เรียกตัวเข้าวัง 4

ณ วังหลวงในเวลาเดียวกันนั้น องค์หญิงเวินอี๋ที่กำลังมุ่งหน้าไปตามทางเดินของตำหนักปีกเพื่อมุ่งสู่ตำหนักไทโฮ่วด้วยท่าทีอารมณ์ดีอย่างยิ่ง นางมองกระดาษในมือที่เพิ่งได้มาจากนางกำนัลในจวนเป่ยหนานหวังอีกครั้ง ก่อนเก็บใส่ไว้ในแขนเสื้ออย่างแนบเนียน จากนั้นใช้เวลารอไม่นานนักเพื่อที่จะให้กูกู่ (นางกำนัลอาวุโส) ของตำหนักไปรายงาน นางก็ได้พบกับสตรีสูงศักดิ์ที่มีชันษาเฉียดห้าสิบ กระนั้นก็ยังเหลือเค้าความงามในอดีตอย่างเต็มเปี่ยม พระนางกำลังผ่อนคลายอิริยาบถอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มือหนึ่งถือตำรา มือข้างหนึ่งถือกล้องยาสูบยกขึ้นสูบอึกหนึ่ง ก่อนปล่อยให้ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งเป็นสายยาวจากริมฝีปากแดง เวินอี๋ไม่รอช้ารีบย่อกายคารวะทันที “ถวายบังคมเสด็จย่า”

“เวินอี๋เองหรือ วันนี้ลมอันใดหอบหลานรักของข้ามาถึงที่นี่ได้เล่า” น้ำเสียงนุ่มนวลเจือด้วยความเอื้อเอ็นดูดังขึ้น นางวางกล้องยาสูบและตำราที่อ่านค้างไว้บนโต๊ะเล็กข้างตัว

เวินอี๋นั่งลงข้างๆ นาง แขนเรียวขาวกลมกลึงทั้งสองสวมกอดอย่างออดอ้อนเท่าที่หลานสาวคนโปรดผู้หนึ่งจะทำได้ก่อนเอ่ย “เป็นเพราะลมหวนคิดถึงเสด็จย่าเพคะ ไม่ได้พบพระองค์หลายวันแล้ว หม่อมฉันคิดถึงยิ่งนัก”

“อายุ