Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลาครั้งนี้ข้าจะดูแลสามีให้ดี: Kabanata 1 - Kabanata 10

“เรื่องนี้ ข้าจะพูดคุยกับลูกสาวของข้าเอง” กัวหยุนเอ่ยเสียงเรียบ หันไปพยักหน้าขอบคุณชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิตบุตรสาวก่อนพยุงร่างอ่อนแรงให้เดินจากมาคล้อยหลังแม่ลูก เสียงของหูหลันก็ดังขึ้นแทรกความเงียบ “ช่างน่าสงสารตงจวินเสียจริง ต้องมารับชะตาแต่งกับหญิงปากกล้าเยี่ยงนั้น วัน ๆ เอาแต่แต่งตัวเดินชายตาไปมาหาเรื่องบุรุษ ช่างน่าสมเพชนัก”สายตานางเหลือบมองตงจวินอย่างเสียดาย แม้เขาจะหน้าตาดี หากแต่ยากจนเสียอย่างเดียวชายหนุ่มหาได้สนใจถ้อยคำนินทาหรือสายตาของผู้คนไม่ เขาลุกขึ้นอย่างเงียบงันแล้วก้าวเดินจากไป การช่วยหญิงคนหนึ่งจากน้ำหาได้หมายความว่าเขาปรารถนาสิ่งใดตอบแทน นางจะยินยอมแต่งหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา ขอเพียงไม่ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเขาก็พอเมื่อหูหลันเห็นว่าเขาเมินเฉยต่อคำพูด นางยิ่งเดือดดาล“ดูสิพวกเจ้า เขาช่างเย็นชาเสียเหลือเกิน ไม่คบหากับใคร วัน ๆ เอาแต่ออกเรือทะเล ถึงอายุป่านนี้ยังไม่มีภรรยา!”กล่าวจบก็สะบัดตัวจากไปด้วยความไม่พอใจ“พี่ตงจวิน!” เสียงเรียกไล่หลังดังขึ้น เหอซานวิ่งตามชายหนุ่มไปด้วยความร้อนใจ เมื่อนึกถึงคำพูดของตนก่อนหน้า หากเขายอมแต่งกับหลิวซินจริง นางคงต้องอกแตกตายตงจ

หลิวซินเดินทอดน่องไปตามริมหาด ช่วงเวลานี้ก่อนที่ชายฝั่งจะกลายเป็นท่าเรือใหญ่ ยังเต็มไปด้วยเสน่ห์ตามธรรมชาติ หาดทรายขาวสะอาดทอดยาวรับแสงแดดอ่อน ลมทะเลพัดโชยพาเอากลิ่นเกลือและเสียงคลื่นมากระทบใจ นางมองบรรยากาศรอบตัวอย่างเพลิดเพลิน โชคดีที่ชาวบ้านต่างแยกย้ายกันออกไปทำงาน จึงไม่มีใครมารบกวนหรือซักไซ้ให้รำคาญใจเมื่อมาถึงจุดที่ตั้งใจจะลงว่ายน้ำ จุดนี้อยู่ห่างไกลจากสายตาผู้คนพอสมควร เกาะเล็ก ๆ ที่เคยพบโดยบังเอิญอยู่ไม่ไกลนัก หลิวซินถอดรองเท้า วางไว้ในตะกร้าสาน แล้วค่อย ๆ ก้าวลงสู่ผืนน้ำ ความเย็นของทะเลสัมผัสปลายเท้าอย่างแผ่วเบา นางสูดลมหายใจลึก รู้สึกผ่อนคลายแม้ลมจะเย็นจนขนลุกเมื่อระดับน้ำสูงขึ้นถึงลำคอ นางวางตะกร้าไว้บนหัวก่อนจะว่ายน้ำไปยังเกาะฝั่งตรงข้ามอย่างไม่เร่งรีบ แม้คลื่นจะซัดเบา ๆ แต่นางก็ถึงฝั่งโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยบนเกาะเงียบสงบไร้ผู้คน ต้นไม้สองต้นขึ้นเรียงเคียงกันให้ร่มเงาพอเป็นที่บังสายตา นางเลือกที่เหมาะสมจัดวางสิ่งของที่นำติดตัวมา เมื่อทุกอย่างพร้อม หลิวซินจึงค่อย ๆ ดำลงสู่ใต้ผิวน้ำนางกลั้นหายใจอย่างระมัดระวัง สำรวจพื้นทะเลเบื้องล่าง ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่ง

