ตอนเย็นคนทำงานเริ่มทยอยกลับมาบ้านกันแล้ว จ้าวเหม่ยกับลูก ๆ เดินตามหลังบ้านของพี่ชายสามีกลับจากแปลงนา ยังถืออุปกรณ์กลับมาด้วย
หลิวตานคิ้วกระตุกเพราะอุปกรณ์มาอยู่ที่แม่ของเธอหมด! จึงเอ่ยถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “ทำไมแม่ถึงใช้อุปกรณ์เยอะขนาดนี้คะ ฉันว่าถ้ามันเยอะเอาไว้ที่แปลงนาไม่ดีกว่าเหรอ”
ลุงใหญ่มองหลานสาวอย่างดูถูก “นี่อย่าโง่ไปหน่อยเลย เอาไว้ที่แปลงนามันก็ถูกขโมยไปสิ”
“แม่ของฉันทำงานเหนื่อย ๆ ยังต้องแบกของหนักกลับมาบ้านแบบนี้ฉันว่ามันไม่ถูกต้อง”
อาสามรีบห้าม “อาสามต้องขออภัยหลานสาวด้วย อาสามกับอาสะใภ้ถือของมาไม่หมดจึงต้องพึ่งแม่ของหลานให้ช่วย”
“ค่ะ”
หลิวตานไม่ออกความเห็นต่อ แต่ไปหยิบน้ำมาให้แม่กับน้องทั้งสองคน ทุกคนเมื่อมาถึงต่างนั่งพักหน้าบ้านจับกลุ่มหารือกันถึงเรื่องต่าง ๆ ว่าวันนี้ทำอะไรไปแล้วบ้าง พรุ่งนี้ต้องทำอะไรต่อ
“หญ้าถอนเสร็จแล้ว เร็ว ๆ นี้คงได้เก็บเกี่ยว ผมว่าพวกเราหาเวลาพักสักวันเถอะครับ
พร้อมทั้งขอเช่าบ้านหลังเล็กที่มีสองห้องนอนในหมู่บ้านเพื่อให้มีที่อยู่ หลายบ้านเมื่อแยกบ้านกันแล้วอาจจะยังอยู่บ้านเดียวกันได้ แต่ในเมื่อย่าไล่บ้านรองออกมาจะไปอยู่ก็ไม่ได้อีก“โชคดีที่พ่อยังไม่ได้เอาเงินให้ย่า” หลิวตงตงถอนหายใจมองเงินในมือมันเป็นเงินเก็บรอเกษียณของเขาที่ไม่ได้ส่งเงินให้คนในบ้านทั้งหมด เพราะเขาไม่รู้ว่าตอนกลับมาอยู่บ้านครอบครัวของเขาจะใช้เงินที่ไหน และในอนาคตลูกสาวต้องมีสินเดิม ลูกชายต้องมีสินสอด หัวหน้าของเขาเห็นใจจึงทำเรื่องเกษียณให้ลูกน้องที่ต้องลาออกกระทันหัน ถึงแม้ว่าเงินเก็บของเขาจะไม่มากแต่พอได้เงินอีกก้อนมาอย่างน้อยพวกเขาก็อยู่ได้อีกหลายปีตอนแรกหลิวตงตงจะเอาเงินก้อนนี้ให้แม่ของเขาแล้ว หากไม่ติดว่าเขาและครอบครัวถูกปฏิบัติอย่างลำเอียงจึงลังเล ยิ่งได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูดเขาตัดสินใจไม่นำเงินไปเข้ากองกลาง ยังดีที่บ้านใหญ่ค้นกระเป๋าแล้วไม่เจอไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่มีเงินมาตั้งตัวแน่“ฉันขอนอนห้องใหญ่กับน้องชาย น้องสาวค่ะ พ่อแม่นอนอีกห้องจะได้ไม่อึดอัด อีกอย่างพ่อไม่ควรนอนพื้นและแม่จะ
