ผิดแผน

สุกี้นั้นคิดว่าเป็นมิคกี้ สุกี้จึงไม่รอช้าอีกต่อไปเขาลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืด หลังจากนั้นสุกี้ปลดตะขอกางเกงของนิกกี้แล้วใช้มือล้วงเข้าไปในกางเกงใน พร้อมกับจับท่อนเอ็นของนิกกี้ออกมา สุกี้ไม่รีรออะไรอีกต่อไปเขาจึงรูดส่วนปลายออกและก้มลงอมด้วยความเมามันส์ และอารมณ์ที่อยากได้มิคกี้มาเนิ่นนาน สุกี้จึงตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือเพื่อให้มิคกี้พอใจ

เมื่อนิกกี้ได้รับสัมผัสอันเร่าร้อนของสุกี้ที่มอบให้ และเขารู้สึกแปลกใจทำไมลีลารักของสุกี้นั้นเปลื่ยนไปอย่างมาก เพราะครั้งนี้สุกี้ทั้งดูดอมไล้เลียอย่างดูดดื่ม พร้อมกับใช้ริมฝีปากรูดท่อนเอ็นของเขาอย่างหิวกระหายใคร่อยาก

“อ่า อ่า อ่าส์” นิกกี้เสียวอย่างมากเขาจึงครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว

สุกี้คิดว่าเป็นมิคกี้เขาจึงรีบทำรูดขึ้นลงอย่างไว เพราะต้องการกลืนกินน้ำในกายของมิคกี้ เพื่อเป็นการยืนยันว่ารักมิคกี้อย่างจริงใจ ซึ่งช่วงเวลานี้สุกี้มีความสุขอย่างมาก ในส่วนของนิกกี้ก็ไม่ต่างกัน จนเขารู้สึกเสียวที่ท่อนลำ เพราะสุกี้รูดอมดูดอย่างหนักหน่วง จนนิกกี้ไม่สามรถทานทนได้อีกต่อ เขาจึงเริ่มเกร็งตัวแอ่นสะโพกเพื่อที่จะพ่นน้ำในกายออกมา

ด้วยความเสียวซ่านที่เกินต้าน นิกกี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาจึงปล่อยน้ำในกายออกมาอย่างสุดแรง ส่วนสุกี้ก็รองรับอย่างเต็มที่เพราะเป็นน้ำในกายของคนที่เขารัก สุกี้จึงไม่รังเกียจแม้แต่น้อย เขาจึงดูดอมกลืนกินจนหมดสิ้น

เมื่อสุกี้สุขสมอารมณ์ทางใจอย่างเหลือล้น เขาจึงคลายท่อนเอ็นของนิกกี้ออกแล้วรีบเข้าไปในห้องน้ำชำระคราบคาวให้หมดสิ้น หลังจากนั้นเขาจึงรีบเข้ามานอนบนเตียง จนลืมสังเกตคนที่นอนอยู่ด้วย เขาคิดว่ามิคกี้คงอยากเลยมาหาเขา และอีกอย่างหน้าตาและรูปร่างของมิคกี้กับนิกกกี้ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

รุ่งอรุณวันใหม่สุกี้ตื่นขึ้นมา และมองเรือนร่างคนที่เขากอดอยู่ เมื่อภาพตรงหน้าปรากฏเป็นนิกกี้ เขาจึงลุกขึ้นนั่งทันที พร้อมกับย้อนคิดเหตุการณ์ทีผ่านมา

“ตื่นแล้วเหรอนอนต่ออีกก็ได้นะ” นัยน์ตาของนิกกี้แฝงไว้ด้วยความสะใจ

“ไม่ จะกลับบ้าน”

“ถ้างั้นรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวจะไปส่ง”

สุกี้มองเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของนิกกี้กำลังใส่เสื้อกางเกอยู่ด้วยความแค้นอันสุมอก จนแท่บจะระเบิดออกมาในช่วงเวลานี้ หลังจากนิกกี้ออกไปจากห้อง สุกี้จึงรีบไปอาบน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าเพื่อที่จะลงไปข้างล่าง แต่ก็ไม่ทันเพราะนิกกี้ได้เข้ามาในห้อง