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะถูกตัวเจ้า” ตงจวินเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” หลิวซินตอบพลางก้มหน้า เสียงแผ่วเกือบขาดหาย ถึงแม้ครั้งหนึ่งนางจะเคยแต่งงานกับเขามาแล้ว แต่ความใกล้ชิดเช่นนี้ก็ยังทำให้นางไม่เคยชินทั้งสองจึงแยกย้ายไปนั่งประจำที่ของตน ตงจวินบังคับเกวียนวัวให้เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวลกัวหยุนที่มองเหตุการณ์อยู่ตลอด อดยิ้มกรุ้มกริ่มไม่ได้ นางหันไปมองลูกสาวด้วยแววตาล้อเลียน“ท่านแม่…ยิ้มอันใดกันหรือเจ้าคะ” หลิวซินเงยหน้าถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นรอยยิ้มของมารดา“ก็ยิ้มไปตามเรื่อง เมื่อเห็นสิ่งที่ข้าพอใจก็ยิ้มเท่านั้นเอง” กัวหยุนตอบพร้อมแกล้งหยอกเล็กน้อย“ข้าไม่พูดกับท่านแล้ว” หลิวซินทำเสียงงอน ก่อนหันสายตาออกไปมองสองข้างทางแทน“เอาเถอะ อย่างไรเจ้าสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว สนิทกันไวเสียหน่อยจะเป็นไรไป” มารดากล่าวพลางหัวเราะเบา ๆ ราวกับเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าเอ็นดูหลิวซินได้ยินเช่นนั้นก็หันขวับมามองค้อนทันที ถึงมารดาจะไม่ถือ แต่นางถือ เรื่องแบบนี้น่าอายจนใจเต้นแรงแทบระเบิดตงจวินรับฟังเงียบ ๆ มิได้กล่าวแทรก แต่แววตากลับสะท้อนความอบอุ่นอย่างที่เจ้าตัวเองยังไม่รู้

หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อย หลิวซินก็แบกตะกร้าเดินตามมารดาออกมาหาของขายริมทะเล ช่วงนี้นางยังไม่คิดหาหนทางสร้างรายได้ด้วยตนเองนัก จึงตั้งใจลองติดตามมารดามาดูเผื่อจะได้แรงบันดาลใจใหม่ ๆทว่าเมื่อมาถึงกลับเห็นว่ามีผู้คนจับจองพื้นที่กันอยู่ก่อนแล้ว ชาวบ้านมากมายต่างกระจายกันหาของขาย ไม่ใช่ว่านางมาช้า เพียงแต่คนอื่นมาก่อน จึงทำให้หลิวซินกับมารดากลายเป็นจุดสนใจในสายตาผู้คนทันทีสายตาของเหอซานสะดุดเข้ากับหลิวซินตั้งแต่นางก้าวเข้ามาเพียงไม่กี่ก้าว ยิ่งเห็นใบหน้างดงามของอีกฝ่าย ความขุ่นมัวในใจยิ่งก่อตัวแรงขึ้น หลังได้ยินคำยืนยันจากชายหนุ่มที่ตนหมายปอง ความริษยาที่มีอยู่แต่เดิมก็ยิ่งทวีขึ้น จากเดิมที่อิจฉาเพียงเพราะความงาม กลับกลายเป็นทั้งอิจฉาและเกลียดชังจนอยากให้หลิวซินเลือนหายไปจากโลกนี้เสียจริงหลิวซินยิ้มทักทายชาวบ้านรอบข้าง ทว่าความรู้สึกเหมือนถูกสายตาใครบางคนจ้องมอง ทำให้นางเผลอเหลียวตาม และดวงตาก็สบเข้ากับเหอซานพอดี แววตาของหญิงสาวผู้นั้นเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร หลิวซินหวนคิดถึงชาติก่อน เหอซานก็มีบทบาทอยู่ในชีวิตนางเช่นกัน เพียงแต่ไม่เคยแสดงท่าทีเกลียดชังโจ่งแจ้งเช่นตอนนี้ ทว่าเรื่องน

“ท่านมาหาข้าที่นี่ คงไม่ใช่เพียงเรื่องเล็กน้อยใช่หรือไม่?” นางหรี่ตาคมมองชายตรงหน้าอย่างคาดคั้นเจียงหมินหัวเราะเบา ๆ พลางทำท่าทางใสซื่อเช่นที่นางเคยชอบ “พี่ไม่ได้ตั้งใจมารบกวนหรอก เรื่องที่จะพูด อาจทำให้น้องลำบากใจอยู่บ้าง” เขาอ้ำอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยออกมาในที่สุด“อีกเจ็ดวันพี่ต้องเดินทางไปสอบที่เมืองตงชาง จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อย แต่เงินที่พี่มีไม่เพียงพอ” เขาเหลือบมองนางด้วยแววตาน่าสงสาร “น้องพอจะช่วยพี่ได้หรือไม่”หลิวซินไม่แปลกใจ นางคิดไว้แล้วว่าเขาจะต้องมาขอเรื่องนี้ หากเป็นเมื่อก่อน นางคงควักเงินที่มี หรือแม้กระทั่งแอบขโมยจากมารดามอบให้เขาจนหมด แต่ตอนนี้…อย่าหวังเลยว่าจะได้แม้แต่อีแปะเดียวจากนางนางแสร้งไอเบา ๆ “ช่วงนี้ข้าไม่ค่อยสบาย ท่านก็รู้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน ข้าตกน้ำจนป่วย และวันนี้ยังล้มจนมือบาดเจ็บอีก จำเป็นต้องใช้เงินในการรักษาตัวอยู่มาก ข้ากำลังตั้งใจจะไปหาท่านพอดี อยากจะขอยืมเงินจากท่านสักเล็กน้อย พอเป็นค่ารักษายา” นางหยุดพูดพลางไอออกมาอีกครั้ง“ท่านพอจะมีให้ข้าบ้างหรือไม่ เงินที่ข้ามี หมดไปกับค่ารักษาข้าหมดแล้ว ไหน ๆ อีกไม่นานเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วไ