Share

พบศัตรูบนทางแคบ 3

Author: lianlian
last update Last Updated: 2025-07-20 07:49:03

สตรีที่เป็นต้นตอของความพินาศในชีวิตของนางในอีกสองปีให้หลัง เป็นนางดอกบัวขาวที่หน้าด้านแย่งสามีของนาง สตรีใจอำมหิตที่วางแผนชั่วสังหารนางเพื่อชิงลูกน้อยของนาง ให้นางจมอยู่กับความเจ็บปวดสิ้นหวังจนตัดสินใจจบชีวิตของตนเองในที่สุด

องค์หญิงเวินอี๋ คือนาง!

"หญิงสามานย์บังอาจนัก! ต่อเบื้องพระพักตร์องค์หญิงเหตุใดจึงไม่คุกเข่า" ขันทีข้างกายองค์หญิงตวาดใส่ หานฉงหรงพลันสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจำใจคุกเข่าเบื้องหน้าศัตรูที่บังเอิญพบในทางแคบผู้นี้ "หม่อมฉันหานฉงหรง ถวายบังคมองค์หญิง"

เวินอี๋ปรายตามองหย่งเยี่ยที่ทำหน้าบูดบึ้งใส่นาง แล้วจึงก้มลงมองสตรีที่เงยหน้าสบตาตนโดยไม่กลัวเกรงก่อนยิ้มเอ่ย "บุตรีหานปั๋วซื่อใช่หรือไม่"

"เพคะ"

"ลุกขึ้น" เวินอี๋เอ่ยเสียงเรียบ ฉงหรงทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อยืนได้มั่นคงดีแล้ว นางกลับพบเจอเหตุไม่คาดฝันอย่างหนึ่ง

ฝ่ามือขาวเนียนละเอียดของเวินอี๋ฟาดเข้าที่แก้มของหานฉงหรงโดยไม่ทันหลบเลี่ยง ลำพังฝ่ามือนั้นไม่เท่าไหร่ แต่แหวนที่นางสวมรบสิบนิ้วนั้นไม่จากการสวมอาวุธทำให้ความหนักหน่วงเพิ่มขึ้นทำให้พวงแก้มขาวของนางข้างหนึ่งบวมช้ำห้อเลือด ทั้งยังมีรอยเลือดจากการที่เล็บยาวข่วนครูดอย่างแร
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว   เรียกตัวเข้าวัง 4

    ณ วังหลวงในเวลาเดียวกันนั้น องค์หญิงเวินอี๋ที่กำลังมุ่งหน้าไปตามทางเดินของตำหนักปีกเพื่อมุ่งสู่ตำหนักไทโฮ่วด้วยท่าทีอารมณ์ดีอย่างยิ่ง นางมองกระดาษในมือที่เพิ่งได้มาจากนางกำนัลในจวนเป่ยหนานหวังอีกครั้ง ก่อนเก็บใส่ไว้ในแขนเสื้ออย่างแนบเนียน จากนั้นใช้เวลารอไม่นานนักเพื่อที่จะให้กูกู่ (นางกำนัลอาวุโส) ของตำหนักไปรายงาน นางก็ได้พบกับสตรีสูงศักดิ์ที่มีชันษาเฉียดห้าสิบ กระนั้นก็ยังเหลือเค้าความงามในอดีตอย่างเต็มเปี่ยม พระนางกำลังผ่อนคลายอิริยาบถอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มือหนึ่งถือตำรา มือข้างหนึ่งถือกล้องยาสูบยกขึ้นสูบอึกหนึ่ง ก่อนปล่อยให้ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งเป็นสายยาวจากริมฝีปากแดง เวินอี๋ไม่รอช้ารีบย่อกายคารวะทันที “ถวายบังคมเสด็จย่า”“เวินอี๋เองหรือ วันนี้ลมอันใดหอบหลานรักของข้ามาถึงที่นี่ได้เล่า” น้ำเสียงนุ่มนวลเจือด้วยความเอื้อเอ็นดูดังขึ้น นางวางกล้องยาสูบและตำราที่อ่านค้างไว้บนโต๊ะเล็กข้างตัวเวินอี๋นั่งลงข้างๆ นาง แขนเรียวขาวกลมกลึงทั้งสองสวมกอดอย่างออดอ้อนเท่าที่หลานสาวคนโปรดผู้หนึ่งจะทำได้ก่อนเอ่ย “เป็นเพราะลมหวนคิดถึงเสด็จย่าเพคะ ไม่ได้พบพระองค์หลายวันแล้ว หม่อมฉันคิดถึงยิ่งนัก”“อายุ

  • ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว   เรียกตัวเข้าวัง 3

    ฉงหรงเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วคล้ายเป็นเชิงถาม นางก็รีบอธิบายต่อ “เอ่อ...บิดาหม่อมฉันเคยกล่าวว่า การศึกษามิใช่เรื่องที่ควรปิดกั้นอยู่แต่เพียงผู้ที่มีฐานะ สี่ชนชั้นควรได้โอกาสเรียนหนังสืออย่างเท่าเทียม...”“อนุญาต”“เพคะ?”อวิ๋นรุ่นวางรายงานลงกับโต๊ะพลางเอ่ย “ข้าบอกว่าข้าอนุญาต เจ้าจะมาเปลืองน้ำลายอธิบายให้มากความทำอันใด”หานฉงหรง “...”ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “หรือว่าเจ้ามีปัญหา”ผ่านไปชั่วเสี้ยววิบตานางพลันคลี่ยิ้ม ก่อนย่อกายลงน้อยๆ “มิมีเพคะ ขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตาเสี่ยวมี่”อวิ๋นรุ่นมองท่าทีนั้นก็รู้ว่ากลั่นแกล้งอีกฝ่ายสำเร็จ พลันคลี่ยิ้มออกมา “แน่นอนว่าข้าไม่ปิดกั้นโอกาสผู้ที่ต้องการแสวงหาความรู้ หากแต่ว่านางกำนัลเด็กผู้นั้นเพิ่งมาเรียนทีหลังหย่งเยี่ย ให้มาเรียนด้วยกันเช่นนี้จะไม่เป็นการกีดมือขวางเท้าเขาหรือ?”“หามิได้เพคะ ตรงกันข้าม การเรียนของหย่งเยี่ยมีแต่จะดีขึ้น”อวิ๋นรุ่นเงยหน้ามอง คล้ายอยากให้นางเฉลยในสิ่งที่เขาสงสัย หานฉงหรงเพียงอมยิ้มบาง “ไว้ถ้าท่านอ๋องมีเวลา ก็เสด็จมาทอดพระเนตรที่หอตำราได้ทุกเมื่อเพคะ”อวิ๋นรุ่นคร้านจะซักไซ้ ขณะที่จะบอกให้อีกฝ่ายกลับไปพักผ่อน สายตาพลันเหลือบไปเห็นร

  • ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว   เรียกตัวเข้าวัง 2

    “เสี่ยวมี่เด็กดี เจ้ากับข้าต่างเป็นนางกำนัลดุจเดียวกัน มิต้องพิธีรีตองให้มากความหรอก” หานฉงหรงยิ้มเอ่ย ก่อนวางพู่กันแล้วเดินไปหาเสี่ยวมี่พลางประคองให้เด็กน้อยลงมาจากเก้าอี้อย่างปลอดภัย “ถึงท่านอ๋องจะบอกให้เจ้าคอยดูแลรับใช้ แต่ก็แค่เฉพาะช่วงที่ข้าต้องติดเตาทำอาหาร กับจุดเทียนและคอยดับเทียนตอนกลางคืนเท่านั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอันใดนอกเหนือจากนั้น ถ้าเจ้าอยากช่วย ก็แค่เรียนเป็นเพื่อนเขาช่วยข้าสอดส่องดูแลหย่งเยี่ยมิให้เขาเกียจคร้านการเรียนกับอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับเขาก็พอ”หย่งเยี่ยที่เพิ่งกลืนขนมหมดคำพลันอ้าปากหวอ ทะลึ่งขึ้นจากเก้าอี้ยาว “เรื่องเป็นเพื่อนเล่นกัน หย่งเยี่ยรับได้ แต่ไฉนจึงให้เสี่ยวมี่มาคอยสอดส่องข้าด้วยเล่า”“เวลาเรียนเจ้าชอบวอกแวกฟุ้งซ่านง่าย ให้มีคนเรียนเป็นเพื่อนกับเจ้าอีกสักคนนั่นล่ะดีแล้ว” นางว่าพลางหันไปทางเสี่ยวมี่อีกครั้ง “ว่าอย่างไร ตกลงหรือไม่”“แต่พี่สาว เสี่ยวมี่เป็นผู้หญิง ที่บ้านเดิมมิเคยให้เรียนหนังสือ บอกว่าโตไปเสี่ยวมี่ถ้าไม่แต่งงานก็ต้องคอยรับใช้ผู้อื่น จะเรียนมากไปทำอันใด” เด็กหญิงว่าพลางทำมือไม้พันกันอยู่ไม่สุขหานฉงหรงเพียงยกมือลูบศีรษะเล็กนั้นแล้วเอ่ย

  • ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว   เรียกตัวเข้าวัง 1

    หานฉงหรงรู้ว่าเป่ยหนานหวังอวิ๋นรุ่นผู้นั้นเป็นคนคิดเร็วทำเร็ว แต่นึกไม่ถึงว่าทันทีที่นางลืมตาตื่นในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น นอกจากหย่งเยี่ยที่มากระโดดเหยงๆ อยู่ข้างเตียงเพื่อคอยปลุกนางอย่างเช่นทุกวันแล้ว ยังมีเด็กผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นนางกำนัลเด็กเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นานยืนอยู่ข้างๆ ด้วย นางปรือตาที่ง่วงงุนขึ้นมองก็พบว่าเป็นเด็กที่ดูโตกว่าหย่งเยี่ยประมาณสองสามปี ดวงตากลมโตสุกใสจ้องมาที่นางอย่างสงสัยใคร่รู้ระคนกระตือรือร้น“ท่านแม่ ดีจริง ท่านตื่นแล้ว” หย่งเยี่ยว่า “ข้ากำลังคิดกับเสี่ยวมี่ว่าถ้าท่านไม่ตื่นพวกเราจะช่วยกันจั๊กจี้เท้าของท่านจนกว่าจะตื่นอยู่พอดี”เขาพูดพลางพยักพเยิดไปทางเสี่ยวมี่ตัวน้อยที่กำลังเดินไปตลบผ้าห่มท่อนล่างของนางขึ้นพร้อมถอดถุงเท้าข้างหนึ่งของหานฉงหรงมาถือไว้ในมือหานฉงหรงถอนใจพลางลุกขึ้นนั่งแล้วอ้าแขนรับหย่งเยี่ยที่ทิ้งตัวลงนอนพิงอกของนางอย่างสบายอกสบายใจ “พ่อเจ้าประคุณของข้า ไม่ต้องทำเช่นนั้นข้าก็ตื่นแล้วล่ะ” จากนั้นจึงสบตากับเสี่ยวมี่ที่จัดแจงสวมถุงเท้าให้นางกลับที่ดังเดิม แล้วยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น “แล้วเจ้าคือ...”“ข้าน้อยชื่อเสี่ยวมี่ ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมาคอยดูแลรับ

  • ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว   ดั่งแมวจร 4

    “หานฉงหรง”“เพคะ” คำเรียกของเขาทำนางหลุดจากภวังค์“จะฟังที่ข้าเล่าต่อหรือไม่”“...เพคะ”อวิ๋นรุ่นถอนใจพลางเอ่ย “จากนั้นพอข้าให้คนสืบมาจนแน่ใจแล้วจึงตัดสินใจทูลขอไทโฮ่วให้หย่งเยี่ยมาเที่ยวเล่นกับข้าชั่วคราวที่จี๋หลิน หนึ่ง เพื่อทดสอบความรู้ของหย่งเยี่ย สอง เพื่อเดินทางมาพบกับหานปั๋วซื่อ ขอให้เขามาเป็นอาจารย์ของหย่งเยี่ย”เมื่อเห็นหานฉงหรงกระพริบตาปริบรับฟังโดยไม่ค้านขึ้นมาอีกก็กล่าวต่อ “ตอนแรกข้ากำลังปวดหัวอยู่ เพราะหานปั๋วซื่อนั้นประกาศต่อใต้หล้าว่าไม่ประสงค์จะอยู่ในราชสำนัก ไม่อยากข้องเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์ ซึ่งตัวข้ามีคุณสมบัติครบทุกด้านที่เขาจะปัดตกไม่ให้พบ ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ก็บังเอิญได้พบกับบุตรสาวของหานปั๋วซื่อเช่นเจ้าก่อน ข้าจึงได้ยอมร่วมมือกับแผนหนีการแต่งงานหลอกๆ ของเจ้า ต่อมาค่อยหาจังหวะเหมาะสมเชิญบิดาของเจ้ามาสอนหย่งเยี่ยที่เมืองหลวง และตระกูลหานของเจ้าจะได้พ้นหูตาของฉางซื่อหลางด้วย”หานฉงหรงยิ้มเอ่ยเหมือนข้อสงสัยที่ตกค้างในใจได้รับการไขกระจ่าง “ที่แท้ที่พระองค์ช่วยหม่อมฉันมีจุดประสงค์เช่นนี้นี่เอง สร้างหนี้บุญคุณให้บิดาหม่อมฉัน มิให้เขาปฏิเสธคำชวนของท่านอ๋องได้”

  • ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว   ดั่งแมวจร 3

    อวิ๋นรุ่นร้องอ้อ เขาไม่ใช่คนใหญ่คนโตที่ไม่เข้าใจหรือชืดชาต่อความรู้สึกหวาดกลัวจนจำฝังใจของคนๆ หนึ่ง ทุกคนต่างมีบาดแผลของตนเองทั้งนั้น ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่มี แต่หน้าที่และยศศักดิ์มันค้ำคอให้เขาแสดงความอ่อนเช่นสตรีผู้นี้ไม่ได้ “เรื่องนั้นช่างเถอะ ให้ข้าเข้าไปก่อน ด้านนอกน้ำค้างแรง เจ้าอยากให้ข้าไม่สบายหรือ”หานฉงหรงเห็นเขายังยืนกรานจะเข้าไปก็จนใจจะค้าน ได้แต่เบี่ยงตัวให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องในที่สุด ขณะที่กำลังลังเลว่าจะเปิดประตูค้างเอาไว้เพื่อแสงจันทร์เข้ามาให้ห้องสว่างดีหรือไม่ อวิ๋นรุ่นก็เดินไปหยิบชุดไฟที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วใช้มันจุดเทียนเล่มที่วางเอาไว้ ทำให้แสงสีส้มลออนวลสลัวไปทั้งห้อง พาให้ความรู้สึกอบอุ่นและหวานละมุนที่เกิดขึ้นในใจของหญิงสาว อ้อยอิ่งอยู่รอบกายราวหมอกควัน คล้ายเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในสิ่งที่ตาเนื้อเห็นที่อีกฝ่ายทำเรื่องเล็กน้อยเพื่อตนอาห์...จะมามัวปลาบปลื้มอยู่แบบนี้ก็ใช่ที่ อย่างไรเสียต้องขอบคุณอีกฝ่ายก่อน “ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”อวิ๋นรุ่นไม่ตอบ เพียงทิ้งตัวลงที่เก้าอี้กลมไม่มีพนักที่วางอยู่ในห้อง แล้ววางตำราที่ถือมาแต่ต้นก่อนเงยหน้ามองอีกฝ่าย ตอนนี้ในห้อ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status