งดอาหารมื้อเย็นหรือเลี้ยงฉลองกันแน่ 1

สะใภ้ใหญ่ชี้หน้าด่าหลานสาว “อี้ข่ายบอกฉันหมดแล้วว่าเขา... เธอขว้างกิ่งไม้ใส่ลูกชายของฉัน จิตใจทำด้วยอะไรกับเด็กตัวเล็ก ๆ!” 

“เหรอคะ”  

หลิวตานจ้องหน้าสะใภ้ใหญ่ที่เอ่ยตะกุกตะกักในตอนแรก คงรู้ดีว่าลูกชายของตัวเองทำอะไรบ้างแต่ที่มาหาเรื่องเพราะลูกชายเจ็บ และยอมไม่ได้ที่คนอื่นชนะโดยเฉพาะพวกเธอ 

“เฮอะ ไม่ต้องพูดแล้ว วันนี้พวกแกสามพี่น้องไม่ต้องกินข้าวมื้อเย็น!” ย่าหลิวประกาศก่อนหันไปโอ๋หลานชายอีกคน ก่อนจะพาไปที่ห้องครัวอย่างเอาใจใส่

“อี้ข่ายไม่ต้องร้องนะ ย่าจะให้แม่ของหลานต้มไข่ให้” 

หลิวตานมองภาพตรงหน้าแล้วเบ้ปาก ย่าของเธอช่างรักหลานเท่ากันจริง ๆ ไม่ลำเอียงเลยสักนิด!

“แค่นี้ใช่ไหม ไม่มีอะไรแล้วฉันจะได้ไปทำอย่างอื่น เสียเวลา” เธอหันไปถามป้าสะใภ้ใหญ่อย่างเย็นชา พวกเขาได้แต่พูดด่าทอเท่านั้นและงดอาหารเท่านั้น ไม่ได้คิดลงไม้ลงมือเพราะกลัวว่าจะเสียเงินค่ารักษา ซึ่งเรื่องนี้คงเป็นเรื่องดีที่หลิวตานรู้สึกชอบใจอยู่บ้าง

“เดี๋ยวนี้เก่งนะ มาต่อปากต่อคำสงสัยไม่อยากจะกินข้าวบ้านนี้แล้ว” สะใภ้ใหญ่มองหลานสาวที่เหมือนจะเปลี่ยนไปแล้วต่อว่าอย่างหงุดหงิด  

หลิวตานไม่ได้สนใจป้าสะใภ้ใหญ่หันไปบอกน้องสาวกับน้องชาย“เสี่ยวอีพาอาสวี่เข้าไปอยู่ในห้อง แม่คงกลับมาแล้ววันนี้งานเสร็จแล้ว พี่ตากผ้าเสร็จจะตามเข้าไป” 

“ค่ะ” 

สะใภ้ใหญ่มองสามพี่น้องอย่างสะใจแต่เพราะความสะใจจึงไม่ได้สังเกตว่าสามพี่น้องดีใจมากแค่ไหนที่ถูกงดข้าวมื้อเย็น อาหารที่บ้านสู้เนื้อปลาอวบ ๆ หวาน ๆ ก็ไม่ได้ 

หลิวตานตากผ้าเสร็จไม่วายโดนบ่นที่ไม่เอาผ้าคนอื่นไปซักด้วย แต่คิดหรือว่าเธอจะสนใจ ป้าสะใภ้ใหญ่ก็ไม่ได้ทำงานทำไมเธอต้องซักให้ป้าสะใภ้ด้วย ขนาดอาสะใภ้สามทำงานเหนื่อยยังกลับมาซักเองได้เลย 

ส่วนป้าสะใภ้ใหญ่ในแต่ละวันแทบจะไม่ได้ทำอะไร ทำงานในแปลงนาไม่นานกลับบ้าน ไปทำงานต่อแล้วกลับบ้าน เป็นแบบนี้ทุก ๆ วัน งานในบ้านก็แทบจะไม่ทำโยนมาให้บ้านรองทั้งที่ตกลงกันทำงานแล้ว  

ผ้าแต่ละบ้านก่อนหน้านี้ตกลงกันว่าซักใครซักมัน แต่บ้านใหญ่โยนมาให้บ้านรองเสมอ และทั้งบ้านไม่ปฏิเสธต่างจากตอนนี้ที่หลิวตานไม่ยอมทำอะไรให้แล้ว

