ตอนที่ 12 หอดอกท้อ

หลังคำตอบของกัวหยุนสิ้นสุดลง ชาวบ้านที่อยู่รอบบริเวณต่างพากันตาโตส่งเสียงฮือฮา ไม่คิดว่าทั้งสองจะตกลงแต่งงานกันรวดเร็วเช่นนี้

เหอซานก็อยู่ท่ามกลางฝูงชนเช่นเดียวกัน นางกำมือแน่น ดวงตาแฝงความโหดเหี้ยม ‘ไม่… พี่ตงจวินต้องไม่แต่งกับหญิงบ้านๆ เช่นนางเด็ดขาด ทำไมพี่ตงจวินถึงไม่มองข้าบ้างนะ หากวันนั้นเป็นข้าที่ตกน้ำก็คงดี หรือว่าข้าจะทำเป็นตกน้ำให้เขาช่วยสักครั้งดีหรือไม่’ ความคิดแปรเปลี่ยนไปมาในหัว ยิ่งงานแต่งของชายที่นางหลงรักใกล้เข้ามาเท่าไร ใจของนางก็ยิ่งร้อนรุ่มเท่านั้น

กัวหยุนเดินออกมาโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของตนได้ไปกระทบความรู้สึกของใครบางคน นางไม่ได้เก็บมาใส่ใจนัก ในเมื่อผู้คนในหมู่บ้านต่างอยากเห็นลูกสาวของตนแต่งงาน นางก็ไม่คิดจะปิดบังเรื่องนี้ ดีเสียอีก ตงจวินไม่มีบิดามารดาคอยกดดัน เมื่อแต่งเข้ามา หลิวซินก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

หลิวซินก้มมองเนื้อหมูในมือ เมื่อนางได้รับสิ่งนี้จากเขา ก็ย่อมต้องตอบแทนบ้าง เมื่อตอนที่เขาพานางเข้าเมือง นางยังไม่ทันได้ทำอะไรชดเชยเลยด้วยซ้ำ สายตาหันไปมองไส้ยัดหมูที่แขวนไว้ซึ่งยังไม่แห้งดี ต้องรอให้แห้งสนิทเสียก่อนจึงจะนำไปให้เขาได้ลิ้มลอง

เวลาผ่านไปห้าวันหลังจากได้ฟังเรื่องงานแต่งที่ตงจวินบอกไว้ หลิวซินจึงนำหมูยัดใส่ที่ทำเสร็จแล้วไปมอบให้เขาที่เรือ เนื่องจากทั้งคู่ยังมิได้แต่งงาน การไปถึงบ้านเขาอาจไม่เหมาะนัก อีกทั้งกลัวว่าหากเก็บไว้นานกว่านี้ รสชาติจะเปลี่ยนไป

นางเดินไปยังทางที่มักพบเขาเป็นประจำ เมื่อกวาดสายตาไปรอบท่า ก็พบว่าเรือของเขาเทียบท่าอยู่ แต่กลับไม่เห็นตัวเขาเลย จึงก้าวเท้าไปยังเรือเพื่อมองหา ทว่ากลับว่างเปล่า พลันสายตาเหลือบไปยังโคนต้นไม้ด้านหลังก็พบว่าเขานอนพักอยู่ตรงนั้น

หลิวซินเดินเข้าไปใกล้ ก้มมองเขาที่หลับตาอยู่ เสื้อคลายออกเล็กน้อยเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแข็งแรงโผล่พ้นขึ้นมา ใบหน้าของเขาในยามหลับดูสงบอย่างประหลาด

ตงจวินรู้สึกเหมือนถูกสายตาใครบางคนจับจ้อง จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็พบกับใบหน้าของหลิวซินที่มองเขาอยู่ เขาสะดุ้งเล็กน้อย “เจ้ามาจ้องหน้าข้าด้วยเหตุใด” น้ำเสียงเจือความเขิน เขาเหลือบมองตะกร้าในมือนางทันที

“ข้ามาหาเจ้า แต่เห็นว่าเจ้ากำลังพักอยู่” นางตอบพลางนั่งลงเคียงข้างอย่างเป็นกันเอง

