ตอนที่ 13 เตือน

หลิวซินเห็นเหอซานเดินออกมา มือหนึ่งของนางลูบอกตัวเองพลางยิ้มกว้างราวกับได้สิ่งใดติดมือมา ทำให้หลิวซินอดสงสัยมิได้ว่าในหอดอกท้อนั้นมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นกันแน่ ความอยากรู้อยากเห็นผลักดันให้นางก้าวเข้าไปในหอดอกท้อโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวรูปโฉมงดงามที่อยู่ภายในเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ ครั้งนี้ไม่ใช่หญิงหน้าตาไม่งามดังเช่นครั้งก่อน หากแต่เป็นหญิงสาวผู้มีโฉมสะคราญสะกดตา นางเอียงคอเล็กน้อยด้วยความฉงน วันนี้เป็นวันอันใดกัน ถึงได้มีสตรีแปลกหน้ามาถึงสองคน ก่อนเอ่ยถามเสียงนุ่ม “เจ้ามีเรื่องอันใดหรือ”

หัวใจหลิวซินเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อก้าวเข้ามา นางเหลียวซ้ายแลขวาเห็นผู้คนบางตา จึงขยับเข้าใกล้หญิงสาวรูปงามแล้วเอ่ยออกไปด้วยเสียงแผ่ว “ข้ามาซื้อของ…เหมือนหญิงสาวคนเมื่อครู่” คำพูดนั้นเป็นเพียงสิ่งที่นึกออกในฉับพลัน

“อ๋อ…พวกเจ้ามาซื้อยาเสียสาวหรือ?” หญิงงามผู้นั้นยิ้มบาง ดวงตากวาดมองหลิวซินพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงฉงน “ช่างประหลาดนัก เจ้าหน้าตางดงามถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงต้องใช้ยาชนิดนั้นเล่า”

“ยา…เสียสาวอย่างนั้นหรือ!” หลิวซินเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ

หญิงงามหัวเราะเบา ๆ “ใช่ หรือเจ้าไม่ได้ตั้งใจมาซื้อเช่นกันหรอกหรือ? เจ้าสวยสะคราญถึงเพียงนี้ มิเหมาะต้องใช้ของเช่นนั้นหรอก” น้ำเสียงของนางเจือความหวังดี

“ข้า…ข้าไม่ซื้อแล้ว ข้าเข้าใจผิดไปเอง” หลิวซินรีบหันหลังเดินออกจากหอดอกท้อ ราวกับกลัวอยู่นานกว่านี้จะถูกผู้ใดพบเห็นเข้า

หญิงสาวรูปโฉมงามได้แต่มองตามแผ่นหลังที่รีบร้อนจากไปด้วยความงุนงง หญิงสาวสองคนนี้ช่างแปลกเสียจริง…

หลังจากก้าวพ้นหอดอกท้อ หลิวซินก็คิดพลางเดินตรงไปยังที่ที่เหอซานอยู่ ครานี้เห็นนางแวะร้านอาหารและถือไหสุราเดินออกมา หลิวซินจึงแสร้งทำทีเลือกซื้อผัก แล้วรีบกลับไปยังรถเกวียนของหมู่บ้าน ก่อนขึ้นนั่งด้านในเพื่อมิให้เหอซานสังเกตเห็น หลิวซินหลบสายตาทันทีที่เหอซานอุ้มไหสุราขึ้นมาวางบนเกวียน

ระหว่างการเดินทางกลับหมู่บ้าน เสียงสนทนาของชาวบ้านที่ดังขึ้นพลันเข้าหูของนางพอดี

“เหอซาน เจ้านี่ซื้อสุราไปดื่มหรือ?” ชายคนหนึ่งถามอย่างสงสัย

หลิวซินที่นั่งฟังอยู่แอบขยับตัวเข้าใกล้ เพื่อจับถ้อยคำให้ชัดเจนขึ้น

เหอซานได้ยินคำถามก็ยิ้ม ไม่คิดจะปิดบัง “ข้าจะเอาไปให้พี่ตงจวิน ได้ข่าวว่าเขาจะแต่งงาน ข้าก็เลยตั้งใจไปแสดงความยินดีกับพี่เขาสักหน่อย ยิ่งคนรู้มากก็ยิ่งดี”