หลังจัดการเรื่องตากผ้าเสร็จแล้วเธอเดินเข้ามาในห้องมองน้องทั้งสองคนที่นั่งเศร้าอยู่ก่อนหันไปบอกแม่ของพวกเธอ “แม่ ฉันจะพาน้องเข้าป่านะคะ” 

จ้าวเหม่ยถึงแม้ว่าไม่อยากให้ลูกไปแต่ถ้าไม่ไปก็จะไม่ได้กินข้าวมื้อเย็นเลยพยักหน้าตอบ “ไปเถอะก่อนมืด แม่จะทำงานบ้านรอส่วนย่าแม่จะจัดการให้” 

เด็ก ๆ ถูกงดอาหารแต่ว่าแม่ของพวกเขาไม่ได้ถูกงด ลำพังส่วนของจ้าวเหม่ยก็ไม่ได้มาก จะแบ่งให้ลูกก็เหมือนไม่ได้กินอะไรและลูกไม่ยอม จึงได้แต่อนุญาตให้พากันเข้าป่า โดยมีลูกสาวคนโตดูแลน้อง 

“แม่ไม่ต้องทำงานบ้านไปทุกอย่างหรอกค่ะ ปล่อยให้พวกเขาทำเองบ้าง ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่เห็นทำงานนอกบ้าน งานในบ้านยังไม่ทำเลย แต่แม่ต้องมาทำงานทั้งนอกและใน” หลิวตานบ่น 

เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง บ้านรองทำงานนอกบ้านยังต้องมาทำงานในบ้าน บ้านใหญ่มีลุงใหญ่ที่คอยอู้งาน ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่ทำงาน แต่ลูกทั้งสามได้เรียน หลิวตานจึงไม่ชอบเท่าไรหากพวกเขาทำงานนอกบ้านเรื่องงานในบ้านจะไม่ได้ว่าเลย 

“ไม่ได้หรอก แม่ไม่อยากให้พ่อต้องลำบากใจ” จ้าวเหม่ยกล่าวยิ้ม ๆ แล้วไล่ลูก “รีบพากันไปสิตอนนี้ไม่มีคนอยู่หน้าบ้าน หากพวกเขากลับมาลูกจะไม่ได้ไป” 

“ค่ะ” 

สามพี่น้องเปลี่ยนชุดเข้าป่ามีตะกร้าเข้าไปเหมือนทุกที ตอนนี้สายแล้วแสงแดดค่อนข้างแรง หลิวตานจึงพาน้องชาย น้องสาวเดินไม่เร่งรีบจะได้ไม่เหนื่อยง่าย มองซ้าย มองขวาอย่างระมัดระวัง ต่อให้เข้ามาทุกวันก็ต้องมองทางให้ดี 

“อยู่ตรงนี้ห้ามขยับ พี่ไปครู่เดียว” เธอหันไปบอกน้องสาวหลังเห็นอะไรวิ่งผ่านหน้าไป 

“ระวังตัวด้วยค่ะ” 

“อืม” 

หลิวตานปลดตะกร้าลงพื้นจากนั้นค่อย ๆ เดิน ไปทางที่ได้ยินเสียงเมื่อครู่ และใช้จังหวะและเสียงเงียบในการโจมตี! ก่อนเสียงไก่ร้องดังทั่วบริเวณ 

“ว้าว! พี่ใหญ่ได้ไก่” หลิวอิ๋งอีมีสีหน้าเป็นประกาย ตั้งแต่พ่อของหล่อนกลับไปทำงานก็ไม่ได้กินไก่อีกเลย จริง ๆ บ้านหลิวมีเนื้อกินทุกสัปดาห์แต่บ้านรองไม่ได้รับส่วนแบ่ง 

หลิวตานจับไก่มัดขาแล้วหันมายิ้มให้น้อง ๆ “วันนี้โชคดีมากพวกเรามีเนื้อเพิ่มแล้ว ไปกันเถอะเมื่อวานวางกับดักปลาเอาไว้ ถ้ามันใช้ไม่ได้พี่จะลงไปจับปลามาย่างให้กิน” 

“กินปลากันเถอะ” หลิวเหอสวี่บอก