เรื่องบนเตียง

เขาได้เร่งกระหน่ำกระแทกอัดท่อนบุรุษไปข้างหน้า

“อ้าย...” ฟู่หลินหลินหวีดร้องออกมาอีก นางจิกเล็บไปกับที่นอนจนเจ็บนิ้ว เขาอัดโยกกระแทกชนหัวมนแรงสุดแล้วหยุดนิ่ง

นางรับรู้ได้ถึงความร้อนที่พ่นจากปลายลำใหญ่ฉีดพ่นความสุขของเขาเข้าไปในช่องท้องของนาง ซึ่งมากจนมันเอ่อท่วมล้นออกมาตามร่องรูน้อย ๆ ไหลอาบสองขา

เขาก็ทาบทับลงมาฝังแกนหยกในร่องสวาทของนางไม่ผละออก ฟู่หลินหลินได้แต่หายใจหอบระรวยอยู่ใต้ร่างของเขา

นางผล็อยหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย อีกทั้งยังมีฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปด้วย เขาขยับร่างกายออกรู้สึกสุขจนเต็มอิ่ม และกอดรัดร่างนาง ต่อมาชายหนุ่มได้จัดท่าให้นอนสบายและก่ายกอดนางจนถึงรุ่งเช้า

วันต่อมา

ฟู่หลินหลินขยับกายอย่างปวดร้าวอยู่บนเตียง นางรู้สึกปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์ ตอนที่ขยับเปลือกตาเปิดออก จึงรับรู้ได้ถึงแสงที่เจิดจ้าที่ลอดเข้ามาในห้องนั้น

‘ฉันอยู่ที่ไหน ที่ไหน’ สถานที่ไม่คุ้นตา

‘โอ้... แล้วทำไมปวดเมื่อยไปหมดอย่างนี้นะ’ ขยับตัวอย่างเมื่อยขบ พยายามยันยกศีรษะของตัวเอง

ย้อนไปที่ปัจจุบัน พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงไปทุกที จากที่วางแผนกันไว้ว่าจะเดินไปให้ถึงยอดเขาก่อนพระอาทิตย์ตกดิน กลับกลายเป็นว่า ต้องพากันรีบวิ่งลงเขามาที่หุบเหวเบื้องล่าง เพื่อค้นหาร่างของฟู่หลินหลิน

นางที่ตกลงมาจากหน้าผา ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ทุกคนได้แต่ตื่นตระหนกตกใจจนแทบจะบ้าคลั่ง

ท่านฟู่กับฟู่หวั่นอิ๋นกำลังใช้ปลายเชือกด้านหนึ่งมัดเข้ากับต้นไม้ ส่วนปลายเชือกอีกด้านมัดเข้ากับตัวเองเพื่อที่จะโรยตัวลงจากหน้าผา ตั้งใจลงไปค้นหาฟู่หลินหลินที่ด้านล่าง

ส่วนฟู่เหว่ยกวงทำหน้าที่ลงเขาไปเพื่อแจ้งตำรวจ

“ลูกจะรีบไปรีบมานะครับ ทางนี้ก็ขอฝากท่านปู่ด้วย” พูดจบฟู่เหว่ยกวงก็รีบลงจากเขา

สถานีตำรวจห่างจากเขาเถาซานแห่งนี้ค่อนข้างไกล น่าจะราว ๆ สิบกิโลเมตรได้ ด้วยฝีเท้าของชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าที่แข็งแรงและว่องไว ก็น่าจะใช้เวลาวิ่งไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่ว่าเวลาทุกนาทีมีค่า ฟู่เหว่ยกวงจึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งให้เร็วที่สุด

“หวังว่าเชือกนี่มันคงจะยาวถึงข้างล่างเหวนะครับ” ฟู่หวั่นอิ๋นพูดขึ้น

ท่านฟู่มองเขาที่ดูจะกล้า ๆ กลัว ๆ การจะลงไปเบื้องล่างเหวในครั้งนี้มันก็อันตราย “หากเจ้าไม่มั่นใจ ปู่ลงไปคนเดียวก็ได้ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนแม่กับน้องของเจ้าเถอะนะ” ท่านยังเป็นห่วงหลินฮวาด้วย

“ลงไปค้นหากันสองคน น่าจะไวกว่าคนเดียวนะครับ ยังไงหลานก็จะลงไปกับท่านปู่” ฟู่หวั่นอิ๋นว่า

จากนั้นทั้งสองก็ค่อย ๆ โรยตัวลงมาช้า ๆ หน้าผาที่เป็นหินค่อนข้างเรียบและลื่น จึงทำให้การโรยตัวเป็นไปอย่างยากลำบาก คิดที่จะเหยียบพักเท้าตรงไหน ก็ทำได้ยากยิ่ง กว่าจะลงมาถึงข้างล่างก็เล่นเอาเหนื่อยพอสมควร

เมื่อปลดเชือกออกจากตัวแล้ว ท่านฟู่กับฟู่หวั่นอิ๋นก็ทำการค้นหาฟู่หลินหลินทันที “เจ้าไปทางด้านนั้น ส่วนด้านนี้ เดี๋ยวปู่ไปหาเอง ระวังตัวด้วย” ท่านฟู่บอก

“ขอรับ ท่านปู่เองก็ระวังตัวด้วย” ฟู่หวั่นอิ๋นตอบรับ

บทที่ 4 ชีวิตที่ไม่เหมือนเดิม

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง

ท่านฟู่กับฟู่หวั่นอิ๋นก็หาฟู่หลินหลินไม่พบ ทั้งจุดที่พวกเขาหานั้นก็ไม่ได้ไกลจากจุดที่นางตกลงไปเลย ท่านฟู่จึงมานั่งพักกันตรงที่เชือกโรยตัวของพวกเขาที่ห้อยอยู่