“เกิดอะไรขึ้นครับ” หลิวตงตงถามย่าหลิวจับกล่องเหล็กที่ขึ้นสนิมแน่นมองลูกชายกับลูกสะใภ้ของตัวเอง “เงินของฉันหายไปไหน! ต้องเป็นบ้านรองแน่ ๆ ที่เอาไป ฉันเลี้ยงบ้านรองไม่ดีหรืออย่างไรถึงมาทำแบบนี้!”“ผมว่าแม่คงเข้าใจอะไรผิดนะครับ ผมไม่ได้เอาเงินของแม่ไป ไม่มีใครเข้าไปในห้องของแม่เลย” หลิวตงตงอธิบายพลางขมวดคิ้ว วันนี้ที่บ้านมีเพียงบ้านรองกับบ้านสาม เงินจะหายไปได้อย่างไร“วันนี้บ้านรองทำความสะอาดบ้านค่ะแม่” หลิวถิงเหยาบอกหลิวตานมองหน้าอาเล็กก่อนหันไปหาย่าของเธอ “ฉันไม่ได้เข้าห้องนอนของย่านะคะ ย่าปิดห้องเอาไว้ไม่ได้ฝากกุญแจไว้กับใครฉันจะเปิดได้อย่างไร”“นั่นสิ ฉันกับหลานสาวกลับมาถึงบ้านพร้อมกันไม่มีใครเข้าไปในห้องของพ่อแม่สามีเลยนะคะช่วงกลางวันที่ผ่านมา” อาสะใภ้สามพยักหน้ายืนยัน“พี่สะใภ้พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่ามีส่วนแบ่งกับบ้านรองนะ” หลิวถิงเหยากอดอก “แบบนี้แม่จะเอาอย่างไรคะ เงินที่หายคงไม่ใช่เงินที่จะให้ฉันไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยใ
“บ้านรองยังถูกสั่งงดอาหารบ่อย ๆ”“บ้านรองชินแล้วค่ะ ทางที่ดีฝากอาสะใภ้บอกอาสามด้วยนะคะว่าไม่ต้องช่วยพูดแล้ว” หลิวตานบอก เพราเธอต้องการให้ย่าหลิวหมดความอดทน“เฮ้อ บ้านรองก็ดีขนาดนี้แท้ ๆ ทำไมทุกคนถึงได้มองข้าม”หลิวตานได้แต่ส่ายหน้าและไม่ได้พูดอะไร บ้านสามดีขนาดนี้ปู่ย่าของเธอยังไม่ไว้หน้าเลย ดีที่บ้านสามค่อนข้างเชื่อฟังจึงไม่โดนเหมือนบ้านรอง และแม่ยังเชื่อฟังเธออยู่บ้างไม่อย่างนั้นในแต่ละวันคงได้กินแต่น้ำปกติบ้านรองจะซักเสื้อผ้าทุกวันอยู่แล้วจึงไม่เยอะ ต่างจากบ้านสามที่สามสี่วันได้ซักหนึ่งทีเพราะต้องไปทำงานทุกวัน ลูกยังเป็นผู้ชายที่ย่าหลิวสั่งห้ามให้ซักผ้าเพราะอายและไม่มีบ้านไหนทำ หลิวตานจึงช่วยอาสะใภ้สามซักผ้าเพื่อให้กลับบ้านเร็วขึ้นใช้เวลาครึ่งชั่วโมงหนึ่งอาสะใภ้ หนึ่งหลานสามีจัดการเสื้อผ้าหมดแล้ว ทั้งคู่ล้างตัวแล้วนำตะกร้าผ้ากลับบ้าน ระหว่างทางทั้งสองสนทนากันไปด้วย“จริง ๆ เวลาซักเสื้อผ้าฉันว่าอาสะใภ้พาน้องชายมาด้วยก็ดีนะคะ ให้เขาช่วยซักเสื้อผ้าบ
“เถียงคำไม่ตกฟาก! อี้เหิง อี้ผิง อี้ข่ายของฉันพวกเขาอุตส่าห์เป็นตัวแทนไปเรียนหนังสือ ให้มีหน้ามีตาไม่อย่างนั้นพวกแกจะพากันขายออกหรือ มีแม่ออกลูกพิการแบบนี้ใครจะอยากแต่งสะใภ้!”“ย่าไม่คิดว่าเป็นเพราะพ่อบ้างเหรอคะ บ้านยายของฉันแข็งแรงทุกคน” ถึงไม่ได้คลุกคลีกับบ้านยายแต่พวกเขาไม่ได้มาวุ่นวายทางฝั่งนี้และยังคงต้อนรับแม่ของเธอเวลากลับบ้าน“ดี! ดีมาก สะใภ้รองเลี้ยงลูกให้ถอนหงอกคนแก่แบบนี้ วันนี้บ้านรองไม่ต้องกินข้าว ใครให้ข้าวบ้านรองบ้านนั้นก็ไม่ต้องกิน!” ย่าหลิวออกคำสั่ง“แม่ครับ”“อะไร” ย่าหลิวหันไปหาลูกชายคนที่สามหลิวตานรีบห้าม “ไม่ต้องค่ะอาสาม หากย่าจะทำแบบนี้ฉันก็ไม่ได้ว่า ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าถ้าบ้านใหญ่ไม่มีปู่ย่าแล้วจะอยู่กันอย่างไร คงตลกน่าดูเลย”“หลิวตาน!”“ฉันรู้จักชื่อของฉันค่ะ”หลิวตานเลิกสนใจคนอื่นแล้วไปหยิบตะกร้าพาน้องสาวเข้าป่าไปหาของกินทันที ที่บ้านมีพ่อและแม่อย
