” นางหันไปไอใส่เขาเต็มแรง

เจียงหมิงรีบยกมือขึ้นปิดจมูกแทบไม่ทัน หากติดโรคจากนาง การสอบครั้งนี้คงต้องพังไปหมด “น้องรีบกลับไปพักเถิด เอาไว้ครั้งหน้า พี่จะไปเยี่ยมเจ้าเอง” เขารีบเร่งให้นางจากไปเร็วขึ้น

“ข้าต้องขออภัยด้วย แค่ก! ๆ” นางไอใส่เขาอีกครั้งเป็นการทิ้งท้าย ก่อนหมุนตัวเดินจากไป

เมื่อมองตามแผ่นหลังของนางลับตาไปแล้ว เขาก็หงุดหงิดเตะดินข้างทางเต็มแรง “โอ้ย!” แต่สิ่งที่เท้าไปโดนกลับเป็นหิน ทำเอาเจ็บจี๊ดจนหน้าเบี้ยว “วันนี้ข้าช่างซวยนัก เงินก็ไม่ได้ แถมยังมาเจ็บตัวอีก ช่างน่าโมโหนัก” เขาสบถกับตนเองอย่างหัวเสีย

ด้านหลิวซิน เมื่อเดินห่างออกมา นางหันไปมองด้านหลังพลางยกยิ้มสะใจ “สมควรแล้ว คิดจะหลอกเอาเงินจากข้า ฝันไปเถอะ” นางกระซิบกับตนเอง ก่อนเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยก็ได้ระบายความคับแค้นใจออกไปบ้าง

สายตาของนางเลื่อนมองมือที่บาดเจ็บ รอยยิ้มชั่วร้ายค่อย ๆ ผุดขึ้นมา ‘ในเมื่อเจ้ามีใจชั่วร้ายนัก ก็อย่าได้กล่าวโทษว่าข้าใจร้ายเลย’ ความคิดถึงหญิงผู้นั้นทำให้เลือดในอกพลุ่งพล่าน

ภายหลังอาบน้ำชำระกายสะอาดแล้ว นางมองมือที่ยังเจ็บ แล้วเหลือบมองไส้หมูที่ซื้อมา ‘มือเป็นเช่นนี้ คงต้องรอให้มารดากลับมาล้างแทนเสียแล้ว’ นางพึมพำ ก่อนเดินเข้าห้อง หยิบผ้าเก่า ๆ ที่ยังพอสะอาดออกมาหนึ่งผืน ฉีกเป็นเส้น แล้วแกะผ้าที่ตงจวินเคยพันแผลให้ออกอย่างระมัดระวัง

มือของนางยังมีเลือดซึมอยู่เล็กน้อย หลิวซินพันแผลไปพลาง คิดเล่น ๆ ในใจ “ในเมื่อข้าหายใจใต้น้ำได้แล้ว หากมีสถานที่เก็บของมิดชิดก็คงดีไม่น้อย”

ทันใดนั้นเอง อากาศรอบกายกลับแปรเปลี่ยน ลมเย็นพัดโชยกระทบไรผมเบา ๆ นางเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตกตะลึง เพราะตรงหน้าเป็นท้องทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา

“นี่มัน…ทะเลอย่างนั้นหรือ? ข้ามาที่นี่ได้อย่างไร” นางอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอค้าง ก่อนจะลองยื่นมือจุ่มลงไปในน้ำทะเลตรงหน้า

เมื่อชิมรสกลับพบว่าน้ำนี้ไร้ความเค็ม ทั้งที่ภาพตรงหน้าไม่ผิดเพี้ยนไปจากทะเลแม้แต่น้อย ยิ่งพิลึกเข้าไปอีกเมื่อกลั้นใจเอามือที่เป็นแผลจุ่มลงไป ความเจ็บแสบที่ควรจะเกิดกลับไม่มีแม้แต่น้อย “น้ำทะเลนี้…ไม่ใช่น้ำธรรมดา”

นางลองตั้งใจคิดอยากกลับบ้าน ร่างกายก็พลันกลับมาปรากฏที่ห้องนอนดังเดิม ครั้นเมื่อคิดอยากกลับไปยังทะเลนั้นอีกครั้ง ร่างกายก็มาปรากฏอยู่ที่นั่นได้ตามใจนึก นางแทบไม่อยากเชื่อว่าจะพบเรื่องอัศจรรย์ถึงสองอย่างติดต่อกันเช่นนี้

