พาไปสวรรค์

ฟู่หลินหลินขยับตามแรงโยก และสั่นส่ายดิ้นพล่านเหมือนจะขาดใจ เขาคนนั้นยังส่งเสียงคำรามดังออกมาจากลำคอเพื่อบ่งบอกถึงความสุขสมใจ ทั้งยังคลุกใบหน้าของเขาระรานรุกหนัก ลิ้นเรียวร้อนวนเวียนละเลงป้ายไปตามผิวกายของฟู่หลินหลินเหมือนกำลังกินขนมอร่อย ๆ

ฟู่หลินหลินไม่อาจฝืนแรงปรารถนาที่ปะทุขึ้นมา ยิ่งแท่งใหญ่ยัดกระแทกสุดลึกมาก ส่วนจุดซ่อนเร้นและอ่อนไหวก็เหมือนกับกำลังเต้นระบำ

นางรับรู้ได้ถึงการตอดแน่นและขมิบอัดท่อนใหญ่ที่ขยับเร่งเร็วระยิบ ใบหน้าสาวร้อนแดงออกผ่าว ๆ ลมหายใจขาดช่วง เหมือนจะขาดลมหายใจตายไปอีกครา

“พอเถอะท่าน อ้า ข้าจะไม่ไหวแล้ว อะ อะ อ้าย...” ฟู่หลินหลินหวีดร้องเสียงดัง หลังจากนั้นเหมือนวิญญาณหลุดออกไปจากตัว

ความรู้สึกเหมือนกับตัวเองถูกเขาจับตัวโยนขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อส่งให้นางขึ้นสวรรค์ จากนั้นก็ร่วงหล่นลงมายังพื้นพสุธาด้านล่าง

หัวสมองของฟู่หลินหลินโล่งโปร่งเหมือนไม่มีอะไรอยู่ข้างในนั้น แล้วรู้สึกผ่อนคลายเป็นที่สุด

ชายหนุ่มร่างหนาใหญ่ แผ่นกล้ามเนื้อตรงแผงอกเป็นมัด ๆ ทว่าตอนนี้เขาเองก็สุดจะทานทน เขาได้แต่ขบเม้มกัดฟันกรามแน่น ยกสะบัดสะโพกสอบกระชั้นท่อนใหญ่กระแทกถี่ราวจะให้นางแหลกลาญและแดดิ้น

ฟู่หลินหลินน้ำตาไหลรินซึม สองมือของนางถูกยกขึ้นมาจับแขนของเขาที่วางอยู่ข้างลำตัว ทั้งจิก ทั้งฝังเล็บฝังลงไปบนเนื้อหนังของเขาจนมีร่องรอย แต่ก็ไม่ทำให้ชายคนนี้หยุดการกระทำหวามไหวนั้นได้

ร่องสาวของฟู่หลินหลินส่งสายธารหวาน ๆ จนเปรอะเลอะและล้นทะลักออกมา ในความใสยังปะปนไปด้วยเลือดสาวที่บริสุทธิ์ของนางด้วย

“อื้อ... ข้า... อ้า... อะ อะ ท่าน ท่าน ท่าน...” นางครางครวญไม่เป็นคำศัพท์และเสียงหลง

“พูดมาสิว่าอะไร เจ้าต้องการอะไร” เขาถามไถ่

และเคลื่อนตัวตนของตนเองเข้าออกอย่างเร็วรี่

ตับ ตับ ตับ...

ปึก ปึก ปึก...

“บอกข้ามาสิว่าอะไร เจ้ารู้สึกอย่างไร”

“อื้อ... อ้า ซี้ด...” นางครางครวญเสียงรัญจวน

ตับ ตับ ตับ...

เขายิ่งกระหน่ำแรง ๆ ส่งผลให้นางส่งเสียงสูดปากซี้ดซ้าดขึ้นมากกว่าเดิม ฟู่หลินหลินยกสะโพกมนชนโหนกกับโหนก พร้อมกับส่ายสั่นสู้

ช่องรักเกิดการเสียดสีและสร้างความสาดเสียวอย่างหนักให้กับทั้งสองไม่ใช่น้อย น้ำหวานจากช่องรักของนางก็ไหลบ่าออกมาอย่างไม่ขาดสาย เขาตะบันเอวสอบกระแทกแท่งบุรุษเข้าไปในช่องทางที่อ่อนยวบเป็นจังหวะ

ความสนุกสนานบังเกิด ร่างหนาของเขาโหมกระหน่ำกระชั้นหนักหน่วงคล้ายเร่งเร้าใจให้จบทุกอย่างลงอย่างเร็ว บุรุษผู้นั้นตั้งหน้าตั้งตาตอกอัดแกนใหญ่เข้า ๆออก ๆ การกระแทกที่รุนแรงราวกับควบม้า ฟู่

หลินหลินไม่มีท่าทางถอยได้แต่เด้งตัวสวนรับอย่างเดียว “อะ อะ อะ อะ อ้าย...” ฟู่หลินหลินสั่นสะท้านไปตัว เกร็งช่องทางอย่างไม่รู้ตัว ทั้งบีบทั้งเคล้นท่อนบุรุษที่ผลุบเข้าผลุบจังหวะรัวเร็ว

“อ้าย...” นางกรีดร้องบอกว่าขึ้นสวรรค์ไปอีกครั้ง และหายใจระทดระทวย ตัวของนางอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ

“ข้าจะเสร็จแล้ว อู้...” เขาเป่าปากพ่นลม ขยับแรงโยกเหมือนท่อนทวนที่กระทุ้งตำเหมือนจะฆ่าฟู่หลินหลินให้ตายตรงนั้น

“อื้อ อะ อ้าย... ข้าใจจะขาดแล้ว ท่าน... อึก...”