“เจ้านำของกินมาให้ข้าหรือ” เขามองตะกร้า ก่อนจะเงยตามองใบหน้าของนางที่แดงเรื่อเพราะแดด ทำให้ยิ่งดูน่ามองกว่าทุกครั้ง

“เจ้าได้ยินเรื่องที่ข้าไปบอกท่านแม่ของเจ้าหรือยัง” เขาเอ่ยถามถึงเรื่องงานแต่ง

“ข้ารู้แล้ว อีกสองเดือนท่านก็จะแต่งกับข้าแล้ว หลังจากวันนั้น ท่านแม่ก็เตรียมของทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว”

“เจ้าตกลงแน่หรือไม่ หรือว่ายังไม่พร้อมกันแน่” เขายังไม่เคยถามความเห็นของนางเลย ทุกอย่างเหมือนตัดสินใจไปฝ่ายเดียว

หลิวซินยิ้มบาง “ข้าพร้อมแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นกังวล” นางสบตาใบหน้าด้านข้างที่ดูแดงด้วยความเขินของเขา

“เช่นนั้นก็ดี เจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมหรือไม่ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าการแต่งงานต้องเตรียมสิ่งใดบ้าง” น้ำเสียงของเขาจริงใจจนนางฟังแล้วรู้สึกอบอุ่น

หลิวซินหัวเราะเบาๆ “ท่านไม่ต้องกังวลมากนักหรอก เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะเป็นผู้จัดการเองทั้งหมด” นางหาใช่หญิงสาวไร้เดียงสาเช่นชาติก่อนอีกแล้ว

“ก็ดี เช่นนั้นทุกเรื่องก็ปล่อยให้เจ้าดูแล” เขาเอียงหน้ายิ้มพลางก้มลงมองพื้น กลบเกลื่อนความรู้สึกในใจ

หลิวซินส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะนำอาหารในตะกร้าออกมา “ท่านกินข้าวหรือยัง” กลิ่นหอมลอยอบอวลทันที

“ข้ายังเลย” เขาตอบพลางยกมือลูบท้องอย่างขบขัน

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าลองกินอาหารที่ข้าทำดูดีหรือไม่” หลิวซินยิ้มละมุนส่งให้เขา สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู หรือว่าชาติก่อนเขาก็เป็นเช่นนี้… เพียงแต่นางไม่เคยได้มองเห็นความดีในตัวเขามาก่อนกันนะ

นางหยิบข้าวที่เตรียมมา จัดเรียงลงในจาน พร้อมกับหมูยัดไส้รสเผ็ดเล็กน้อยที่ทอดจนหอมกรุ่น แล้ววางลงตรงหน้าเขา

“สิ่งนี้คืออันใด ดูน่ากินไม่น้อยเลย” ตงจวินเอ่ยพลางจ้องมองอาหารหน้าตาแปลกตาด้วยความสนใจ

“เรียกว่าหมูยัดไส้ ลองชิมดูเถิด ท่านอาจจะรู้สึกเผ็ดไปบ้าง”

ตงจวินใช้ช้อนที่นางเตรียมไว้ตักขึ้นมาลอง รสชาติเข้มข้นแผ่วร้อนซ่านลิ้น แต่กลับกลมกล่อมอย่างน่าประหลาด ทำให้ยิ่งเจริญอาหารจนไม่อาจวางช้อนได้

“อร่อยหรือไม่” หลิวซินถามยิ้ม ๆ ขณะเฝ้ามอง

“อร่อยมาก หากเจ้าเอาไปขาย คงขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่” เขาพูดออกไปโดยไม่ได้ไตร่ตรองนัก

คำพูดนั้นกลับจุดประกายในใจหลิวซินทันที หรือว่าข้าควรลองขายสิ่งนี้ดูบ้างดีหรือไม่… นางจึงถามออกไปอย่างไม่มั่นใจนัก “ท่านว่าถ้าข้าทำขายจริง ๆ จะดีหรือไม่”

“ต้องดีแน่ อาหารของเจ้ารสชาติไม่เหมือนใคร” เขาพูดอย่างจริงใจ และเพียงคิดว่าในอนาคตตนจะได้กินอาหารที่นางทำทุกวัน ก็พลันยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่

