หย่งเยี่ยน้อยเรียนหนังสือ 2

โต๊ะเรียนของหย่งเยี่ยอยู่ด้านในสุดของหอตำราที่เปิดโล่งออกมาเป็นสวนขนาดเล็กที่ปลูกดอกไม้ต้นไม้ร่มรื่นไม่ต่างจากหน้าหอตำรา มีพื้นไม้ยกสูงพร้อมวางโต๊ะตัวเล็กที่วางตำรา กระดาษหอม พู่กันและแท่งฝนหมึก ที่ขาดไปไม่ได้ก็คงเป็นกาน้ำชาร้อนกรุ่นและขนมกินเล่นที่มากพอจะสามารถเหนี่ยวรั้งเด็กชายให้อยู่กับที่ได้ประมาณชั่วยามหรือสองชั่วยามได้

“หย่งเยี่ยน้อย บอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้าเรียนตำราใดไปแล้วบ้าง” หานฉงหรงยิ้มถามขณะวางตำราสามสี่เล่มเรียงบนโต๊ะ

หยางเยี่ยเอียงคอน้อยๆ ก่อนใช้นิ้วจิ้มที่ตำราไปสามเล่มแล้วก็หยิบขนมน้ำตาลขาวขึ้นมากัดกินไปพลางๆ

หานฉงหรงหยิบหนังสือเหล่านั้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นตำราอักษรพื้นฐานสำหรับเด็กหนึ่งเล่ม อีกสองเล่มคือหนึ่งในคัมภีร์หลุนอวี่ [2] จากทั้งหมดยี่สิบเล่ม ส่วนอีกเล่มคือเชียนจื้อเหวิน (ตำราพันอักษร) ซึ่งทั้งหมดเป็นตำราพื้นฐานที่เด็กอายุขนาดหย่งเยี่ยต้องเรียนรู้ท่องจำให้ได้ และสำหรับเด็กเล็กอย่างหย่งเยี่ย นับว่าเด็กน้อยมีความสามารถในการท่องจำที่สมวัยในระดับหนึ่ง “แล้วคัมภีร์หลุนอวี่นี้เจ้าเรียนถึงเล่มไหนแล้ว”

หย่งเยี่ยไม่ตอบชื่อตำรา เพียงแค่โคลงศีรษะท่องเนื้อความจากในตำราท่อนหน