หยาดน้ำตาของฟู่หลินหลินไหลบ่าลงมาอาบสองแก้ม เขายังกระทุ้งกระแทกแกนใหญ่โหมอัดร่องสาวอย่างไม่ยั้ง ความสุขจ่อรวมอยู่ที่หัวมน

ก่อนที่เขาคำรามส่งทำเสียงใหญ่อยู่ในลำคอ จัดส่งแกนเนื้อตอกอัดกระแทกแรงชนผนังแรง ๆ ดังกึก แล้วฉีดพ่นความสุขสีขุ่นของเขาเข้าไปในร่างกายของฟู่หลินหลิน จนทำให้ร้อนวูบวาบไปหมดทั้งช่องท้อง

นางผวากอดรัดร่างของเขาที่ทาบทับลงมากอดรัดนางแน่น ๆ เช่นกัน คนทั้งคู่หายใจโกยเอาอากาศเข้าปอดอย่างหนัก ช่างเป็นอะไรที่เสพสุขสมใจของเขายิ่งนัก

บุรุษผู้นั้นสุขสมกับการครอบครองและได้บอกให้นางได้รู้ว่าได้ตกเป็นภรรยาของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว

ต่อมาเขาก็ได้เอนกายลงบนเตียง นอนก่ายกอดเคียงข้างกายฟู่หลินหลิน แล้วหายใจสม่ำเสมอคล้ายคนหลับ เสียงหายใจแผ่วเบาของเขา ทำให้นางรู้สึกกลัวเล็กน้อย ที่ว่ากลัวคือ... กลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาทำอะไรตนเองอีก

“นี่คืออะไรกันแน่ ทำไมข้าถึงมาโผล่ที่นี่ บนเตียงหลังนี้ ที่มีบุรุษผู้นี้อยู่ด้วย แล้วข้าก็เสียตัวให้เขา โอ้... สวรรค์ช่างแกล้งข้า เอ๊ะ! หรือว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น” ฟู่หลินหลินบ่นพึมพำ นางก็ใช้นิ้วมือหยิกตามร่างกายของนางปรากฏว่าก็รู้สึกเจ็บตามปกติ

“โอ๊ะ โอ๊ย...”

‘นี่ไม่ใช่ความฝัน... ถ้าไม่ใช่ความฝันแล้วเป็นอะไรไปได้เล่า’ ฟู่หลินหลินงงงวย ยิ่งคิดยิ่งเป็นกังวล จึงได้พยายามเค้นความทรงจำที่มีออกมา

‘บนเขา กับครอบครัว หล่น ร่วง ตกเหว โอ้! ฉันตกเขา ใช่แล้ว... ตกลงมาจริง ๆ’

ฟู่หลินหลินได้แต่นอนตาค้าง วังวนความคิดยังเห็นจัง ๆ จะจะครอบครัวที่จากมา ‘แม่...’ น้ำตาค่อย ๆ ไหล แม้จะไม่เข้าใจว่าจริงคือจริง จริงหรือว่าฝันไป

ฟู่หลินหลินปล่อยให้บุรุษผู้นั้นหลับไป ส่วนตนเองนั้นลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเดินวนไปวนมารอบ ๆ ห้อง เริ่มคิดถึงเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่นางจำได้

(“พี่หลินหลิน ท่านก็เดินให้เร็วกว่านี้หน่อย....”)

ใช่! นี่คือเสียงน้องชายของนาง ตอนนี้นางนึกออกแล้วว่าครั้งสุดท้าย ก่อนจะมาโผล่ ที่นี่นั้นนางได้ไปเดินเที่ยวกันที่เขาเถาซานกับครอบครัว

‘แต่แล้วก็เกิดอะไรขึ้นนะ? ตกเขาจริง ๆ ใช่ไหม ตายหรือไม่ตาย นี่คือนรก หรือว่าสวรรค์ หรือที่ไหนกัน’ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เอามือไล่แตะฝาเพื่อหาสวิตช์ไฟเพื่อเปิดไฟ

แต่ก็มองไม่เห็นหลอดไฟสักดวง มีแต่ตะเกียงที่ให้แสงริบหรี่จนแทบมองเลือนราง

อยู่ ๆ นางรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมากะทันหัน เหมือนกับว่าศีรษะของนางเคยไปกระแทกกับอะไรแข็ง ๆ เข้า ทั้งเจ็บร้าว และมึนตึบ

ฟู่หลินหลินยกมือขึ้นมากุมที่ศีรษะ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง และหยุดพักความคิด ตอนนี้นางรู้สึกปวดศีรษะราวกับว่ามันจะระเบิดออกมา

“เจ้าออกไปทำอะไรข้างนอกมุ้งนั่นเล่า กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้นะ” สุ้มเสียงที่ทรงอำนาจจากบุรุษคนเดิมดังมาจากบนเตียง

“ขะ... ข้าปวดหัวเหลือเกิน ข้าปวดจริง ๆ ท่านมียาไหม ข้าว่าจะหายากิน” ฟู่หลินหลินตอบเสียงแผ่วเบา นางคิดว่าเขาได้หลับไปแล้วเสียอีก

“ยาอยู่ที่ชั้นวางตรงนั้นข้างขวา เจ้าไปกินสักสองเม็ด แล้วก็กลับเข้ามานอนเสีย” บุรุษผู้นั้นเอ่ย