“อ้อ…ตงจวินจะแต่งงานแล้วหรือ?” ชาวบ้านผู้นั้นอุทานด้วยความแปลกใจ

“ใช่ อีกไม่ถึงสองเดือนก็จะถึงแล้ว” น้ำเสียงเหอซานแม้ตอบยิ้ม แต่แววตากลับเจือความไม่พอใจที่ยากจะปิดบัง

“อ้อ เช่นนั้นเองรึ”

หลิวซินก้มหน้าลง ไม่เอ่ยถ้อยคำอันใดอีก ความคิดพลันตีกันในใจ หรือว่าเหอซานตั้งใจจะใช้ยาเสียสาวกับตงจวิน? แล้วนางจะนำสุราไปมอบให้เขาเมื่อใดกันเล่า… ความกังวลเกาะกุมหัวใจยิ่งนัก ยามทอดตามองท้องฟ้าที่แต้มสีส้มยามอัสดง ความไม่สบายใจยิ่งทวีคูณ

‘เหอซานคงยังไม่เอาของไปให้ตงจวินในวันนี้หรอก…แต่ข้าก็มิอาจวางใจได้ จำต้องหาโอกาสไปเตือนเขาสักครั้ง’

เมื่อกลับถึงบ้าน หลิวซินเห็นมารดาชะเง้อมองออกมาที่หน้าประตู นางก้าวเข้าไปใกล้ก่อนเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“ท่านแม่ เหตุใดถึงมารออยู่ตรงนี้เจ้าคะ”

“แม่ก็มารอเจ้าน่ะสิ! ไปไหนมา เหตุใดไม่บอกก่อน ปล่อยให้แม่เป็นห่วงเช่นนี้” กัวหยุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม

“พอดีข้ามีของเล็กน้อยต้องซื้อ จึงรีบเข้าไปในเมือง แต่ก็หาไม่ได้ดังที่ต้องการ…ท่านเข้าไปด้านในก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

กัวหยุนเห็นท่าทางลูกสาวผิดปกติ แม้ไม่เอ่ยซักไซ้ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ “เจ้าแอบปิดบังอันใดจากแม่หรือไม่” อีกไม่กี่เดือนลูกสาวก็จะออกเรือนแล้ว นางไม่อยากให้มีเรื่องใดมาทำให้งานเสียหาย

“ข้าไม่มีเรื่องอันใดหรอกเจ้าค่ะ ก่อนไปยังได้แวะเอาอาหารไปให้พี่ตงจวินด้วย” หลิวซินรีบเบนเรื่องทันที

“อ๋อ เช่นนั้นก็ดีแล้ว ๆ” กัวหยุนยิ้มกว้าง ลืมความสงสัยไปในบัดดล

หลิวซินยกมือกดอก ถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก ดีที่มารดาไม่ไต่ถามต่อ

ทางด้านเหอซาน เมื่อกลับถึงบ้านของตนก็ได้ยินเสียงดุด่าดังมาแต่ไกล

“แกมัวไปไหนมา! ข้าตามหาตั้งนานแล้ว เวลานี้เพลาล่วงเลยไปเท่าใดแล้ว อาหารยังมิได้ทำอีก!” จ้าวเฟิงตวาดเสียงหงุดหงิด

เหอซานหันไปตามเสียงนั้น พลางพยักหน้าเบา ๆ “ข้าจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้” ดีที่นางเอาของไปเก็บไว้ในห้องเรียบร้อยแล้ว

“ก็ไปสิ มายืนทำหน้าซื่ออยู่ได้!” จ้าวเฟิงสะบัดก้นเดินจากไป ยิ่งเห็นหลานสาวคนนี้ของสามีก็ยิ่งอารมณ์เสีย หน้าตาไม่งาม แถมน่ารำคาญ จะขายก็ขายไม่ออก เสียของจริง ๆ

