ทำความคุ้นเคยกับชีวิตใหม่

เสียงเปิดประตูทำให้คนในห้องที่กำลังครุ่นคิดกับตัวเองหันไปมอง ก่อนจะมีเสียงเล็ก ๆ เอ่ยขึ้น “พี่ใหญ่ พี่ตื่นแล้ว”  

หลิวอิ๋งอี เด็กผู้หญิงอายุเพียงห้าขวบต้องไปทำงานบ้านแทนพี่สาวที่ป่วยในห้อง หล่อนเข้ามาพร้อมพี่ชายผู้มีสติไม่สมประกอบ 

“พี่ใหญ่” 

หลิวตานมองทั้งสองคนเงียบ ๆ เวลานี้ปกติเธอต้องออกไปทำงานบ้านเหมือนเคย แต่ย่าคงเห็นว่าหลานสาวไม่สบายจริง ๆ จึงใช้หลานสาวอีกคน 

“พี่ใหญ่รอก่อนเสี่ยวอีจะไปหยิบแผ่นแป้งให้” หลิวอิ๋งอีดันพี่ชายเข้ามาในห้องก่อนปิดประตูและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว 

หลิวตานเรียกน้องชายพลางตบพื้นข้าง ๆ “อาสวี่ เข้ามานั่งกับพี่สาวเร็วเข้า” 

“ครับ” เจ้าตัวพยักหน้างึกงักแล้วเดินเข้ามานั่งและมองหน้าพี่สาวนิ่งๆ

ซึ่งการกระทำนี้ทำให้หลิวตานมีโอกาสได้มองน้องชายของร่างนี้อย่างใกล้ชิด หลิวเหอสวี่สติไม่สมประกอบก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าไม่รู้เรื่องเลย ยิ่งถูกเลี้ยงในบ้านของเธอที่เต็มไปด้วยความรักอีกฝ่ายจึงค่อนข้างรู้ความ 

“ข้างนอกห้อง นอกจากเสี่ยวอีแล้วยังมีใครอยู่อีกไหม” หลิวตานหลอกถาม เธออยากออกไปดูข้างนอกว่าพอมีอะไรให้ทำกินบ้างหรือไม่ แต่ยังไม่พร้อมไปเจอกับใครให้ทะเลาะกัน ยิ่งตอนที่ยังมึนงงแบบนี้ 

“ย่าไม่มี ไม่มี กับพวกนั้นออกไปแล้ว” 

‘ไม่มีย่า ย่าออกไปกับพวกนั้นแล้ว’ หลิวตานแปลความหมายของน้องชายได้อย่างรวดเร็วพร้อมกล่าวชมน้องชายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เด็กอย่างเหอสวี่ต้องใช้ความใจเย็นและอ่อนโยนคุยด้วย มิฉะนั้นเขาจะอยู่ในโลกส่วนตัวทันที ดูได้จากความทรงจำของร่างเดิมที่ทิ้งเอาไว้ ต่อไปนี้เธอต้องยอมรับชีวิตใหม่และครอบครัวใหม่นี้และต้องทำให้พวกไม่อดอยากอีกต่อไป 

“อ้อ เด็กดี”

ทั้งสองนั่งเงียบต่างอยู่ในภวังค์ของตัวเอง ก่อนประตูด้านนอกเปิดเข้ามาอีกครั้ง เป็นหลิวอิ๋งอีที่มาพร้อมแผ่นแป้งกับน้ำต้มสุกที่รีบไปต้มเมื่อครู่ หากมีคนอยู่บ้านการต้มน้ำแบบนี้เป็นการสิ้นเปลืองอย่างยิ่ง 

หลิวอิ๋งอียกจานที่มีแผ่นแป้งกับน้ำร้อนมาให้พี่สาวและเอ่ยบอกเสียงเบา “เสี่ยวอีซ่อนแผ่นแป้งไว้ให้ได้เพียงแผ่นเดียว แผ่นแป้งอยู่สูงเกินไปจึงต้มน้ำร้อนมาให้ด้วย” 

“เด็กดี ขอบคุณเธอมาก” 

หลิวตานหลุบตามองของในมืออย่างเศร้าใจ ถึงแม้จะไม่ได้กินเนื้อสัตว์เป็นเวลานาน แต่มันก็ไม่ได้ไม่มีกินแบบนี้ จะให้บอกน้องสาวไปหาอะไรให้อีกก็ไม่ได้ หล่อนตัวเล็กมากถ้าไม่รู้ต้องบอกว่าสามขวบเป็นแน่ 