หลิวซินนั่งลง ค่อย ๆ แกะผ้าพันแผลออกไป พลันต้องตะลึงอีกครั้ง เพราะมือที่เคยบาดเจ็บกลับเรียบเนียนราวกับไม่เคยมีแผลมาก่อน “น้ำแห่งนี้ต้องเป็นน้ำวิเศษแน่นอน”

เมื่อไม่จำเป็นต้องรักษาแผลอีก นางจึงตรงไปยังครัว นำไส้หมูที่ซื้อไว้กลับมาล้างทำความสะอาดด้วยขี้เถ้าขาว การล้างไส้นั้นต้องใช้น้ำมาก นางจึงหอบหิ้วไปยังลำธารใกล้บ้าน โชคดีที่ยามนี้แทบไม่มีใครมาใช้น้ำ ทำให้นางสามารถล้างไส้หมูได้อย่างสบายใจ

หลังจากเตรียมเสร็จ นางกลับบ้าน นำเครื่องปรุงต่าง ๆ ออกมา ไส้ที่จะนำมายัดนั้น นางเลือกใช้เนื้อกุ้งที่เก็บไว้เป็นพิเศษ นางแกะเปลือกกุ้งออกอย่างประณีต บดเนื้อกุ้งให้ละเอียดแล้วคลุกเคล้ากับเครื่องปรุง ก่อนจะใช้ผ้าที่ลื่นแทนเกลียว ช่วยยัดเนื้อกุ้งลงไปในไส้หมูทีละน้อยจนเต็มแน่น

หลิวซินทำไส้กรอกกุ้งได้ทั้งหมดสามชิ้น จากนั้นก็นำไปอบรมควันกับสมุนไพรหอมกลมกลืน กลิ่นหอมลอยฟุ้งไปทั่วจนทำให้นางน้ำลายสอ “ในที่สุด ข้าก็จะได้กินไส้กรอกกุ้งฝีมือตนเองเสียที”

ถึงอย่างนั้น นางก็ยังคิดแบ่งหนึ่งชิ้นไว้ให้ตงจวิน เพื่อแทนคำขอบคุณ เมื่อหวนคิดถึงชายผู้นั้นก็รู้สึกได้ว่า การย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ ความสัมพันธ์ของนางกับเขาดูราบรื่นกว่าที่เคยนัก

นางเหลือบมองมือข้างที่เพิ่งหายสนิท ก่อนพันผ้ากลับไปดังเดิม หากแผลหายรวดเร็วเกินไป อาจทำให้คนอื่นสงสัยได้

เมื่อมองนาฬิกายังเห็นว่าไม่สายเกินไป มารดาจะกลับมากินอาหารเที่ยงที่บ้านในอีกไม่นาน หลิวซินจึงทำกับข้าวเล็กน้อยทิ้งไว้ แล้วพาตัวเองกลับเข้าสู่มิติแห่งทะเลอีกครั้ง คราวนี้นางเปลี่ยนเป็นกางเกง ร่างบางก้าวลงสู่ผืนน้ำใส

หลิวซินดำดิ่งลงสู่ก้นทะเล ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นความอุดมสมบูรณ์ตรงหน้า ทั้งหอยเป๋าฮื้อที่เกาะอยู่เต็มไปหมด “ของพวกนี้ หากนำออกไปขายในโลกภายนอก คงทำเงินได้ไม่น้อย” นางคิดในใจ ดวงตาเป็นประกาย

ยิ่งไปกว่านั้น หากร้านอาหารมีสูตรอาหารจากสัตว์ทะเล ต้องยิ่งรับซื้อจากชาวบ้านเพิ่มขึ้น นางยิ้มพอใจ ถือว่าเพียงครั้งเดียวสามารถกำชัยได้ถึงสองทาง

นางว่ายน้ำออกไปไกล แต่พลันชะงักเมื่อพบเบื้องหน้ามีม่านบางใสกั้นขวางไว้ ไม่รู้ต้องทำอย่างไรจึงจะผ่านออกไปได้ แต่เพียงเท่านี้ก็เกินพอสำหรับการเริ่มต้นสร้างอนาคตที่มั่นคง

ริมฝีปากงามคลี่ยิ้มกว้าง “การได้กลับมาเกิดใหม่หนนี้ ข้าไม่ได้เสียเปล่าแล้วจริง ๆ”