“ลงไปกินข้าวกันแล้วเดี๋ยวไปส่งที่บ้าน”

“มิคกี้ล่ะครับ”

“นอนยังไม่ตื่นหรอก”

สุกี้ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ เขาจึงฝืนใจให้นิกกี้ไปส่งยังที่บ้านของเขา ด้วยความที่ไม่ได้เต็มใจสักเท่าไรนัก ตลอดทางเขาจึงไม่ยอมพูดกับนิกกี้ตลอดทางจนมาถึงบ้าน

เมื่อสุกี้มาถึงที่บ้านเขาก็เข้าไปหาสุก้าในห้อง ซึ่งในช่วงเวลานี้สุก้ากำลังนั่งดูโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงนอน ด้วยความเศร้าซึมเพราะสุกี้ได้ส่งข้อความมาบอกว่าไม่กลับบ้านจะอยู่กับมิคกี้

“พี่สุก้า น้องมีเรื่องจะบอก”

“เรื่องอะไร”

“เมื่อคืน น้องเมามากรวมทั้งมิคกี้ด้วย เราเลยเผลอมีอะไรกันไปแล้ว พี่สุกี้อย่าโกรธน้องเลยนะ”

“เหรอ” สุก้ารู้สึกใจจนจะแตกสลายให้ได้

“เรื่องมาถึงขึ้นนี้แล้ว พี่สุก้าจะให้ทำอย่างไงดี”

“จะให้ทำอย่างไรล่ะ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องปล่อยไปตามนั้นแหละ”

“พี่สุก้าไม่โกรธน้องนะ”

“พี่ไม่โกรธหรอก”

“ก็ดี น้องมาบอกแค่นี้แหละน้องไปแล้วนะ”

สุกี้ไม่ได้สนใจที่จะปลอบใจสุก้าแม้แต่น้อย เพราะเขาอยากให้สุก้าตัดใจจากมิคกี้ จึงต้องทำให้สุก้าเจ็บอยู่แบบนี้ ถึงแม้เมื่อคืนจะผิดแผนไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจในตัวนิกกี้เท่าไรนัก

บอมบอมยังไม่เลิกราตามตื๊อมิคกี้ เพราะเขาตั้งปณิธานไว้แล้วว่า จะทำทุกอย่างให้มิคกี้หลงรักและจากนั้นเขาก็จะเทมิคกี้ ในวันนี้เขาจึงมาหามิคกี้ซึ่งยังไม่ตื่นนอนและอยู่บนห้อง

“อ้าว น้องบอมบอมมาหามิคกี้เหรอ”

“ครับพี่ แล้วพี่ไปไหนมาเหรอ”

“ไปส่งสุกี้เมื่อคืนเขามานอนนี่”

“เหรอ” บอมบอมมีสีหน้าเศร้าโดยไม่รู้ตัว

“เขาไมได้นอนด้วยกันหรอก สุกี้นอนอีกห้องหนึ่ง ขึ้นไปหามิคกี้ข้างบนซิ ป่านนี้น่าจะตื่นแล้วแหละ”

“ไม่เอาล่ะ รออยู่นี่แหละ”

“รออยู่นี่เมื่อไรมิคกี้จะลงมาล่ะ เป็นไม้เบื่อไม้เมากันไม่ใช่เหรอ”

“ก็ได้”

“เราต้องรุกเข้าไว้” นิกกี้ย้ำให้บอมบอมได้คิด

บอมบอมได้แต่ยิ้มเพราะรู้สึกอายเล็กน้อยที่นิกกี้พูดโดนใจเขา บอมบอมจึงได้ตัดสินใจขึ้นไปบนห้องของมิคกี้ทันที ตามคำแนะนำของนิกกี้

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

บอมบอมยืนอยู่หน้าห้องสักพัก แล้วประตูก็เปิดออกบอมบอมจึงรีบเข้าไปในห้องทันที เพราะกลัวมิคกี้ปิดประตูใส่เขา เมื่อบอมบอมเข้ามาในห้องเขาก็เข้าไปนั่งบนเก้าอี้ทันที

