ภารกิจแรกของระบบทำฟาร์ม 1

ควันไฟจากเตาฟืนเรียกสายตาของหลิวตานได้เป็นอย่างดี น้องสาวของเธอคงจัดการไม่เรียบร้อยเลยต้องเข้าไปจัดการ ไม่อย่างนั้นถ้าคนอื่นกลับบ้านน้องสาวโดนตีแน่ ไม่รู้ว่าเพราะเป็นบ้านรองหรือไม่ อะไร ๆ ก็ถูกตี จะบอกว่าเพราะเป็นหลานสาวก็ไม่ได้ เพราะบ้านใหญ่มีหลานสาวยังเป็นหลานรัก ความลำเอียงนี้ทำให้เธออยากรู้เลยว่าพ่อของร่างนี้เป็นลูกชายแท้ ๆ ของหล่อนหรือไม่ 

“ฉันขอหน่อยเถอะ” 

ก่อนจะกลับเข้าห้องนอนหันไปเห็นแตงบนหิ้งไม้พอดีสองสามลูก หลิวตานไม่รอช้าที่จะเก็บเอาเข้าห้องไปด้วย ใครบอกให้เธอเห็นตอนไม่มีคนอยู่บ้านล่ะ เอาไปไว้ให้น้องสาว น้องชาย และแม่ของเธอกินมื้อดึก เพราะอาหารมื้อเย็นคงกินไม่อิ่มแน่ ๆ  

โมโหก็แต่ไข่ไก่ในบ้านที่จะถูกยกให้พวกเด็กที่ได้ไปเรียนกินหมด บ้านรอง บ้านสามที่ไม่มีใครเรียนก็เลยไม่ได้กินไข่ วันไหนได้กินหรือเอามาทำอาหารจะถูกบ่นและด่าทอทันที ในอดีตหลิวตานเคยนำมาทำอาหารผลที่ได้รับคือถูกตีจนมือแตก เพราะย่าหลิวเอาไว้ให้หลานชายกินตอนกลับจากโรงเรียน 

หลิวตานมาอยู่ที่นี่ได้สามวันแล้ว แต่เธอไม่ยอมออกจากห้องเลยเวลามีคนอยู่บ้าน รอออกจากห้องตอนที่คนไม่อยู่บ้านเพื่อพักฟื้นตัวเอง แต่วันนี้ได้รับภารกิจแรกของระบบทำฟาร์ม จึงยอมออกมานอกห้องนอนแล้ว 

“ตื่นแล้วหรือ!” ย่าหลิวกระแทกเสียงถามอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นหลานสาวคนรองเดินออกจากห้องนอน และแอบอู้งานมาตั้งสามวัน! ด้านหลังยังมีหลานอีกสองคนที่ไม่ชอบหน้า

“ตื่นแล้วก็ดี หมูไม่ได้กินหญ้ามาหลายวันไปตัดหญ้าให้มันด้วย ได้ยินไหม!”  

เห็นหลานสาวไม่ตอบโต้ย่าหลิวก็ตวาด หลิวตานเห็นน้องสะดุ้งก็เกิดความไม่พอใจ “ได้ยินแล้ว ฉันไม่ได้หูหนวกนะคะย่า พูดทีเดียวก็ได้ยินแล้วไหม” 

ที่บ้านเลี้ยงหมูเอาไว้ห้าตัวย่าหลิวจะเลี้ยงไว้ขายตอนสิ้นปีหรือช่วงที่เปิดภาคเรียนเพื่อนำเงินไปซื้อของใช้ให้หลานเอาไปอวดสหายที่โรงเรียนได้  

“ไม่รู้จักเด็ก ไม่รู้จักผู้ใหญ่” เสียงสะใภ้ใหญ่เอ่ยขึ้น เจ้าตัวเดินเข้ามาในบ้านแล้วหาที่นั่งลงแทะเมล็ดแตงโม 

หลิวตานไม่สนใจแต่พึมพำ “บอกตัวเองหรือ” 

