ตอนที่ 14 ขัดขวาง

หลังจากเดินห่างจากตงจวินออกมาได้ไกล หลิวซินก็รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยได้บอกความกังวลในใจให้เขารับรู้ ทว่าความหนักอึ้งในอกก็ยังไม่คลายลง นางยังไม่อาจปล่อยวางได้จนกว่าเหอซานจะได้รับผลจากสิ่งที่คิดทำ อีกทั้งเรื่องเก่าที่นางเคยถูกผลักลงน้ำก็ยังไม่ได้เอาคืน ความแค้นที่เก็บซ่อนเอาไว้พลันพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

ตกเย็นวันนั้น ตงจวินกำลังเก็บเรือ ทันใดก็เห็นเหอซานเดินตรงมาหาในมือถือบางสิ่งมา

“พี่ตงจวิน…ท่านกำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ” นางส่งเสียงหวานเอ่ยถาม

“ข้ากำลังเก็บเรือ เจ้าไม่เห็นหรือไร” เขาตอบสั้น ๆ โดยไม่สนใจนัก

“อ๋อ…” น้ำเสียงของเหอซานแผ่วลงทันที เมื่อได้ยินคำตอบห้วนห้าวนั้น

ตงจวินนึกถึงคำเตือนของหลิวซิน จึงหันไปถาม “แล้วเจ้ามาเพราะเรื่องอันใดกัน”

“ข้าเพิ่งเข้าเมืองเมื่อวาน เห็นของบางอย่างเลยอยากนำมามอบให้พี่ตงจวิน” เหอซานพูดด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความยินดี ที่ชายหนุ่มยอมสนใจตะกร้าในมือของนาง

“เจ้าถือสิ่งใดมา” เขาเหลือบมองไปยังตะกร้า

เหอซานยกตะกร้าขึ้นพลางยิ้ม “เป็นสุรา ข้าได้ยินว่าดื่มแล้วช่วยให้นอนหลับสบาย อีกทั้งท่านกำลังจะแต่งงาน ข้าจึงตั้งใจซื้อมาเป็นของขวัญ หวังว่าท่านจะไม่ปฏิเสธน้ำใจของข้านะเจ้าคะ”

ตงจวินมองไหสุราด้วยความระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับ “ขอบใจเจ้ามาก”

“ท่านจะไม่ลองชิมสักหน่อยหรือ” น้ำเสียงนางแฝงความคาดหวัง

“ไม่ล่ะ เอาไว้ข้ากลับไปดื่มที่บ้าน…เจ้ายังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่”

เหอซานทำท่าอึกอัก ก่อนเหลือบตาขึ้นสบเขา “ข้ามีเรื่องอยากรบกวน หากพี่ไม่รังเกียจคนหมู่บ้านเดียวกัน ช่วยข้าได้หรือไม่”

ตงจวินเลิกคิ้วด้วยความฉงน “เจ้าจะให้ข้าช่วยเรื่องใด”

“ข้าอยากลองออกเรือบ้าง เลยเก็บเงินสร้างเรือเล็ก ๆ ไว้บ้านร้างตรงตีนเขาท้ายหมู่บ้าน อยากให้พี่ตงจวินช่วยไปดูให้สักหน่อย” น้ำเสียงนางอ่อนลงราวกับอ้อนวอน

“เรือ…เจ้าอยากออกเรือจริง ๆ น่ะหรือ” เขาถามกลับด้วยความไม่เชื่อหู

“ใช่เจ้าค่ะ หาของริมฝั่งทะเลได้เงินน้อยนัก พอกลับบ้านก็ยังถูกท่านป้าดุด่าและตี ข้าอยากลองทำสิ่งใหม่ ๆ บ้าง” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความน่าสงสาร

ตงจวินเห็นเช่นนั้นจึงถอนใจ “ก็ได้ เอาไว้ข้าจะไปดูให้”

“ไปวันนี้ได้หรือไม่” นางรีบซักต่อ พลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มย่ำเย็น

“วันนี้งั้นหรือ” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนยิ้มมุมปาก “ก็ได้ ข้าจะไปดูให้ แต่คงอยู่ได้ไม่นานนัก เพราะฟ้าจะมืดเสียก่อน”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไปรอที่นั่น” เหอซานยิ้มกว้าง ก่อนรีบหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่เอะใจสิ่งใดทั้งสิ้น

ทว่า ตั้งแต่ต้นจนจบ มีสายตาคู่หนึ่งคอยจับจ้องอยู่ตลอด… หลิวซินนั่นเอง นางซ่อนตัวฟังทุกถ้อยคำ จนเมื่อเห็นเหอซานเดินจากไปแล้ว จึงก้าวออกจากที่ซ่อนด้วยแววตาแน่วแน่

“ท่านคุยสิ่งใดกับนางหรือ” หลิวซินหรี่ตามองเขาอย่างจับผิดเล็กน้อย นิสัยเก่าที่ยังติดตัวอยู่พลันเผยออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ก็เป็นดังที่เจ้าคาด นางเพียงนำของมาให้ข้าจริง ๆ …แต่เจ้ารู้ได้เช่นไรว่านางจะมาหาข้า” เขาอดสงสัยมิได้ ว่านางแอบมองตนตั้งแต่เมื่อใดกัน

“ข้าเพียงคิดเอาไว้ ไม่ได้คาดว่านางจะมาหาท่านจริง ๆ แล้วนางพูดสิ่งใดกับท่านอีกหรือไม่” นางถามด้วยท่าทีเสมือนมิได้ใส่ใจนัก