แต่แล้ว… หญิงสาวอีกคนหนึ่งกลับปรากฏตัวขึ้นที่ไม่ห่างนัก เหอซาน นางตามมาหาตงจวินเพราะรู้ว่าเขามักพักอยู่แถบนี้ ทว่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้า กลับต้องเจ็บใจจนมือกำแน่น ทั้งสองดูสนิทสนมกันราวคู่รักแท้จริง มิใช่เพียงว่าที่คู่หมั้น ความคับแค้นในอกก็ปะทุรุนแรงขึ้น อีกไม่กี่เดือนพี่ตงจวินก็จะแต่งงานแล้ว หากเช่นนั้นข้าต้องทำให้แผนการสำเร็จก่อนหน้านั้น!

เดิมทีนางเพียงคิดจะแกล้งตกน้ำเพื่อให้เขาช่วยเหลือ แต่บัดนี้ความคิดเปลี่ยนไปแล้ว… ยาเสียสาว นางเคยได้ยินว่ามันใช้ได้กับชายเช่นกัน หากตนไม่ได้เขา… คนอื่นก็อย่าได้เลย!

รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นบนริมฝีปาก เหอซานเร่งฝีเท้าเข้าเมือง ตรงไปยัง “หอดอกท้อ” หอนางโลมชื่อดัง ที่นั่นคือเพียงแห่งเดียวซึ่งจะหายานี้ได้

ด้านหลิวซิน หลังจากเฝ้ามองตงจวินกินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย นางพลันเหลือบไปเห็นเงาร่างคุ้นตา เหอซาน! หญิงสาวคนนั้นแฝงแววผิดปกติในแววตา ทำให้นางใจคอไม่สบาย จึงบอกลาตงจวินอย่างเร็ว แล้วแอบตามไปอย่างเงียบเชียบ ไม่นานก็มาหยุดยืนตรงหน้าหอนางโลม หัวใจบีบรัดเมื่อคิดว่า เหอซานมาที่นี่…เพื่อสิ่งใดกัน

ภายในหอ หญิงสาวรูปโฉมงดงาม นัยน์ตาเจ้าเล่ห์หรี่ลง มองผู้มาเยือนด้วยแววสงสัย “เจ้ามาหาใคร ที่นี่ต้อนรับแต่บุรุษ ไม่ต้อนรับสตรี” น้ำเสียงแฝงความเข้มแข็ง

เหอซานก้าวเข้าไปใกล้ เอ่ยกระซิบเสียงเบา “ข้าได้ยินว่า… ที่หอดอกท้อนี้มียาชนิดหนึ่ง ขายใช่หรือไม่”

หญิงงามมองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนตอบเสียงเรียบ “เจ้าต้องการซื้อยานั้นหรือ ข้าขอบอกไว้ก่อน ของสิ่งนี้มิใช่ราคาถูก อีกทั้งส่วนใหญ่จะใช้กันในหอนางโลม”

“เท่าไหร่ ข้าจ่ายได้” เหอซานมั่นใจเต็มเปี่ยม นางเตรียมเงินเก็บทั้งหมดมาเพื่อวันนี้

หญิงงามเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า แล้วหายเข้าไปในห้องหนึ่ง ไม่นานก็นำห่อเล็กๆ เดินกลับออกมา “นี่คือของที่เจ้าต้องการ หนึ่งตำลึงเงิน”

“หนึ่งตำลึงเงิน!” เหอซานอุทานอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะมีราคาสูงถึงเพียงนั้น

“ตกลงจะเอาหรือไม่” น้ำเสียงของหญิงงามเข้มขึ้นราวไม่สบอารมณ์

“ข้าเอา!” เหอซานรีบล้วงเอาเงินส่งให้โดยไม่รอช้า กลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ แล้วเก็บห่อยาไว้แนบอกทันที

หญิงงามสบตานาง เตือนเสียงเย็น “ข้าจะบอกไว้ก่อน ยานี้แรงนัก ใช้เพียงเล็กน้อยก็เกินพอแล้ว”

“ข้าเข้าใจ” เหอซานยกยิ้มมุมปาก หันหลังเดินออกไปด้วยรอยยิ้มอันแฝงความมืดมน