“แม่ไปทำงานในแปลงนาตั้งแต่เช้ามืด วันนี้ไม่มีใครเอาอาหารไปให้แม่เลย เสี่ยวอีไม่กล้าเอาไปกลัวย่ากลับมาตี เดี๋ยวพี่ชายจะโดนตีไปด้วย”

หลิวอิ๋งอีเอ่ยบอกพี่สาวที่นั่งนิ่งอยู่ที่นอน ดวงตากลมโตมองพี่สาวอย่างห่วงใย เวลาอาหารมื้อกลางวันของบ้านก็จะมีแผ่นแป้ง ลวกผัก บางวันจะมีพวกธัญพืชที่จะได้กินสัปดาห์ละสองวัน ปกติเป็นหน้าที่ของพี่สาวที่ต้องเอาไป เธอจึงไม่กล้าเข้าไปยุ่งเพราะถ้าถูกลงโทษพี่ชายจะโดนไปด้วย ลำพังตัวเองไม่เป็นอะไรแต่พี่ชายถูกรังแกทุกวัน 

“เดี๋ยวอาหารแม่พี่จัดการเอง เสี่ยวอี อาสวี่นอนพักกลางวันเถอะ ย่าไม่อยู่แบบนี้ก็นอนเอาแรง ตอนเย็นเดี๋ยวจะได้ออกไปจัดการข้างนอกบ้านอีก” หลิวตานบอกน้องชายน้องสาวเมื่อกินหมดแล้ว 

“ค่ะ” 

เด็กเพียงห้าขวบ เจ็ดขวบ ในชนบทแบบนี้ก็ถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้ว เด็กบางคนที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่จะดีหน่อยเมื่อถึงมื้ออาหารพวกผู้ใหญ่จะตามหา แต่ถ้าเป็นเด็กอย่างเช่นบ้านหลิว หากสองพี่น้องออกไปเล่นข้างนอกเวลามื้ออาหารก็จะไม่ได้รับส่วนแบ่งด้วย อย่างหลิวตานเธอก็ไม่ได้รับส่วนแบ่งของวันนี้ 

น้อง ๆ หลับไปแล้ว หลิวตานห่มผ้าให้ทั้งสองคน ก่อนจัดการสวมใส่ชุดให้เรียบร้อย เมื่อมองดูเสื้อผ้าที่สวมใส่ที่ซีดจนไม่รู้สีเดิมและยังมีรอยปะมากมายแล้วได้แต่ถอนหายใจอย่างยอมรับความจริงจากนั้นจึงเดินออกไปนอกห้องนอนเพื่อสำรวจบ้านของตระกูลหลิวหลังนี้  

บ้านดินผสมฟางหลังคามุงกระเบื้องอย่างดี ทางห้องของปู่ย่า บ้านใหญ่ บ้านสี่ และลูกสาวคนเล็กนั้นด้านนอกและด้านในเพิ่งถูกปรับปรุงไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ส่วนของบ้านรอง บ้านสาม แน่นอนว่ามันเก่าและโทรมมาก ย่าหลิวให้เหตุผลว่ามีเงินไม่พอ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งให้อั่งเปาเด็กบ้านใหญ่ไปคนละหลายซอง 

“ยายแก่ลำเอียงจริง ๆ” หลิวตานส่ายหน้า โชคร้ายที่พ่อของร่างเดิมไม่คิดแยกบ้าน แม่ยังอ่อนแอจึงถูกเอารัดเอาเปรียบอยู่ตลอด 

ด้านหลังบ้านมีห้องครัวเล็ก ๆ ที่ใหญ่กว่าห้องนอนของบ้านรอง มีโรงเก็บฟืนเอาไว้ใช้งานในฤดูหนาว และมีแปลงผัก คอกหมู เล้าไก่อยู่หลังบ้าน บอกได้เลยว่าถ้าต้องการประหยัดของพวกนี้มันช่วยได้มาก แต่ไม่ใช่ว่าจะประหยัดจนลำบากขนาดนี้! ไม่สิ ไม่ใช่ประหยัดเพียงแค่ย่าลำเอียงมีของดีอะไรก็ให้คนบ้านใหญ่หมด บ้านรองก็แค่เป็นทาสรับใช้ในเรือนเท่านั้น