ป้าสะใภ้ใหญ่เป็นหลานสาวจากบ้านเดิมของย่าหลิว นอกจากจะรักลูกชายคนโตแล้วลูกสะใภ้พูดอะไรย่าหลิวจะเชื่อฟังเสมอ ส่วนสะใภ้คนอื่นนั้นเห็นทีจะไม่ถูกใจ โดยเฉพาะแม่ของเธอ 

“นังเด็กบ้าแกว่าใคร!” สะใภ้ใหญ่ได้ยินเสียงพึมพำของหลานสาวก็รู้สึกไม่พอใจถลึงตามองอย่างโมโห แต่แม่สามียังอยู่ที่นี่เธอจึงไม่อยากลงไม้ลงมือ

“เสี่ยวอี อาสวี่ไปกันเถอะ พี่สาวจะพาไปเก็บหญ้ามาให้หมูกัน เดี๋ยวมันจะเย็นก่อน” หลิวตานไม่ได้สนใจป้าสะใภ้ใหญ่ก่อนจะเอ่ยบอกเด็กๆ ที่อยู่ข้างหลัง อยู่ต่อหน้าผู้เป็นย่าไม่ควรพูดอะไรจะดีที่สุด สองมาตรฐานแบบนี้ใครอยากคุยด้วย เพราะยิ่งเห็นเธอยิ่งรู้สึกขัดใจ เธอไม่ใช่หลานสาวของพวกเขาจริง ๆ จึงไม่มีความผูกพันใด ๆ ให้อยู่แล้ว หากคนที่นี่ไม่นับถือความเป็นกตัญญูเป็นหลักเธอคงต่อปากต่อคำมากกว่านี้

“ค่ะ พี่ใหญ่” 

จ้าวเหม่ยผู้เป็นแม่วันนี้ออกไปรับจ้างตั้งแต่เช้า หล่อนบอกให้ลูกอยู่ในห้องเอาไว้เพราะวันนี้มีคนอยู่บ้าน แต่พอหลิวตานออกจากห้องเด็กทั้งสองก็ขอตามไปด้วย อีกอย่างเธอยังได้รับภารกิจจากระบบทำฟาร์มที่ช่างบังเอิญได้รับคำสั่งจากย่าผู้รักหลานไม่เท่ากันอีก 

แถมวันนี้คนที่อยู่บ้านยังเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยอีก ขืนปล่อยให้น้องอยู่ในบ้านคงโดนด่าอีก และการตัดหญ้าให้หมูไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำงานนี้ เพียงหนึ่งชั่วโมงหญ้าที่ตัดไว้ก็เต็มรถลากแล้ว 

“พวกเราจะกลับไปตอนนี้เหรอคะ” หลิวอิ๋งอีไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ถ้ากลับไปตอนนี้พวกเธอต้องได้ทำงานอย่างอื่นอีก 

หลิวตานมองท้องฟ้าที่บ่งบอกว่าเป็นช่วงกลางวัน ก่อนจะหันไปมองน้องสาวน้องชายที่เธอยอมรับอย่างเต็มใจแล้วลูบหัวพวกเขาอย่างเอ็นดูก่อนจะบอกความตั้งใจให้รับรู้

“ถ้าไม่กลับไปตอนนี้พวกเราจะถูกบ่น พี่ไม่อยากให้แม่ต้องมาทนฟังตอนเย็นลำพังก็เหนื่อยจากทำงานอยู่แล้ว” 

ถ้าสามพี่น้องไม่ทนฟังสุดท้ายผลกรรมก็ไปตกที่แม่อยู่ดี ซึ่งหลิวตานไม่อยากให้แม่ของเธอเหนื่อยไปมากกว่านี้ อีกทั้งยังต้องทำงานบ้านอีก ในเมื่อมาอยู่ในร่างลูกเขาแล้วเธอต้องช่วยแบ่งเบาภาระให้มารดาเจ้าของร่างเพื่อทดแทนบุญคุณ และความรักที่ครอบครัวนี้มีให้เธอทำให้เธอตั้งหมายที่จะดูแลพวกเขาด้วยใจจริง