“ด้านนี้ไม่พบเลยขอรับท่านปู่” ฟู่หวั่นอิ๋นวิ่งกลับมา ทั้งหายใจหอบ ทั้งรายงานว่าตนเองไม่พบร่างของน้องสาว

“ทางด้านนี้ก็ไม่มีเช่นกัน” ท่านฟู่ว่า

ท่านฟู่คิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวิเคราะห์ว่า

“แปลกเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่หลินหลินตกลงมาบริเวณนี้แท้ ๆ แต่ทำไมถึงหาไม่เจอ”

“หรือว่านางไม่ได้เป็นอะไร และเดินไปที่อื่นแล้ว”

“ท่านปู่ หลานเองก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรที่ไม่ดีออกมานะครับ แต่ว่าหุบเหวก็ลึกถึงปานนั้น ผู้ที่ตกลงมาจะสามารถเดินไปต่อได้เชียวหรือครับ” ฟู่หวั่นอิ๋นตอบ

“ก็จริงอย่างที่เจ้าว่า” ท่านฟู่เห็นด้วย

ฟู่หวั่นอิ๋นพาเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนหนึ่งกลับมาด้วย มีสี่ห้าคนที่ตามพวกท่านลงมาเพื่อช่วยค้นหาฟู่หลินหลินอีกแรงหนึ่ง

ตอนนี้ก็เป็นเวลาค่ำมืดแล้ว แสงสว่างแทบจะไม่มีนอกจากแสงจากไฟฉายของเจ้าหน้าที่ตำรวจเท่านั้น จากนั้นไม่นานก็เหมือนปาฏิหาริย์ พวกเขาก็หาเจอร่างของฟู่หลินหลิน ร่างของเธอตกอยู่ที่พุ่มไม้ไม่ไกลจากที่พวกเขาตามหามากนัก บริเวณนี้ฟู่หวั่นอิ๋นเดินมาหารอบหนึ่งแล้ว

แต่น่าจะเป็นเพราะว่ามืดเกินไป จึงไม่เห็นว่าร่างของฟู่หลินหลินนอนอยู่ที่ใต้พุ่มไม้ อาจเป็นเพราะว่าตรงนั้นเป็นเนิน จึงทำให้ร่างของนางกลิ้งมาไกลกว่าปกติ

เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเจอฟู่หลินหลิน ก็ต้องแสดงความเสียใจกับท่านฟู่ เนื่องจากร่างนั้นไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว ท่านฟู่เองก็ทำใจเผื่อเอาไว้แล้ว เนื่องจากคาดเดาได้ว่าหน้าผาสูงถึงเพียงนี้คงจะยากที่จะมีชีวิตรอดกลับไป

ส่วนฟู่หวั่นอิ๋นผู้เป็นพี่ชายนั้นได้แต่ร้องไห้โฮออกมา ทุกคนรับรู้และต่างเศร้าเสียใจ การมาพักผ่อนกลับสูญเสียคนที่รัก พวกเขาได้ช่วยเจ้าหน้าที่ตำรวจลำเลียงร่างไร้วิญญาณของฟู่หลินหลินออกมาจากหุบเหวนั้น

หลินฮวาเห็นร่างของลูกสาวก็ถึงกับร้องไห้จนเป็นลมล้มพับไป ฟู่เหว่ยกวงต้องพยุงแม่ของตนเองเดินมาขึ้นรถอย่างทุลักทุเล

หลินฮวารู้สึกเสียใจมาก ได้แต่โทษตัวเองที่ชวนท่านฟู่กับลูก ๆ มาเที่ยวที่นี่ และเป็นสาเหตุให้ฟู่หลินหลินต้องตาย

“เป็นเพราะแม่คนเดียว แม่ไม่น่าพาทุกคนมาที่นี่” หลินฮวาพูดไปร้องไห้ไป ท่านฟู่เห็นหลินฮวาโศกเศร้าเสียใจ ก็รีบพูดปลอบใจทั้ง ๆ ที่ตนเองก็เศร้าเช่นกัน

“อย่าคิดว่าเป็นความผิดของเจ้าเลย คนเราย่อมมีเกิด มีตายเป็นธรรมดา ถึงเวลาของหลินหลิน” ท่านฟู่ก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา

งานศพของฟู่หลินหลินจัดอย่างยิ่งใหญ่ที่สุสานตระกูลฟู่แถบชานเมืองเซี่ยงไฮ้

มีแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมาย ทุกคนต่างก็พากันแสดงความเสียใจกับเทียนหยูและหลินฮวาที่ต้องสูญเสียลูกสาว ท่ามกลางความเสียใจของทุกคน

อยู่ ๆ ก็มีนกสีขาวบินมาเกาะรอบ ๆ โลงศพของฟู่หลินหลิน ตามความเชื่อของคนสมัยนั้น เมื่อมีนกมาเกาะที่โลงศพก็หมายความว่า นกนั้นมานำพาวิญญาณของผู้เสียชีวิตไปขึ้นสวรรค์

หลินฮวาเมื่อเห็นนกนั้นก็ร้องไห้ออกมาโฮใหญ่ รู้แน่แก่ใจว่าลูกสาวของตนจะไม่มีทางได้กลับมาบ้านแล้ว