ทำให้หลิวอิ๋งอีถูกย่าหลิวตีด้วยไม้สองครั้งท่ามกลางสายตาของครอบครัว หลิวตานจะเข้าไปช่วยน้องสาวแต่ถูกแม่รั้งเอาไว้พร้อมส่ายหน้าทั้ง ๆ ที่ร้องไห้ จ้าวเหม่ยไม่มีทางเลือกหากปล่อยให้ลูกสาวเข้าไปอีกคนลูกของหล่อนจะถูกตีหมดหลิวตงตงผู้เป็นพ่อเหมือนไม่รู้จักแม่ของตัวเองรีบพาร่างกายที่ไม่ค่อยดีของตัวเองเข้าไปกอดลูกชายคนรองกับลูกสาวคนเล็กเอาไว้ ย่าหลิวถึงได้หยุดมือ ทำให้เขาถามพวกเธอสี่แม่ลูกว่าย่าทำแบบนี้บ่อยหรือแน่นอนว่าคนที่ไม่อยากให้สามีผิดใจกับแม่สามีอย่างจ้าวเหม่ยต้องปฏิเสธ ทั้งยังบอกว่าวันนี้แม่สามีคงอารมณ์ไม่ดี ถูกหลิวตานขัดขวางด้วยการเล่าทุกอย่างให้ฟัง ว่าถูกรังแกเวลาพ่อไม่อยู่ที่บ้าน หลิวตงตงถึงกลับนิ่งไปเลยเพราะแม่ในสายตาของเขาเป็นคนที่รักหลาน ลูกพี่ชายคนโตได้อะไรลูก ๆ ของเขาจะได้อย่างนั้น แต่ลูกสาวคนโตกลับบอกว่าหลังพ่อเดินทางกลับของทั้งหมดถูกส่งไปให้เด็กบ้านใหญ่โอ้ยยย!หลิวตานกำลังถอนหญ้าในแปลงผักคนเดียว เธอไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยแต่ทันทีที่ได้ยินเสียงเธอรีบหันหลังกลับไปดู หลิวอี้ผิงที่ร้อยวันพันปีไม่ค
รถทหารขับออกไปแล้วหลิวตานถึงได้กลับเข้าห้องนอนไปหาหลิวตงตงที่นอนรอในห้อง “พ่อเป็นอย่างไรบ้างคะ ปวดตรงไหนไหม หรือว่าหิวไหมฉันจะไปหาอะไรให้กิน”“ไม่ต้อง ๆ พ่อขอนอนหน่อย อีกอย่างพ่อไม่ได้เป็นอะไรมาก” หลิวตงตงบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม“ค่ะ ถ้ามีอะไรเรียกฉันนะคะ กระเป๋าใบนี้ให้เอาไว้ตรงไหนคะ” หลิวตานชี้ไปด้านหลังที่สะพายกระเป๋าเอาไว้หลิวตงตงมองกระเป๋าเป้ลายทหารที่เขานำติดตัวกลับมาเพียงใบเดียว “เอามาให้พ่อ เสี่ยวตานจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ”หลิวตานนำกระเป๋าส่งคืนให้พ่อเสร็จค่อยออกกไปต้มน้ำร้อนเอาไว้ก่อนกลับมาทำความสะอาดบ้านต่อ เพียงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว น้องชาย น้องสาวกลับมาถึงบ้านพอดีหลิวอิ๋งอีกระซิบพี่สาวอย่างอัดอั้น “ฉันนำเรื่องนี้ไปบอกแม่ ย่าบอกว่าไม่ให้แม่กลับมาหาพ่อค่ะ บอกว่าพ่อไม่ได้เป็นอะไรไม่ต้องกลับมา แล้วก็ไม่ให้คนอื่นกลับมาด้วยเพราะอาสามอยากกลับมา”“พี่ต้มน้ำร้อนเอาไว้ เสี่ยวอีเอาเข้าไปให้พ่อหน่อย” แต่หลิวตานไม่ได้สนใจเพรา