“มาทำไม” มิคกี้เดินเข้ามาใกล้ๆ และนั่งลงข้างๆ

“ถามแปลกมาถึงห้องยังจะถามอีกมาทำไม”

“รู้แล้วว่ามาหาเรา หรือว่าอยากโดนเลยมาหาเราให้ทำถึงที่”

“เราไม่ได้อยากขนาดนั้น แค่มาเที่ยวหานายบ้างแค่นี้ไม่ได้เหรอ”

“มาหาเฉยๆ เสียเวลาจริงๆ”

“เสียเวลาอย่างไงล่ะ ก็จะมาชวนนายไปเที่ยวด้วยกันไปไหม”

“ไม่ไป” มิคกี้พูดเสียงแข็ง

“เรารู้นะว่านายอกหักจากใครบางคน ทำไมนายไม่ใช้เวลานี้รักษาแผลใจล่ะ”

“รู้ดี เผือก”

“ใช่ รู้ดีและก็เผือกด้วย”

“คนอะไรว่าแล้วไม่สะทกสะท้าน”

“ใช่ ไม่สะทกสะท้าน”

บางครั้งบอมบอมก็เจ็บกับคำพูดของมิคกี้ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองจะทนทำไม แต่ด้วยลึกๆ แล้วเขาไม่รู้ใจตัวเองว่าคิดอย่างไงกับมิคกี้ คิดเพียงแต่ว่าต้องแก้แค้นจนลืมความรู้สึกส่วนลึกของตัวเองไป

“ไปไหนล่ะ” มิคกี้ถาม

“ดูหนัง”

“ไม่อยากดู”

“ไปเที่ยวห้าง”

“ไม่อยากไป”

“ไปหาอะไรกิน”

“ไม่อยากกิน”

“ไปตายซะ”

“ไม่อยากตาย อ่ะ บอมบอมปากนี่ร้ายมาก”

“เอ้า ไอ้โน่นไอ้นี่ก็ไม่เอา ก็ไปตายซะดีกว่าไม่ดีเหรอ”

“ถ้าไม่เกรงใจพ่อแม่ของเราและของนาย เตะควำแล้วปากดีอย่างนี้ ถึงว่าไม่มีใครเอา”

“ไม่มีใครเอาก็ไม่เป็นไร ขอแค่นายสนใจเราบ้างก็พอ”

“ฝันไปเถอะ”

“ฝันก็ยังดี เพราะเป็นฝันดีใช่ไหม ไม่เหมือนนายหรอกตอนนี้ฝันร้ายไปแล้ว”

“บอมบอม”

“ไม่ต้องเรียก ถ้าไม่อยากไปเที่ยว เราไปวัดทำบุญกันไหม ให้เจ้ากรรมนายเวรของนาย เผื่อนายจะได้เจออะไรดีๆ กับเขาบ้าง”

“ถ้านายยังอยู่ตรงนี้คงไม่มีอะไรดีหรอก”

“อ้าว อยู่กับเราไม่ดีก็ไม่เป็น แต่เราจะพานายไปทำบุญเพื่อความสบายใจก็ได้”

บอมบอมใช้สายตาเพ่งพินิจมิคกี้ทื่่ยืนนิ่งครุ่นคิด เขาก็รู้สึกตื่นเต้นอยากให้มิคกี้ตอบรับคำเชิญชวนของเขาเหมือนกัน

“ก็ได้”

“ดีมาก หัดทำบุญทำทานไว้บ้าง”

“ใช่ทำบุญให้ตัวเราด้วย และให้ทานนายด้วย เพราะอยากไปไหนกับเรามากนักไม่ใช่เหรอ นี่ก็ถือว่าทำทานอย่างหนึ่ง”

“ยอมรับบุญอันนี้ แล้วเราก็จะสะสมไปเรื่อยๆ”

“ประสาท ไปอาบน้ำดีกว่า”

“อาบให้เอาไหม”

“ฝันไปเถอะ ไม่มีวันได้เห็นของเราหรอก”

บอมบอมอมยิ้มนิดๆ อย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นมาจากใจของเขาจริงๆ เขามองมิคกี้ตั้งแต่ถอดเสื้อผ้าจนเหลือผ้าเช็ดตัวพันกาย จนมิคกี้ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