“นางอยากให้ข้าไปดูเรือที่บ้านร้างท้ายหมู่บ้านในวันนี้ แต่ข้าคิดว่า หากเย็นมากเกินไปก็คงไม่ไปดีกว่า” เขาพูดพลางคิดจะให้คนไปบอกเหอซานแทน

“เช่นนั้นหรือ… ข้าขอสุราที่นางมอบให้ท่านได้หรือไม่”

“สุรานี้หรือ ได้สิ ข้าให้เจ้าทั้งหมด ข้ายังมิได้แตะมันเลยสักหยด” เขารีบเอ่ยอธิบายทันควัน ราวกับกลัวว่านางจะเข้าใจผิด

หลิวซินมองท่าทีรีบร้อนของเขาก็อดเผยรอยยิ้มบางมิได้ “ข้ายังมิได้กล่าวว่าอะไรท่านเสียหน่อย” นางหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี

“วันนี้ท่านกลับไปพักผ่อนเถิด หากนางเห็นว่าท่านไม่ไป นางก็คงกลับบ้านเองนั่นแหละ” น้ำเสียงของนางราบเรียบ หากแท้จริงแล้วไม่อยากให้เขาไปขัดแผนบางอย่าง

“ได้ ข้าฟังเจ้าก็แล้วกัน” เขาเองก็ไม่เข้าใจนัก ว่าทำไมจึงรู้สึกเกรงใจหญิงสาวตรงหน้าผู้นี้นักหนา

“เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน” หลิวซินรีบก้าวเดินออกไป เพราะยังมีเรื่องอีกมากที่นางต้องจัดการ

นางมองไหสุราในมือ ก่อนยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยเผยรอยยิ้มเจือร้าย แววตาฉายแสงเย็นชา “ในเมื่อเจ้าปรารถนาสามีของข้า ปรารถนาจนตัวสั่น… เช่นนั้นข้าจะเป็นผู้หาสามีให้เจ้าเอง” นางพึมพำเสียงแผ่ว แล้วหันกายมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังหนึ่ง พร้อมปิดบังใบหน้าด้วยผ้า และตามหาเด็กที่พอรู้ความมาใช้เป็นผู้ช่วย

ด้านเหอซาน หลังจากจัดการทุกอย่างตามแผนที่วางไว้แล้ว นางจงใจเดินเข้าไปหากลุ่มชาวบ้าน และเลือกเข้าใกล้ป้าหูหลัน ผู้ขึ้นชื่อเรื่องความชอบสอดรู้สอดเห็น

เหอซานแสร้งอุทานเสียงแผ่วราวพูดกับตนเอง “ข้านัดกับพี่ตงจวินไว้ให้ไปดูเรือที่บ้านร้างตีนเขาตอนเย็น… พี่เขาจะมาไหมนะ”

หูหลันหูผึ่งทันที รอยยิ้มอยากรู้อยากเห็นค่อย ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า ตงจวินกำลังจะแต่งงานภายในไม่กี่วัน แต่นี่กลับมีเรื่องสนุกมาให้ติดตามเสียแล้ว

เหอซานเหลือบตาไปยังอีกฝั่ง เห็นป้าหูหลันกำลังจมอยู่กับความคิดของตนเอง จึงยิ้มมุมปากบาง ๆ แล้วเดินออกจากตรงนั้น มุ่งหน้าไปยังบ้านร้างที่ตีนเขาท้ายหมู่บ้าน ซึ่งปล่อยทิ้งไว้โดดเดี่ยว ไม่ค่อยมีผู้ใดกล้าเข้าไปใกล้นัก

ด้านหูหลัน เมื่อเห็นเหอซานเดินหายไป นางก็รีบรุดไปหากัวหยุนทันที “กัวหยุน เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ”

“เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังทำสิ่งใดอยู่” กัวหยุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

“เห็นอยู่หรอก ๆ เจ้าอย่าเพิ่งโกรธ ข้ามีเรื่องสนุกจะพาเจ้าไปดู” หูหลันเผยรอยยิ้มที่ดูไม่น่าไว้วางใจนัก

กัวหยุนขมวดคิ้ว ส่ายหน้าเบา ๆ “ข้าไม่ไปหรอก คงไม่พ้นเรื่องชาวบ้านอีกตามเคย”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่ไป… ถ้าเป็นเรื่องลูกเขยของเจ้าล่ะ” หูหลันแกล้งหยั่งเชิง

“ตงจวินอย่างนั้นหรือ เขาทำสิ่งใด” กัวหยุนเผลอชะงัก ก่อนถามด้วยความอยากรู้

“ถ้าเจ้าอยากรู้ ก็ไปดูเองเถิด” หูหลันทำท่าจะหมุนตัวจากไป

“เดี๋ยวก่อน! เจ้าอย่าเพิ่งไป บอกข้ามาก่อน” กัวหยุนรีบคว้าแขนของอีกฝ่ายไว้

หูหลันหัวเราะเบา ๆ “ในเมื่อเจ้าอยากรู้ ข้าก็บอกให้… ข้าได้ยินมาบางอย่างเกี่ยวกับตงจวิน หากไม่อยากคาใจ ก็ไปพิสูจน์ด้วยตาของเจ้าเองเถิด”

กัวหยุนฟังแล้วก็ทั้งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะไม่อยากเชื่อว่าตงจวินจะเป็นเช่นนั้น แต่ความกระหายอยากรู้กลับผลักให้นางอยากไปเห็นกับตาตนเอง