หลังจากจัดการอาหารเสร็จสิ้น เหอซานก็รีบกลับเข้าห้อง นางยกไหสุราออกมาวางตรงหน้า แววตาเจือความหวังพร้อมรอยยิ้มกว้าง ‘อีกไม่นาน ข้าก็จะได้ก้าวออกจากบ้านหลังนี้เสียที สิ่งนี้…คือทางรอดเดียวของข้า’

นางหยิบห่อยาที่ซ่อนในเสื้อ คลี่ออกมาก็เห็นสมุนไพรบางชนิดซึ่งไม่คุ้นตา นางนำไปต้มจนเดือด ก่อนเทผสมลงในไหสุรา เมื่อเห็นสุราที่ผสมเสร็จเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มยิ่งกว้างขึ้น พรุ่งนี้…ข้าจะเริ่มแผนที่รอคอยมานาน

คืนนั้น หลิวซินพลิกกายไปมาบนที่นอน ความกังวลวนเวียนไม่ยอมจางตลอดทั้งคืน จนเมื่อแสงอรุณแรกโผล่พ้นขอบฟ้า นางก็ลุกขึ้นจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว รีบกินอาหาร แล้วตรงไปหามารดา

“ท่านแม่ ข้าจะออกไปข้างนอกสักหน่อยนะเจ้าคะ” หลิวซินเอ่ยเร่งรีบ ก่อนก้าวฉับออกจากบ้านโดยไม่รอคำถาม

กัวหยุนมองตามด้วยความงุนงง แต่ยังไม่ทันได้ถามสิ่งใด ลูกสาวก็วิ่งลับสายตาไปแล้ว

หลิวซินตรงไปยังท่าน้ำที่ตงจวินกำลังจะออกเรือ นางถือห่ออาหารติดมือมาเพื่อใช้เป็นข้ออ้าง พอไปถึงก็ก้าวเข้าไปหาเขาด้วยลมหายใจหอบถี่

“ท่านกำลังจะออกเรือหรือ”

“ใช่แล้ว เจ้ามาหาข้าแต่เช้า มีเรื่องอันใดกันหรือ” เขามองนางอย่างแปลกใจ

หลิวซินกวาดตามองรอบข้าง เห็นชาวบ้านชายหลายคนกำลังเตรียมเรืออยู่ จึงลดเสียงลงแล้วเอ่ย “ข้านำอาหารมาให้ และก็มีเรื่องอยากเตือนท่านเล็กน้อย” นางยกห่ออาหารขึ้นส่งให้

“เจ้าถึงกับนำอาหารมาให้ข้าหรือ” ตงจวินถามด้วยความประหลาดใจ นางไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อนเลย

หลิวซินขยับเข้าไปใกล้ กระซิบข้างหูเขาเบา ๆ “หากเหอซานมาหาท่าน แล้วนำของใดมาให้กิน ข้าขอให้ท่านอย่าเพิ่งแตะต้องมันได้หรือไม่”

“เหตุใดหรือ เจ้ารู้ได้อย่างไร” เขาถามซักเสียงจริงจัง

“ท่านอย่าได้ถามเลย หากนางนำสิ่งใดมา ขอให้ท่านส่งต่อให้ข้าแทนได้ไหม” หลิวซินสบตาเว้าวอน

ตงจวินเห็นท่าทีจริงจังของนาง จึงพยักหน้ารับ “ได้ ข้าจะทำตามที่เจ้าขอ”

“ขอบคุณท่านมาก ข้ามีเพียงเท่านี้…ท่านออกเรือโดยปลอดภัยนะ” พูดจบ หลิวซินก็รีบผละไปทันที

ชายชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นเอ่ยแซวเสียงดัง “ยังมิทันแต่ง ก็มีสาวงามเอาอาหารมาส่งถึงที่เสียแล้ว เจ้าช่างโชคดีนัก!”

เสียงหัวเราะของชาวบ้านดังครืนตามมา ตงจวินได้ยินก็หน้าแดงเล็กน้อย แต่ในใจยังคงครุ่นคิด เหตุใดหลิวซินถึงได้ฝากฝังเรื่องประหลาดเช่นนั้น หรือมีสิ่งใดที่นางกังวลอยู่กันแน่…